Special: De 17 slechtst beoordeelde PS4 games op PSX-Sense in 2019 – Je hebt geweldige games, goede games, vermakelijke games, leuke games, maar ook ontzettend slechte games. In 2019 zijn er weer de nodige titels voorbij gekomen die gewoon om te huilen waren en dat hebben we dan ook laten weten in de reviews.

In het overzicht hieronder hebben we de slechtst beoordeelde PS4-games van 2019 voor je op een rijtje gezet. Mocht je dus één van deze games tegenkomen, dan is het wellicht beter om die links te laten liggen, want blij zul je er allerminst van worden.

We trappen de lijst af met de best beoordeelde slechtste game van het jaar, waarvan we weten dat de ontwikkelaar druk bezig is om het te fixen. Hetzelfde geldt voor Anthem, maar of dat ook voor de rest geldt valt te betwijfelen.

#17 – Ghost Recon: Breakpoint

We hebben ons kostelijk kunnen vermaken met Wildlands en daarmee waren onze verwachtingen torenhoog voor Breakpoint. Jammer genoeg is zo’n beetje alles achteruit gegaan in deze game ten opzichte van zijn voorganger. De onnauwkeurige besturing, de realistische mechanieken die de gameplayervaring verstoren, alle soorten microtransacties die je je maar kunt verzinnen, technisch belabberd en een inhoudelijk erg oppervlakkig verhaal dat weinig afwijkt van andere Ubisoft games qua structuur. Jon Bernthal vormt samen met de PvP de hoogtepunten van deze game, maar er moet echt nog veel gebeuren wil deze game het niveau van Wildlands halen. Dat zou ten eerste kunnen beginnen door alle looter shooter elementen uit de titel te halen, want dat past totaal niet bij Ghost Recon. Buiten alle frustratie punten om kan de game overigens best vermakelijk zijn als je met vrienden speelt, maar verwacht geen verrassingen in de missies en ervaring. Deze opzet doet de franchise hoe dan ook niet veel goeds, want het is nu een ondermaatse looter shooter die de identiteit van Ghost Recon te grabbel gooit.

Check hier de Ghost Recon: Breakpoint review

#16 – Planet RIX-13

Er zit absoluut potentie in Planet RIX-13, maar in deze staat beleef je simpelweg niet al te veel plezier aan de game. De puzzels zijn simpel, de gameplay is niet uitdagend en het verhaal komt maar niet van de grond. De graphics komen weer wel goed uit de verf en het spel laat af en toe wel degelijk zien dat er meer in had gezeten. Toch kunnen we de game niet met de grond gelijk maken, want het prijskaartje is erg laag. Voor nog geen vijf euro mag je gewoon niet te veel verwachten en dat geldt ook voor de speelduur, die erg kort is. Ja, er had absoluut meer in gezeten, maar de prijs van Planet RIX-13 zorgt voor verzachtende omstandigheden.

Check hier de Planet RIX-13 review

#15 – S.O.N

S.O.N heeft heel af en toe zijn momenten, maar over het algemeen komt de game niet helemaal lekker uit de verf. Dit komt vooral doordat het verhaal niet genoeg wordt uitgediept. Het lijkt er eerst wel op dat je langzaam meer te weten komt over wat er gaande is, maar dat wordt al snel wat oppervlakkig en de ontwikkelaar verlangt eigenlijk dat je alles zelf maar invult. Het is ook niet fijn dat de interactie met voorwerpen niet goed werkt, want dit haalt je nog meer uit de ervaring. Ten slotte is de prijs te hoog voor de content die je krijgt.

