Review | Fairy Tail 2

Review | Fairy Tail 2 – In de wereld van de ‘shounen’-anime heeft Fairy Tail inmiddels al een echte naam voor zichzelf kunnen maken. De manga heeft meer dan 500 hoofdstukken (en inmiddels ook al een sequel), de anime heeft honderden afleveringen (en enkele films) én enkele jaren geleden kreeg de franchise ook zijn eerste consolegame. Om maar te zeggen: het is toch echt wel een heel populaire reeks. De eerste game vonden wij wat middelmatig, maar het is toch populair genoeg gebleken om nu een sequel op ons te gooien. Natsu, Lucy en co. staan weer klaar om ons een nieuwe ervaring voor te schotelen, maar of deze sequel nu écht zoveel beter is dan zijn voorganger? Tja…

Invasie!

Fairy Tail 2 volgt de Alvarez arc uit de manga/anime, ofwel de laatste arc van de reeks (voor het begin van de 100 Years Quest). Enige voorkennis is toch wel vereist als je de gebeurtenissen wilt kunnen volgen. Ja, je hebt een in-game encyclopedie met heel wat achtergrondinformatie, maar of je daar echt álle nodige info uit zal halen? Op zich is deze arc wel gemakkelijk samen te vatten: het Alvarez rijk, onder leiding van Zeref en zijn 12 gevaarlijkste strijders, de ‘Spriggan 12’, valt het koninkrijk Fiore en de Fairy Tail gilde aan om de ‘Lumen Histoire’, een magisch reliek, te stelen. Het wordt een epische strijd waarbij al onze helden moeten samenwerken om deze invasie af te weren. Uiteraard is er wel meer aan de hand dan wat we hier zeggen, maar dit vat eigenlijk het plot wat samen.

Net zoals de eerste game, durft ook deze sequel eens wat kleine tijdsprongen te maken in het verhaal: dan worden bepaalde gebeurtenissen niet getoond, maar gewoon via wat tekst op je scherm en een voice-over verteld. In tegenstelling tot zijn voorganger weet Fairy Tail gelukkig wel een flow te behouden in het verhaal, waardoor dit niet heel hard stoort. De Alvarez arc is misschien niet de meest diepgaande arc (dat geldt voor bijna de hele franchise overigens), maar je krijgt wel heel wat over-the-top animegevechten waarbij elk personage wel eens z’n tijd in de spotlight krijgt. Entertainend genoeg, als je de juiste verwachtingen hebt.

Je krijgt ook een extra verhaallijn, die je vrijspeelt als post-game content. Dit is een exclusieve verhaallijn (die niet in de manga/anime zit) die je perfect kan samenvatten als ‘meer Fairy Tail’. Leuk en entertainend, weinig diepgang en genoeg fan service om te bekoren. Een echte must-play? Dat nu ook weer niet. De aantrekkingskracht van Fairy Tail zit hem ook wel in de cast en de interacties tussen de personages. De rivaliteit tussen heethoofd Natsu en koele kikker Gray, de (vreemde) admiratie van Lucia voor Gray, Lucy die zich telkens opnieuw ergert aan de stommiteiten van de anderen… Het klinkt misschien cliché (is het ook wel een beetje), maar het heeft z’n charmes. Deze game heeft die charme dan ook op een leuke manier op ons scherm gebracht en we hebben toch wel enkele keren moeten grinniken met de fratsen van de personages.

Bossfight-simulator

Op vlak van combat heeft Fairy Tail 2 een evolutie meegemaakt ten opzichte van deel 1. Er is ditmaal gekozen voor een hybride systeem waarbij turn-based en actie in elkaar overlopen. Je kan het eigenlijk het best omschrijven als: ‘wat als de ATB-mechanic van Final Fantasy en het gevechtssysteem van de Tales of…-franchise een kindje kregen’. Eerst moet je wachten tot een actiebalk is geladen, waarna je combo’s kan uitvoeren. Deze bestaan uit basisaanvallen en speciale vaardigheden. Die laatste kan je alleen uitvoeren door SP te gebruiken en SP produceer je door basisaanvallen te gebruiken. Aan jou om de juiste vaardigheden op het gepaste moment in te zetten om zo maximale schade aan te richten. Afhankelijk van de vijand zal je met bepaalde aanvallen hun verdediging kunnen breken, waarna je ‘link aanvallen’ met een ander party-lid kan uitvoeren voor nóg meer schade.

