Review: Maneater

Review: Maneater – Ze zijn in realiteit misschien een stuk minder gevaarlijk dan menig horrorfilm doet vermoeden, maar dat maakt een haai niet minder angstaanjagend. Sinds Steven Spielberg in 1975 met Jaws bioscoopgangers de stuipen op het lijf joeg, voelen veel mensen zich heel wat minder op hun gemak in het zeewater. Je weet immers nooit wat zich diep onder je voeten in het water bevindt. En het is echt niet zo moeilijk om je een paar zwarte, hongerige ogen in te beelden die naar je spartelende benen staren en je misschien wel voor een sappige zeehond aanzien. Onterecht, uiteraard. De absolute meerderheid van de haaienpopulatie heeft echt geen interesse in jou. Al doet Maneater erg zijn best om het tegendeel te bewijzen.

Shark Week

In Maneater mag jij de haai spelen en menig strandganger aan flarden scheuren. Meer verhaal heb je in principe niet nodig, al doet ontwikkelaar Tripwire Interactive zijn best om ons toch een plot voor te schotelen. Bij aanvang van de game zien we hoe de beruchte haaienjager Scaly Pete een zwangere stierhaai uit het water vist. De snoodaard snijdt met een maniakale lach de baby uit diens buik, maar krijgt onmiddellijk een koekje van eigen deeg. De pasgeboren haai laat namelijk niet met zich sollen; hij weet zich uit de greep van Scaly Pete los te rukken en grist onderweg naar het wateroppervlak meteen ook zijn hand mee. Het begin van een vete om U tegen te zeggen, die enkel kan eindigen als Pete óf de haai het loodje legt.

Prijzen zal dit verhaal niet winnen, maar als drijfveer om je door de wateren van de game te stuwen, kan het ermee door. Het helpt dat Maneater zichzelf geen seconde serieus neemt. De game wordt van uitleg voorzien door een zekere Chris Parnell, die met zijn kurkdroge voice-over meermaals een glimlach op ons gezicht wist te toveren. Jij bent knotsgekke toeren aan het uithalen, maar Parnell blijft er steevast een bloedserieuze draai aan geven, vaak op de meest onmogelijke momenten. Alsof je naar een documentaire zit te kijken. De slechterik vonden we minder overtuigend. Scaly Pete heeft alles in zich om een heerlijk karikatuur te worden, maar Tripwire probeert hem soms ook menselijker te maken… met gemengde resultaten.

Beyond the Deep Blue Sea

Na een korte proloog waarin je de kneepjes van het haaienvak bijgebracht wordt, dropt Maneater je in de onmetelijke oceaan. Of, om preciezer te zijn: een keurig begrensd stuk oceaan rond het fictieve stadje Port Clovis. De in-game wereld is best groot en zit tjokvol easter eggs, wat aanmoedigt om alle uithoeken van de omgeving te verkennen. Port Clovis is onderverdeeld in verschillende districten, die samen een erg gevarieerd universum op je scherm toveren. Je start bijvoorbeeld in het ondiepe, gelige moeraswater van de Fawtick Bayou, passeert langs stinkend rijke booteigenaars in een glimmende jachthaven en eindigt in een stukje open oceaan dat mensen met thalassofobie een spontane paniekaanval zal bezorgen.

Tripwire is er wonderwel in geslaagd om de wereld overtuigend vorm te geven. Onder water ziet alles er weliswaar beter uit dan boven, maar het licht cartooneske karakter van Maneater zorgt ervoor dat je je nooit echt stoort aan de niet bepaald state-of-the-art graphics. Port Clovis is druk bevolkt, met overwegend leeghoofdige strandgangers en suïcidale haaienjagers op het droge en een indrukwekkend aantal zeedieren onder het wateroppervlak. Vissen in alle vormen en maten, zeehonden, alligators, allerlei haaiensoorten… noem het op en de kans is groot dat je het in deze game terugvindt. Verwacht echter geen realistisch gedrag. Mensen rennen weg, maar gaan eigenlijk nergens naartoe, terwijl vijandige dieren zich met ware doodsverachting op jou storten. Zelfs als je een pak groter en dodelijker dan hen bent.

De Meg in de Shallows

Aanvankelijk ben je een kwetsbare babyhaai, die door de eerste de beste alligator makkelijk tot een brokje maaginhoud wordt herleid. Door missies te voltooien en de plaatselijke fauna op te vreten, word je echter snel heel wat groter en sterker, tot je uiteindelijk als een ware Megalodon (lees: prehistorische reuzenhaai) door het water glijdt. Gaandeweg speel je ook een hoop extra’s vrij, waarmee je je haai kan uitdossen tot een ware moordmachine. Denk aan een extra dik pantser of elektrisch geladen tanden, en zelfs een mogelijkheid om langer op het land te overleven. Een op het droge rond spartelende monsterhaai tart alle logica en laat zich daarnaast voor geen meter besturen, maar het levert wel hilarische beelden op.

Voor je het weet, beland je tijdens het spelen van Maneater in een comfortabel ritme, waarbij je district na district de beschikbare doelen afwerkt en in level stijgt. De game is erg verslavend, al begint er na verloop van tijd toch een gevoel van verveling op te treden. Maneater is namelijk erg repetitief en heeft wat de invulling van de wereld betreft duidelijk goed naar het bekende Ubisoft-patroon gekeken. Je bent dus voornamelijk lijstjes met activiteiten aan het afwerken. De enige reden dat Maneater hiermee wegkomt, is dat je als haai toch een unieker perspectief voorgeschoteld krijgt dan als het zoveelste lid van een geheime special forces afdeling. Het gebrek aan diepgang in gameplay kunnen we moeilijker door de vingers zien.

“We’re gonna need a bigger console!”

Als haai kan je tegenstanders rammen en bijten, alsook hen een oplawaai verkopen met je uit de kluiten gewassen staart. Daarnaast beschik je over een niet altijd even geslaagd ontwijkmanoeuvre. Dat is het zo’n beetje. De lock-on werkt de helft van de tijd niet deftig, waardoor confrontaties met vijanden al snel verzanden in een partijtje knopjes rammen voor gevorderden, in de hoop dat je iets raakt. Veel strategie komt er niet bij kijken en bovendien is het erg gemakkelijk om het overzicht te verliezen. Dit is helemaal het geval wanneer de game tijdens gevechten met veel vijanden tegelijk op het scherm besluit om te veranderen in een slideshow. De manier waarop de framerate het op cruciale momenten helemaal laat afweten, is eigenlijk onvergeeflijk. Jammer, want als alles werkt, is Maneater erg leuk.