Review | Monark – Mensen zijn zwakke wezens. Keer en keer opnieuw worden we geconfronteerd met de harde realiteit dat we nu eenmaal niet perfect zijn en dat we vol gebreken zitten: ziektes, ongevallen en nog zoveel andere zaken kunnen fataal zijn voor ons zwakke vlees. In een wereld vol gevaren blijft de grootste vijand van de mensheid echter de mens zelf: meer dan eens worden we gedreven door ons eigen ego en dat heeft vaak foute gevolgen voor onszelf en onze medemens. Zo, nu we allemaal in een heerlijk pessimistische bui zijn en op het randje van een existentiële crisis staan, willen we jullie graag ‘Monark’ voorstellen. Deze nieuwe tactische JRPG van ontwikkelaars Furyu en Lancarse wist ons te boeien, frustreren en liet ons nadenken over het leven. We leggen even uit waarom…

De mist der zonden

Het team achter Monark wordt versterkt met talent dat eerder meewerkte aan de Shin Megami Tensei franchise en dat merk je duidelijk in de thematiek van het verhaal. Monark brengt je naar de Shin Mikado Academy, een Japanse middelbare school die plots omsloten wordt door een mysterieuze koepel. Iedereen in het complex zit opgesloten én om alles nog wat erger te maken zijn de gangen en wandelpaden van de school plots doordrenkt van een vreemde mist die iedereen lijkt gek te maken. Te midden van deze chaos sta jij: een anonieme student met geheugenverlies die moet proberen de school te bevrijden van deze plaag. Dit doe je uiteraard niet alleen, want onderweg loop je heel wat interessante personages tegen het lijf die elk hun eigen redenen hebben om je hierbij te helpen.

Al snel kom je te weten dat de mist veroorzaakt wordt door zogenaamde ‘pactbearers’, oftewel mensen die een deal hebben gesloten met een ‘Monark’, een daemon die vertoeft in de ‘Otherworld’. In totaal zijn er zo zeven te vinden, die gebaseerd zijn op de zeven hoofdzonden. Elke pactbearer krijgt dan ook een bovennatuurlijke kracht, die hij of zij maar al te graag gebruikt (of misbruikt). Jij maakt echter een pact met een achtste daemon: Vanitas, een demonisch konijn waardoor ook jij toegang krijgt tot deze krachten. Gaandeweg het verhaal moet jij de andere pactbearers zien uit te schakelen en kom je heel wat te weten over hun (tragische) achtergrondverhaal. Elk personage schotelt je een bepaalde filosofische kwestie voor en hier komen geregeld moreel grijze beslissingen bij kijken.

Een pactbearer kan je uitschakelen door hun ‘ideals’ uit te schakelen in de Otherworld, hun innerlijke zelve zeg maar. Elke pactbearer heeft er zo drie en telkens je er eentje uitschakelt, krijg je een innerlijke monoloog van de pactbearer, waarbij die uitlegt waarom er een pact met een daemon werd gesloten. Hierdoor worden de personages erg goed uitgediept en krijg je een goed inzicht in de drijfveren van de ‘slechteriken’. Het verhaal is boeiend, filosofisch diepgaand en wordt overgoten door een onheilspellende sfeer die onder je huid kruipt. Het kent ook genoeg twists, dus boeiend is het zeker.

Volg je ego

De gameplay bestaat uit twee delen: enerzijds doorloop je de mistige gebieden van de academie en anderzijds word je naar de Otherworld geteleporteerd om daar gevechten aan te gaan. Terwijl je stukken van de school exploreert, moet je zoeken naar een connectiepunt waar je kan bellen. Door te bellen kan je jezelf immers transporteren naar de Otherworld. Een vreemd principe, maar origineel is het alleszins wel. Deze connectiepunten zitten echter telkens goed verstopt, dus moet jij trachten een manier te vinden om het punt te bereiken. Hiervoor moet je puzzels oplossen die heel wat speurwerk van je zullen vragen. Bereid je voor om talloze documenten te zoeken en lezen, omdat hier vaak hints in staan die je op de juiste weg kunnen zetten. De meeste puzzels zetten je echt aan het denken en geven ook voldoening als je ze oplost, maar sommigen zijn net iets te verwarrend.

Je brein staat echter ook onder constante tijdsdruk, want rondlopen in de mist zorgt ervoor dat je ‘MAD’ balk omhoog gaat. Bereikt deze 100% terwijl je aan het exploreren bent, dan word je teruggestuurd naar de ziekenzaal. Hier hangen geen verdere gevolgen aan, maar waar je MAD balk wél zware gevolgen kan hebben, is tijdens gevechten in de Otherworld. In dit tactisch turn-based combat systeem krijg je verschillende scenario’s voorgeschoteld waarin jij en je bondgenoten het moeten opnemen tegen demonisch gespuis. Tijdens jouw beurt mag je al jouw personages bewegen én daarna een actie laten uitvoeren. Deze actie kan een normale aanval zijn, maar ook een speciale actie die meer schade aanricht of ondersteunende effecten heeft. Deze doen je MAD balk echter stijgen en als die hier 100% behaalt, wordt je personage gek en verlies je de controle over hem of haar.