Check hier de S.O.N review

#14 – Anthem

Anthem is na 6 jaar ontwikkeling simpelweg niet af. De Javelins zijn tof, het speelt erg goed weg en de visuele stijl is zeer aantrekkelijk om te zien. Ook de audio is dik in orde (tenzij het wegvalt). Een aantal mooie pluspunten die de game zeker goed doen, maar dat wordt ontzettend overschaduwd door immens veel kleine en grote problemen. De game mist ook de essentie van wat het wil zijn, een looter shooter, want de loot is te karig, ongeorganiseerd en te willekeurig qua statistieken. De endgame loot verbetert dat standpunt niet en ook ontbreekt het de game aan afwisseling in de missies. Er zijn nauwelijks vernieuwende mechanieken die de gameplay fris laten aanvoelen en samenspelen wordt zo goed als niet aangemoedigd. Ook het verhaal is niet bijzonder en wordt allesbehalve overtuigend gebracht, de wereld voelt ondanks z’n pracht nog wat kaal aan en verder barst de game van bugs en glitches. Hadden we al gezegd dat de game ook dienst doet als laadscherm simulator? Deze game moet z’n kop boven water houden tussen Destiny 2, The Division 2, Warframe en meer, maar om dat te realiseren heeft BioWare nog een hoop werk voor de boeg.

Check hier de Anthem review

#13 – Generation: Zero

Pfoe, Avalanche Studios. Neem na de release van RAGE 2 maar even vakantie en we hopen van harte dat die game geweldig uitpakt. Een studio waar we eigenlijk zó veel beter van gewend zijn wanneer we terugblikken op de oude Just Cause-titels en bijvoorbeeld Mad Max, die er nu in een half jaar tijd drie games uit wil pompen. Just Cause 4 was bij ons geen succes en ook Generation Zero laat helaas te wensen over. De game is niet zozeer beledigend slecht, maar gewoon héél erg saai. Weinig variatie, weinig opties en een totaal gebrek aan NPC’s in de wereld zorgen ervoor dat Generation Zero gewoon snel gaat vervelen. Wat we nog wel even willen benoemen is dat Avalanche Studios deze game gelukkig voor een vriendelijke prijs verkoopt en niet probeert om het niveau van de grote uitgevers te bereiken.

Check hier de Generation: Zero review

#12 – Massira

Het was de bedoeling dat Massira gamers een idee zou geven van hoe het is om als vluchteling te leven, maar Frost Monkey Games faalt hier faliekant in. De gameplay is nergens optimaal uitgewerkt en bestaat uit losse stukjes. Het voelt dus niet aan als één geheel en het verhaal beschikt ook niet over een vloeiende lijn. Tevens zijn er onderdelen in het spel die de geloofwaardigheid totaal onderuit halen. Er zijn wel wat aardige momenten te vinden in Massira en de muziek is goed, maar dat is bijlange niet genoeg om tot aankoop over te gaan.

Check hier de Massira review

#11 – Dangerous Driving

Dangerous Driving probeert zich te verkopen met zijn nostalgische insteek, maar wordt overschaduwd door slechte design keuzes en een gebrek aan polish. Met de gameplay zit het meer dan snor en ook het aantal races is voldoende. Het is alleen jammer dat sommige artistieke keuzes een belemmering vormen voor de gameplay. De heftige motion-blur gepaard met de overige grafische minderheden is uitermate storend bij de snelle races. Daarbij is het technisch een ramp. Geen stabiele framerate is een no-go in een race game en ook de onvoorspelbare AI is, hoewel lachwekkend, niet hoe het hoort te zijn. Het ontbreken van een soundtrack is erg jammer en daardoor mist de game sfeer en identiteit, de geboden oplossing is simpelweg een grap met Spotify integratie, want lang niet iedereen beschikt daarover. Three Fields Entertainment had met een maand of drie extra tijd meer zorg kunnen geven aan Dangerous Driving, want de basis hebben ze wel in handen. Nu is Dangerous Driving helaas een onaf product.

Check hier de Dangerous Driving review

#10 – The Curious Tale of the Stolen Pets

The Curious Tale of the Stolen Pets mag op papier en video misschien een aandoenlijke aangelegenheid zijn, eenmaal er zelf mee aan de gang merk je pas hoe weinig inhoud het heeft. Het concept van betasten en kinderlijke vraagstukjes oplossen geven simpelweg geen voldoening. Het gebrek aan content breekt de game verder op. Het is onbegrijpelijk en kwalijk dat ontwikkelaar Fast Travel Games niet meer levels heeft toegevoegd, want de korte speelduur en het voortdurende gehannes met de headset om overzicht te houden doen de game definitief de das om. Doe jezelf een plezier en laat je niet verleiden door de charme en looks van dit product; anders koop je een kat in de zak.

