Review: Fallout 76

Review: Fallout 76 – Bethesda is één van de grootste uitgevers van dit moment. Ze weten de ene na de andere topgame op de markt te zetten, of dit nu games zijn die door Bethesda Game Studios zijn ontwikkeld of door één van hun geweldige andere studio’s, zoals Machine Games en Arkane Studios. Desalniettemin gaat iedereen wel eens een keer de fout in. Fallout 76 werd bij de aankondiging al niet te aardig ontvangen, gezien fans van de franchise niet zaten te wachten op een online-only coöp game, maar goed. Een ontwikkelaar vindt het ook niet leuk om constant hetzelfde kunstje te moeten herhalen en wil zijn expertise zo nu en dan ook eens ergens anders op uitoefenen. Fallout 76 probeert het, oh hoe deze game het probeert. Aan het eind van de dag zijn we niet enthousiast noch boos, maar gewoon heel erg teleurgesteld.

Het lijkt er op

We ontwaken in Vault 76. Het is Reclamation Day! De dag voor de bewoners van Vault 76 om hun terrein boven de grond weer terug te pakken en te gaan herbouwen. We maken ons personage, krijgen even een korte uitleg over hoe Fallout nu ook alweer werkt met betrekking tot de talents en mogen gaan. Zodra je naar buiten loopt en gelijk wat andere spelers aantreft, krijg je toch wel even een gevoel van broederschap. Jij en tig andere spelers gaan gezamenlijk deze wereld weer iets bewoonbaarder maken. Maar dat is dan ook gelijk één van de grootste minpunten; de andere spelers zijn zo’n beetje de enige vorm van interactie die je kunt hebben in deze game. Het verhaal wordt deze keer vertelt door middel van holotapes, ofwel audio logs. Een veel voorkomende collectable, maar niet echt iets waar je op zit te wachten als belangrijkste verhalende uitgangspunt in een game.

Onze hoofdmissie is het vinden van de Overseer van Vault 76. Zij is voor de rest van de bewoners al op pad gegaan in West Virginia om al het één en ander te verkennen van het eens zo mooie landschap. De Overseer heeft een pad achter gelaten in de vorm van de eerder genoemde holotapes die jou telkens een aanwijzing geven waar je als volgende heen moet. Op deze locaties kan je ook holotapes vinden van andere mensen die zich in de omgeving hebben begeven, waardoor je wat zij-missies krijgt. Op den duur zijn er zelfs NPC’s die jou missies geven! Je werd misschien even enthousiast, maar ook dit zijn simpelweg robots. Er zijn geen andere levende NPC’s met wie je een gesprek aan kan gaan. Het is jij en de maximum 23 andere spelers bij jou op de server die met elkaar in gesprek kunnen en dat is het.

Maar het is het niet

Veel van deze informatie was natuurlijk al bekend naar aanleiding van eerdere previews of de recente B.E.T.A. en dan toch blijft het enigszins een teleurstelling. De wereld is gigantisch, maar met 24 spelers op zo’n map voelt het toch al gauw leeg aan, vooral als er verder niks of niemand is om een gesprek mee aan te knopen. Kom je dan eindelijk een andere speler tegen, dan is de kans zeer groot dat deze persoon geen interesse heeft in praten, maar zichzelf wil bewijzen in PvP en dus lustig op jouw begint te schieten of in te slaan. Als je dit negeert, zal hij je vrij weinig kunnen doen, maar het is wel typerend over hoe wij Fallout 76 hebben ervaren… Je bent een Fallout game aan het spelen en ondertussen staat iemand met een plank op je hoofd te slaan.

Naast dat zijn er meer elementen waardoor je er aan herinnerd wordt dat dit geen échte Fallout game is. Zo heeft jouw personage nu ook honger en dorst, iets wat typerend is voor survival games. Nu sluit dit op zich wel goed aan bij het thema, want je moet goed opletten wat je eet en drinkt, zodat je niet ziek wordt of per ongeluk een wat te hoge dosis straling naar binnen krijgt. Je kan je eigen eten koken en water filteren om zo altijd een voorraadje bij je te hebben. Jammer is dat je draagcapaciteit behoorlijk laag is, waardoor je al snel het één en ander zal moeten weggooien of moeten opbergen in je stash, die ook weer bijzonder klein is. In een game als Fallout geef je al gauw toe aan je verzameldrift, maar Fallout 76 geeft je deze vrijheid niet. Het is survival jongens, alleen het broodnodige. Leuk is anders.

