Review: Little Nightmares II – De geluiden voorspellen weinig goeds. Het door merg en been gaande gekrijs van krijt op een schoolbord. De doffe klap van een liniaal die op vingers slaat. Het gekras van een tiental pennen op papier, haast wanhopig, alsof de schrijvers krampachtig proberen een onmogelijk tempo bij te houden. En dan zijn we daar: het klaslokaal materialiseert uit de schaduwen – monsterlijk, grotesk en subtiel buiten proportie. Zoals nachtmerries dat wel vaker zijn. De getraumatiseerde kinderen hebben zich over hun schriften gebogen; de lerares torent moordlustig boven hen uit. Ik besef dat ik niet gespot mag worden, maar weet ook dat ongemerkt de overkant halen niet evident wordt. Ik adem diep in en begin aan mijn lijdensweg. Tien seconden later bots ik ongelukkig tegen een tafel aan. De lerares bevriest. De – afgrijselijk misvormde, besef ik nu pas – kinderen draaien zich als één man om. Dit gaat fout. Dit gaat gruwelijk fout.

Kleine nachtmerries worden groot

Het bovenstaande scenario is één van de vele situaties uit Little Nightmares II die me kippenvel wisten te bezorgen. Daarmee loop ik meteen wat op de zaken vooruit, want Little Nightmares II is op alle vlakken het juiste soort vervolg. Een sequel die weet wat het origineel zo geslaagd maakte, dat in ere houdt en vervolgens aan het uitdiepen slaat. Als een volleerde binnenhuisarchitect behoudt ontwikkelaar Tarsier Studios het omhulsel, om vervolgens binnen dat feest van herkenning de boel grondig om te bouwen. Een architect met een behoorlijk zieke geest, overigens. De taferelen die Tarsier Studios dit keer op ons netvlies brandt, zijn immers bijzonder verontrustend – en dat bedoelen we als compliment. Meer nog, zelden ervaarden we een 2,5D platformgame die zo verdomd intens uit de hoek kwam.

Speelde het eerste deel zich nog volledig af op een uit de kluiten gewassen drijvend vaartuig, dan trekt Little Nightmares II dapper met opgeheven hoofd het omringende universum in. Jij bent Mono, een klein jongetje dat moederziel alleen wakker wordt in een donker woud en vervolgens zes uur lang van de ene boze droom naar de andere gekatapulteerd wordt. Je trekt de stad in, waar volwassenen met een extreme tv-verslaving elke onderbreking als een aanslag op hun rechten beschouwen. Je krijgt het aan de stok met een uitgebluste lerares, die – zo blijkt uit haar leger porseleinen leerlingen – compleet de verkeerde lessen uit Pinokkio getrokken heeft. En je ontmoet een klein meisje met een voorkeur voor gele regenjassen. Voor wie het nog niet doorhad: Six, het hoofdpersonage uit de eerste Little Nightmares, keert terug in een ondersteunende rol en helpt je door de duistere levels heen.

Hand in hand door de duisternis

De samenwerking tussen Mono en Six geeft de kille tocht door nachtmerrieland een aandoenlijk stukje warmte mee; een letterlijk streepje daglicht in een eeuwig durende nacht. Six is niet speelbaar – Little Nightmares II blijft een ervaring die je in je eentje hoort te beleven – maar helpt je wel over, rond en soms zelfs dwars door de nodige obstakels heen. Ze geeft je een zetje om hoger gelegen gebieden te bereiken, wijst de weg in hectische achtervolgingen en zorgt occasioneel zelfs voor afleiding wanneer een vijand je dreigt op te merken. Dit creëert een verrassend emotionele band, die Tarsier Studios als een volleerde poppenspeler uitbuit. Verwacht trouwens geen rechttoe rechtaan verhaal. De game verkent wat het betekent om als weerloos kind in een grimmige volwassen wereld terecht te komen. De omgevingen en vijanden barsten van de symboliek, maar laten bewust veel ruimte over voor interpretatie.

Weerloos is een groot woord, overigens. Waar je in het eerste deel de keuze had tussen je verstoppen en het hazenpad kiezen, daar biedt Little Nightmares II nu op gepaste tijdstippen de mogelijkheid om de wapens op te nemen. Mono kan elementen uit zijn omgeving – gaande van een hakbijl tot een uit de kluiten gewassen soeplepel – gebruiken om aanstormende snoodaards de hersens in te slaan. Tarsier Studios waarschuwde ons reeds voor de onhandige besturing, een bewuste beslissing om de speler zelfs met een wapen in de hand een hulpeloos gevoel te geven. In realiteit valt dat ‘onhandige’ echter goed mee. Confrontaties in Little Nightmares II teren voornamelijk op timing. Het juiste moment kiezen om een spurtje richting wapen in te zetten, tijdig uithalen… dat soort dingen. Ons inziens werkt het allemaal prima.

