Review | Death Stranding 2: On the Beach

Review | Death Stranding 2: On the Beach – Het is eigenlijk verdomd lastig om aan iemand die de eerste Death Stranding nooit gespeeld heeft uit te leggen waarom dat spel precies zo onweerstaanbaar was. Op vlak van gameplay kreeg je immers een veredelde Bol.com simulator voorgeschoteld, waarin je als volleerde pakjesbezorger vijftig uur lang de muilezel mocht uithangen. Wat die primitieve omschrijving echter mist, is het vaak knotsgekke verhaal dat je continu op het verkeerde been wist te zetten, de doorleefde post-apocalyptische wereld die je met vallen en opstaan mocht doorkruisen, én de inherente verslavingsfactor die dat pakjes bezorgen verrassend genoeg met zich meebracht. “Kom op, nog ééntje…” Je kon het ons dikwijls horen zeggen, terwijl we om twee uur ’s nachts de opkomende slaap uit onze ogen wreven. Death Stranding had op papier nooit mogen werken… maar deed dat wel en blies ons zelfs staalhard van onze sokken. En weet je wat eigenlijk nog het mooiste is? Dat Hideo Kojima dat huzarenstukje in het tweede deel even dunnetjes overdoet.

Na Amerika… komt Australië

Death Stranding 2: On the Beach pikt de draad enkele maanden na het einde van het eerste deel weer op. Sam heeft zich met baby Lou teruggetrokken in een schuilkelder aan de Amerikaanse grens met Mexico en leidt daar een kalm, zorgeloos leventje… tot Fragile plots voor de deur staat en hem rekruteert voor een nobel doel. De Verenigde Staten werden in het vorige deel weer met elkaar verbonden via het Chiral Network, maar daar schiet de rest van de wereld weinig mee op. Tijd om ook Mexico en Australië van een gelijkaardige behandeling te voorzien – een taak die op Sams lijf geschreven is. In Death Stranding 2 doet Mexico dienst als proloog, zodat je jezelf de kneepjes van het vak weer rustig eigen kan maken. Het merendeel van het ruwweg vijftig uur durende verhaal speelt zich echter in Australië af. Door al dat geknoei met het Chiral Network heeft zich namelijk in Mexico een mysterieus portaal gemanifesteerd. Wie daardoor loopt, belandt zowaar in ’the land down under’, waar – nu de mensheid voornamelijk ondergronds leeft – de kangoeroes en koala’s het momenteel voor het zeggen hebben.

Het verhaal eist – zoals gewoonlijk bij Kojima – een onmiskenbare hoofdrol op, maar vooraleer we daar dieper op ingaan, willen we toch ook even stilstaan bij het Australië dat ons voorgeschoteld wordt. Leken de Verenigde Staten in het origineel eerder op IJsland dan op hun charmante zelf, dan toont Kojima ook in Death Stranding 2 dat aan hem geen groot aardrijkskundig wonder verloren is gegaan. Australië bevat weliswaar een strook bloedhete woestijn en de uitgestrekte rotslandschappen die je van het continent verwacht, maar telt ook heel wat vulkanische stranden én zowaar een besneeuwd alpengebergte als centrale as. Je hoeft maar even een topografische kaart van Australië op te zoeken om te weten te komen dat de virtuele versie niet meteen waarheidsgetrouw is. Een mens mag zich zowaar beginnen afvragen hoe Kojima de lage landen zou vormgeven – een stel ouderwetse windmolens in een stomende jungle? Niet dat het uitmaakt, overigens. Je wordt immers in een even uitgestrekte als gevarieerde omgeving gedropt, waarin het uitermate fijn vertoeven is… al zal je nooit helemaal op je gemak zijn.

Er wordt wel eens gezegd dat alles in Australië gemaakt is om mensen naar het leven te staan en Death Stranding 2 doet er alvast alles aan om die uitspraak te bekrachtigen. Voorbereiding is essentieel. Wie de hoge bergen in trekt, neemt best een zuurstofmasker mee. Te lang in de vlakke zon rondlopen heeft nefaste gevolgen voor je staminameter. En regen zorgt er nog steeds voor dat alles waar het mee in contact komt onmiddellijk enkele jaren ouder wordt. Als je niet oppast, vallen de pakketjes die je bij je draagt uit elkaar voor ze hun bestemming bereikt hebben. Natuurrampen maken de tochten die je onderneemt nog lastiger. Hevige regen kan voor overstromingen zorgen en het pad een stuk moeilijker begaanbaar maken. Aardbevingen kegelen onoplettende zielen meedogenloos omver, zodat je cargo overal heen vliegt en beschadigd geraakt. En bosbranden zijn ook in hun virtuele vorm tegenstanders om U tegen te zeggen. Rustig van A naar B reizen zit er in Death Stranding 2 met andere woorden niet in. Al zou zelfs dat geen straf zijn in deze desolate, maar daarom niet minder prachtige spelwereld.

