Review | Aliens: Fireteam Elite

Review | Aliens: Fireteam Elite – Met een filmfranchise als Alien kan het op kwalitatief vlak echt alle richtingen uit gaan. Aan de ene kant heb je immers tijdloze parels als Alien, Aliens en – oprecht – de Assembly Cut van Alien 3. De andere kant bevat echter een aantal absolute draken van films, waaronder het ronduit kolderieke Alien: Resurrection en de abominabele Alien vs. Predator vehikels. Op vlak van videogames zijn de resultaten al even wisselvallig. Ik blijf Alien: Isolation bijvoorbeeld een briljant horrorspel vinden, maar kan dan weer geen goed woord uiten over het zeer matige Aliens: Colonial Marines. Dit alles om maar even aan te geven dat ik steevast enthousiast, maar ook met de nodige scepsis een nieuwe Aliens game aanzet. Hieronder lees je of Fireteam Elite mij kon bekoren.

Lege doos

Op vlak van verhaal is het antwoord alvast een kordaat geuite ‘neen’. Aliens: Fireteam Elite situeert zich drieëntwintig jaar na het einde van Alien 3. Je volgt een groep stoere mariniers naar het barre LV-895 en de aftandse raffinaderij die in een baan rond de planeet zweeft. Het zal niemand verbazen dat hier het een en ander flink fout gelopen is. Binnen het kwartier worden jij en je twee teamgenoten letterlijk overspoeld door een vloedgolf aan xenomorphs in alle soorten, vormen en maten. De rest van het plot is werkelijk flinterdun. Het beruchte Weyland-Yutani bedrijf is zoals steeds weer in allerlei snode zaakjes verwikkeld en jij mag de achtergebleven rommel opruimen, liefst zonder de rest van het heelal in gevaar te brengen. Vervolgens passeren zowat alle clichés uit de films de revue, met opmerkelijk weinig bezieling. Meer dan een vage rode draad valt er dan ook niet te bespeuren.

Het helpt natuurlijk ook niet dat het merendeel van het plot in dialogen afgehaspeld wordt, meestal op het verkeerde moment. Wanneer je links en rechts een niet aflatende stroom griezels van je lijf probeert te slaan, blijkt het namelijk verdomd moeilijk om je aandacht bij de intriges op de achtergrond te houden. Face-to-face gesprekken met andere personages zijn dan weer ronduit lachwekkend, omdat er geen lip-syncing voorzien is. Je leest het goed: géén lip-syncing. In 2021! Je staart dus maar wat naar bewegingsloze gezichten, terwijl stemacteurs verveeld hun tekst opdreunen. In de levels vind je hier en daar wat documenten terug, die wel degelijk een poging ondernemen om de wereld verder uit te diepen, al wordt het ook hier nooit echt spectaculair. Toch jammer, gezien de potentie van het Alien universum, een sciencefictionwereld die smeekt om helemaal open gegooid te worden.

Knallen maar!

Wat gameplay betreft, heeft ontwikkelaar Cold Iron Studios gelukkig beter werk verricht. Begrijp me niet verkeerd: wie de trage, maar verdomd enerverende stealth van Alien: Isolation verwacht, komt erg bedrogen uit. Als je echter altijd al hebt willen ervaren hoe het voelt om een schier eindeloze zwerm xenomorphs het hoofd te bieden, ben je hier helemaal aan het juiste adres. Fireteam Elite is in feite een rasechte hordeshooter, waarin je van A naar B loopt, terwijl de glitterend zwarte ondieren je geen seconde met rust laten. De levels zijn standaard – vervallen ruimtestation, duistere grot… vul zelf maar aan – en vaak zelfs ongeïnspireerd, maar je moet al moeite doen om dat te merken. Fireteam Elite levert namelijk een even intense als uitdagende ervaring af, waarin één seconde onoplettendheid het einde kan betekenen. Vinger aan de trekker, verstand op nul en knallen maar.

In Aliens: Fireteam Elite speel je steevast met twee kompanen. Je kan opteren voor AI-gestuurde bots, maar dat raad ik eigenlijk af. Op de laagste moeilijkheidsgraad blijven de bots nog overeind, maar zodra je het hogerop zoekt, wordt het al snel onhoudbaar. Met andere spelers is de enorme hoeveelheid vijanden nog steeds bij vlagen overweldigend, maar kan je door tactisch te werk te gaan toch een vuist maken. Werkt ook zeer bevredigend, dat samenspel. Al moet ik eveneens aangeven dat het lang niet altijd lukte om twee medespelers van vlees en bloed te vinden. Een andere kritische noot is de AI van de xenomorphs. Dit zijn stuk voor stuk hersenloze machines, die zich lijnrecht en met ware doodsverachting op hun prooi storten. Kwantiteit boven kwaliteit. De chaos van James Camerons Aliens wordt benaderd, maar het sluwe wezen uit het origineel vinden we nergens terug.

Binnen je squad kan je vijf verschillende rollen vertolken, die elk voldoende anders aanvoelen. Als dokter kan je logischerwijs mensen genezen, de technicus heeft te allen tijde de beschikking over een handige turret die zelfstandig doelwitten uitkiest, en de ‘demolisher’ haalt stevig uit met het zwaarste geschut. De wapens zelf zijn gevarieerd en liggen uiterst lekker in de hand, met uitstekend audio design dat voor fans een waar feest van herkenning zal vormen. De iconische pulse rifle, de nietsontziende smartgun of de alles verschroeiende vlammenwerper… ze zijn in al hun glorie aanwezig en voelen gewoon juist aan. Voeg daar het kippenvel opwekkende gekrijs van de xenomorphs aan toe en het wordt soms wel erg moeilijk om de gebreken van Aliens: Fireteam Elite niet met de mantel der liefde te bedekken. Die gebreken zijn echter iets te talrijk om dat soort vergiffenis te waarborgen.

Insectenjacht

Cold Iron Studios schiet zichzelf op technisch vlak namelijk iets te vaak in de voet. Het gebrek aan lip-syncing, het saaie stemmenwerk en de ongeïnspireerd aanvoelende levels hebben we reeds vermeld. De grote hoeveelheid bugs moeten we echter ook naar voren schuiven. Xenomorphs maken er bijvoorbeeld een sport van om vast te raken in het decor, terwijl dat decor overigens soms ook gewoon helemaal verdwijnt, waardoor je in een soort niemandsland terechtkomt. En dat is slechts een greep uit de onzin die Aliens: Fireteam Elite je voor de voeten gooit. De game draaide op mijn PlayStation 5 gelukkig wél stabiel op 60 fps en biedt graphics in 4K aan, maar slaagt er tegelijkertijd toch in om eruit te zien als een matige tot degelijke titel uit de PS4-catalogus. Dit kan (moet) dus beter.