Een tien voor creativiteit

Begrijp ons niet verkeerd: Little Nightmares II is geen hack-and-slash titel geworden. De nadruk ligt nog steeds op rondsluipen. De uit de kluiten gewassen creaturen die elk level onveilig maken – laten we het voor het gemak ‘eindbazen’ noemen, al dekt deze term de lading niet helemaal – kan je immers niet zomaar bekampen. Het moet gezegd worden dat Tarsier Studios hier uitpakt met een mate van creativiteit die even bewonderenswaardig als angstaanjagend blijkt. Van de reeds beschreven lerares tot een plafondbewoner die op een onverwacht moment plots récht in de camera loert… Little Nightmares II zorgde er meermaals voor dat we onze adem inhielden en onze controller steviger vastgrepen. En voor de adviesprijs van 29,99 euro kan je eigenlijk niets beter wensen.

Tarsier Studios heeft ingezet op variatie en slaat de bal zelden mis. We werden van het ene onverwachte scenario in het andere gegooid, waardoor de game van de eerste tot de laatste minuut interessant blijft. Het is gewoon erg knap wat de ontwikkelaar allemaal met de beperkte set-up van een 2,5D platformer weet aan te vangen. Erg memorabel is bijvoorbeeld een aanvaring met mannequins, die een gelijkaardige scene uit het alweer vijftien jaar oude Condemned: Criminal Origins naar de kroon steekt. We gaan hier niet vertellen hoe Tarsier Studios dit precies voor elkaar krijgt, maar neem van ons aan dat het de moeite waard is. Ook de manier waarop Little Nightmares II de soundtrack in de eigenlijke gameplay verwerkt, verdient een pluim op de hoed. Enfin, op de hoed… we nemen die hoed gewoon af.

Probeer het nog een keer

Vooraleer je halsoverkop naar de winkel loopt om Little Nightmares II in huis te halen… er zijn ook enkele minpunten die we moeten aankaarten. Hoe creatief Tarsier Studios ook te werk is gegaan, de ontwikkelaar is er niet in geslaagd om de ergernissen uit het origineel weg te werken. Dat betekent dat het nog steeds behoorlijk lastig is om in te schatten wanneer je op de juiste plek staat om een bepaald object vast te nemen of een moeilijke sprong te wagen, iets dat vooral irriteert wanneer je in-game opgejaagd wordt. Little Nightmares II teert bovendien ook iets te veel op trial-and-error, en naar ons gevoel niet altijd bewust. Wanneer je exact weet wat je moet doen, maar vijf keer op rij een sprong mist omdat de haalbare afstand schijnbaar lukraak bijgesteld wordt, dan durft je controller wel eens met een welgemikte boog in de hoek van de kamer te belanden. Het wordt nooit té frustrerend, maar we moeten het melden.

Bloedmooie nachtmerrie

Op grafisch vlak Little Nightmares II enkele rasse schreden vooruit gezet ten opzichte van zijn voorganger. De levels zitten tjokvol details en komen zo echt tot leven. Van de regen die poelen vormt op het straatoppervlak tot Mono’s voetstappen in het zand… de wereld van Little Nightmares II springt nog net niet van het scherm. Voeg daar een mooi spel van licht en schaduwen aan toe, en je beseft dat de game echt wel indruk maakt. De geluidseffecten zijn gepast onheilspellend en leiden tot dat voor horrorfans oh zo herkenbare gevoel van paranoia, waardoor je moeite moet doen om niet regelmatig over je schouder te kijken. De soundtrack speelt op een verdomd creepy wijze met allerlei op het eerste gehoor onschuldige kinderdeuntjes en voegt zo een extra dimensie toe aan de achterliggende thematiek van de game. Op technisch vlak weet Little Nightmares II – dat op onze PS5 vlot aan een stabiele 30FPS op een hogere resolutie dan 1080p draait – dus echt wel te overtuigen.

Conclusie

Tijd om in herhaling te vallen: Little Nightmares II is een vervolg dat het origineel eer aandoet en er toch in slaagt om voor uitdieping te zorgen. Tarsier Studios laat zich van zijn meest creatieve kant zien en levert een verontrustend avontuur af, dat ons meermaals kippenvel wist te bezorgen. We kunnen alleen maar onze appreciatie uitdrukken voor de manier waarop de ontwikkelaar ons van het ene huiveringwekkende scenario in het andere stort, zonder ooit voorspelbaar te worden. Ook op technisch vlak scoort de game prima cijfers, met mooie graphics en subliem audio design. Jammer genoeg blijven de ergernissen uit het origineel bestaan. Little Nightmares II teert nog steeds op trial-and-error, deels doordat het bij vlagen erg moeilijk blijft om de diepte van de 2,5D levels juist in te schatten. Laat je daar echter niet door tegenhouden. Dit is die uitzonderlijke nachtmerrie die je écht wilt beleven. Slaap zacht!

Pluspunten

  • Achterliggende thematiek
  • Toonbeeld van variatie en creativiteit
  • Verdomd creepy en intens
  • Grafisch knap
  • Subliem audio design

Minpunten

  • Focus op trial-and-error
  • Diepte nog steeds moeilijk in te schatten

8.0