Review | DOOM: The Dark Ages

Review | DOOM: The Dark Ages – Als je bloeddorstige hoofdrolspeler in de vorige game letterlijk en figuurlijk de hel aan flarden scheurde én de hemel (of toch dat wat in het DOOM-universum voor de hemel doorgaat) in puin legde, waar kan je dan nog naartoe trekken met je duivelsfranchise? Ontwikkelaar Id Software brak zich het hoofd over die vraag en besloot om in plaats van voor een rechtstreeks antwoord voor een herformulering te gaan. Niet waar… maar wanneer. Terug in de tijd. Naar de meest barbaarse periode in de menselijke geschiedenis. Het tijdperk waarin het licht van de rede abrupt uitdoofde, struikrovers door de bossen dwaalden en het gewone volk overgeleverd werd aan de grillen van meedogenloze heersers. Voeg daar een groepje demonen aan toe… en de nieuwe DOOM schrijft zichzelf. Wij ‘ripten en tearden’ ons alvast een weg door DOOM: The Dark Ages.

Een bizar huwelijk

Waar we in zowel DOOM (2016) als DOOM Eternal de verrassend diepgaande mythologie grotendeels zelf bij elkaar moesten puzzelen aan de hand van documenten en veelzeggend leveldesign, daar heeft Id Software het voor DOOM: The Dark Ages over een andere boeg gegooid. Dit keer krijgen we uit de kluiten gewassen cutscenes voorgeschoteld en wordt de iconische Doom Slayer vergezeld door een hele resem andere figuren, waaronder een slechterik die behoorlijk wat tijd op het scherm inneemt. Het resultaat is dat de over-the-top actie die we gewoon zijn van de franchise nu heel wat meer context krijgt. Daar moeten we meteen ook bij vertellen dat je toch best de vorige delen gespeeld hebt voor je aan deze prequel begint. Wie niet weet wat bedoeld wordt met termen als ‘Sentinels’, ‘Maykrs’ en ‘Argent D’Nur’, loopt immers al snel een beetje verloren en het aanwezige logboek biedt niet zo veel antwoorden.

Niet dat het verhaal de reden is om deze game aan te schaffen. Id Software haalt behoorlijk wat middelen uit de kast om ons een episch plot voor te schotelen dat op vlak van genre een ongoddelijk huwelijk tracht te vormen tussen fantasy en sciencefiction. Alsof Star Wars en The Lord of the Rings na een avondje Mortal Kombat spelen zonder voorbehoedsmiddel in bed beland zijn en vervolgens DOOM: The Dark Ages gebaard hebben. Dat klinkt veelbelovend en behoorlijk uniek, maar bijzonder veel diepgang biedt het niet. De helleprins Azrak wil de andere dimensies veroveren, heeft daarvoor een mysterieus artefact nodig en de Doom Slayer slaat de handen in elkaar met de Sentinels om te voorkomen dat hij het in handen krijgt. Veel meer heeft het niet om het lijf. Vooral de bordkartonnen personages stellen teleur. De manier waarop de wereld in de achtergrond verder opgebouwd wordt, heeft dan wel weer zijn charme.

De gorilla op het hoverboard

DOOM zal nooit prijzen winnen op verhaalvlak. Het draait dan ook allemaal om de gameplay en die is vanouds razendsnel, vlijmscherp en ultragewelddadig. Al voelt de Doom Slayer dit keer toch iets anders aan. Id Software omschreef het zelf als een ‘zilverruggorilla op een hoverboard met een sledgehammer’ en dat absurde hersenspinsel blijkt de lading volledig te dekken. In DOOM: The Dark Ages verloopt de besturing iets logger. Alles voelt nét dat beetje zwaarder aan… maar krijgt daardoor ook nét wat meer kracht mee. Als je in deze game uithaalt, beleef je dat. Schoten weerkaatsen in je polsen en blazen bijna de muur achter je tv aan diggelen. De stappen die je zet, doen het huis haast op zijn grondvesten daveren. De Doom Slayer mag dan iets trager zijn, hij lijkt wel dubbel zo krachtig als voorheen. De ontwikkelaar beloofde de ultieme powertrip en is daar wat ons betreft zeker in geslaagd. Met vlag en wimpel!

Laat je niet misleiden: je zal nog steeds over haast bovenmenselijke reflexen moeten beschikken om de vele aanvaringen met het demonenleger te overleven. Ze komen je in werkelijk enorme groepen langs alle kanten lastigvallen. Alle fanfavorieten keren terug – van de hyperagressieve Hell Knight tot de zwevende Revenant – maar dan in een gepast middeleeuws jasje. Elke demon dient logischerwijs op een bepaalde manier aangepakt te worden. Lekker gemakkelijk wanneer ze je één voor één opzoeken… maar best lastig wanneer ze tegelijkertijd in alle soorten en maten rond je opduiken. Geloof ons als we zeggen dat je uitgedaagd zal worden. Zwetende handpalmen zijn een absolute zekerheid. Voor wie het allemaal té moeilijk wordt, heeft Id Software overigens een hele hoop moeilijkheidsopties in petto. Zo kan je in DOOM: The Dark Ages bijvoorbeeld de speelsnelheid aanpassen of de hoeveelheid schade die aangericht wordt. Best handig.

