Review | The Devil in Me – Chicago, 1893. Wie naar de World’s Fair in Chicago trekt, boekt best geen kamer in het gelijknamige hotel. Deze op het eerste zicht best charmante verblijfplaats is immers ontworpen door H. H. Holmes, de man die later bekend zou staan als de eerste seriemoordenaar uit de Verenigde Staten. Zijn hotel zou bewust in elkaar gestoken zijn als een enorm labyrint, vol doodlopende gangen, bewegende muren en geheime ruimtes. Uitermate geschikt om slachtoffers in een hoek te drijven en na het bloederige slachtwerk de lijken spoorloos te laten verdwijnen. De werkelijkheid is, zoals dat vaak gaat wanneer echte mensen het domein van de legende betreden, heel wat minder spectaculair, maar het verhaal volhardt in de boosheid. Een perfecte bron van inspiratie dus voor Supermassive Games, dat het geschenk met open armen aanneemt in The Devil in Me.

Murder Castle 2.0

Na een proloog in 1893 die als tutorial dienst doet en je meteen ook op venijnige wijze laat kennismaken met H. H. Holmes in eigen persoon, wordt de klok meer dan een eeuw vooruit gespoeld. In het heden ontmoeten we regisseur Charlie Lonnit en zijn filmcrew, die druk in de weer zijn met een docureeks over beruchte seriemoordenaars. De serie doet het helaas niet zo goed op vlak van kijkcijfers en de nieuwste aflevering – over H. H. Holmes, jawel – dreigt te verzanden in een opeenhoping van clichés. De wanhoop nabij, besluiten Charlie en de zijnen in te gaan op het aanbod van een mysterieuze kluizenaar, die op een afgelegen eiland een replica van het World’s Fair Hotel heeft laten bouwen. De filmcrew mag de locatie gebruiken om hun aflevering over H. H. Holmes extra kracht bij te zetten. Een aantrekkelijk vooruitzicht, ware het niet dat er een serieuze adder onder het gras schuilt.

Zodra de deur van het replicahotel achter hen in het slot valt, blijkt namelijk dat de filmmakers onder valse voorwendselen naar het hotel gelokt zijn. Ze krijgen inderdaad een bevoorrechte blik achter de schermen bij een notoir seriemoordenaar, maar deze blik is iets levensechter dan ze zich ooit hadden kunnen voorstellen. Een onbekende figuur heeft zich namelijk de kledij en methodiek van H. H. Holmes aangemeten en is geenszins van plan om de filmcrew heelhuids weer naar huis te laten gaan. Wat volgt, is een slasher die meer dan eens herinneringen oproept aan Until Dawn en volop gebruikmaakt van een iconische setting. Supermassive Games slaagt er al enkele games op rij in om een boeiend verhaal op te trekken rond een centraal mysterie en dat is dit keer niet anders. Je zal geboeid aan het scherm gekluisterd zijn wanneer deze Holmes copycat eindelijk in zijn kaarten laat kijken.

Helaas is de manier waarop het verhaal verteld wordt er één met positieve en negatieve kanten. Het plot wist ons dan wel van begin tot einde te boeien, hetzelfde kunnen we niet zeggen over de personages. Ze worden weliswaar met verve vertolkt door hun stemacteurs – met Jessie Buckley, bekend van onder andere de Netflix parel I’m Thinking Of Ending Things, op kop – maar zijn stuk voor stuk onaangename figuren, met wie het erg lastig meeleven is. Wanneer het jouw taak is om personages in leven te houden, is het redelijk nefast wanneer het je niets doet als één van hen pijnlijk aan zijn of haar einde komt. De dialogen gaan ook niet helemaal vrijuit. Over ’t algemeen is The Devil in Me redelijk goed geschreven, maar wanneer een personage het plots over postproductie-elfjes heeft of op een spannend moment ’s werelds kinderachtigste mantra citeert, gaan onze ogen aan het rollen.

Een welkome drang naar vernieuwing…

The Dark Pictures Anthology – en bij uitbreiding ontwikkelaar Supermassive Games – worstelt reeds een tijdje met de hoeveelheid input die je als speler van hun titels krijgt. De studio levert al jarenlang dezelfde formule af, iets dat je nog het beste kan omschrijven als een interactieve film waarin je via exploratie, dialoogkeuzes en quick time events invloed uitoefent op de manier waarop het verhaal zich ontvouwt. Iedereen kan op meerdere manieren het loodje leggen, maar mits enkele doordachte beslissingen ook zonder al te veel kleerscheuren de aftiteling halen. In The Devil in Me blijft dit oerdegelijke fundament overeind staan, maar we merkten wel een aangename drang naar vernieuwing op. House of Ashes – het vorige deel in de reeks – liet spelers al met een vrije camera de omgeving verkennen en The Devil in Me voegt daar een hoop uiterst welkome bewegingsopties aan toe.