Jouw bondgenoten bestaan enerzijds uit personages die je, afhankelijk van het verhaal, zullen bijstaan, maar ook uit zogenaamde ‘Fiends’. Deze speel je gaandeweg vrij en zijn gebaseerd op je ‘Ego’. Je Ego bestaat uit zeven parameters (met name de hoofdzonden) en beslissingen tijdens het verhaal doen deze parameters groeien. Je speelt Fiends vrij gebaseerd op jouw meest prominente parameter en elke Fiend heeft zo zijn sterktes en zwaktes. Dit is een erg leuk en origineel concept, maar het is wel jammer dat hier verder eigenlijk weinig mee wordt gedaan. Je Ego is er vooral om de thematiek van het verhaal te ondersteunen, maar mist dus wat praktisch nut. Desondanks is de combat zeker geslaagd: je krijgt voldoende vaardigheden en je moet deze tactisch inzetten om de overwinning te behalen. Bovendien ondersteunt de game 60fps, dus bewegen en acties uitvoeren gaat vlot.

Herhaling is ook een zonde

Monark haalt de zondige mens aan als hoofdthema, maar begaat ironisch genoeg zelf een grote zonde: herhaling. Allereerst is er de groei van je personages: je moet elk personage en Fiend apart levelen en dit dankzij ‘Spirit’, wat je kan verdienen door gevechten te winnen. Met Spirit koop je vaardigheden voor personages en per aankoop stijgt het personage ook nog eens een level. Een leuk systeem, maar het is niet opgewassen tegen de level scaling van de vijanden. Na elk baasgevecht stijgt het level van de vijanden substantieel, waardoor je sterker moet worden. Je krijgt toegang tot meer personages om je party te versterken, maar deze starten op level 1. Vooraleer je verder kan gaan, moet je dus eerst zorgen dat je party een hoger level heeft behaald en dat vraagt toch wel wat grinden in eerdere missies. Dit is vooral in latere hoofdstukken een probleem wanneer je veel party leden tegelijk moet zien te levelen.

Herhaling zie je ook terug in het level design: het is pijnlijk om te zien hoe bijna elke gang, elk lokaal, elke asset gekopieerd is van een eerder gebied. Specifieke puzzels brengen wel eens wat twists op deze formule, maar niet genoeg om de omgevingen te redden van de saaiheid die ervan af spat. Copy-paste is ook gretig toegepast op het design van de vijanden: de Otherworld heeft namelijk niets anders te bieden dan skeletten. Skeletten met een boog, speer of zwaard… maar niettemin skeletten. Gelukkig geldt dit niet voor de Monarks zelf: deze ogen erg gevarieerd en hebben een unieke look en uitstraling. Hierdoor zijn baasgevechten ook dé hoogtepunten van de game: iedere Monark heeft een uniek, vaak luguber, sfeertje wat toch een pluspunt is.

Audio-technische zondes

Bekijk eender welke trailer of gameplayvideo en je zal al snel opmerken dat de graphics van Monark niet moeders mooiste zijn. Een gebrek aan details en een eentonig kleurpalet zorgen er dan ook voor dat je even moet wennen aan de visuals van de game. Je kan argumenteren dat graphics niet het belangrijkste aspect van een game zijn, maar in dit geval zijn ze toch echt wel ondermaats en missen ze enige vorm van charme, ondanks een 4K-resolutie. De misteffecten zijn zelfs gewoon lelijk te noemen en kunnen hierdoor storend overkomen. Ook (gezichts)animaties zijn vaak wat stuntelig, maar niet per se storend.

De audio is gelukkig wel goed: de game ondersteunt zowel Japanse als Engelse stemmen en de prestaties van de acteurs zijn opmerkelijk goed te noemen. Ja, ook de Engelse dub is goed gedaan, alhoewel onze voorkeur nog steeds uitgaat naar de originele Japanse stemmen. De muziek tijdens de meeste scènes is best oké, maar nu niet echt bijzonder. Dit is echter helemaal anders tijdens baasgevechten: hier worden je oren verwend met enkele heerlijke J-pop songs en elke baas heeft zo een eigen song. Dit zorgt er nog maar eens voor dat deze gevechten meer uniek aanvoelen en zorgt ook voor de nodige variatie in het geheel.

Gereviewd op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar op: PlayStation 4, Nintendo Switch en pc.

Conclusie

Monark is een game met twee gezichten: enerzijds barst Monark van de originele en leuke ideeën, maar anderzijds worden vele ideeën tegengehouden door een (technisch) beperkte uitvoering ervan. Het verhaal is alleszins een schot in de roos: het mysterie van de mist in Shin Mikado Academy boeit en zit vol met allerlei filosofische thematieken. De unieke gameplayelementen – je ego, de puzzels, de Monarks – zijn leuk bedacht, maar soms niet goed uitgewerkt. Hét grootste minpunt aan Monark is de herhaling en jammer genoeg is dit merkbaar op veel gebieden: level design, variatie bij normale vijanden én veel grinden om tegemoet te komen aan de level scaling van vijanden. Ook visueel is dit geen hoogvlieger, maar gelukkig bieden fantastische stemacteurs en heerlijke J-pop songs bij baasgevechten soelaas. We moeten Monark complimenten geven omdat het probeert iets uniek te bieden, maar de game schiet op verschillende gebieden tekort. Zonde…

Pluspunten

  • Verhaal en filosofische thema’s
  • Sfeer
  • Tactische combat
  • Stemacteurs in beide talen
  • Songs tijdens baasgevechten
  • Veel originele ideeën…

Minpunten

  • …maar deze worden niet altijd voldoende benut
  • Sommige puzzels zijn wat verwarrend
  • Grafisch ondermaats
  • Level design
  • Level scaling van vijanden

6.5