In het begin klinkt het wat ingewikkeld, maar dat is het eigenlijk niet. Bovendien is het een vlot en dynamisch systeem, want elke vijand heeft eigen zwaktes, dus moet je telkens het juiste personage inzetten om hiervan gebruik te maken. Dit geldt voornamelijk voor de baasgevechten en daar zijn er wel héél véél van. Logisch, gezien deze hele arc eigenlijk bestaat uit confrontaties tussen de beste vechters van de franchise. De nadruk ligt dus op deze grote jongens, maar tegelijk zijn er ook een hoop kleinere vijanden die tussendoor je pad versperren. Deze zijn echter een lachertje: tactisch inzicht heb je hier niet nodig en je blaast ze eigenlijk met de kleinste scheet al omver. Je stijgt ook heel snel in level door alle baasgevechten te voltooien, dus het duurt niet lang vooraleer je keihard ‘overpowered’ bent voor de kleinere vijanden. Ze zijn er gewoon als opvulling en om in de post-game eventueel je levels wat te grinden.

Velden en velden

Ook het level design heeft ups en downs. We beginnen met de positieve aspecten: je krijgt verschillende regio’s om te verkennen en deze liggen telkens vol met schatkisten, verstopte collectables en mini-baasgevechten. Bepaalde gebieden krijg je pas toegang toe wanneer je bepaalde vaardigheden hebt vrijgespeeld, dus je wordt wel aangemoedigd om later terug te keren en nieuwe dingen te doen. Het probleem is echter dat al deze regio’s er grotendeels hetzelfde uitzien: velden, velden, een klein dorpje hier en daar, wat stenen en rotsen, maar vooral velden. Die velden zijn dan gevuld met de eerder genoemde ‘kleinere vijanden’, die dus ook niets praktisch toevoegen aan het geheel.

Nu we het toch over nutteloze toevoegingen hebben: zijmissies. In die velden kom je, zo nu en dan, eens één of andere zielloze NPC tegen die jouw hulp nodig heeft. ‘Help, mijn oma is ziek en heeft wat medicijn nodig!’ En dus geef je deze vriendelijke NPC één van je medicijnen en ontvang je wat grondstoffen als beloning. Dit is een random voorbeeld, maar eigenlijk volgt elke zijmissie hetzelfde saaie ontwerp. Ook de beloningen zijn vrij teleurstellend, dus je kan ze eigenlijk echt gewoon links laten liggen. De zijmissies zijn net zo ongeïnspireerd als wij die voortdurend het woord ‘velden’ hebben gebruikt in deze alinea. Vooruit dan, nog één laatste keer: velden.

Veel kleurtjes, maar ook wazige randjes

Een 2D-medium zoals anime of manga omzetten naar een 3D-wereld is altijd wel een beetje een uitdaging, maar Fairy Tail 2 heeft hier grotendeels goed werk geleverd. Of je fan zult zijn van het design van de personages, zal dus ook afhangen van hoe je tegenover Fairy Tail in het algemeen staat. Ja, ook in deze game worden de rondingen van bepaalde personages goed in beeld gebracht. Doe met die info wat je wilt… Enfin, ook de kleurrijke visuele stijl springt in het oog, zowel bij de personages als tijdens de gevechten. Het is dan wel jammer dat er toch vrij veel slordigheden op te merken zijn, ondanks dat de game een 4K-resolutie heeft: de schaduweffecten zijn lachwekkend, de randjes van personages en objecten ogen in bepaalde scènes heel wazig en er is hier en daar ook wat pop-in.

De framerate vormt dan een ander technisch probleem, al is dit wel enkel in specifieke situaties. De game heeft doorgaans een stabiele 60fps, maar in enkele specifieke baasgevechten (waar heel veel aanvalseffecten in het rond vliegen) zakt deze volledig in elkaar. Heel irritant, maar gelukkig is dit dus in de meeste gevallen wel oké. Op vlak van audio kunnen we gelukkig wel wat positiever zijn. De muziek is prima en de stemacteurs doen hun werk goed. Let wel op: de game is enkel speelbaar met Japanse stemmen, dus fans van de Engelstalige dub zullen misschien wat ontgoocheld zijn. Persoonlijk verkiezen wij sowieso de Japanse stemmen en die waren heel goed!

Gespeeld op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar op: PlayStation 4, Nintendo Switch, pc.