Review | The Callisto Protocol – Games krijgen zelden een goede documentaire, laat staan dat dit gebeurt voordat de game in kwestie überhaupt is uitgekomen. Toch heeft de marketingcampagne voor The Callisto Protocol deze unieke aanpak gehanteerd. Naast een documentaire van net geen uur op hun eigen YouTube-kanaal, kun je op Ars Technica ook van een uitgebreide ‘Making Of’ genieten. De boodschap is duidelijk: The Callisto Protocol moet de ultieme horrorervaring worden. Om dat te verwezenlijken heeft Dead Space-bedenker Glen Schofield een nieuwe studio opgericht en heel wat toptalent met een voorliefde voor het genre aangetrokken. Uitgever Krafton heeft dat team vervolgens alle ruimte gegeven om hun visie te realiseren. Komt hoogmoed voor de val of hebben we een nieuwe klassieker in ons midden?

Welkom op Callisto, de dode maan van Jupiter

We spoelen de tijd even een kleine 300 jaar vooruit. In die toekomst bevindt zich op Callisto, de dode maan van Jupiter, een gevangenis genaamd Black Iron Prison. Jij neemt de rol aan van Jacob Lee, gespeeld door Josh Duhamel, die door wat ongelukkige omstandigheden in de eerder genoemde gevangenis belandt. Nu klinkt dat al niet best, maar als de gevangenen plotseling in afgrijselijke monsters veranderen, is het helemaal hoog tijd om je zo snel mogelijk uit de voeten te maken. Uiteraard is dat makkelijker gezegd dan gedaan. In de chaos die uitbreekt mag je dan wel snel uit je cel zijn, wat daarna volgt is een ware overlevingstocht die bol staat van de intriges. Wil je namelijk kunnen ontsnappen, dan is het aan jou om de donkere en vooral erg verontrustende geheimen van de United Jupiter Company te ontrafelen.

Nu klinkt dat allemaal mysterieus, maar laten we ook eerlijk zijn, echt origineel is het niet. Direct vanaf het begin weet je eigenlijk al min of meer hoe de vork in de steel zit. Daarnaast spreken we hier over een ‘narratieve third-person survival horror’, dus er ligt extra veel nadruk op en je mag heel wat cutscènes verwachten. Normaliter gaat dat bij een voorspelbaar verhaal storen, ware het niet dat het hier toch weet te intrigeren. Dus hoewel je een aardig idee hebt waar het heen gaat, wil je toch verder blijven spelen om te weten hoe het afloopt. Dat heeft mede te maken met een uitstekende presentatie en een overtuigende cast. Naast Josh Duhamel weet ook Karen Fukuhara (Kimiko uit The Boys) als Dani Dani Nakamura te overtuigen. Het enige dat soms een klein beetje stoort is hoe kalm Jacob op traumatische gebeurtenissen kan reageren.

Horror op zijn allerbest

Dat kleine puntje van kritiek, komt vooral door hoe nagelbijtend spannend The Callisto Protocol is. Vooral in de eerste uren van de game, wanneer je nog over weinig verdedigingsmiddelen beschikt, zit je regelmatig op het puntje van je stoel. Zo is de belichting, één van de belangrijkste onderdelen in het genre, werkelijk waar fenomenaal. Iedere scène loopt gewoon over met sfeer. Voor de liefhebbers is het direct duidelijk dat er goed naar films zoals Alien of The Thing is gekeken. Stel je een verlaten ondergronds complex voor. Het wordt bevolkt door monsters die jou niet kunnen zien. Terwijl je rondsluipt in het duister, doet alleen het licht van de noodstroomvoorziening de omgeving om de zoveel seconden in een rode onheilspellende gloed baden. Vervolgens wordt die scène nog meer kracht bijgezet door het uitmuntende geluid.

De game maakt namelijk veelvuldig gebruik van de Apprehension Engine. Dit is een uniek apparaat (Google het maar), dat normaliter alleen in Hollywood voor horrorfilms wordt gebruikt. Juist omdat je veel geluiden niet herkent, klinkt vrijwel alles onheilspellend. Terwijl je de verschillende locaties doorloopt, sta je regelmatig ineens stil om te controleren of je nu alleen iets in de omgeving hoort of dat er gevaar dreigt. Het blijft echter niet alleen bij losse geluiden, want zowel de monsters als de soundtrack klinken echt iconisch. Gecombineerd met de fenomenale belichting weet de game op een uiterst effectieve manier de spanning te versterken. Je kan gewoon niet anders dan met klamme handen doorspelen, wachtend op het gevaar dat onherroepelijk ergens op je staat te wachten. Want in deze game zul jij je nooit een moment echt op je gemak voelen.

Dat komt ook omdat de ontwikkelaars er overduidelijk veel plezier uithalen om jou constant in het ongewisse te houden. The Callisto Protocol zit vol met jump scares, maar die zijn niet goedkoop. Terwijl je met de vinger op de trekker de omgeving verkent, hoor je de vijanden door de ventilatieschacht op je afkomen. Je staat paniekerig om je heen te kijken terwijl je probeert te anticiperen waar het gevaar vandaan komt. Ineens wordt het stil en schrik je van de deur die plotseling achter je opengaat en er is vervolgens nergens een monster te bekennen. Je loopt de kamer in om te kijken wat er in een kist zit en ineens springt er een monster naar je nek. Die moet je vervolgens op tijd van je af zien te krijgen door er herhaaldelijk met een mes op in te steken. Door dit soort onverwachte momenten blijf je dus altijd op je tenen lopen.

