DLC Special: Assassin’s Creed: Valhalla – Wrath of the Druids – De release van Assassin’s Creed: Valhalla ligt inmiddels al meer dan een half jaar achter ons, maar dat wil niet zeggen dat we helemaal klaar zijn met de game. Net zoals zijn voorganger krijgt ook Valhalla na de release extra content aangeboden in de vorm van DLC-uitbreidingen. De eerste uitbreiding, Wrath of the Druids, kende initieel wat vertraging, maar is inmiddels helemaal klaar om ontdekt te worden. Wij trokken onze Assassin-outfit aan en stapten opnieuw de Animus in voor meer Vikingavonturen met Eivor.

Een familiebezoekje in Ierland

Je vertrouwde thuisbasis krijgt aan het begin van de uitbreiding hoog bezoek: een boodschapper met een mysterieuze brief nodigt Eivor uit om op de eerstvolgende boot naar Ierland te springen. Eenmaal aangekomen op zijn bestemming, ontdekt Eivor dat de uitnodiging afkomstig was van niemand anders dan zijn eigen neef Barid. Een gezellige familiereünie zou je denken, maar al snel blijkt dat er meer aan de hand is. De koning van Ierland zit namelijk in een wat politiek benarde situatie en uiteraard moet jij je handen weer vuil maken om de gespannen situatie in het land op te lossen. Jouw voornaamste tegenstander is hierbij een mysterieuze cult van druïden, die zichzelf de “Children of Danu” noemt. Nee, wederom geen Tempeliers deze keer, maar erg veel verschil maakt dat niet.

Misschien heb je tussen de lijnen door al wel opgemerkt dat de opzet van deze uitbreiding enorm veel gelijkenissen vertoont met de gemiddelde story arc uit de basisgame en daar heb je volledig gelijk in. Net zoals in de basisgame is het hoofdverhaal ook hier zeker en vast intrigerend goed. De personages die je onderweg tegen het lijf loopt, zijn bovendien interessant en op zich goed uitgewerkt. Maar tja… echt veel nieuws heeft het eigenlijk niet te bieden. Als je het hoofdverhaal hebt uitgespeeld zie je de plottwists vast al van mijlenver aankomen en de Children of Danu zijn eigenlijk gewoon een reskin van de eerdere cults (Order of the Ancients, Cult of Kosmos), maar dan met vreemde druïden maskers. Het paranormale is hier opnieuw van de partij, want vreemde rituelen met mythische monsters staan centraal in deze cult.

Ook op vlak van worldbuilding kunnen we deze uitbreiding vergelijken met de basisgame, want ook hier is Ubisoft er warempel wederom in geslaagd om een adembenemend mooie wereld op ons scherm te toveren. Een ritje te paard, te voet of met de boot staat bijna altijd garant voor prachtige omgevingen die je zo op sociale media kan gooien. Gezien het hier om extra content gaat, is de wereld uiteraard een stuk kleiner dan die van de basisgame, maar dat is eigenlijk net goed. Als je je grotendeels focust op de hoofdmissies, zal je tussen tien en vijftien uur in Ierland vertoeven, waardoor de omgevingen niet gaan vervelen. Tijdens onze reis werden we gelukkig grotendeels bespaard van vervelende bugs, ook al zijn deze niet volledig afwezig. We kwamen in aanraking met assets die vreemde bewegingen maakten of NPC’s die vastliepen in het décor, maar ons spelplezier werd er niet door bedorven.

Oude wijn in nieuwe zakken

Uiteraard is er opnieuw heel wat te doen in de gamewereld, maar jammer genoeg vertoont de uitbreiding hier symptomen van de typische “Assassin’s Creed problemen” waar de franchise de laatste jaren last van heeft. We prezen de basisgame indertijd, omdat er verschillende entertainende zijmissies te vinden waren, die leuke verhalen vertelden. Wrath of the Druids gooit deze zijmissies volledig overboord en focust zich enkel op “copy-paste” activiteiten, die bijna rechtstreeks uit de basisgame zijn overgenomen: opnieuw moet je stenen stapelen, heksensymbolen kapotschieten, sleutels voor schatkisten vinden, etc. Het opsporen van de Children of Danu gebeurt bovendien volgens exact hetzelfde stramien als het opsporen van de cultleden: je zoekt hints die op een specifieke plaats verstopt liggen, waarna de locatie van een lid op je kaart verschijnt. Rinse and repeat…

We moeten wel toegeven dat Ubisoft enige moeite heeft gedaan om de formule ietwat te verfrissen. Zo krijg je nu bijvoorbeeld toegang tot zogenaamde ruilposten. Als je deze bevrijdt, verdien je op de achtergrond continu grondstoffen. Deze kan je vervolgens inruilen voor beloningen, zoals geld, wapens of stukken uitrusting. Wrath of the Druids biedt hierbij een hoop nieuwe uitrustingsets én een nieuw wapen (de sikkel). Erg uniek zijn deze stukken uitrusting echter niet, maar als je modebewust eens wilt veranderen van outfit, dan heb je dus wel de mogelijkheid hiertoe. Ook worden enkele abilities aan je arsenaal toegevoegd, maar ook hier weinig nieuws. Eén van deze “nieuwe” abilities geeft je bijvoorbeeld de mogelijkheid om een Ierse hond op te roepen, maar de basisgame heeft al een ability waarbij je je trouwe wolf kan oproepen. Een ietwat nutteloze toevoeging dus.

Een andere “nieuwigheid” is de toevoeging van “Royal Demands”. Dit zijn eindeloze missies waarbij je telkens een bepaalde opdracht moet uitvoeren, zoals een doelwit vermoorden of een juweel stelen. Deze missies krijgen telkens een extra uitdaging, die je kan vergelijken met het “100% synchronisatie” principe uit de eerdere Assassin’s Creed games. Zo kan je dus bijvoorbeeld de opdracht krijgen om een bepaald doelwit in een kamp te vermoorden zonder gespot te worden of zonder schade op te lopen. Valhalla is echter totaal geen stealth game, zoals we al opmerken in de review van de basisgame, waardoor deze extra uitdagingen enorm frustrerend kunnen zijn. De beloning die je ervoor krijgt (wat extra grondstoffen) is het dan ook veelal niet waard.

Conclusie

Wrath of the Druids biedt meer van hetzelfde. Als je niet genoeg kan krijgen van Assassin’s Creed: Valhalla, dan zal je vast ook genieten van deze uitbreiding, maar verwacht hier geen baanbrekende vernieuwingen aan de formule. Het verhaal is opnieuw entertainend goed en de wereld is wederom prachtig om naar te kijken. De randactiviteiten zijn echter grotendeels gelijk aan wat de basisgame te bieden heeft, maar dan zonder de leuke zijmissies. De eigenlijke nieuwe toevoegingen zijn jammer genoeg niet bijster interessant, waardoor het geheel toch een wat bittere smaak nalaat. Begrijp ons echter niet verkeerd: Wrath of the Druids is in geen geval slecht, maar het bewijst wel dat de franchise zo stilaan door de originele ideeën heen is. Hopelijk kan de volgende uitbreiding, “The Siege of Paris”, wat meer nieuwe ideeën aan het geheel toevoegen.