Check hier de The Curious Tale of the Stolen Pets review

#9 – Narcos: Rise of the Cartels

Narcos: Rise of the Cartels probeert een leuke XCOM-achtige game voor te schotelen, maar mist zijn doel hoofdzakelijk door de AI van je vijanden. Deze reageren zeer vaak erg dom en hierdoor vervalt de strategische kant van de game en dat is erg jammer. Ook zijn er verschillende exploits waar je misbruik van kan maken en er zijn foutjes aanwezig die het speelplezier niet bepaald verhogen. Het gebruik van het bronmateriaal is aardig en er zit wel degelijk potentie in de game, maar de uitvoering laat simpelweg te wensen over.

Check hier de Narcos: Rise of the Cartels review

#8 – Terminator: Resistance

Terminator: Resistance heeft de vooroordelen helaas waargemaakt en weet dus geen indruk te maken. Grafisch ziet de game eruit als een titel van de vorige generatie en de belichting is soms lachwekkend simpel. De gameplay gaat geheel op zijn bek, doordat de AI van de vijanden slecht is met als gevolg makke gameplay die nauwelijks om skills van de speler vraagt. De ‘open’ levels missen ook hun doel en je bent vrij snel door de campagne heen. Het enige wat positief is aan de game, is dat het schieten zelf goed werkt en dat er leuke verwijzingen te vinden zijn, maar dat is natuurlijk niet genoeg om de game te redden.

Check hier de Terminator: Resistance review

#7 – WWE 2K20

WWE 2K20 had gewoonweg niet uit mogen komen. Misschien dat na nog een paar patches de game wel de moeite waard wordt, maar om het in deze staat uit te brengen is een zeer slechte move. Normaal zijn de WWE-games best vermakelijk om te spelen en is het met een paar vrienden op de bank zelfs erg grappig. We hadden absoluut beter verwacht van Visual Concepts en 2K. Er staat nu veel op het spel voor deze serie, dus laten we hopen dat deze studio alles weer op de rit krijgt voor WWE 2K21. Als we die ooit nog mogen zien. Het jaar dat Hulk Hogan terugkeert in de WWE-games is een triest jaar geworden voor alle fans en een wat betere MyCareer modus gaat deze game niet redden.

Check hier de WWE 2K20 review

#6 – Dollhouse

Dollhouse probeert zich tussen andere survival horrorgames te wurmen, zoals Outlast, maar het heeft daar niets te zoeken. Het probeert zich te onderscheiden door de film-noir sfeer, maar de gameplay is simpelweg te repetitief. Je bent ook nog eens te vaak als een kip zonder kop aan het zoeken, doordat de omgevingen op elkaar lijken. Daarbij komt nog dat de game er grafisch niet bepaald mooi uitziet en dat de laadtijden vrij lang zijn. Nu is de toevoeging van het kijken door de ogen van je achtervolger een leuke aanvulling en de multiplayer klinkt op papier aardig, alleen kan dit de game niet redden door een gebrek aan spelers. Voor de €39,99 die je voor Dollhouse neer moet leggen zijn er genoeg andere titels in hetzelfde genre die je aan kan schaffen en die veel beter zijn

Check hier de Dollhouse review

#5 – Contra: Rogue Corps

Het maakt niet uit of je een fan van de serie bent of dat je er niets van af weet, Contra: Rogue Corps is een ondermaatse shooter. Het leveldesign is niet om over naar huis te schrijven, de besturing is stroef en onnauwkeurig en het oververhitten van de wapens zorgt voor een mechaniek die niet welkom is. Tevens zijn er een aantal vervelende dingen aan de hand die gemakkelijk vermeden hadden kunnen worden, zoals dat de actie doorloopt als je pauzeert en dat je zicht af en toe wordt geblokkeerd. De game kent wel wat lichtpuntjes, maar die zullen de donkere wolk die boven je hoofd verschijnt als je Rogue Corps speelt niet laten verdwijnen. Ben je op zoek naar een nieuwe Contra-ervaring, koop dan Blazing Chrome. Die is niet alleen goedkoper, het geeft je ook precies wat je van een Contra-titel zou verwachten. Dat doet Rogue Corps simpelweg niet.

