Review: Resident Evil: Revelations 2 – Episode 3: Judgment – Een game kan slechts een bepaald aantal clichés bevatten vooraleer je jezelf eraan begint te ergeren. Die grens ligt uiteraard voor elke speler op een andere plek, maar werd bij mij bereikt ergens halverwege de derde episode van Resident Evil: Revelations 2. Ik had net een uitermate spannend uurtje achter de rug waarin ik Claire en Moira op het nippertje door enkele dodelijke vallen had geloodst. Dat deze gebeurtenissen plaatsvonden in de zoveelste verlaten fabriek, zag ik daarbij graag door de vingers. Wanneer ik vervolgens echter de deur naar het volgende level open duw, merk ik dat ze bij Capcom echt geen enkel cliché uit de weg gaan. Zie ik daar een smerig wateroppervlak, gebogen plafonds en slijmerige grijze muren? Verdorie… Niet wéér een ongeïnspireerd rioollevel.

De bron van alle kwaad

Laat ik, net als in de review van de vorige episode, beginnen met te waarschuwen voor spoilers. Het is namelijk nogal moeilijk om iets over het verhaal te vertellen zonder prijs te geven hoe die aflevering eindigde. Judgment pikt logischerwijs de draad op na de cliffhangers die Contemplation afsloten. Claire Redfield en Moira Burton zagen net Gabe en zijn helikopter – hun enige weg van het eiland af – in vlammen opgaan en merken vervolgens dat Natalia onder hun neus weg gekidnapt werd. Het duo trekt verbeten verder richting de krakkemikkige toren die de horizon ontsiert, terwijl ze met elke stap verbaal uitgedaagd worden door de mysterieuze Overseer. Ze belanden al snel in een verlaten slagerij, waar ze van de ene inventieve val in de andere lopen. Spanning verzekerd.

Vervolgens spoelen ze bij Capcom de tijd zes maanden vooruit en belanden we opnieuw bij Barry, die samen met Natalia – wat is er toch met dat meisje aan de hand? – in de voetsporen van zijn dochter treedt, in de hoop haar ooit nog levend terug te vinden. Het kwaad luistert in Resident Evil nog steeds naar de naam Wesker, al staan ze dit keer niet oog in oog met de in Resident Evil 5 royaal opgeblazen Albert, maar met een gruwelijk verminkte versie van zijn al even megalomane zuster Alex. Barry en Natalia weten ternauwernood te ontsnappen en vervolgen hun zoektocht naar Moira. Beide verhaallijnen blijven interessant, ook nu we eindelijk antwoorden beginnen te krijgen op onze vragen. We hebben zo stilaan een vermoeden waar dit allemaal heen gaat en kunnen amper wachten.

Leuk, maar generisch

Ik ga heel eerlijk zijn: het is redelijk moeilijk om nog iets nieuws te vertellen over Resident Evil: Revelations 2. De gameplay blijft ook in de derde aflevering van hetzelfde (hoge) niveau als voorheen, met hoofdpersonages die voldoende afgezwakt zijn om bij momenten een gevoel van blinde paniek achter de controller te veroorzaken. De onevenwichtige coöp blijft met monsters die slechts voor één van de twee partners zichtbaar zijn en levels waar beide personages noodgedwongen moeten opsplitsen, een boeiend beestje. Ik wil daar wel even de kanttekening bij maken dat het soms iets lastiger is om de game alleen door te spartelen, al helpt het dat je op elk moment kan wisselen tussen Claire en Moira, en Barry en Natalia. De unieke gaves per personage houden het geheel interessant.

De omgevingen en vijanden blijven echter redelijk generisch en dat is jammer. Een verlaten fabrieksgebouw vol ingewikkelde vallen biedt weliswaar veel spelplezier, maar het is niet iets dat we nog niet eerder gezien hebben. En waar staat die wet geschreven die stelt dat elke horrorgame tegenwoordig een volbloed rioollevel moet hebben? Die omgeving zorgde voor de zwakste momenten in games als Outlast en Silent Hill: Homecoming, en zorgt ook in Resident Evil: Revelations 2 voor een saai en ongeïnspireerd uur gameplay. Wat de monsters betreft, vinden we in Judgment minder inventiviteit terug dan in Contemplation. Het zijn weer dezelfde types vijanden die zich voor onze loop werpen, al kwamen we wel één baas tegen die ons een verdomd lastige tijd wist te bezorgen.

Vijftig Tinten Grijs

Wat graphics betreft, heb ik nog steeds niets spectaculairs te melden. Zonder per se één of andere flauwe woordspeling te willen maken over een Twilight fanfiction film die momenteel miljoenen binnenrijft, kan ik stellen dat je ook deze episode weer tegen een berg grijstinten aankijkt, met een occasionele scheut roestbruin en bloedrood ter afwisseling. Ongeacht het prijskaartje van dit product mogen we in deze tijd toch iets meer verwachten van onze games. Het stemmenwerk is er sinds de eerste aflevering wél op vooruit gegaan, een observatie waaruit we alleen maar kunnen concluderen dat de acteurs stilaan beginnen te groeien in hun rol en er daardoor beter in slagen om het nog steeds bijzonder onhandige script in een geloofwaardige vorm te gieten. Vooruitgang, dus!

Conclusie

Ik kan aan het bovenstaande nog toevoegen dat de speelduur er flink op vooruit is gegaan ten opzichte van de vorige episodes en ik moet ook even aangeven dat de Raid modus net als de vorige keer aangedikt is met een nieuw personage. Verder kan ik vooral herhalen wat ik in mijn conclusies over de eerste twee afleveringen gezegd heb. Resident Evil: Revelations 2 is een stap vooruit voor de Resident Evil franchise, maar bevat nog steeds teveel generische vijanden en omgevingen om tot de absolute top te behoren. Op audiovisueel vlak gaat het spel ook geen prijzen winnen, maar volgens mij gaan weinig horrorfans daar echt over struikelen. Capcom doet op zijn minst haar best om voor verbetering te zorgen en dat waardeer ik. Laat alleen de volgende keer alstublieft dat rioollevel achterwege.

Pluspunten

  • Verhaal blijft boeien
  • Redelijk unieke coöp-ervaring
  • Ouderwets spannend en uitdagend
  • Stemacteurs groeien in hun rol

Minpunten

  • Clichématige vijanden en omgevingen
  • Graphics blijven zeer matig
  • Waarom heeft tegenwoordig elke horrorgame een ongeïnspireerd rioollevel?