Review | The Last Case of Benedict Fox

Review | The Last Case of Benedict Fox –Waar de focus van Microsoft rond eind april, begin mei vooral op de grote release Redfall lag mogen we niet vergeten dat er nog een andere ‘exclusieve’ game is verschenen voor de Xbox Series X|S (en pc): The Last Case of Benedict Fox. Een platformer die zich kenmerkt door een unieke stijl waarvoor de ontwikkelaar z’n inspiratie duidelijk bij het werk van Lovecraft heeft gehaald. Je stapt in de schoenen van de detective Benedict Fox, die op onderzoek gaat in een groot landhuis dat meer herbergt dan ogenschijnlijk lijkt. Het resultaat is een wisselvallig Metroidvania avontuur.

Bovennatuurlijke elementen

Benedict Fox is nooit alleen. Normaliter zou je dan aangemerkt worden als geestesziekte met schizofrenie verschijnselen. In deze game heeft Benedict echter een demonische metgezel. Die doet te pas en onpas z’n zegje met een bijzonder intimiderende stem. Tegelijkertijd is duidelijk dat je een connectie met het occulte hebt en daarmee ontstaan er unieke mogelijkheden die een gemiddelde detective niet heeft. Zo kan Benedict met behulp van de demon vijanden aanpakken, gezien hij zich kan ontwikkelen qua krachten. Denk dan aan een schild opwerpen om inkomende aanvallen te ontwijken, maar ook een demonische arm inzetten om vijanden op afstand te raken, en meer.

Dit alles komt goed van pas, want zodra hij een stap in het huis van z’n ouders zet merkt hij al snel dat er veel gaande is. Hij heeft als doel om de moord op z’n ouders te onderzoeken, waarbij hij met zijn krachten de mogelijkheid heeft om te reizen tussen de werkelijkheid en limbo, waar zijn vader in zijn leven klaarblijkelijk ook veel mee bezig was. Gaandeweg ontmoet hij andere personages die hem al dan niet van wat cryptisch advies voorzien, of waar Benedict z’n skills en materiaal kan upgraden. Voor z’n skills geldt dat hij in de verschillende dimensies onder het huis inkt kan verzamelen, wat hij bij de tatoeëerder kan inwisselen voor upgrades. Dit zie je weer terug in de vorm van een tatoeage op zijn armen.

Bij de wapensmid kan hij dan weer z’n wapens verbeteren, maar daarvoor heeft hij veelal specifieke voorwerpen nodig en zo reis je continu van hot naar her om steeds een stapje verder te geraken. En terwijl je dat doet vogel je samen met de demon die je bij je draagt steeds meer uit over wat er is gebeurd. Feit is wel dat het allemaal wat warrig en ongestructureerd gebracht wordt. Hierdoor word je als speler echt in het diepe gegooid en het kan wat tijd kosten voordat je doorhebt wat je nu aan het doen bent, laat staan dat je weet wat de bedoeling is. En dat is best jammer. Hiervoor verschuift de focus op het verhaal wat naar de achtergrond daar waar dat best boeiend is om te volgen.

Puzzelen en exploreren

De manier waarop The Last Case of Benedict Fox gepresenteerd wordt sluit wat dat betreft perfect aan op de gameplay. Het is mysterieus, verwarrend en onduidelijk. Het is namelijk wat een detective doorgaans ook op z’n bord krijgt, waar hij zelf dan de logische verbanden moet leggen om de zaak uit te vogelen. Ware het niet dat de game daarin een beetje te ver doorslaat, waardoor het algehele verhaal verzwolgen wordt door trial & error gameplay en dat is wat storend. Dit resulteert uiteindelijk in gameplay waarbij je vooral continu van hot naar her aan het rennen bent op zoek naar wat je nodig hebt.

Onder het huis van je vader zijn allerlei gangenstelsels te vinden die door de vreemde figuren die er rondlopen en de kleurstelling, alsook vibe het beste als limbo te omschrijven zijn. Je bent hier voornamelijk aan het exploreren, waarbij je af en toe vijanden moet verslaan om verder te geraken. Terwijl je aan het exploreren bent, spaar je credits en inkt op, wat je ruimte geeft om jezelf te ontwikkelen. Met name specifieke skills aanschaffen kan dan weer goed van pas komen, omdat je daarmee eerder ontoegankelijke gebieden wel kunt betreden. Dit wordt afgewisseld met doorgangen die gesloten zijn via puzzels, waarvoor je dan weer specifieke objecten nodig hebt om het op te kunnen lossen. De essentie van de gameplay is echter vooral dat je de juiste objecten bij elkaar zoekt om zo een nieuwe doorgang te forceren, waarna je verder kunt.

