Hands-on: One Piece: Pirate Warriors – In de afgelopen jaren hebben veel verschillende games hun intrek genomen in mijn PlayStation 3. Sommigen voor langere tijd, maar ook games die er na korte tijd alweer uitvlogen. Tussen deze vele games zaten geregeld vrij aparte titels met als hoogtepunten de toch wel aparte, totale onbekende en vooral behoorlijk wazige Japanse games. Veel van dat soort games zijn gebaseerd op manga’s, maar de reputatie van dergelijke games is niet overal even goed. Zo nu en dan komt er echter een game voorbij die het juist wel goed lijkt te doen en dit keer is dat de hyperactieve game One Piece: Pirate Warriors.

Hyperactieve Luffy

One Piece: Pirate Warriors is een game gebaseerd op, hoe kan het ook anders, een populaire manga. In deze game draait het om Luffy, die maar al te graag piratenkoning wil worden, maar dat gaat natuurlijk niet zomaar. De game begint met een heftig gevecht tegen een forse vijand en spoelt de tijd dan terug naar twee jaar eerder, waarbij je als Luffy nog niet echt een hele grote reputatie hebt en je juist op het punt staat om deze op te bouwen door mensen te verzamelen en meer. Als piraat moet je immers wel genoeg manschappen hebben, anders kom je nog geen steek verder. Goed, daar begon ons daadwerkelijke avontuur en het is er eentje waar we al snel met onze mond open naar zaten te kijken.

Zijn het de verbluffende graphics? Is het de fenomenale audio? Is de gameplay briljant? Niet zozeer, het is meer de algemene stijl van de game en de manier waarop de gameplay gepresenteerd wordt. We hebben zelden zo’n idioot hyperactieve game gespeeld en het leuke ervan is dat het domweg echt heel tof aanvoelt. Luffy is dan in de eerste instantie nog een broekie, maar hij krijgt al veel voor elkaar tijdens het vechten, want hij beschikt over speciale mogelijkheden. Dit geldt trouwens voor ieder personage in de game, waardoor er volop variatie aanwezig is en dat mag ook wel, want je bent het merendeel van de tijd alleen maar aan het vechten.

Met Luffy kwamen we al snel tegenover een groep vijanden te staan, welke allen een pak slaag verdienden. Door als een gek op de facebuttons te rammen kom je al een heel eind, maar we hadden al snel door dat er meer in de game zit dan domweg een beetje button-bashen. Door effectief met combo’s om te gaan kun je flink veel rake klappen uitdelen die vele vijanden tegelijkertijd uitschakelen. Door het uitschakelen van de vijanden loopt er een meter op en zodra deze vol is kun je een extra krachtige aanval inzetten. Daarnaast kun je tussen de standaardaanvallen en de speciale aanval nog wisselen tussen unieke mogelijkheden.

Luffy blaast zich op tot een enorme bal

Deze zijn misschien nog wel absurder dan de gevechten zelf, want op het moment dat er kanonnen op Luffy begonnen te schieten kon Luffy zich vlak voordat de kanonskogel insloeg opblazen tot een enorme bal om zo de kogels af te ketsen, die vervolgens weer richting het kanon vlogen en deze uitschakelden. Gaandeweg zul je meer van dit soort mogelijkheden gaan gebruiken en dat geeft de gameplay in combinatie met de gevechten een leuke variatie. Terwijl je aan het rondmeppen bent dien je immers goed de omgeving in de gaten te houden, je speciale aanvallen af te wisselen en meer.

Dit vechten ziet er bovendien op zich ook vrij apart uit, want Luffy is zo snel dat je soms veertig armen tegelijkertijd ziet slaan op een vijand. Zijn armen zijn trouwens ook een uniek aspect, want deze kunnen tot in het oneindige uitrekken. Dit komt van pas bij eindbaas gevechten, waarbij je geregeld door de lucht vliegt en middels quick-time events de juiste move moet inzetten om de vijand een finale ram op zijn kop te geven. Dit alles maakt deel uit van de gameplay en dat beviel ons wel, want waar de game in de eerste instantie op een zoveelste op een manga gebaseerde game leek te zijn, weet deze titel zich toch echt van de massa te onderscheiden.

Absurde hyperactiviteit die best bevalt

Het vechten kan in soortgelijke hack and slash games op ten duur nogal repetitief worden, maar door de goede variatie in verschillende moves, personages en omgevingen zal dat in One Piece: Pirate Warriors wel meevallen. Tussendoor krijg je te maken met wat andere elementen, zoals een soort van platformen, waarbij de omgeving van belang is, maar het vechten voert toch wel de boventoon. Het is natuurlijk afwachten hoe de volledige game zich zal manifesteren, maar na enkele levels gespeeld te hebben zijn wij best te spreken over de absurde hyperactiviteit van Luffy en de bijbehorende gameplay.

Voorlopige conclusie:

One Piece: Pirate Warriors is misschien wel één van de verrassingen voor dit najaar. Daarbij telt mee dat ik nog nooit van One Piece had gehoord, maar dat zal voor velen van jullie ook gelden. De gameplay is in de basis best simpel, maar op één of andere manier erg grappig te noemen. Dat komt vooral door de absurd snelle manier van vechten die Luffy hanteert. We hebben dan ook het merendeel van de tijd met een grote glimlach de game zitten spelen, want het is in feite gewoon dom vermaak, maar dan in technisch opzicht vooralsnog goed uitgevoerd. Laat de complete game maar komen!