Review: Hellblade: Senua’s Sacrifice

Review: Hellblade: Senua’s Sacrifice – Op het eerste zicht lijkt Hellblade: Senua’s Sacrifice – vreemd dat die ondertitel er per se bij moet, Hellblade zegt op zich genoeg – de zoveelste inspiratieloze hack-and-slasher te zijn. Als inspiratiebron werd dit keer de Noorse mythologie geplunderd en als hoofdpersonage krijgen we nog maar eens een sterke, doch door een duister verleden geplaagde vrouw voorgeschoteld. Klinkt meteen ook als het soort game waar ontwikkelaar Ninja Theory (Heavenly Sword, Enslaved: Odyssey to the West) zich het voorbije decennium in gespecialiseerd heeft. Wie echter op basis van die eerste indruk Hellblade links laat liggen, begaat een gigantische vergissing. Want waar de gameplay inderdaad weinig potten zal breken, trapt Ninja Theory op verhalend vlak wél een aantal deuren open, met verbluffend resultaat.

Meerstemmig

Aan de oppervlakte biedt Hellblade je een reis aan die je schijnbaar al ontelbaar keer eerder gemaakt hebt. Jij kruipt in de huid van Senua, een jonge vrouw die naar de Noorse onderwereld afzakt in een wanhopige poging haar recent gestorven geliefde terug te vinden. Een verhaal van alle tijden, zo bewijst de Oud-Griekse legende van Orpheus en Eurydice. Daarenboven zijn tochtjes naar het hiernamaals ook niet bepaald onbekend terrein voor de game-industrie. Kratos deed het Senua al meermaals voor in de God of War franchise en Dante’s Inferno stuurde een Italiaanse dichter (inclusief verdacht Amerikaans accent) naar de diepste krochten van onze christelijke hel. Ninja Theory onderscheidt zich echter van deze onmiddellijke concurrenten door zich honderd procent op het hoofdpersonage te focussen. Zo wordt haar reis een stuk persoonlijker van aard.

En Senua is een bijzonder interessante figuur. Ze kampt met zware psychische problemen en groeit daardoor al snel uit tot het schoolvoorbeeld van de onbetrouwbare verteller. Je wordt ondergedompeld in de duisterste krochten van de Noorse mythologie terwijl je links en rechts flarden van Senua’s getroebleerde verleden opvangt, maar bent er nooit helemaal zeker van dat wat zich op je scherm afspeelt, ook daadwerkelijk gaande is. Alsof dat nog niet genoeg is, wordt Senua ook te allen tijde geplaagd door een dozijn verschillende stemmen in haar hoofd. Deze zijn gepast wispelturig – de ene keer helpen ze je door de locatie van een vijand aan te geven, de andere keer boren ze je genadeloos de grond in – en zorgen zelfs op de beste momenten voor een naargeestige kakofonie van jewelste. Het duurde alleszins niet lang vooraleer ik er gek van werd.

Laat dat nou net het hele punt van Ninja Theory zijn. De ontwikkelaar werkte nauw samen met een consultant uit de psychologie, om een zo accuraat mogelijk beeld te kunnen vormen van iemand met een psychose. Wie de raad van Ninja Theory opvolgt en Hellblade met een headset op speelt, krijgt dankzij de van links naar rechts echoënde omgevingsgeluiden zowaar het idee dat de stemmen in zijn of haar eigen hoofd weergalmen. Het resultaat is een boeiende, doch behoorlijk ongemakkelijke ervaring. Het duurt niet lang vooraleer je paranoïde naar de schaduwen om je heen tuurt en jezelf verloren waant in de geest van Senua. Hellblade kruipt met andere woorden onder je huid en gaat bovendien bijzonder respectvol om met een maatschappelijk probleem dat in dit soort media weinig aandacht krijgt. Knap werk, wat mij betreft.