Brute gevechten en heel veel gore

Dat wil niet zeggen dat de spanning constant hetzelfde niveau weet aan te houden. Naarmate de game meer in zijn kaarten laat kijken gaat daar logischerwijs wat van verloren, maar het uitermate brute gevechtssysteem vangt dat moeiteloos op. De mêlee gevechten worden uiterst spectaculair weergegeven. Je dient aanvallen te ontwijken en op de juiste momenten met je Stun Baton uit te halen. Zodra je over een vuurwapen beschikt kun je tijdens het slaan door ook nog op bepaalde momenten schieten. Dit alles wordt erg filmisch en bloederig in beeld gebracht. Daarnaast word je zo gedwongen je tegenstander op te zoeken. Verstoppertje spelen zit er niet in. De game is erg gewelddadig en probeert je constant te shockeren met gruwelijke sterfanimaties (van jezelf of je tegenstander) en ontzettend veel gore.

Voor de liefhebbers is dat mooi meegenomen, maar het geeft ook een goede indicatie hoe slecht je tegenstander eraan toe is. Door verschillende ledematen te verwijderen, kun je hun mobiliteit beperken en zodra je over de (Gravity Restraint Projector) beschikt, begint de omgeving ook een belangrijke rol te spelen. Met de GRP kun je namelijk tegenstanders oppakken en door ramen gooien of ze bijvoorbeeld in een grote ventilator vermalen. Tot slot zijn er ook nog momenten waarop jij een monster kunt verrassen en zo met je mes ‘stilletjes’ de tegenstand wat uitdunt. Al met al beschikt The Callisto Protocol over een vrij uitgebreid vechtsysteem dat heel wat te bieden heeft, zeker voor de meer creatieve spelers onder ons. Die keuzevrijheid zorgt ervoor dat geen gevecht hetzelfde is en deze gevarieerde insteek houdt de ervaring tot het einde fris.

Toch niet helemaal vlekkeloos

Hetzelfde geldt voor hoe de game in zijn geheel ontworpen is. De levels zijn dan wel lineair, maar volgen dezelfde aanpak als in God of War (2018). Als je goed oplet zijn er regelmatig zijwegen te vinden die naar extra voorwerpen of meer achtergrondinformatie leiden. Verkennen wordt dus aangemoedigd, maar vooral in de eerste helft van de game levert dat problemen op. Je start namelijk met een zeer beperkte inventaris en zelfs op het moeilijkste niveau kom je om in de spullen. Nu kun je die op vaste punten verkopen, maar daar zijn er soms maar erg weinig van aanwezig, waardoor je waardevolle voorwerpen vaak moet laten liggen. Dat ondermijnt vervolgens je drang om te verkennen en dat staat natuurlijk weer haaks op hoe de levels zijn ontworpen. Uiteraard is dit te balanceren, maar op het moment van schrijven stoort het zeker.

Overigens hadden we in onze notities opgemerkt hoe goed de game is afgewerkt. Daar kwam echter na enkele uren verandering in toen de framerate een duik nam, ongeacht op welke van de twee grafische modi (High Fidelity en High Performance) je speelt. De 60fps werd helemaal niet meer gehaald en uiteindelijk bleef de game zelfs crashen. In de review periode zijn er maar liefst 4 patches uitgebracht en na de meest recente patch hebben we de game vrijwel vlekkeloos kunnen spelen. Alleen op hele drukke momenten kan de framerate sporadisch een klein beetje dippen. Gezien de snelheid van de patches, verwachten we niet dat dit bij de release nog een noemenswaardig probleem gaat zijn, maar het is wel handig om even in de gaten te houden. De verschillen tussen de twee visuele modi beperkt zich voornamelijk tot meer grafische toeters en bellen in High Fidelity tegenover High Performance, qua framerate is er nagenoeg geen verschil merkbaar. Over bugs kunnen we kort en bondig zijn, die hebben we niet opgemerkt.

Gespeeld op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar op: PlayStation 4, Xbox Series X|S, Xbox One en pc.

Conclusie

Aan het begin van deze review vroegen we ons af of de unieke marketingcampagne hoogmoed was of een teken dat we een nieuwe klassieker in ons midden hebben. Over het correcte antwoord op die vraag valt niet te twisten. Niet alleen biedt The Callisto Protocol een ultieme horrorervaring, het weet ook moeiteloos het genre verder te perfectioneren. De torenhoge productiewaarden zorgen voor een audiovisueel spektakel dat tot in de puntjes is afgewerkt. Zelden speelden we een game waarbij voor de officiële release al geen enkele bug te vinden was. Dankzij de fenomenale belichting en het uitmuntende geluid beleef je een intense ervaring, waarbij je constant op het verkeerde been wordt gezet. De spanning is nagelbijtend en de game biedt je echt het betere griezelwerk. We hebben een nieuwe klassieker in ons midden!

Pluspunten

  • Intrigerend verhaal
  • Torenhoge productiewaarden
  • Fenomenale belichting
  • Uitmuntend geluid
  • Nagelbijtend spannend
  • Bruut gevechtssysteem
  • Ultieme horrorervaring
  • Uitstekend afgewerkt

Minpunten

  • Jacob blijft wel erg kalm
  • Inventaris moet beter gebalanceerd worden
  • Sporadische framerate dips (mogelijk)

9.5