Review: Ni no Kuni II: Revenant Kingdom

Review: Ni no Kuni II: Revenant Kingdom – De eerste Ni no Kuni werd eigenlijk zonder al teveel bombarie op de markt gebracht, waardoor sommige gamers het idee kregen dat ze niet al teveel van het spel hoefden te verwachten. Toen het spel uiteindelijk verscheen bleek dat absoluut niet het geval te zijn. Sterker nog, de PlayStation 3-exclusive wordt vandaag de dag gezien als één van de beste JRPG’s en zelfs één van de beste games ooit die voor de last-gen console van Sony is uitgekomen. Aan de lancering van Ni no Kuni II: Revenant Kingdom is daarentegen wel veel vooraf gegaan. Betekent dit dat nu het omgekeerde van kracht is of is de ontwikkelaar/uitgever nu gewoon nog meer zeker van haar zaak?

Totaal anders

Level-5 heeft er met Ni no Kuni II voor gekozen om het helemaal anders aan te pakken en diens voorganger voor een groot deel te negeren. De game vertelt een totaal nieuw verhaal en dat maakt het meteen voor iedereen toegankelijk, ook als je het eerste deel niet hebt gespeeld. Ditmaal volg je het verhaal van een jonge koning, Evan Pettiwhisker Tildrum, die verbannen wordt uit zijn koninkrijk. Hij gaat echter niet bij de pakken neerzitten, maar besluit een nieuw koninkrijk op te bouwen. Tevens wil hij oorlog totaal uit de wereld verbannen en om dat te doen wil hij alle regio’s in het land onder één vlag laten komen, zodat ze allemaal samenwerken in plaats van elkaar het leven zuur maken. Dit is alleen gemakkelijker gezegd dan gedaan.

Keiharde actie

Er is dan wel gekozen voor een compleet nieuw verhaal, maar het genre is hetzelfde gebleven. Ook Ni no Kuni II is dus een JRPG. Alleen ligt de focus qua vechtsysteem nu meer op actie. Het eerste deel was turn-based, maar nu wordt er gebruik gemaakt van real-time gevechten. Je hebt dus te allen tijde de volledige controle over je personage en je kan aanvallen wanneer je maar wilt. Je hebt een zwakke en een sterke aanval tot je beschikking en je kan blokken en ontwijken. Tevens heb je de keuze uit vier verschillende speciale aanvallen. Je kan ook wanneer je maar wilt wisselen tussen je teamleden en dat verloopt soepel. Het vechtsysteem zelf werkt prima en de besturing reageert snel waarbij de actie erg vloeiend is.

Er zijn aan dit vechtsysteem ook nog wat kleine nuances toegevoegd, waardoor het een wat meer strategische lading krijgt. Zo heb je de beschikking over één wapen voor lange afstand en drie mêlee wapens. Elk mêlee wapen heeft een energiemeter en als deze vol is, dan worden je speciale aanvallen krachtiger. Het is dus slim om in ieder geval één zwaard of knuppel achter de hand te hebben die op volledige sterkte is,die kan je dan gebruiken wanneer tegenover moeilijkere tegenstanders komt te staan. Tevens zijn vijanden van een bepaalde klasse en hebben deze hun sterke en zwakke punten die jij kan uitbuiten. Verder zijn er nog Higgledies die je helpen. Deze kleine wezens hebben magische krachten die zij kunnen inzetten om extra schade toe te brengen aan je vijanden of om jou van buffs te voorzien.

Hack ‘n slash

Het is natuurlijk heel vet dat het vechtsysteem goed werkt en er heel veel kleine nuances zijn die dit nog leuker maken. Alleen heb je daar helemaal niets aan als de gevechten hier niet om vragen of niets mee doen. Zo duren de gevechten de eerste vijf uur van het spel gemiddeld niet langer dan 4 seconden, want een paar rake klappen zorgt al voor de overwinning. Het is zelfs vaak zo dat je met één speciale aanval het gehele veld kan neermaaien, zelfs al zijn vijanden hoger van level dan jij. En dat wordt natuurlijk snel saai. Daarna wordt het wel iets pittiger, maar alsnog kan je dan prima uit de voeten met alleen de standaard aanvallen. Pas na een uur of 10 á 11 kom je af en toe in situaties terecht waarbij je ook gebruik moet maken van het ontwijken van aanvallen van je vijand(en), maar dan nog is strategie niet nodig. Het volledige vechtsysteem komt nadien zelden volledig tot zijn recht en dit verandert het spel in een vrij simpele hack ‘n slasher.

Je hoeft je niet druk te maken over de klasse van je tegenstander en/of welk wapen of speciale aanval je gebruikt. Kies voor het sterkste wapen en je zit goed. Ook de Higgledies heb je negen van de tien keer helemaal niet nodig. Het hack ‘n slash-karakter van het vechten is op zich nog wel leuk, alleen had dit beter geweest als de strategische laag had gewerkt en het is bij lange na niet zo leuk als wat het origineel voorschotelde. Als je over de helft van de game bent, worden gevechten wel weer wat moeilijker, maar je zal eigenlijk nergens echt in grote problemen raken.

