Review | Advance Wars 1 + 2: Re-Boot Camp

Review | Advance Wars 1 + 2: Re-Boot Camp – De Wars-franchise is niet de jongste meer, sterker nog: de reeks speelt al sinds de jaren ’80 een rol in onze industrie, toen het nog Famicom Wars heette. Desondanks mochten we in het Westen pas in 2001 voor het eerst van de reeks proeven, toen Advance Wars voor de Game Boy Advance werd gelanceerd. We kregen daarna meerdere vervolgen en spin-offs voorgeschoteld, tot het IP plotsklaps van de aardbodem leek te verdwijnen. Tijd om de geliefde naam uit de archiefkast te halen en nieuw leven in te blazen, zo dacht Nintendo en dat heeft zich geuit in Advance Wars 1 + 2: Re-Boot Camp.

Schaken in het kwadraat

Advance Wars is een turn-based strategie titel waar je als Andy – commandant in spe namens de Orange Star factie – de leiding hebt over een handvol units en je de koers richting de overwinning moet bepalen. Gedurende de tientallen missies doe je dit doorgaans op twee manieren: vernietig alle vijandelijke units of door het veroveren van de main base van de tegenstander. Om de boel wat af te wisselen zijn er echter hier en daar ook wat missies die daarvan afwijken en moet je koste wat kost bepaalde units beschermen of juist een specifieke unit over de kling jagen. De titel verraadt het al, maar je krijgt in dit pretpakket dus zowel de campagne van de originele Advance Wars, als die van het vervolg: Advance Wars 2: Black Hole Rising. Qua speelduur van beide campagnes kijk je ongeveer tegen 40-45 uurtjes aan, afhankelijk van je vaardigheden.

Maar, wat doe je dan precies? Advance Wars speelt zich af op een grid-based map en je krijgt per scenario de leiding over een divers aantal eenheden, die ieder zo hun sterke als zwakke punten hebben. Simpele infanterie kan bijvoorbeeld meer stappen zetten dan hun broeders en zusters met zwaarder geschut, maar zijn dan wel meer kwetsbaar tegenover vijandelijk vuur. Artillerie kan dan weer van een afstand de vijand bestoken, maar o wee als ze direct tegenover de tegenstander komen te staan: er is een grote kans dat ze deze schermutseling niet zullen overleven. In de eerste missies leer je de fijne kneepjes van het vak, zoals het besturen van je eenheden en het veroveren van gebouwen.

Ter land, ter zee en in de lucht

Dat is echter nog maar het begin, want nadien komen er véél meer factoren om de hoek kijken. Zo zul je rekening moeten houden met voorraden (munitie en brandstof), verschillen in weer en terrein, zoals bergen, bossen en de Fog of War, waar delen van de map bedekt zijn met mist en je visie beperkt is tot de ‘vision range’ van je eenheden. Eenheden die zich dan weer in de bergen bevinden, krijgen door de hoger gelegen positie een kleine bonus en kunnen iets verder kijken, terwijl je leger juist weer beperkt wordt in hun bereik als het sneeuwt. Op een later punt worden er meer terreinen – zoals stukken water – en bijbehorende eenheden toegevoegd waar je je leger mee kunt uitbouwen maar waar je tegenstander dus ook mee kan komen aanzetten.

Daarbovenop komen nog de verschillende CO’s die je gaandeweg verzamelt. Deze figuren hebben namelijk speciale plus- en minpunten die tijdens de veldslagen van kracht zijn. Zo zijn de vliegende eenheden van Eagle een stuk sterker in de aanval, verdediging en verbruiken ze minder brandstof, maar in contrast zijn schepen onder zijn hoede juist minder sterk. Zijn “CO Power” – een speciale vaardigheid je eens per een vastgesteld aantal beurten kunt activeren – zorgt ervoor dat zijn tanks en vliegtuigen een tweede zet mogen doen. Andere CO’s kunnen dan bijvoorbeeld het weer beïnvloeden of hun leger van een gezondheidsboost voorzien. Het tweede deel van de bundel gaat hierop door, door meer scenario’s, een aantal extra unit types en vooral meer CO’s te introduceren.

