Review | Metro: Awakening VR

Review | Metro: Awakening VR – In 2010 veroverde Metro 2033, gebaseerd op een gelijknamig Russisch boek, de harten van veel gamers. Nu is het tijd voor Metro om iets gloednieuws te proberen: een virtual reality-game uit de stal van het Rotterdamse Vertigo Games, bekend van populaire VR-games zoals Arizona Sunshine en A Fisherman’s Tale. De Metro-franchise heeft alle ingrediënten voor een volwaardige VR-game, maar met alleen ingrediënten ben je er natuurlijk nog niet. Wij hebben de headset opgezet en zijn in de wereld van Metro: Awakening VR gedoken om te zien of de game een waardevolle toevoeging is aan deze populaire franchise.

Betreed het donkere metrostelsel

Metro: Awakening is een prequel en speelt zich vijf jaar voor de gebeurtenissen in Metro 2033 af. In het spel stap je in de huid van dokter Serdar, die door de gevaarlijke tunnels van Moskou moet navigeren. Hij is op zoek naar zijn vrouw Yana, die na vele jaren nog steeds worstelt met de dood van hun zoon Petya. Het verhaal komt wat langzaam op gang doordat de gameplay snelheid aan het begin laag is, omdat alle mechanics nog worden uitgelegd. Na een uur of twee komt de vaart erin en blijft het tot het einde interessant, mede door de latere introductie van de typische supernatuurlijke elementen zoals we gewend zijn van de Metro-games. De grootste kracht van Metro is natuurlijk de spannende atmosfeer, en die is niet alleen aanwezig, maar wordt door VR verder versterkt.

Het verhaal is in ieder geval een volwaardig Metro-verhaal en voegt waarde toe aan de algehele lore van de franchise. Je volgt over het gehele spel een lineair pad en hebt weinig mogelijkheden om op ontdekking uit te gaan. Dat werkt in het voordeel van het spel in de zin dat het het tempo van gebeurtenissen kan controleren, maar toch heeft de game bepaalde problemen om een balans te vinden tussen het vertellen van een verhaal en immersieve gameplay. Er zitten aardig wat grote scènes in het spel waar je minutenlang staat te luisteren naar een personage. Wat er verteld wordt, is vaak het luisteren waard, maar kan erg storend zijn omdat het te lang duurt.Qua speellengte stelt het spel niet teleur: het telt 12 hoofdstukken en een proloog, die je in totaal zo’n tien tot twaalf uur zullen bezighouden. Dat is vergelijkbaar met Metro 2033 en zeker indrukwekkend voor een spel dat specifiek voor VR is gemaakt.

Aandacht aan immersie

Net zoals veel andere VR-shooters heb je een aantal standaard tools tot je beschikking. Je hebt een viertal vuurwapens die elk geweldig voelen om mee te schieten, maar wat nog bevredigender voelt, is het herladen van de wapens. Je moet ook goed uitkijken wanneer je herlaadt dat je wapen niet al geladen is, want op het moment dat je aan de slede trekt, ben je je kogel kwijt. Dit forceert je om je wapen zo nu en dan te inspecteren en maakt de game net dat extra beetje meeslepender. Naast de wapens heb je ook je oude vertrouwde rugzak met een scala aan voorwerpen, zoals een oplader waarmee je je hoofdlamp met een draaiende beweging kunt opladen, een injectiepistool om je HP te herstellen en een gasmasker tegen radioactieve deeltjes. Daarnaast heb je ook nog een borstzak waarin je je munitie, die je overal en nergens in de gamewereld kan vinden, bewaart.

