Review | Marvel’s Spider-Man 2 – Hoezeer figuren als Iron Man, de Guardians of the Galaxy of Loki ook hun best doen, het zal nog lang duren voor een Marvelicoon de populariteit van Spider-Man weet te evenaren. De held doorzwom reeds heel wat woelige wateren, met de teleurstellende Amazing Spider-Man films en enkele kwalitatief ondermaatse en narratief ongeïnspireerde videogames als dieptepunt. Momenteel heeft de spinnenman zijn schaapjes echter netjes op het droge. Met maar liefst twee succesvolle lopende filmfranchises en een tot dusver ijzersterke reeks virtuele avonturen, hebben Spider-Man fans alleszins geen enkele reden tot klagen. Daar brengt Spider-Man 2 overigens geen verandering in. Meer zelfs, de nieuwste toevoeging van ontwikkelaar Insomniac Games aan de snel groeiende Spider-Man mythos breidt gewoon lekker verder aan de succesformule. Wij speelden de game en zagen dat het goed was.

Het jachtseizoen is geopend

Nadat zowel Peter Parker als Miles Morales – elk drager van de Spider-Man mantel én onderling fungerend als mentor en leerling – een dierbare verloren in het heetst van de strijd, proberen ze de draad van hun leven weer op te pikken. Niet evident, als je bedenkt dat er elk moment één of andere snoodaard met superkrachten het in zijn hoofd kan krijgen om de inwoners van New York het leven zuur te maken. Zo wordt het natuurlijk wel erg lastig om een studie, job, vriendschap of relatie te onderhouden. Het lijkt beide heren bij aanvang van de game echter best voor de wind te gaan. Miles staat op het punt om naar de universiteit te trekken en Peter wordt aangenaam verrast door de terugkeer van zijn jeugdvriend Harry Osborn, die jaren geleden zogezegd naar Europa verhuisd was, maar eigenlijk stiekem in afzondering een experimentele behandeling volgde voor een levensbedreigende ziekte.

Spider-Man zou echter Spider-Man niet zijn als die staat van rozengeur en maneschijn lang zou blijven duren. Na een spectaculaire confrontatie met een slechterik die we hier niet gaan onthullen, blijkt dat de onderwereld van New York plots een extra reden heeft om bang te zijn. Niemand minder dan Kraven the Hunter dringt met een heel leger aan tot de tanden bewapende jagers de stad binnen, vastbesloten om elk ‘supermens’ – goed of slecht, dat maakt hem helemaal niets uit – aan zijn vlijmscherpe lans te rijgen. Voeg hier nog het onverwacht opduiken van het iconische zwarte pak aan toe – in een context die we je eveneens zelf gaan laten ontdekken – en je krijgt pure, onversneden chaos, waarvan zowel het gewone volk als het privéleven van beide superhelden de dupe lijken te worden. Chaos bedoelen we in dit geval overigens absoluut als een compliment van het hoogste kaliber.

Spider-Man 2 toont na eerdere games in de reeks, maar ook ongerelateerde titels als recent nog Guardians of the Galaxy, dat Marvel erg veel belang hecht aan de kwaliteit van het verhaal. Insomniac Games haalt hier dan ook alles uit de kast en pakt uit met een plot dat je van begin tot einde aan het scherm kluistert, tjokvol zit met bekende Spider-Man figuren en occasioneel zelfs durft te knipogen naar de rest van het Spiderverse. De hoofdrol wordt netjes verdeeld tussen Peter Parker en Miles Morales. Beide spinnenmannen krijgen tonnen karakterontwikkeling en spelen afwisselend eerste viool, zonder dat één van hen een minderwaardigheidscomplex aangemeten krijgt. Buiten de missies om kan je overigens gewoon kiezen met wie je door de stad slingert, zodat je indien gewenst jouw favoriet schaamteloos op de voorgrond kan plaatsen. De Marvelfan in ons heeft oprecht urenlang gekird van plezier.

Lang leve de minigame?

Sony zet reeds jaren in op verhalende games en ook Spider-Man 2 pakt uit met tragere segmenten waarin je rondloopt en met personages praat; omgevingen verkend op zoek naar aanwijzingen die het plot vooruit helpen, maar ook randfiguren van extra kleur voorzien; en minigames waarin je de wetenschappelijke knobbels van zowel Peter als Miles aan het werk zet. Die laatste maken wat ons betreft nooit echt indruk en zijn soms zelfs wat houterig. Gelukkig storen ze ook niet. Toegegeven, het isoleren van bepaalde moleculen om pakweg een giftige stof in het water te bestrijden of het uittesten van experimentele drones om de bijenpopulatie van New York te beschermen… dat zijn niet meteen dingen die je verwacht in een Spider-Man game. Net daardoor zorgen ze echter voor extra variatie, die bovendien prima bij de persoonlijkheden en intellectuele capaciteiten van onze helden past.

