Review: Resident Evil: Revelations 2 – Episode 4: Metamorphosis – Daar zijn we dan. Na vier episodes lang over het met zombies overspoelde eiland rond te dwalen, hebben we het eindstation bereikt. Het was een woelige rit, met vele onvervalste hoogtepunten, maar helaas ook een paar laagtes (letterlijk). Al bij al mogen we tevreden zijn met wat Capcom ons voorgeschoteld heeft. Dit is min of meer de terugkeer naar de roots die de ontwikkelaar ons voor Resident Evil 6 beloofd had, een game die erin geslaagd is om de kenmerkende gameplay uit klassieker Resident Evil 4 opnieuw verdomd spannend te maken. Wil dat ook zeggen dat we een bevredigende laatste aflevering achter de rug hebben? Nu ja… dat is misschien wat veel gezegd.

Het kwaad heeft een naam

Moeten we nog melden dat de review voor deze episode spoilers bevat over de vorige? Dan doen we dat bij dezen. In de Resident Evil franchise luistert het kwaad naar de naam Wesker en dat is in Revelations 2 niet anders. Nu goeie ouwe Albert al een tijdje onder het gras – lees: een paar ton vulkanisch gesteente en gestolde lava – vertoeft, hebben ze bij Capcom zijn zuster Alex uit hun mouw getoverd. Alex Wesker werd in de vorige afleveringen langzaam maar zeker ontmaskerd als de persoon achter de boosaardige Overseer, die de werknemers van TerraSave dwong om deel te nemen aan een uitermate dodelijk experiment. Haar doel? Wel, dat gaan we hier uiteraard niet verklappen.

Neem van ons aan dat Alex Wesker weinig goeds in de zin heeft en zo snel mogelijk een halt toegeroepen dient te worden. Al na een dik halfuur spelen weten we dat Barry en Natalia het leeuwendeel van deze taak voor zich zullen mogen nemen. Claire en Moira’s ontmoeting met de Overseer eindigt namelijk iets anders – en misschien ook wel iets spectaculairder – dan ze gehoopt hadden, waarna Capcom eindelijk de kloof tussen de beide verhaallijnen overbrugt. De game doet zijn uiterste best om de vragen die we hadden te beantwoorden en stelt wat dat betreft niet teleur. Uiteraard is het verhaal nogal vergezocht, maar het zit ook best slim in elkaar en doet leuke dingen met de Resident Evil mythos.

Meer van hetzelfde

Eigenlijk kan ik weinig vertellen over de laatste episode van Resident Evil: Revelations 2 dat ik nog niet eerder gezegd heb over de vorige afleveringen. De gameplay is nog steeds hectisch, maar adequaat genoeg om frustraties te voorkomen, en het spel blijft indruk maken in coöp, onder andere door een memorabele tocht over het verlengde van een kraan met meerdere verdiepingen, waarin je als koppel gedwongen wordt om zeer nauw samen te werken. Ook voor solo-spelers is dit absoluut één van de uitschieters, al is het maar omdat het continu heen en weer schakelen tussen de verschillende personages voor de nodige hersenactiviteit zorgt. Wat gameplay betreft, vinden we daarnaast vooral meer van hetzelfde terug.

Meer zelfs, Metamorphosis doet weinig nieuws en voelt vooral familiair aan, wat niet altijd de beste omschrijving is voor een horrorgame. Op een vermoeiend (en onnodig lang gerekt) laatste baasgevecht na, krijgen we het niet echt aan de stok met nieuwe vijanden. Op zich is dit niet zo’n probleem, maar wanneer alle verschillende types vijanden zich op korte tijd voor je loop werpen, merk je dat het er eigenlijk echt niet zoveel zijn. Het hoofdstuk van Claire en Moira start in een unieke, verrassend kleurrijke en zelfs ronduit futuristische omgeving, maar ruilt dat level al snel in voor meer van hetzelfde grijs-bruine design dat de vorige afleveringen (ont)sierde. “Generisch” blijft het woord dat je in het achterhoofd moet houden.

Resident Evil: Revelations 2 probeert op een gegeven moment ook de Uncharted-kaart te spelen, met een ogenschijnlijk spectaculair bedoelde afdaling van een instortende toren. Het mag duidelijk zijn dat dit segment met stroef bewegende personages en niet meteen indrukwekkende graphics de plank een beetje misslaat, al waren we op het moment zelf iets te geconcentreerd op een snel leeglopend tijdsbalkje om dat echt erg te vinden. Daarnaast blijft Metamorphosis vooral dezelfde lineaire shooter als zijn voorganger, al krijgen we dit keer ook keuzes voorgeschoteld die eigenlijk geen keuzes zijn en merkten we op het einde dat een op het eerste zicht onbelangrijke keuze uit de vorige aflevering het einde beïnvloed.

Conclusie

Wat de herspeelbaarheid van Resident Evil: Revelations 2 betreft, zit het dus eigenlijk wel goed. Je hebt verschillende eindes, twee extra mini-afleveringen en nieuwe toevoegingen aan de Raid Modus om je bezig te houden. Audiovisueel valt het nog steeds allemaal wat tegen, met matige graphics en acteurs die worstelen om op geloofwaardige wijze uiting te geven aan het ongemakkelijke script. Gameplay gewijs begon bij ons dit keer de verveling een beetje toe te slaan door generische level design en dito vijanden, al kunnen we Capcom niet verwijten dat ze hun best niet doen om voor afwisseling te zorgen. Onze eindconclusie is dan ook simpel: Revelations 2 is niet het Mekka voor horrorfans, maar wel al een stap in de goede richting.

Pluspunten

  • Verhaal wordt netjes afgerond
  • Coöp blijft interessant
  • Spanning verzekerd!

Minpunten

  • Weet niet meer te verrassen
  • Bij momenten beetje té generisch
  • Matige graphics, matiger script