Review | Ad Infinitum

Review | Ad Infinitum – De Eerste Wereldoorlog is er een die in de schaduw staat van de Tweede Wereldoorlog, maar minstens zo gruwelijk was. Loopgraven, primitieve wapens, barre omstandigheden en uitzichtloze situaties. Het was een oorlog die veel verhalen kent die langzaam maar zeker in vergetelheid raken, maar net zoals we na de Tweede Wereldoorlog en andere meer recente oorlogen zien, hadden de soldaten ook toen te maken met (mentale) stoornissen. Dit heeft geleid tot mensen die volledig doordraaien en het toen met veel minder geestelijke gezondheidszorg moesten doen. Het is lastig er een voorstelling bij te maken, maar dat is wat Ad Infinitum doet.

De weg kwijt

Je speelt in Ad Infinitum met een Duitse soldaat die gevochten heeft in de Eerste Wereldoorlog en daardoor trauma’s met zich meedraagt. Wat niet helpt is dat ook zijn leven voor de oorlog niet per se een pretje was met familiaire situaties die veel impact op hem hebben gehad. De game speelt zich daardoor af in een wisselende omgeving, waarbij je op het ene moment rondloopt in het grote landhuis van je familie en op het andere moment tussen de lijken in de modder aan het front staat. De scheidslijn tussen realiteit en hallucinaties is compleet aan het vervagen, waarbij je jezelf staande probeert te houden. Als speler krijg je gaandeweg beetje bij beetje mee wat er allemaal is gebeurd.

Het mag duidelijk zijn dat je mentaal aardig de weg kwijt bent en geconfronteerd wordt met innerlijke demonen die zich zowel manifesteren op het slagveld als in je vertrouwde omgeving thuis. Dit leidt tot een game die een boeiend verhaal weet te vertellen. Dit gaat middels telefoongesprekken, briefjes, notities en meer, waarbij je beetje bij beetje meer context bij de situatie krijgt. In de thuisomgeving vertaalt zich dat voornamelijk naar het oplossen van puzzels, waarbij je als een ware speurneus elk hoekje van het huis moet afgaan op zoek naar benodigde objecten voor de oplossing.

Als je vanuit die situatie plots naar de loopgraven geslingerd wordt krijg je meer te maken met een walking simulator, waarbij je vooral van A naar B gaat en de strijd aangaat met de demonen. Al is dat in eerste instantie vooral gericht op stealth gameplay, waarbij je de vijanden – die op een hand te tellen zijn – probeert te ontwijken. De game kent daardoor nagenoeg geen actie en de aanwezigheid van de demonen is meer om dat angstaanjagende gevoel aan te wakkeren. Daar heb je op het thuisfront geen last van, maar daar wil de game je met jumpscares her en der je af en toe de stuipen op het lijf jagen.

Sfeervolle ervaring

Ad Infinitum moet het voornamelijk van het verhaal hebben, waarin je geconfronteerd wordt met angstaanjagende gedrochten, het gevoel van opgejaagd worden en een wat lugubere sfeer. Met name aan het front zie je de gruwelen die er plaats hebben gevonden, daar waar je in het huis van je familie steeds meer leert over de familiehistorie die bol staat van onderlinge strijd, traumatische gebeurtenissen en meer. Het is als totaalpakket goed voor een uur of 10 aan gameplay, die je een goede afwisseling presenteert tussen de primaire locaties: het front en het huis. Hierdoor verveelt de game nooit en dankzij de uitstekende, beklemmende sfeer word je meegezogen in de ervaring.

Hierbij is het met name het huis dat grafisch erg sterk gepresenteerd wordt in een 4K resolutie. De details, de inrichting, het spelen met de aankleding… het zorgt voor een mooi plaatje. In de loopgraven is het grafisch net een slagje minder, ook omdat er grafische bugs in de game zitten die plots hele levels laten verdwijnen. Dit doet wat afbreuk aan de ervaring en dat gaat ook op voor andere bugs. Zo werden we tijdens een achtervolging letterlijk het level uitgeslagen wat in één klap de immersie om zeep hielp. Ook kwam het voor dat een bepaalde trigger niet plaatsvond, waardoor we een half uur voor Jan doedel rond hebben gelopen in de veronderstelling dat we iets over het hoofd hadden gezien.

Ad Infinitum is dus zeker niet perfect, omdat het de game her en der aan wat technische zaken schort. Gelukkig beperkten de bugs die impact op de ervaring hadden zich tot slechts een paar, maar feit is dat dit eigenlijk niet mag gebeuren. In ruil daarvoor krijgen we wel die genoemde sfeervolle ervaring en een verhaal dat weet te boeien. Toch kunnen we er niet omheen dat de besturing op wat heftige momenten misschien net niet helemaal ‘smooth’ aanvoelt. Het gaat bij vlagen ietwat houterig of te traag voor de actie, al is dat ook weer iets wat slechts voor een paar specifieke momenten echt opgaat. Voor de algehele ervaring is het niet dermate impactvol dat je de titel ervoor zou moeten laten liggen.

Wandelen en puzzelen

Ad Infinitum is in de kern een ordinaire walking simulator, met name in de loopgraven. In de eerste helft van de game is de interactie in deze segmenten zeer beperkt, waardoor het huis wat boeiender is gezien je daar effectief puzzels moet oplossen. Ze zijn nooit echt heel ingewikkeld, maar weet wel dat je zo nu en dan moet backtracken. Later zul je ook in de loopgraven met wat puzzels te maken krijgen, maar ook hiervoor geldt dat het nooit te ingewikkeld wordt. En als je vastzit, dan is er altijd een objective in het menu te vinden om je verder te helpen. De notities die van belang zijn worden opgeslagen, waarmee je door tussen de regels door te lezen wel tot een oplossing komt.

De puzzels zelf zijn best wel leuk en eigenlijk hadden we er zelfs graag meer van willen zien, omdat het bovenop het wandelen voor een goede afwisseling zorgt. Dat gezegd hebbende voelt Ad Infinitum als game aan die het op wat bugs na verder netjes voor elkaar heeft. Dit wil zeggen dat de afwisseling goed is, het tempo degelijk, de audio prima (mede dankzij de voice-acting) en de bij vlagen creepy ervaring zorgt voor de spreekwoordelijke kers op de taart. Daarbij is de game nog voorzien van de nodige collectables en wat alternatieve routes in het verhaal, wat een ander einde tot gevolg kan hebben.

Als je alles wilt ontdekken zul je de game dus meerdere malen moeten doorlopen, al vinden we het dan wel vreemd dat er geen chapter select beschikbaar is. Dat was met het oog op de collectables wel handig geweest, want om alles te verzamelen moet je nu alles in één run doen en dat is altijd lastig. Als je een collectable gemist hebt, dan kan je fluiten naar de Trophy of Achievement en dat is niet heel gebruiksvriendelijk. Tot slot wil de framerate bij vlagen ook wat gebruiksonvriendelijk zijn. Hoewel die doorgaans stabiel op 60 frames per seconde draait, wil het bij momenten flink droppen, zij het wel voor slechts een paar seconden. Doorgaans heb je er niet heel veel last van omdat het (gelukkig) niet op cruciale momenten gebeurt en we het hier over een walking simulator hebben.

Gespeeld op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar op: Xbox Series X|S en pc.