Arsenaal des duivels

Gelukkig beschikt de Doom Slayer opnieuw over een gepast arsenaal aan monsterwapens om de demonen het vuur mee aan de schenen te leggen. Naast de gebruikelijke marteltuigen als shotguns en plasmageweren – eveneens voorzien van een middeleeuwse make-over – zien we ook enkele nieuwkomers opduiken. Wat dacht je bijvoorbeeld van de Chainshot, die een metalen bal aan een ketting afvuurt, waarmee je eender welke vijand instant migraine bezorgt. Of de Skull Crusher, een razendsnelle minigun die de tegenstander bestookt met vlijmscherpe stukjes menselijke schedel. Oud of nieuw, de aanwezige vuurwapens voelen allemaal binnen de kortste keren vertrouwd aan. Ook op vlak van mêlee staat de Doom Slayer trouwens zijn mannetje. Vuistslagen uitdelen met een stalen handschoen of demonen een uppercut verkopen met een enorme strijdvlegel… het voelt allemaal lekker smerig (maar oh zo bevredigend) in je handpalm.

De hoofdrol wordt echter weggekaapt door je schild, dat te allen tijde om je linkerarm hangt en zowel offensief als defensief een cruciale rol speelt. Door achter dit schild weg te duiken, kan je zowat elke aanval het hoofd bieden. Wie het schild op het juiste moment omhoog brengt, zal bepaalde vijandige aanvallen zelfs zonder pardon terugkaatsen. Dit systeem van ‘blokken’ en ’terugkaatsen’ geeft toch een andere draai aan het hele DOOM-gebeuren. Minder Bloodborne, meer Dark Souls – om er even een vergelijking op te plakken. Het schild weet trouwens ook best wat schade te veroorzaken. Zo zitten er kettingzaagtanden in de rand verwerkt, die glorieus hun werk doen tijdens de vele executies die de game rijk is. Ook kan je als een volleerde Captain America het schild naar demonen toe werpen, zodat de tegenstand in het beste scenario gedecimeerd en in het slechtste even opgehouden wordt. Multifunctioneel, noemen we dat.

Here be dragons… and mechs

De Doom Slayer zal af en toe zelfs letterlijk boven zichzelf uitstijgen. Zo heb je dit keer regelmatig de mogelijkheid om een draak te bestijgen en vanaf diens rug tegenstanders het vuur aan de schenen te leggen. De gameplay draait nog steeds om schieten en het ontwijken van projectielen, maar het hemelse perspectief zorgt voor een frisse wind en de razendsnelle achtervolgingen met vijandige ruimteschepen zijn een leuke toevoeging aan het spelverloop. Regelmatig kan je ook plaatsnemen in een enorme mech, waarmee je Satans grootste gespuis met harde hand van antwoord dient. De mech – die heel erg veel wegheeft van de Jaegers uit Guillermo Del Toro’s Pacific Rim – biedt gevechten op een andere schaalgrootte… maar zodra je van de nieuwigheid bekomen bent, zal je merken dat de vuistgevechten die hieruit voortkomen vooral erg eenvoudig van aard zijn. Fijn als afwisseling, teleurstellend op vlak van diepgang.

Business as usual

Id Software heeft de verdubbelaar ingezet en levert waar voor je geld af. Met 22 levels krijg je bijna dubbel zo veel content voorgeschoteld als in de vorige twee games. Als je dan nog eens bedenkt dat de meeste levels heel wat grootser aanvoelen dan je gewend bent – met verschillende doelen die je in een willekeurige volgorde kan afvinken en een massa collectibles – dan weet je dat DOOM: The Dark Ages absoluut een aankoop rechtvaardigt. Toch voelt het na verloop van tijd allemaal een beetje aan als meer van hetzelfde. Je knalt, mept en snijdt je als vanouds een weg door gevarieerde omgevingen heen… maar we hebben het allemaal al wel eens eerder gezien. Logisch ook. Een voetbaltrainer laat zijn meest succesvolle spelers eveneens op het veld staan. Waar DOOM Eternal echter als een grote sprong vooruit aanvoelde ten opzichte van DOOM (2016), daar is DOOM: The Dark Ages eerder een vermakelijke stap zijwaarts.

Gory/glory

Op technisch vlak hebben we weinig te klagen. Of je nu de met bloed doordrenkte woestenijen van de hel doorkruist, een spoor van vernieling achterlaat in middeleeuwse kastelen van enorme proporties of een hypermodern ruimteschip decoreert met de ingewanden van een demon, de kleuren spatten in al hun glorie van het scherm. DOOM: The Dark Ages is misschien niet de mooiste game die we reeds hebben mogen aanschouwen, maar de 4K-beelden zijn wel weer een hele vooruitgang ten opzichte van DOOM Eternal. De razendsnelle, op reflexen gestoelde gameplay heeft baat bij een vlotte framerate en daar stelt Id Software evenmin teleur. De studio levert immers een haast feilloze 60 frames per seconde af. Onze oren kunnen eveneens tevreden zijn. De metalsoundtrack scheurt weer als vertrouwd door de speakers en de wapens klinken zo lekker dat we haast zouden vergeten dat het stemmenwerk wat inleving mist. Je kan niet alles hebben.

Gespeeld op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar op: Xbox Series X|S & pc.