Dit alles resulteert in een uitermate diepgaande strategietitel die simpel begint, maar naarmate je meer scenario’s voorgeschoteld krijgt, er meer en meer uitdagingen volgen die alles van je tactische brein vragen. Elk unit type dat je tegenkomt heeft één of meerdere tegenstanders en er is dus geen situatie die je niet te boven kunt komen. Het speelt enorm lekker weg en het is vooral waanzinnig verslavend. Na afloop van een missie word je beoordeeld met een rang op onder meer effectiviteit en snelheid, en je krijgt muntjes als beloning. De felbegeerde S-rang is natuurlijk de hoogste beoordeling, hoewel dat op momenten soms neerkomt op wel héél veel trial-and-error en soms zelfs een smak geluk om die te behalen, wat toch wel ietwat wrang aanvoelt in een verder enorm gebalanceerde titel.

The art of war

Na de uitgebreide campagnes kun je je tactische zetten verder aanscherpen in de War Room; een score-based skirmish modus waar je talloze scenario’s kunt aanvliegen die verder geen link hebben met de verhalen. Middels de eerdergenoemde muntjes kun je nieuwe maps binnenhalen, samen met liedjes uit de soundtrack en andere collectibles, waardoor je nog een flinke tijd na het zien van de aftiteling bezig kunt zijn. Veteranen van de oorspronkelijke games mogen uitkijken naar een aantal features, waaronder de mogelijkheid om het tempo wat te versnellen en nieuwkomers kunnen de tijd terugdraaien naar het begin van hun beurt om de frustratie van foutief tactisch inzicht ietwat te verlichten.

Om het content feest nog wat gekker te maken, kun je via de uitgebreide map editor in de Design Room je eigen maps maken voor je eigen plezier of om met anderen te delen via het grote internet. Over anderen gesproken: er is nog de Versus modus, waar je het tegen anderen (of de CPU) kunt opnemen, dit kan lokaal via één of meerdere consoles. De aanwezigheid van ouderwets op de bank zitten en het opnemen tegen je vrienden kan zomaar een avondje bordspellen vervangen en je uren bezig houden. Ten slotte is er nog de Online modus, wat we helaas niet hebben kunnen testen, dus het is enigszins de vraag hoe dit werkt. Het is tevens mogelijk om buiten de campagnes om te kiezen voor de regels van Advance Wars 1 of 2.

Niet helemaal dezelfde charme

Als het gaat om Advance Wars, is gameplay de absolute koning, maar gelukkig zijn de talloze personages en het overkoepelende verhaal interessant genoeg en vermakelijk. Voor het eerst in de franchise zijn personages tevens van voice acting voorzien en is deze diepe, tactische titel bedekt met een luchtige mantel van geinige dialogen. Het activeren van CO-powers wordt nu begeleid door toffe animaties in een pseudo-anime artstyle die er tof uitzien en voor iedere CO uniek zijn, wat ze net wat meer karakter geeft. Daarbij is de werkelijk fantastische soundtrack opnieuw opgenomen en komen personages wederom extra uit de verf door hun unieke, pakkende tracks.

Tot zover zijn we eigenlijk alleen maar positief gestemd. De grootste verandering ten opzichte van de originele games is natuurlijk de overstap naar 3D modellen, in plaats van de 2D pixel artstyle van de Game Boy Advance. Qua resolutie zien we een strakke 720p op de Switch in de handheld-modus, die op het oog geüpscaled wordt naar 1080p op een tv, met verder een stabiele framerate van 30 beeldjes per seconde. Het is super dat het slagveld een stuk overzichtelijker is en je eigenlijk te allen tijde een goed beeld hebt van wat er gaande is en er een kleine kans is dat je iets over het hoofd ziet, maar die toffe artstyle is niet helemaal goed vertaald naar de 3D modellen. Zodoende is er toch wel wat van de oorspronkelijke charme verloren gegaan en oogt het allemaal ietwat saai. Over het geheel is dat een klein puntje van kritiek, maar wel eentje die genoemd moet worden.,