Review: Tales of Graces f – De Tales franchise is één van de langstlopende JRPG franchsies en weet al jaren ook de westerlingen te overtuigen. Met een aangrijpende verhaallijn, intrigerende personages en veel speeluren om alle opties die de games je te bieden hebben optimaal te benutten is het al sinds het ontstaan Namco’s oogappeltje. Wij Europeanen mochten tot voor kort nog geen Tales game op de PS3 ervaren, maar nu het zo ver is mág deze game ons niet teleurstellen. Namco zet hoog in door maar meteen Tales of Xillia ook naar het westen te brengen, waarschijnlijk gebaseerd op het warme onthaal van de Amerikanen. Is het echter iets wat ook wij kunnen omarmen als een lang verloren vriend?

Tales of Graces f begint met een stel baldadige kinderen die, zoals de meeste kinderen van hun leeftijd, graag doen wat de ouders hun verbieden. Het is ook veel uitdagender als het niet mag. Nadat zij zich naar een plek begeven hebben waar de bloemen het hele jaar door bloeien komen zij een meisje met geheugenverlies tegen. Ze blijkt weinig te weten van normale interactie met mensen, maar al snel leert zij de mannelijke hoofdpersonages Asbel en Hubert te respecteren en besluit ze zich bij hen te voegen. Eenmaal thuis aangekomen zijn de ouders van de twee jongens furieus, maar een groots politiek probleem verhindert hen er lang boos om te blijven. Vaderlief, streng als hij is, verlaat voor meer dringende zaken het huis om lang niet terug te keren. Ook Asbel en zijn vrienden besluiten dat er belangrijkere zaken zijn en gaan op onderzoek uit.

Dora the Explorer snapt het nog sneller

Ineens is het 7 jaar later en in de loop der tijd zijn er veel dingen veranderd. Wat echter niet veranderd is is de manier waarop het verhaal vordert. Er zullen zich problemen voordoen die jij als speler allang doorhebt en hebt opgelost, terwijl de personages in de game nog steeds geen benul hebben waar ze aan toe zijn of wat ze eraan moeten doen. Het verhaal blijft voor een Tales game ook veel te lang saai en elke zichzelf respecterende gamer zou al lang afgehaakt zijn, vooral als je voor een game €60,- neertelt. De helft van de tijd ben je ook aan het luisteren naar conversaties die eigenlijk geen hond boeien. Ze duren ook zo lang dat mijn controller bijna het punt heeft bereikt waar die uitvalt om de batterij te sparen.

Nu zijn de geanimeerde stukken tussendoor nog leuk gevonden en mooi gemaakt, iets waar ik zeker bewondering voor kan opbrengen. De tegenhangers, de cut-scenes, lijken echter net rechtstreeks uit de Wii versie gehaald te zijn en de monden lijken nog op de Japanse tekst te bewegen. En dat terwijl je niet eens kunt kiezen tussen Japanse of Engelse voice-acting, iets wat ik zelf altijd – bij elke typisch Japanse game – een minpunt vind. En nog een groot ook! Grafisch valt het ook vies tegen, moet ik eerlijk toegeven. Bij het bekijken van de Tales games van tegenwoordig valt mijn mond open: uitzonderlijk mooi terwijl het toch bij lange na niet realistisch is. Bij deze sta ik echter met mijn mond vol tanden, omdat ik het erg moeilijk vind een game uit de Tales franchise te betrappen op enkele grove fouten en het spel daarop te moeten afrekenen.

Zie je de onzichtbare muren? Ik ook niet, maar ze zijn er wel.

Wat de game interessant zou moeten houden is de speelduur, die je door diverse omgevingen leidt, met veel zij-missies en variatie tijdens quests. Maar ook hier weet de game niet in te slagen. Sidequests zijn kort en beperken zich vaak tot het hersenloos verzamelen van items, waarna je die moet inleveren voor een beloning. De missies zijn lineair en beperken je vaak tot specifieke gebieden. Als je ergens voor dat gedeelte van de game niet hoeft te zijn, besluit Asbel even voor je dat je daar niet heen mag. Door de gelimiteerde bewegingsruimte voelt de wereld ineens veel kleiner aan en spookt de vraag door je hoofd waarom Asbel niet eerder gewoon naar huis is gegaan. Het lijkt nota bene net om de hoek.