Check hier de Contra: Rogue Corps review

#4 – Left Alive

Het is ontzettend jammer dat het vrijwel onmogelijk is om deze game aan te raden. We kunnen deze review twee keer zo lang maken, omdat er nog veel meer mis is. Toch lijkt ons de boodschap wel duidelijk genoeg. Alles qua gameplay wordt tegengehouden door de slechte AI en een ontzettend onhandige user interface. Het vechten en schieten gaat te traag en clunky en de Wanzers weten niet te boeien. Het verhaal is oppervlakkig en na een paar cut-scènes raakten wij onze interesse kwijt. Je ziet duidelijk dat de stijl van Metal Gear is overgenomen en dat kunnen we waarderen, tegelijkertijd gooit de game die stijl zelf te grabbel, want het stelt teleur op alle vlakken. Left Alive is een perfect voorbeeld van hoe een game geïnspireerd door Metal Gear niet moet zijn. Ook grafisch toont het uitstekend aan hoe lelijk een game nog kan zijn anno 2019 en dat kan echt niet meer. Kortom, vermijd deze game, want het levert enkel frustraties en irritaties.

Check hier de Left Alive review

#3 – Blacksad: Under the Skin

Blacksad: Under the Skin maakt gebruik van de succesvolle ‘Telltale-formule’ en schotelt in de basis een redelijke game voor. Het grote probleem is echter dat de ontwikkelaar er op veel vlakken een potje van maakt. De besturing is heel erg stroef, waardoor je zeer vaak moet vechten met je controller om verder te spelen. De gesprekken tussen de diverse personages verlopen vaak met veel pauzes tussen de zinnen door en het lijkt er dan op alsof je naar heel slecht theater kijkt. Om je nog wat meer uit de ervaring te halen, zijn er ook nog eens veel en te lange laadtijden. Het ergste zijn de vele momenten dat de game kan bevriezen en savegames die de game onspeelbaar maken. Blacksad had het in zich om een aardige ervaring voor te schotelen, maar het enige wat het nu doet is frustreren, heel erg frustreren.

Check hier de Blacksad: Under the Skin review

#2 – Eternity: The Last Unicorn

We kunnen er lang of kort over praten, maar er is gewoon heel erg veel mis met Eternity: The Last Unicorn. De game heeft een hele waslijst aan tekortkomingen, maar het ergste is dat er zoveel mis is met de combat. Hier ben je het overgrote deel van de game mee bezig, dus als dit frustrerend slecht is uitgewerkt, dan is de game al gedoemd om te falen. Tel daar de andere (vele) minpunten bij op en dan is er maar één conclusie die hier goed op van toepassing is: blijf het beste ver uit de buurt van deze game.

Check hier de Eternity: The Last Unicorn review

#1 – DayZ

DayZ is dé ideale game voor ramptoeristen. Wie dit spel aanschaft, kan namelijk vanop de eerste rij zien hoe een potentieel geniaal concept vakkundig om zeep geholpen wordt door een uitermate gebrekkige technische uitvoering. In een server geraken is al geen sinecure, maar wat je daarbinnen uiteindelijk aantreft, tart alle verbeelding. Noem een grafische glitch en je vindt hem hier in overvloed terug; bedenk een ergernis die je de afgelopen jaren hebt ervaren tijdens het spelen van online games en ik durf te wedden dat je hem eveneens aantreft in DayZ. Dat ze een game in deze staat op het PSN gooien, is hallucinant. Dat ze hier 40 euro voor durven te vragen is alle grenzen van de goede smaak te buiten. DayZ laat je beter niet alleen links liggen; als je de titel ergens ziet opdoemen, ren je best luid gillend de andere kant op.

Check hier de DayZ review