Poppenspeler

Terug naar het verhaal dan. Een eenvoudige set-up die – net als in het origineel – al snel uitgroeit tot een bizar epos dat je meermaals met verstomming zal slaan. Al gebiedt de eerlijkheid ons om toe te geven dat we dit keer enkele van de plotwendingen wel degelijk van ver zagen aankomen. Het kernwoord is ‘karakter’. Sam krijgt in Death Stranding 2 een mobiele crew achter zich, die hem in de DHV Magellan – een schip dat door het teer kan reizen en zo snel van locatie naar locatie springen – volgen en waar mogelijk bijstaan. Een goed excuus voor Kojima om weer een bont allegaartje aan figuren te voorzien, telkens met hun eigen krachten, eigenaardigheden en (vaak tragische) achtergrondverhalen. Neem bijvoorbeeld Dollman, een medium wiens ziel om redenen die we hier niet gaan verklappen vast is komen te zitten in het lichaam van een pop. Hij reist overal met je mee, hangend aan je broeksriem, en voorziet de gebeurtenissen in Death Stranding 2 ten gepaste tijde van kleurrijk commentaar. Je zou denken dat dit irritant wordt, maar Dollman wordt nooit alomtegenwoordig.

Ook de andere crewleden van de DHV Magellan dragen hun steentje bij aan dit absurde avontuur. Enkelen van hen ken je al; anderen zijn gloednieuw; allemaal zijn ze memorabel, dankzij een ijzersterk scenario dat schijnbaar moeiteloos de spotlight van zijfiguur naar zijfiguur laat springen, zonder daarbij ooit één personage te veel gewicht te laten dragen. De cut-scènes zijn vaak lang, maar steevast een plezier om naar te kijken, mede dankzij het uitstekende acteerwerk van acteurs als Norman Reedus, Léa Seydoux, de immer betrouwbare Troy Baker en nieuwkomer Elle Fanning. Het blijft ook een waar genot om bekende gezichten als Guillermo Del Toro en George Miller (de regisseurs van respectievelijk Pacific Rim en de Mad Max-films) te zien opduiken. Naar goede gewoonte heeft Kojima trouwens weer heel wat cameo’s verstopt in deze game. We gaan hier niet met spoilers gooien, maar kunnen jullie wel al verklappen dat we op een bepaald moment kirden van plezier wanneer we onverwacht een idool van ons uit zo’n schuilkelder zagen opdoemen. Kleine én grote pleziertjes in overvloed, dus.

Je pakketje wordt vandaag bezorgd

Het verhaal zal je meermaals verrassen, de gameplay doet dat een stuk minder. In feite voelt Death Stranding 2 aan als de terugkeer van een oude vriend. Het is nog steeds de bedoeling dat je bestellingen aflevert, die variëren in grootte en inhoud. Hiervoor kan je Tetris-gewijs aan het stapelen gaan in je rugzak, maar ook voertuigen als een motorische driewieler en een kleine truck aanwenden, of zelfs kanonnen aanspreken om je cargo een eind voor je uit te schieten. Je kan het jezelf makkelijker maken door materialen te verzamelen waarmee je wegen kan repareren, zodat je bepaalde natuurlijke hindernissen vermijdt. Nieuw is de monorail, waarmee je nu pakketjes kan laten bezorgen via een soort hangende trein. Geloof ons als we zeggen dat Death Stranding 2 uitpuilt van de mogelijkheden waarmee je Sam zijn taken kan laten vervullen. Dat je die ook nodig zal hebben, staat buiten kijf – elke bestelling vergt immers een andere aanpak. De ene wil zijn pakketjes zo snel mogelijk, de andere duldt geen beschadiging… en een enkeling durft al eens explosieve goederen meegeven.