Het vechtsysteem is ook niet helemaal wat het zou moeten zijn, althans zo lijkt het. Zelfs op de hoogste moeilijkheidsgraad gaan de meeste vijanden in het begin erg gemakkelijk neer. Hierdoor verloopt het experimenteren met één van de meest uitgebreide vechtsystemen voor een RPG ooit erg moeizaam. Wanneer de vijanden dan ineens een stuk uitdagender worden – en geloof me: dat gebeurt een stuk sneller dan je zou willen – zal je wensen dat je misschien wat langer gegrind had toen het nog makkelijk was. Toch zie ik ook het goede van de gevechten in dat stiekem schuilt in de skill die benodigd is om überhaupt bepaalde combo’s perfect uit te voeren. Daarnaast heb je ook nog verschillende manieren om je team steeds te versterken, wat het makkelijkst gaat als je het spel speelt zoals de ontwikkelaars het bedoeld hebben.

Personaliseer tot het uiterste

Tijdens het spel speel je steeds verschillende ‘Titles’ vrij, welke ervoor zorgen dat je nieuwe aanvallen unlockt naarmate je de Title langer gebruikt. Wel tot een limiet natuurlijk, maar je speelt er voldoende vrij om af te wisselen. Ook versterkt dit je statistieken afhankelijk van welke Title je op dat moment gebruikt. De aanvallen die je per Title vrijspeelt behoud je de gehele game. Wees dus niet bang om van een speelstijl af te moeten stappen welke je net geperfectioneerd hebt. Je kunt het natuurlijk ook als een uitdaging zien om eens wat anders te proberen. Als je dit wilt kun je ook gewoon van personage wisselen tijdens de gevechten of misschien zie je er meer heil in om vooraf specifieke tactieken in te stellen voor de personages om te kijken wat het beste werkt. De AI is erg intelligent. Ze zullen dus nooit in de weg staan of hun taken slecht uitvoeren. Mocht je ze toch niet helemaal vertrouwen? Zorg dan voor een extra controller en laat je vrienden zich bewijzen.

Dan is er nog het dualize system, misschien wel het meest uitgebreide en moeilijkst te begrijpen gedeelte van Tales of Graces f. Dit is een manier om je wapens sterker te maken door gevonden items en gems te hechten aan je wapens. Hoewel het geen baanbrekend verschil maakt of je nou een normaal of ultiem wapen bezit, is het altijd handig de extra statistieken mee te nemen naar de moeilijkere gevechten. Vooral bij bossfights komt het zeker wel van pas, maar bij het laatst genoemde komt het hoofdzakelijk neer op skills en hoe goed je je personages ondertussen kent.

Conclusie:

Het is me bij Tales of Graces f niet duidelijk of de ‘f’ staat voor ‘future’ of ‘fail’, want eerlijk gezegd had ik dit deel liever gemist en als eerste Tales PS3 game gewoon Tales of Xilia gespeeld. Voor de liefhebbers van een enorm gedetailleerd verhaal, die het niet erg vinden om minimaal 7 uur te wachten tot het verhaal eindelijk verder gaat dan gesprekken tussen de hoofdpersonages en filmpjes, pas van de linairiteit af te zijn in New Game + en grote gedeeltes van de game in een menuutje te zitten scrollen: zie dan de helft van mijn klachten als ongeschreven en tel zo’n 2 punten op bij het cijfer wat je hieronder gaat zien. Voor zij die niet bekend zijn met de Tales franchise of als je gewoon heel ongeduldig bent: laat deze game liggen en verpest het idee dat de meesten van de Tales franchise hebben niet. Ik zou het liefst nog steeds op mijn roze Tales-wolk gezeten hebben…

Pluspunten

  • Veel verschillende titles
  • Oneindig veel dualize opties
  • Instellen van tactieken
  • Coöp play

Minpunten

  • Verhaal komt té langzaam op gang
  • Weinig vrijheid
  • Saaie zijmissies
  • Lineair
  • Slecht geanimeerd
  • Betreurenswaardige graphics
  • Geen Japanse voice-acting
  • Onzichtbare muren