Ontdekkingsreis

Als een volleerde Columbus trek je dus op ontdekkingsreis door zowel de Noorse mythologie – handig uitgelegd door ‘lorestenen’ die her en der in de levels te vinden zijn – als Senua’s onderbewustzijn heen, terwijl je langzaam maar zeker het achterliggende verhaal bij elkaar puzzelt. Ninja Theory zorgt er ook voor dat je het plot van de game ongestoord onder de loep kan nemen. Hellblade is namelijk geen zuivere hack-and-slash game, maar eerder een hybride tussen dat eerder vermelde genre en een walking simulator. Je krijgt met andere woorden vaak de tijd om de Noorse omgevingen – die zo oogverblindend mooi weergegeven zijn dat je bij vlagen de indruk krijgt naar live-action beelden te kijken – op je eigen tempo te verkennen. Het fotorealisme komt vaak wel erg dichtbij, zeker als je Senua zelf in je opneemt.

Senua – vol overtuiging vertolkt door de duidelijk erg getalenteerde Melina Juergens – ziet er tot in de kleinste details uit als een mens van vlees en bloed, en beweegt zich ook zo. De wereld waar ze doorheen wandelt, rent en strompelt, is eveneens tot in de puntjes afgewerkt. Je voelt haast het goedje in je aderen stollen wanneer Senua zich door een rivier van bloed worstelt, terwijl met elkaar versmolten lichamen vanuit de omringende muren hun tot klauwen uitgerekte handen naar haar uitstrekken. Regendruppels verkleumen als het ware je huid en het zou me niet verbaasd hebben als de hitte van een allesvernietigende brand op een bepaald moment voor blaren op mijn voorhoofd gezorgd had. Verbluffend… doch, niet feilloos. Hier en daar zorgt een hapering in de framerate of een vreemde grafische glitch voor een kleine domper op de feestvreugde.

Zomaar verkennen om te verkennen wordt al snel saai (zie ook het teleurstellende No Man’s Sky) en dus stopt Ninja Theory zijn zorgvuldig ontworpen levels vol puzzels. Deze variëren van spotgemakkelijk tot iets ingewikkelder, maar vereisen vooral allemaal dat je de omgeving waarin je rondholt goed in je opneemt. De ene keer wordt er gevraagd om bepaalde geometrische vormen in de natuur terug te vinden, de andere keer maak je gebruik van speciale portalen die elementen aan de omgeving toevoegen of er juist uit weghalen. Het wordt helemaal spannend wanneer je dit soort puzzels tegen de tijd mag oplossen, omdat er bijvoorbeeld een nietsontziend wezen of monsterlijke vuurzee achter je aanzit. In deze puzzels – gemengd met de exploratie van de levels die hiermee gepaard gaan – schuilt de kracht van de gameplay. Helaas blijft het hier niet bij.

Verplicht nummertje

Hellblade is namelijk niet tevreden met het etiket van ‘walking simulator’ en schotelt je daarnaast ook een aantal hack-and-slash segmenten voor, die stuk voor stuk aanvoelen als een verplicht nummer. Het gevechtssysteem is behoorlijk oppervlakkig en maakt gebruik van elk cliché uit het boekje. Je hebt een lichte en een zware aanval, mag tegen de schenen van je tegenstander aanschoppen, kan vijandige aanvallen blokkeren of ontwijken, en je hebt tevens af en toe de mogelijkheid om kortstondig de tijd te vertragen. Echt noemenswaardige combo’s kan je met deze moves niet maken, waardoor je al snel terugvalt op het knopjes rammen van weleer. Een goed gevoel voor timing (om vijandige aanvallen te blokkeren) en overzicht (zodat je niet omsingeld wordt) zijn dé sleutels om heelhuids verder te geraken.

Met een handjevol verschillende vijanden – allemaal figuren die ik al elders de revue zag passeren – komt Ninja Theory ook niet bepaald geïnspireerd uit de hoek. Zeker niet als je bedenkt dat je voor elk gevecht weer in een soort arena geworpen wordt, waar je vervolgens in golven belaagd wordt door een schijnbaar eindeloze hoeveelheid snoodaards. Dit is duidelijk enkel bedoeld om de al niet zo uit de kluiten gewassen speelduur te verlengen en haalt dus regelmatig alle vaart uit de game. Het is allemaal nét interessant genoeg om verveling uit te sluiten, maar voelt toch behoorlijk ongeïnspireerd aan in een op alle andere vlakken zo creatief uit de hoek komende titel. Uitdagend is het wel, al wordt het nooit ondoenbaar. Gelukkig maar, want in Hellblade krijg je slechts een beperkt aantal levens en dan is het helemaal terug naar af. Met een steilere leercurve had dat al snel knap frustrerend kunnen worden.