Preview | The Dark Pictures Anthology: The Devil in Me – We zijn bijna aangekomen bij het vierde deel in The Dark Pictures Anthology. Deze franchise van Supermassive Games borduurt voort op de basis van Until Dawn en schotelt ons met elk nieuw deel een ander verhaal voor. Zo bezochten we een spookschip, een mysterieus verlaten dorpje en we gingen de woestijn in. Nu brengen we een bezoekje aan een moderne variant van de ‘Murder Castle’ van H. H. Holmes, de eerste seriemoordenaar van de Verenigde Staten. We konden een uurtje met de game aan de slag en het voelde gelijk vertrouwd.

Mysterieus gebouw

In The Dark Pictures Anthology: The Devil in Me volgen we een groepje documentairemakers die een uitnodiging krijgen om het zogeheten Murder Castle te bezoeken. Dit is een indrukwekkend bouwwerk op een afgelegen eiland, waar niemand meer woont. De persoon die ze uitnodigt zal kort na hun aankomst ook de benen nemen, waardoor het groepje alleen is in het gebouw. Althans, dat denken ze. Niet lang daarna blijken er vreemde dingen te gebeuren en waar ze in eerste instantie op de uitnodiging ingingen om een nieuwe episode in hun reeks documentaires te maken, worden ze nu zelf opgejaagd door mysterieuze gebeurtenissen.

De game haalt zijn inspiratie bij het verhaal van H. H. Holmes, die eind 1800 een pand bouwde speciaal ingericht om te moorden. Met 9 bevestigde en in potentie 50 tot 100 uitgevoerde moorden, was het pand een waar horrorhuis. Dat wordt nagebootst in The Devil in Me, waarbij de verschillende personages zowel samen als apart van elkaar worden blootgesteld aan merkwaardige gebeurtenissen die onschuldig beginnen, maar steeds erger worden. Het concept van het moordkasteel wordt overgenomen, maar daarin geeft Supermassive Games wel z’n eigen draai aan het verhaal.

Bekende gameplay

Veel details over het daadwerkelijke verhaal van het groepje documentairemakers weten we nog niet, maar dat het veel overlap zal kennen met de gruwelijke gebeurtenissen in het moordkasteel van H. H. Holmes mag duidelijk zijn. We mogen weer een game verwachten die pakweg een uur of acht duurt en waarbij je afwisselend de verschillende personages onder controle krijgt, die vooral in hun omgeving objecten onderzoeken en vroeg of laat geconfronteerd worden met situaties die tot hun dood kunnen leiden. Dit al dan niet gebaseerd op quick time events.

Ondertussen heb je ook te maken met keuzes die je moet maken in zowel benarde situaties als gewone situaties. Afhankelijk van de keuzes die je maakt, zal je band met de ene persoon beter worden dan de ander. Wat dat betreft heeft The Devil in Me niks nieuws te bieden als je de eerdere games in The Dark Pictures Anthology hebt gespeeld. De gameplay is namelijk vrijwel identiek, waardoor het voor zijn ‘frisse wind’ het vooral van het verhaal en de personages moet hebben. Niks mis mee natuurlijk, maar op basis van het uurtje spelen zagen we al snel dat we voor innovatie in het genre bij deze game aan het verkeerde adres zijn.

Tijd voor een upgrade

Wat we ook zagen is dat de ontwikkelaar een beetje vastgeroest lijkt te zitten in z’n eigen gameplay stijl en dito techniek. Het ziet er grafisch allemaal degelijk uit, waarbij de personages qua gezichten erg op hun daadwerkelijke evenbeeld lijken. Tegelijkertijd valt wel op dat de animaties een beetje verouderd zijn. Iets wat op de PlayStation 4 nog wel kon ten tijde van Until Dawn en de jaren erna. Anno 2022 is het echter op veel vlakken door andere games voorbijgestreefd en dus is het tijd om dat terug naar de tekentafel te brengen. Tenminste, we speelden weliswaar een previewversie, dus dat zegt niet alles over de uiteindelijke game. Toch hebben we niet de indruk hier nog veel verbeteringen in te gaan zien.

Vervelender is misschien nog wel dat de gameplay zo ongelofelijk traag en bij vlagen clunky is. Het oppakken van een object gaat vrijwel altijd gepaard met specifieke handelingen die je met knoppen of de pookjes moet uitvoeren, zoals gebruikelijk voor games in dit genre is. Ware het niet dat het tempo wel echt opgevoerd mag worden. Zelden hebben we iemand zo ongelofelijk langzaam een laatje open zien maken. Of wat te denken van documenten oppakken en omdraaien om de tekst te lezen, het gaat ontzettend langzaam. Misschien zijn we gewoon te gehaast en maken we ons druk om niks, maar vanuit een persoonlijk perspectief voelt het alsof de game op halve snelheid opereert en dat is gewoon irritant.

Laat staan de bewegingen van de personages, die nog altijd moeten opereren binnen onzichtbare kaders. Wat afval op de grond vormt een onzichtbare muur, waardoor het er heel gek uitziet. Wat ook niet helpt is dat de camera op veel momenten te dicht op de personages zit – wat wellicht komt doordat de game zich grotendeels binnen afspeelt –, waardoor je het overzicht kan kwijtraken. Ook merkten we dat sommige button prompts niet tevoorschijn kwamen, waardoor we doelloos aan het ronddwalen waren in de ruimte waar iets gedaan moest worden. Dit lijkt overigens een bug te zijn, waarvan we verwachten dat het gefixt wordt.

Voorlopige conclusie

Het verhaal van H. H. Holmes in een modern jasje gieten zodat het in de lijn van The Dark Pictures Anthology past is een uitstekend idee. De eerste seriemoordenaar en zijn Murder Castle zijn een fascinerend onderwerp. De nieuwe invulling qua verhaal lijkt ook nu weer de drijvende kracht achter de game te zijn, zoals dat eerder ook al het geval was met titels in deze reeks. Dat is vooralsnog ook de reden waarom we de game graag willen spelen, want als het op de gameplay aankomt is het tijd om stappen vooruit te maken. Tijd voor een grafische upgrade qua animaties, de claustrofobische gameplay mag ook wel wat dynamischer en Supermassive Games… doe alsjeblieft wat aan het tempo. Gezien het een previewversie betrof is het afwachten hoe de uiteindelijke game uitpakt op de genoemde punten. We verwachten weinig anders, maar ondanks de punten van kritiek ziet het er wel naar uit dat dit een degelijke game wordt.