Een concept dat op zich niet uniek is, maar wel voor genoeg entertainment kan zorgen. In bepaalde mate doet The Last Case of Benedict Fox dat ook, ware het niet dat de game bij momenten zeer onduidelijk is. Je krijgt een reeks van quests gepresenteerd en het is aan jou om per quest bepaalde stappen te volgen. Dit loopt echter allemaal door elkaar heen, waardoor je op een gegeven moment maar wat gaat doen. Er zit geen duidelijke structuur in de presentatie hiervan. Wat hier nog bijkomt is dat je geregeld te maken hebt met quests die je bij voltooien pas dingen opleveren die je voor een andere quest nodig hebt. Dit staat echter nergens aangegeven en als je in etappes speelt, kan je snel het overzicht kwijtraken.

Het gevolg is dat de gameplay dan vervalt in een hoop trial & error, in de hoop dat je iets nieuws ontdekt wat je al dan niet verder helpt. Op zich is dat niet per se erg, maar als dat op een gegeven moment de overhand krijgt ga je je toch een beetje afvragen of je praktisch bezig bent. Tegelijkertijd is de voldoening wel groot als je een puzzel oplost waar je al geruime tijd mee bezig bent. Dit alles ligt bij jou als speler, want je wordt niet bij het handje genomen. Het is puzzelen in de meest pure vorm en dat op zich is best wel leuk. Mocht je daar echter geen zin in hebben, dan is het mogelijk om in het menu de optie aan te zetten dat de game puzzels voor je oplost. Ook kun je een onsterfelijkheidsmodus aanzetten, mocht vechten je niet liggen. Dit in het kader van toegankelijkheid.

Pacing van combat voelt niet goed

En daarmee slaan we een mooi bruggetje naar een ander gameplay element, namelijk het vechten in The Last Case of Benedict Fox. De basis is dat je met een mes kunt slaan en doorgaans is dat voldoende om de vijanden aan te pakken. Bij een succesvolle slag laad je ook je pistool op, waarmee je dan sneller een vijand op afstand aan kan pakken. Ter verdediging heb je in eerste instantie een dash move en de demon kan een schild opwerpen. Naarmate je je armen verder volzet met inkt komen daar nog additionele moves bij. Hierdoor zal het combat systeem zich steeds verder ontwikkelen.

Tegelijkertijd moeten we opmerken dat de combat in de game continu ‘net niet’ goed aanvoelt. Waar de platform gameplay vloeiend is, neemt de pacing in de combat een flinke duik, waardoor het heel vreemd aanvoelt. De timing matcht niet met de rest van het tempo in de game, waardoor het ons veel moeite heeft gekost dat onder de knie te krijgen. Je zult er op een gegeven moment meer bedreven in worden, maar dat neemt niet weg dat je bij een hit erg traag opstaat en als je timing dan weer verkeerd is, zie je je levensbalk snel dalen. Het voelt gewoon niet lekker aan en dat is jammer, waardoor de kans bestaat dat je gevechten gaat vermijden en dat is eigenlijk niet de bedoeling. Gelukkig voelt het exploreren wel goed aan, wat enigszins voor een balans zorgt.

Sfeervolle, haperende ervaring

The Last Case of Benedict Fox is qua presentatie een titel die het met de audio perfect voor elkaar heeft. De muziek, de geluidseffecten en zeker de demon en z’n stem zijn indrukwekkend, wat het op audiovlak erg aangenaam doch sinister maakt. Een perfecte match voor de sfeer die de game uitstraalt, wat dan weer goed tot z’n recht komt via de visuele presentatie. Je krijgt schitterende, onheilspellende omgevingen in 4K op 60fps voor je kiezen en duidelijk is dat de ontwikkelaar buitengewoon veel tijd aan de presentatie heeft besteed. Hierbij kun je nog kiezen uit een Performance of Quality modus, maar de verschillen zijn nauwelijks waarneembaar wat op zich niet gek is voor een 2D platformer.

De keerzijde is echter dat de game na meerdere patches nog altijd niet perfect draait. Meer dan eens hapert de game plots, wat soms best irritant kan zijn als je net een actie aan het uitvoeren bent. Daarnaast heb je bij het snelreizen telkens een laadscherm en hoewel dat niet lang is, is het toch frappant dit terug te zien in een game zoals dit. Er zijn veel complexere titels die je naadloos van A naar B transporteren. In dit geval word je een beetje uit de flow gehaald. Tot slot is de toepassing van de knoppen op bepaalde acties heel vreemd gekozen. De ene keer volstaat een druk op de knop, de andere keer moet je de knop ingedrukt houden. Dit is consistent door de hele game heen, maar went nooit. Het is ons onduidelijk waarom daar überhaupt een verschil in zit, want praktisch is anders.

Gespeeld op: Xbox Series X.
Ook beschikbaar op: Xbox Series S en pc.