Voor geen van de dingen die je tijdens het spelen doet hoef je een traditioneel menu in. Je hebt alles tot je beschikking in de in-game wereld. Een timer die aangeeft hoelang het filter van je gasmasker nog werkt? Dat kun je zien op het horloge om je arm. Zien hoeveel collectibles of kogels je hebt? Dat kun je zien op je rugzak. Zweet op het vizier van je gasmasker? Je kan het gemakkelijk wegwrijven door met je hand langs je hoofd te gaan. En misschien nog wel het meest noemenswaardig is dat we eigenlijk helemaal geen last hadden van inaccurate acties, zoals het per ongeluk pakken van je kogels terwijl je je wapen wilde pakken, een probleem dat zich toch weleens in sommige andere VR-games voordoet. Er is duidelijk veel aandacht besteed om de immersie niet te breken en de meest duidelijke immersiebrekers ontbreken inderdaad, behalve zo nu en dan een laadscherm.

Totale chaos

Je zult te maken krijgen met veel verschillende soorten vijanden, zowel menselijk als monsterlijk, en dan hebben we het nog niet eens over de spinnen die maar al te graag over je lijf heen lopen. De segmenten met menselijke vijanden gaan vaak gepaard met een sluipsectie, die eerlijk gezegd niet heel goed zijn ontworpen. Vaak zijn de ruimtes te klein en is er een duidelijke manier van aanpak, waardoor het best saai kan zijn. De meest spannende situaties komen voort uit gevechten met de monsters die snel heen en weer rennen. Dit zorgt voor intense momenten waarbij je je hoofd koel moet houden; je moet immers je vijanden in het oog houden terwijl je ervoor zorgt dat je wapen goed geladen blijft. Het snel bewegen, richten en schieten voelde machtig, maar was soms ook wat lastig door de snelheid waarmee de monsters heen en weer rennen. Te veel missen is geen optie, want je munitie is gelimiteerd.

De game is vooral in het begin heel vermakelijk, maar begint na een tijdje gameplay technisch toch een beetje voorspelbaar te worden. Je hebt momenten dat je rustig rond kunt lopen en munitie kunt verzamelen. Wanneer er over de radio tegen je gesproken wordt, kun je verwachten dat je een flink stuk moet lopen en er dus waarschijnlijk geen gevaar is. Als het stil is, weet je dat er een vijand op je te wachten staat, en wanneer er een heleboel munitie op je pad komt, weet je dat je te maken gaat krijgen met grote golven aan vijanden. En als je weer eens in je karretje zit, kun je weleens een on-rails shootersegment verwachten. Deze voorspelbaarheid zorgde ervoor dat de game toch na een tijdje eentonig begon aan te voelen.

Mura-effect

Op de PlayStation VR2 ziet Metro: Awakening er goed uit. De personages, omgevingen en objecten zien er gedetailleerd uit, en het spel maakt goed gebruik van belichting en realistische schaduwen. Toch is de game grafisch wat eentonig, omdat het zich volledig in een donker metrostelsel afspeelt, wat de variatie beperkt. De donkerte helpt ook niet in combinatie met het OLED-scherm van de PlayStation VR2-headset, vanwege het Mura-effect. Dit effect lijkt op een soort korrelige filter en valt vooral op wanneer er variatie is tussen pixels met net een iets andere kleur. In games die lichtgekleurd en helder zijn, merk je dit minder snel. Omdat Metro echter vaak donker is, viel het ons in ieder geval regelmatig op. Het is een kenmerk van VR met OLED-schermen, en daar kan de game weinig aan doen. Toch is het iets om in gedachten te houden als dit je stoort.

Wat prestaties betreft speelde het spel als een zonnetje, en we hebben totaal geen last gehad van framedrops of andere technische mankementen. Net zoals bij veel andere PS VR2-games kun je kiezen uit verschillende manieren om te bewegen. Zo kun je kiezen voor snapbeweging, wat betekent dat je met de rechterstick steeds in een oogwenk een bepaald aantal graden naar links of rechts draait, of voor voortdurende beweging. Dit is hetzelfde bewegingstype als wanneer je games op een flatscreen speelt in plaats van in VR. Daarnaast kun je ook voortbewegen met behulp van teleportatie. Er zijn dus genoeg opties voor mensen die niet tegen snelle, vloeiende bewegingen kunnen in virtual reality.

Gespeeld op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar voor: Meta Quest 2/3 en pc.