Een belangrijk element dat de ervaring de hoogte in stuwt, is de connectie die je doorheen de game smeedt met volslagen onbekenden. Death Stranding 2 speel je weliswaar volledig alleen… maar je bent ook te allen tijde online. De constructies die je bouwt, zullen in de werelden van andere spelers opduiken en daar gebruikt kunnen worden. Het omgekeerde geldt uiteraard ook. Je zal regelmatig een beroep kunnen doen op shortcuts die anderen in het leven geroepen hebben. Het gebeurt zelfs dat deze anderen met pakweg een strategisch geplaatste zipline of achtergelaten bloedzakje (een soort medkit) je leven of cargo weten te redden. De dankbaarheid die je op zulke momenten voelt – en kan uitdrukken door de spelers in kwestie te overladen met in-game likes – is onbeschrijflijk. Je kan dit keer zelfs expliciet medespelers om hulp (lees: wapens, materialen, gereedschap…) vragen. Kojima levert dus nogmaals een slimme metafoor af voor het leven in tijden van sociale media. We zijn meer dan ooit alleen… maar toch ook niet. En zonder een gevoel van menselijke verbondenheid redden we het niet.

Higgs en kornuiten

Het is echter niet allemaal peis en vree in het Australië van Death Stranding. Je zal immers regelmatig de wapens moeten opnemen om je huid duur te verkopen. Niet alleen keren de bandieten terug die je de vorige keer ook al regelmatig het pad versperden, ook de BT’s zijn weer van de partij. Deze – bij gebrek aan een beter woord – ‘geesten’ zijn nog steeds half onzichtbaar, komen in alle soorten en maten voor, en kunnen je het leven ongelooflijk zuur maken als ze je opmerken. Stilletjes voorbij sluipen is de boodschap, al is dat niet altijd mogelijk – zeker niet wanneer je in een baasgevecht gedwongen wordt met een uit de kluiten gewassen exemplaar. Aan de bandieten en BT’s mag je dit keer nog de ghost mechs toevoegen, rode robots die net wat agressiever uit de hoek komen dan hun menselijke tegenhangers. Zij duiken op wanneer Higgs weer zijn opwachting maakt. De terrorist uit het vorige deel heeft zijn nederlaag nog niet verteerd en zint op wraak. De manier waarop en zijn uiteindelijke plan zal je zelf moeten ontdekken, maar geloof ons als we zeggen dat het meer dan de moeite waard is.

De gevechten… zijn dat eigenlijk niet. Wanneer Death Stranding 2 je in een confrontatie dwingt – en dat gebeurt eigenlijk vaker dan ons lief was – toont de game zijn tekortkomingen. Sam is geen actieheld en dat is eraan te zien. Je krijgt tal van wapens om uit te kiezen, maar hoe je ook te werk gaat, de combat blijft onhandig aanvoelen. Zeker omdat mikken én het stabiliseren van je cargo dezelfde knop delen. Zo gebeurde het maar wat vaak dat we in het heetst van de strijd ons wapen wegstaken in plaats van het op de vijand te richten. Death Stranding 2 is op zijn sterkst wanneer je de spelwereld mag verkennen en je op een creatieve manier een weg moet banen naar een eindbestemming. De gevechten voelen aan als een verplicht, zij het in baasgevechten vaak gepast spectaculair nummertje. Het loont echter om door te zetten tot het einde. In de laatste act gooit Kojima immers alle registers open en pakt hij uit met een slotoffensief dat je moet zien om het te geloven. Ons brein én hart zinderen er alleszins nog op meerdere frequenties van na. Die paar frustraties nemen we er dan met de glimlach bij.

Technisch pareltje… grotendeels

We zeiden het al en herhalen het graag nog eens: het Australië van Death Stranding 2 is een waar pareltje. Of je jezelf nu door een dikke sneeuwlaag ploegt, de zonovergoten woestijn trotseert of het hoofd moet buigen voor een letterlijk allesvernietigende plensbui, het ziet er steevast bloedmooi uit in 4K. Het woord ‘fotorealisme’ komt soms zelfs in de buurt. Alleen jammer dat Sams voeten op sommige hellingen door de ondergrond heen zakken… een klein onvolmaakt detail dat helaas harder opvalt omdat de rest er zo goed uit ziet. Ook de acteurs zijn tot in de kleinste poriën nagemaakt, wat hun acteerprestaties uiteraard alleen maar ten goede komt. De soundtrack is weemoedig en uitermate sfeervol. Vrolijk word je van deze muziek niet… maar de composities van onder andere Woodkid en Low Roar trekken wel gepast aan de hartspieren. Om deze technische bespreking te vervolledigen, willen we ook nog even de loftrompet bovenhalen over de framerate. Death Stranding 2 draait op 60 frames per seconde en ondanks nauwkeurig onderzoek konden wij alvast geen dipjes opmerken.

Gespeeld op: PlayStation 5.