Beweging als kunstvorm

Als je Spider-Man zegt, zeg je New York. Het is dan ook niet meer dan normaal dat de wereldberoemde stad een derde hoofdpersonage in deze game vormt. Waar je in de eerste Spider-Man en diens spin-off Miles Morales enkel door Manhattan mocht slingeren, krijg je daar nu ook de andere oever van de East River bij. Brooklyn is met andere woorden volledig verkenbaar, van het pretpark in het zuidelijke Coney Island tot de meer landelijke buitenwijken in het noorden. Interessant, zeker gezien de gebouwen in Brooklyn opmerkelijk minder hoog zijn, waardoor je als Spider-Man iets minder bewegingsvrij bent. Waar je in Manhattan nog steeds op uiterst intuïtieve wijze tussen de flatgebouwen door slingert – het besturingssysteem is nagenoeg ongewijzigd gebleven – moet je het in Brooklyn iets anders aanpakken. Gelukkig heeft Insomniac Games voor een razendsnel alternatief gezorgd.

Zowel Peter Parker als Miles Morales hebben nu immers de beschikking over webvleugels, die je open spreidt door op driehoekje te drukken. Op deze manier schakel je onmiddellijk over van webslingeren op een soort zweefmodus, waarmee je als een volleerde roofvogel door het hemelruim scheert. Uiteraard verlies je gaandeweg hoogte, maar dankzij enkele strategisch geplaatste luchtstromen in de stad kan je door slim te navigeren regelmatig weer hoogte en snelheid winnen. Het is even wennen, maar het duurt niet lang vooraleer je het slingeren en zweven als een doorwinterd acrobaat naadloos aan elkaar weet te rijgen en uitermate fotogeniek New York onveilig maakt. Insomniac heeft wat ons betreft het verplaatsen van A naar B – toch een verplicht en soms zelfs saai nummertje in veel openwereldgames – tot een ware kunstvorm verheven. Een daad waar wij maar wat graag ons petje voor afdoen.

Spider-Man: Brooklyn City

Wat het uitschakelen van het plaatselijke gespuis betreft, blijft Spider-Man 2 uiterst schatplichtig aan de Batman Arkham-games die meer dan tien jaar geleden brokken wisten te maken. Je komt als Spider-Man meermaals tegenover een overmacht aan vijanden te staan en dan is die goede oude ontwijkknop weer je beste vriend. Beide helden hebben naast hun gespierde lichaam en een schijnbaar eindeloze voorraad spinnenweb ook de beschikking over een hele resem gadgets. Denk dan bijvoorbeeld aan een soort mijn die slechteriken de lucht in katapulteert of – onze persoonlijke favoriet – een soort omgekeerde granaat die in plaats van vijanden weg te blazen iedereen naar één centraal punt toe trekt, met een kluwen aan in elkaar hakende tegenstanders als gevolg. Het ziet er allemaal spectaculair uit én is door de grote hoeveelheid vijanden soms ook best uitdagend, zonder ooit echt te frustreren.

Door missies te voltooien en aan andere activiteiten in de stad – waarover later meer – deel te nemen, stijgen je helden simultaan in level, waarna je drie skilltrees kan uitbouwen: één voor Peter Parker, één voor Miles Morales en één voor beide Spider-men. Zo spaar je een best gevarieerde voorraad moves bij elkaar. Miles heeft naast zijn spinnenvaardigheden ook elektrische krachten, terwijl Peter door het verkrijgen van het zwarte pak – de Venom-symbiote, voor de Spider-Man fans – plots veel krachtiger en venijniger kan uithalen. Beide helden nemen soms samen de strijdbijl op. Het is steevast een lust voor het oog wanneer je Peter en Miles de handen in elkaar ziet slaan om een hardnekkige tegenstander uit te schakelen… tot je beseft dat je die moves niet echt zelf kan triggeren. Het zorgt met andere woorden op tijd en stond voor wat filmische flair, maar voelt nooit echt aan als een gameplayelement.

Dat gebrek aan input durft ook wel eens door te schemeren in de verhaalmissies, waar de spektakelknop telkens schaamteloos opengedraaid wordt. Het gevolg is visueel vaak overdonderend, wat dan weer ten koste gaat van dat oh zo belangrijke gevoel dat jij – en niemand anders – verantwoordelijk bent voor de chaos op het scherm. Vooral in baasgevechten en achtervolgingen durft het gevoel je wel eens te bekruipen dat je toekijkt van aan de zijlijn terwijl de game voor jou de actie verzorgt. Begrijp ons niet verkeerd, je moet nog steeds tijdig de juiste knoppen indrukken – en de aanwezigheid van ouderwetse quick time events is gelukkig eerder beperkt – maar het had van ons allemaal wat meer mogen zijn – zeker als je weet dat games als Uncharted het evenwicht tussen visueel spektakel en gameplay input toch iets beter hebben weten te vinden. Het is muggenziften, maar we zijn eerlijk.