De baasgevechten zijn wel erg leuk om te doen, want deze zorgen voor wat uitdaging, maar het feit blijft dat het vechtsysteem nu domweg gereduceerd is tot een hele simpele aangelegenheid, doordat er van strategie geen sprake meer is. Sterker nog, je kan zelfs door middel van ‘button bashen’ het spel uitspelen. En dat is natuurlijk niet iets wat je verwacht van een JRPG. Fans van het eerste deel zullen dan ook erg schrikken van het verschil, want dit is het tegenovergestelde van wat het eerste deel ons bracht. Er komt een moment waarop wel alles werkt zoals het moet en dan zijn de gevechten echt heel vet. Alleen is het jammer dat dit pas aan het allerlaatste eindje van het verhaal is.

Niet complex

De ontwikkelaar heeft ook nog hele nieuwe gameplay-mechanieken toegevoegd aan Ni no Kuni II, namelijk: city building- en real-time strategy-elementen. Het opbouwen van je koninkrijk vul je namelijk zelf in en er zijn zogenaamde ‘skirmishes’ waarin Evan vier troepen onder zijn hoede krijgt. Dit zijn meestal complexe genres, maar Level-5 heeft alles lekker licht gehouden, dus zijn deze in principe voor iedereen toegankelijk. Het bouwen van je koninkrijk is zelfs best leuk, alleen zijn de RTS-gedeeltes minder. Hierin word je omringt door een viertal legers en je moet er voor zorgen dat degene die je voor je hebt het sterkste is tegen de aankomende troepen van de vijand. Zo zijn troepen met zwaarden sterk tegen troepen met hamers en troepen met hamers sterk tegen tovenaars. Je moet dus constant switchen, zodat de sterke troepen voor Evan staan, zodat je je vijand snel kan verslaan en jouw leger niet ten onder gaat. Alleen word je regelmatig door meerdere troepen aangevallen, zodat je volledig het overzicht kwijtraakt. Goed anticiperen is hierdoor bijna onmogelijk.

Gefopt!

Level-5 gaat ook een beetje vreemd met de eerder genoemde nieuwe onderdelen om. Nadat deze in het begin worden geïntroduceerd, lijkt het er op dat het onderhouden van je koninkrijk en de niet zo leuke skirmishes geheel optioneel zijn. Vooral voor dit laatste onderdeel lijkt dat ideaal, aangezien je die dan kan overslaan. Ik moet je echter waarschuwen deze wel te blijven doen. Heel laat in de game moet je namelijk aan bepaalde voorwaarden voldoen wat deze onderdelen betreft. Voldoe je hier niet aan, dan kan je simpelweg niet verder met het verhaal. Het kan dan uren duren voordat je aan de voorwaarden voldoet en je verder kan gaan. Het is jammer dat de ontwikkelaar niet wat meer heeft laten doorschemeren dat het toch wel belangrijk is dat ook deze onderdelen gedaan moeten worden.

Bekend recept

Voor de rest schotelt Ni no Kuni II je voor wat je van een JRPG mag verwachten. Er is een grote wereld waarin veel te zien en doen is, je levelt je personages op, je vindt veel loot zodat je nieuwe items en wapens krijgt en je doet missies die losstaan van het hoofdverhaal. Alle boxen worden afgevinkt van wat nodig is voor een spel in dit genre en over het algemeen is het aardig tot goed uitgewerkt, maar er is ook bijna op elk punt wel iets op aan te merken. Zo zijn zij-missies vaak simpele fetch quests en het hoofdverhaal wordt te lang heel vlak gehouden. Er is dus genoeg te vinden en te doen in de game om je tientallen uren mee bezig te houden, maar heel bijzonder is het allemaal niet. Dit in combinatie met het vechtsysteem dat niet volledig wordt benut, zorgt er voor dat Ni no Kuni II als geheel zeker niet het niveau van deel één haalt.

Mooie plaatjes

Waar Ni no Kuni II wel hoge ogen mee gooit zijn de graphics. De stijl is vergelijkbaar met het eerste deel, alleen wordt de kracht van de PlayStation 4 gebruikt om nog scherpere beelden te tonen. En ook al is deze stijl dus niet meer origineel te noemen, het blijft toch mooie plaatjes opleveren. De diverse personages hebben nu echter niet dezelfde charme die de personages in het vorige deel wel hadden. Dat wil niet zeggen dat de diverse figuren in het tweede deel slecht zijn, maar in het vorige deel voelde je iets meer met de personages mee. Daar staat tegenover dat de bazen in Ni no Kuni II wel erg tof zijn weergegeven en zich kunnen meten met die van deel één. Helaas is de framerate niet overal even stabiel. Vooral in steden kan het beeld flink gaan stotteren en dat is niet zo’n fraai gezicht. Qua muzikale aankleding is het in principe dan weer goed gesteld, alleen passen soms de deuntjes niet met wat er gaande is op het scherm. Dus ook hier geldt weer dat er toch altijd wel wat op aan te merken valt.