Personages kunnen nu in bepaalde omstandigheden met een druk op de knop klimmen, springen of bukken. Tijdens het exploreren zal je regelmatig je evenwicht moeten bewaren op smalle richels en op tijd een schuilplaats moeten zoeken wanneer er gevaar dreigt. Dingen die in de meeste games vanzelfsprekend zijn, maar in deze tot dusver op vlak van bewegingsvrijheid uitermate beperkte anthologie, voelt het zowaar aan als een frisse wind. Ook leuk: personages hebben gereedschap bij zich, dat ze kunnen gebruiken om bepaalde omgevingspuzzels op te lossen. Denk aan een camerastandaard die je aanwendt om hoger gelegen objecten te bereiken, een bankkaart waarmee je afgesloten lades kan openen of een microfoon die geluiden in de verte oppikt. Ook hier kunnen jouw keuzes het verschil maken tussen leven en dood. Een astma inhalator met maar drie ladingen kan je immers niet eindeloos blijven gebruiken.

… geplaagd door oud zeer

Supermassive Games zet dus enkele mooie stappen vooruit, al stellen we ons de vraag of dit wel genoeg is. In praktijk blijft je immers regelmatig het gevoel overvallen dat je nét iets te weinig invloed hebt op de gebeurtenissen die zich op je scherm afspelen. Exploratie wordt soms kunstmatig beperkt, met afzettingen waar een op motorisch vlak normaal functionerend persoon gewoon overheen kan klauteren. De QTE’s blijven ook dit keer relatief gemakkelijk en vallen in The Devil in Me soms zelfs op door hun afwezigheid; op momenten waar je in vorige delen gegarandeerd op vierkantje mocht rammen of klaar moest staan om een knoppensequentie in te drukken, kijk je nu af en toe gewoon naar een veredelde cut-scène. Daar komt nog bij dat het soms niet zo duidelijk is hoe een bepaalde beslissing precies tot het gevolg leidt dat je te zien krijgt, wat best vreemd is voor een game die rond gevolgen draait.

De game ziet er overwegend prima uit in een 4K-resolutie, waarbij we een extra compliment willen geven voor de sfeervolle belichting. The Devil in Me is vaak een erg donkere game en maakt knap gebruik van een spel tussen licht en schaduw om je een oncomfortabel gevoel te bezorgen. Voeg daar een creepy audio design aan toe en een setting die al eens durft veranderen wanneer je je rug draait… en je begrijpt dat je je nooit helemaal op je gemak zal voelen. Helaas is het niet allemaal rozengeur en maneschijn. Hoe hard Supermassive Games ook op fotorealisme mikt, ze slagen er toch niet in om hun animaties en gezichtsuitdrukkingen van alle houterigheid te ontdoen. Op technisch vlak krijg je de keuze tussen een quality en performance modus, maar we hebben nooit het gevoel dat The Devil in Me altijd stabiel op respectievelijk 30 en 60 fps blijft hangen. Af en toe durft de game zelfs even te stotteren… en dat zou toch niet meer mogen.

Gespeeld op: PlayStation 5.
Ook verkrijgbaar voor: PlayStation 4, Xbox One, Xbox Series X|S en pc.

Conclusie

The Dark Pictures Anthology blijft met The Devil in Me op zoek naar een manier om zijn filmische concept niet te verliezen en gamers toch voldoende interactiviteit te bieden. Dit leidt tot een hoger gevoel van bewegingsvrijheid en omgevingspuzzels die opgebouwd zijn rond werktuigen die de personages bij zich dragen. Het zijn kleine stapjes vooruit, maar ze zijn welkom en doen ons hopen dat Supermassive Games deze lijn doortrekt naar het tweede seizoen van de anthologie. Enkele oude kwaaltjes blijven jammer genoeg wel de kop opsteken. De framerate is niet helemaal stabiel, de animaties blijven houterig en je hebt als speler nog steeds niet altijd het gevoel dat wat jij doet echt uitmaakt. Dankzij het boeiende verhaal opgebouwd rond berucht seriemoordenaar H. H. Holmes hebben horrorfans echter geen reden om deze nieuwe duistere prent aan zich voorbij te laten gaan.

Pluspunten

  • Boeiend verhaal
  • Sfeervolle setting
  • Babystapjes richting meer interactiviteit
  • Prima audio design en stemmenwerk

Minpunten

  • Eerder vervelende personages
  • Interactiviteit blijft beperkt
  • Technisch onvolmaakt

7.0