Op tijd en stond trakteert Spider-Man 2 je ook nu weer op een stealthmissie, waarin je probeert om ongemerkt tegenstanders te isoleren en uit te schakelen. Hier is eveneens de invloed van de Batman Arkham-games onmiskenbaar. Spider-Man is echter een stuk sneller dan Batman ooit was, waardoor je in een heerlijke flow kan terechtkomen waarbij je als een meesterninja één voor één vijanden uitschakelt. Miles Morales heeft hier een streepje voor op zijn collega en mentor, want hij kan net als in de comics tijdelijk onzichtbaar worden – een move die ondanks de aanwezigheid van een timer toch lichtjes overpowered en dus een beetje als valsspelen aanvoelt. Alles samen is de combat in Spider-Man 2 weer een erg gevarieerd pakket waar je urenlang je tanden in kan zetten. Dat dit nodig is, bewezen de vorige games al, waar je soms (vooral door repetitieve zijmissies) toch een zekere metaalmoeheid begon te voelen.

Bezigheidstherapie voor gevorderden

Insomniac heeft er in Spider-Man 2 alles aan gedaan om dit soort metaalmoeheid te vermijden, of toch op zijn minst zo lang mogelijk uit te stellen. Als je door New York slingert, krijg je nog steeds regelmatig willekeurige misdaden voorgeschoteld, maar dit keer zijn er meer varianten, die bovendien helemaal optioneel zijn, ook als je voor die felbegeerde 100% voltooiing gaat. Verhalende zijmissies hebben vaak een unieke insteek of (beter nog) een link met figuren en gebeurtenissen uit de comics, wat hen meer dan de moeite waard maakt. Het beste voorbeeld zijn de gevreesde uitdagingsmissies, waarin je binnen een bepaalde tijd opdrachten dient uit te voeren. Werden deze in de vorige games nog gekoppeld aan Taskmaster en de hondsirritante influencer-slechterik Screwball, dan  wordt er dit keer een meer iconische slechterik en bijgevolg interessantere context uit de kast gehaald. Zeker eens proberen.

Toeters en bellen

Tijd om de technische kant van de game even onder de loep te nemen. Met Spider-Man 2 biedt Insomniac Games je de keuze tussen de fidelity en performance modus. Die eerste mikt op een stabiele 30 frames per seconde, maar stelt daar heel wat grafische pracht in 4K tegenover. De ray tracing spat hier bij vlagen van het scherm, vooral wat de lichtweerkaatsing in de voorbij flitsende gebouwen betreft. De performance modus levert wat grafische pracht in, in ruil voor een solide 60 frames per seconde. De resolutie blijft 4K, maar de ray tracing effecten worden teruggeschroefd en de hoeveelheid voetgangers en verkeer neemt af. Als je scherm het ondersteunt, is het daarnaast ook mogelijk om VRR en 120Hz aan te zetten. Het is allemaal de moeite waard… al willen we er wel meteen bij vertellen dat Spider-Man 2 de schoonheidstest niet helemaal vlekkeloos weet te doorstaan. Hou je vast, want we gaan even professioneel muggenziften.

Zolang je door de stad slingert, krijg je weergaloze vergezichten voorgeschoteld. Personages zijn uitermate knap vormgegeven en bewegen haast levensecht. Als je echter naar de details gaat kijken, durft Spider-Man 2 toch wel eens teleur te stellen. Bepaalde omgevingselementen – denk bijvoorbeeld aan water of zand – hebben we gewoon al veel overtuigender het scherm zien sieren en dat is jammer. De versie die wij speelden, durfde ook wel eens last te hebben van wat kinderziektes. De framerate bleef dan wel stabiel, maar we kregen toch een flinke dosis glitches op ons bord. Na een halfuur spelen konden we bijvoorbeeld al een checkpoint herstarten omdat één van de vijanden die we moesten uitschakelen vastzat in het decor en zodoende onbereikbaar was geworden. We gaan ervan uit dat deze problemen opgelost zullen zijn in de winkelversie, maar willen het toch even melden. Op vlak van audio hebben we dankzij ijzersterk stemmenwerk en een memorabele soundtrack echter geenszins te klagen.

Conclusie

Spider-Man 2 biedt fans van superhelden een subliem verteld verhaal aan, vol knipogen naar de comics en met enkele interessante plotwendingen die toch weer een nieuwe draai geven aan bekende figuren en gebeurtenissen uit de Spider-Man mythologie. Op vlak van combat en stealth mikt Insomniac onder het motto 'Why change a winning team?' vooral op meer van hetzelfde, daar waar ze hun omgeving en bewegingsmogelijkheden wel merkbaar uitbreiden met respectievelijk Brooklyn én web wings. Wij hebben ons alleszins enorm weten te vermaken, ook al wist de game ons op grafisch en technisch vlak nét niet helemaal te overtuigen. Dat zou echter geen enkele liefhebber mogen tegenhouden om met veel gusto deze nieuwe Marveltopper in te duiken.

Pluspunten

  • Heerlijk verhaal
  • Peter Parker én Miles Morales
  • Solide combat én stealth secties
  • Webslingeren én zweven
  • Manhattan én Brooklyn
  • Grafisch én auditief knap

Minpunten

  • Balans tussen visueel spektakel en gameplay soms wat zoek
  • Niet altijd even vernieuwend
  • Technisch onvolmaakt

8.5