Reflectie | Ik zie, ik zie… Wederom bijna een RPG – Je kent het wel: je gaat eens lekker voor je console zitten, je start een shooter op en dan wil je een lekker headshot maken. Tegenwoordig is dat lastiger dan je denkt. Dat is niet omdat je niks kan raken (natuurlijk ook een factor waar je rekening mee moet houden), maar als je wel de kunsten van het mikken onder de knie hebt, dan loop je alsnog tegen een muur aan. In erg veel shooters zijn RPG-elementen verwerkt, waardoor je met een mooi geplaatste kogel op iemands oog geen meloen krijgt die uit elkaar spat, maar een hoop cijfers. Zo moet je een wiskunde som gaan maken met hoeveel keer schieten je eindelijk het gewenste resultaat bereikt. Toch wel een vreemd fenomeen bij shooters, maar meerdere genres nemen het RPG-element over. De simpelheid van sommige soorten gameplay wordt ineens omgetoverd tot een portie huiswerk. Johnny, Nando & Wim zullen hun visie erop loslaten.

Johnny

Lang geleden, in een tijdperk van games wat nu door ons publiek als ‘oude meuk’ wordt bestempeld, domineerde arena shooters het online landschap. Het enige dat telde was behendigheid, snelle reflexen en je omgeving kennen. Er was geen Battle Pass. Je speelde niets vrij. Je kon geen talloze skins kopen en in het menu werd je niet doodgegooid met aanbiedingen uit de in-game winkel, Daily Challenges of Community Events. Je speelde alleen of met je clan voor de overwinning en als je niet goed genoeg was om een headshot te maken, dan was je maar zielig hoor. Call of Duty 4: Modern Warfare heeft daar met zijn killstreaks een einde aan gemaakt en sindsdien is het met het genre alleen maar verder achteruit gegaan. Dat is overigens niet de schuld van Modern Warfare, want ik heb intens van die multiplayer genoten.

Maar alles daarna moest ineens steeds meer RPG-elementen bevatten, waardoor alleen de Halo-serie nog het meest als een pure shooter speelt. Als grote DOOM fan kan ik je eerlijk vertellen dat ik in Eternal mij nooit bewust heb beziggehouden met het vrijspelen van verbeteringen, tenzij ik het echt voor iets nodig had. Het interesseert mij namelijk allemaal niets. In Battlefield 1 heb ik honderden lootboxes die nooit geopend zullen worden. Hou dat gedoe lekker bij je en laat mij gewoon knallen. Als ik statistieken had willen bijhouden, dan was ik wel een analist geworden. Vandaar dat ik erg blij ben met de huidige retro shooter trend. Ik kan bijvoorbeeld niet wachten op Selaco en Sprawl. Daarnaast haal ik momenteel meer plezier uit Ion Fury en Dread Templar, dan uit de nieuwste ‘moderne’ (looter) shooter.

Nando

Het is lastig om dit fenomeen over een heel genre te trekken, bijvoorbeeld shooters. Zo zijn er genoeg  pareltjes die een skilltree hebben en daadwerkelijk het verloop van het spel beïnvloeden. Dan denk ik aan games als BioShock en Arkane’s Prey of Dark Messiah of Might and Magic. Het begint bij mij te knagen als een dergelijk systeem de illusie van progressie geeft. The Witcher 2: Assassins of Kings is hier een prachtvoorbeeld van. Het is een game die steevast onder m’n favorieten valt, maar de Alchemy skilltree had net zo goed een vuilnisbak kunnen zijn, want daar is alleen onder hele specifieke omstandigheden een gear profijt te halen. De grootste boosdoeners zijn Horizon: Zero Dawn en de Far Cry franchise: an sich zijn dat hele aardige games, maar naar mijn idee zijn dat skilltrees puur en alleen zodat men kan zeggen dat er een ‘RPG-element’ aanwezig is en de speler een shot dopamine krijgt, als ze zien dat er weer wat puntjes besteed kunnen worden.

Wim

RPG-elementen in shooters voelen voor mij voornamelijk als filler. Shooters zijn van zichzelf meestal aan de korte kant vergeleken met genres zoals, jawel, RPG’s. Dus wat kunnen shooter makers nou doen om hun game toch wat meer vlees op de botten te geven? Een RPG-elementje of twee erin verwerken. Ik denk dat de populariteit hiervan ergens is begonnen bij Borderlands. Ongeacht wat je over Borderlands denkt, in die game is het hele RPG-element een must, maar het zit ook zo verweven in het DNA van die game, dat het niet als onnodige filler aan gaat voelen. Dat gevoel krijg ik wel bij games zoals Wolfenstein Youngblood. An sich geen slechte game, maar het heeft niks meer met Wolfenstein te maken.

Maar het is niet alleen shooters waar we dit vandaag de dag in zien. Neem als voorbeeld Assassin’s Creed, een game die voorheen volledig op stealth berustte. Jouw doelwit zoeken en deze snel met jouw hidden blade van het leven beroven, wat al helemaal fantastisch was als je er zelf ongeschonden mee weg kwam. Nu hebben de targets allemaal een levensbalk en een level boven hun hoofd staan. Is het doelwit een paar levels hoger dan jou? Dan slaat die hidden blade van jou nog geen deukje in de nek van het doelwit. Ik ben dol op RPG’s, maar ik wil ook wel eens wat anders spelen. Dus laat in godsnaam die RPG-elementen in games waar ze thuishoren en forceer het niet overal in.