Zodoende ga jij je dus al snel irriteren aan de overdaad aan content die deze game eigenlijk biedt. Er is veel te zien, nog meer te vinden en nóg meer te ontgrendelen. Maar wat heb je er aan? Vijf dikke guns op zak en je kan er weer één in je stash gooien, anders heb je niet genoeg ruimte voor voedsel en drinken. Waarom geef je ons deze vette wapens dan, Fallout 76? Ik wil ze gebruiken, ik wil ze ontdekken! Ik wil niet telkens terug moeten lopen naar een stash om te wisselen en te kijken of die specifieke gun misschien beter is voor de situatie waar ik me nu in bevind. Als je dit probleem wilt ontlopen, zal je toch samen moeten spelen met wat vrienden, zodat je onderling met elkaar kunt wisselen. En laat dat nu weer wél erg leuk zijn.

So happy together

Even voor de duidelijkheid. Dingen met vrienden doen is gewoonweg erg leuk. Je kunt met een aantal vrienden op de bank naar de grootste bagger film gaan kijken en er gezamenlijk om lachen. In je eentje is dat een hele andere ervaring. We willen Fallout 76 hier zeker niet de grootste bagger noemen, maar het moge duidelijk zijn dat onze indruk vooral vrij “meh” is. Wanneer je “meh” combineert met vrienden kan je echter heel veel plezier hebben. Samen aan je C.A.M.P. werken, of er juist in tegen werken. Het is leuk, je vergeet de tijd en voor je het weet besef je dat je morgen eigenlijk vroeg uit bed moet. Je sluit jouw game af en hoort je kameraad nog in de gamechat iets schreeuwen. Wat blijkt; ik log uit en mijn C.A.M.P. verdwijnt als sneeuw voor de zon, waardoor hij te pletter valt en sterft. Ah, het is dus toch écht een Bethesda game.

Bethesda Game Studios staat nu eenmaal bekend om hun bugs bij de release van een game, een reputatie die ze moeilijk kunnen afschudden. In het verleden werd het ze echter vaak vergeven. Waarom? The Elder Scrolls V: Skyrim is en blijft één van de meest toegankelijke en leuke RPG’s voor iedereen, Fallout 4 wist zo veel goed te doen in het vertellen van zijn verhaal én verder te borduren op de al geweldige gameplay van Fallout 3, die ook niet bugvrij was. Wanneer je echter een game voorgeschoteld krijgt die eigenlijk alleen écht leuk is als je samen met vrienden speelt, gaan de bugs je enorm storen. Met je vrienden lach je er nog wel om, maar de harde realiteit is dat je vrienden niet altijd de tijd hebben om samen met jou te spelen. En wanneer je dan alleen speelt, voelt het gewoonweg erg klote om vijanden tegen te komen zonder hitboxes. Of wat te denken van dat je dood wordt geslagen terwijl je je niet kunt verweren, of dat je ergens in het landschap door een glitch vastzit, waarbij fast-travelen de enige manier is om vrij te komen. Dat soort taferelen en dan meermaals per uur.

Een speciaal spelletje

Hét Fallout kenmerk is toch wel het S.P.E.C.I.A.L. talent systeem. Als dit niet in Fallout 76 had gezeten, waren er mogelijk rellen ontstaan. Nu is dit ook weer op de schop gegaan, want waar je in Fallout 4 simpelweg perks kon kiezen, werkt dit in Fallout 76 door middel van kaarten. Bij een level up mag je een kaart kiezen en zo nu en dan zal je een cardpack krijgen met meerdere kaarten er in. Heb je een kaart dubbel, dan kan je deze twee combineren om zo een sterkere kaart te maken. Het is best wel leuk bedacht, maar toch voelt het te beperkt. Een groot gemis in onze ogen is dat je niet de mogelijkheid hebt om deze kaarten te ruilen. Het zou sowieso het hele kaart systeem eigenlijk wat logischer maken, want wat was er precies mis met het vorige systeem? Niet veel in onze optiek. Deze perk cards met elkaar onderling ruilen was erg leuk geweest, dan had iedereen zich immers kunnen focussen op een bepaalde talent. Daarmee zou een ieder van jouw team een S.P.E.C.I.A.L.-ist op een bepaald front kunnen worden.

Over speciaal gesproken, er is weinig speciaals aan het audiovisuele aspect van Fallout 76. Grotendeels zijn de graphics gelijk aan Fallout 4, wat op zich best prima is, maar dan met meer framedrops, wat niet prima is. Het is al niet moeders mooiste game, maar om de game zo nu en dan te zien dippen naar haast onspeelbare framerates wanneer er wat te veel actie op je scherm is, is gewoon erg vervelend en zou niet mogen gebeuren als we kijken naar wat van de zwaardere titels deze generatie. De audio is gewoon van prima kwaliteit en je hebt natuurlijk ook weer een radio op jouw Pip Boy zitten met een aantal nieuwe klassiekers om naar te luisteren. En ja, “Country Roads” en “Wouldn’t It Be Nice” mogen natuurlijk niet ontbreken. De vrolijke klanken van The Beach Boys terwijl je op bloederige wijze allerlei gemuteerde schepsels naar het hiernamaals aan het knallen bent, zorgt bij menig mens voor een brede grijns op zijn gezicht.