Review: Slender: The Arrival – Toen Eric Knudsen enkele jaren geleden op het Something Awful forum de wereld met een paar bewerkte foto’s voorstelde aan Slenderman, had hij ongetwijfeld nooit verwacht dat de mysterieuze griezel zoveel succes zou hebben. De lange, smalle man-in-pak zonder gezicht reisde in een mum van tijd de wereld rond en werd de antagonist in honderden kortverhalen, een handvol geslaagde indie games en een massa werkelijk doodenge series op YouTube. Ik gebruik het woord ‘doodeng’ hier overigens erg doelbewust. Wie graag een aantal nachtjes slapeloos heen en weer woelend in zijn bed doorbrengt, raad ik alvast Marble Hornets aan. Zelden was ik banger dan tijdens (en na!) het bekijken van deze reeks uiterst knap in elkaar gestoken found footage filmpjes. In plaats van slapeloze nachten overheerst na het spelen van Slender: The Arrival echter vooral de neiging om elke kale voorbijganger in een maatpak de huid vol te schelden en dat kan toch niet de bedoeling zijn.

Je wordt in de gaten gehouden

Voor wie de afgelopen jaren druk bezig was met het inspecteren van koraalriffen op de bodem van de oceaan, vat ik even kort de mythologie van Slenderman samen. Deze bovennatuurlijke kerel dankt zijn naam aan zijn lange en smalle gestalte, maar mist daarnaast ook een gezicht, is altijd opperbest gekleed in kostuum en heeft bovendien abnormaal lange ledematen die in sommige versies zelfs uitmonden in tentakels. Slenderman – Slendy voor de vrienden, al zou ik hem niet zo noemen wanneer hij erbij staat – is niet onderhevig aan onze regels voor tijd en ruimte, en houdt zich klaarblijkelijk vooral bezig met het ontvoeren van kinderen en het langzaam krankzinnig drijven van iedereen die hem op het spoor komt. Wie zich namelijk bewust wordt van zijn bestaan, krijgt Slenderman zelf achter zich aan en dan is het slechts een kwestie van tijd voor je ‘vermist’-poster op elke derde lantaarnpaal in de buurt prijkt. Slendy is namelijk onoverwinnelijk.

Het beste beeld van ’s werelds gevaarlijkste kale knikker krijg je nog steeds in het raadselachtige Marble Hornets. In deze reeks vlogs volgen we een Jay, een student die er probeert achter te komen waarom zijn neef de productie van zijn kortfilm na enkele weken hard werken plots stillegde. Wanneer Jay op de videotapes van zijn neef een mysterieuze figuur in maatpak aantreft, duurt het niet lang vooraleer hij zelf geplaagd wordt door een reeks bizarre voorvallen. Ik vermeld dit hier even omdat de crew van Marble Hornets het verhaal van Slender: The Arrival geschreven heeft. De game speelt zich in hetzelfde universum af en wie de serie op YouTube gezien heeft, zal het ongemakkelijke sfeertje dat daar heerst direct herkennen. Jij bent Lauren, een jonge vrouw die op zoek is naar haar beste vriendin Kate. Kate klaagde al een tijdje over verontrustende hallucinaties en wanneer Lauren haar op een avond gaat opzoeken, treft ze een leeg huis aan.

Je voelt je slecht op je gemak

Kate woont – hoe kan het ook anders in dit soort games? – midden in de bossen van een verlaten park. In het eerste level van de game wandel je naar haar huis, terwijl de avond langzaam maar zeker valt. Ondanks de bijzonder matige graphics – kan eigenlijk ook niet anders als je het geringe budget en dito schaalgrootte van het project bekijkt – voel je de spanning toenemen wanneer de schaduwen langer worden en de maan de zon komt aflossen. Als je vervolgens in het aardedonker Kates huis verkent en met het hart in de keel de op de muren gegraveerde schetsen van Slenderman observeert, krijg je het gevoel dat je een bijzondere ervaring te wachten staat. Het level design overstijgt het magere verhaaltje, waarvan je de plotwendingen van mijlenver ziet aankomen, en weet met zijn bij elke speelbeurt willekeurig door elkaar gegooide omgevingselementen een gepast gevoel van desoriëntatie te veroorzaken. De kwaliteit van de graphics maakt dan plots niet zo heel veel meer uit.

Je schrikt je een hoedje

Ontwikkelaar Blue Isle Studios slaagt er helaas niet in om de hoge verwachtingen die het met de proloog schept in te lossen. Nochtans blijven de omgevingen – die gaan van donkere bossen tot op het eerste zicht verlaten mijnschachten – beklijvend en weet het spelconcept aanvankelijk je aandacht moeiteloos vast te houden. Elk level is een variant op het inmiddels overbekende ‘Slender: The Eight Pages’-principe. Je wordt in een duister level gedropt en moet zo snel mogelijk een aantal dingen verzamelen, terwijl je wanhopig probeert om uit de handen van Slenderman – en zijn uiterst agressieve handlanger, de proxy – te blijven. Je kan je niet verdedigen en zet het dus gedurende de speelduur van de game vooral op een rennen, iets wat bemoeilijkt wordt door een snel leeglopende staminameter. Slenderman teleporteert ondertussen lustig door het level heen en bezorgt je zo geregeld de schrik van je leven, terwijl de heerlijk creepy audio ervoor zorgt dat de haren op je nek overeind gaan staan.

Je raakt gefrustreerd

In het begin is het vooruitzicht om op Slenderman te botsen al voldoende om je een kleine paniekaanval te bezorgen. Ook de Proxy, die in plaats van te teleporteren continu achter je aanloopt en enkel tijdelijk verblind kan worden met een geconcentreerde lichtstraal uit je zaklamp, is aanvankelijk verantwoordelijk voor een flinke portie hartkloppingen. Lang duurt deze ‘bange fase’ echter niet. Na een kwartiertje spelen en een handvol bijzonder goedkope ‘game over’-schermen merk je namelijk dat zowel Slenderman als de Proxy van wel erg oneerlijke tactieken gebruikmaken. Die eerste teleporteert geregeld vlak voor je neus en heeft nog niet eens het fatsoen om keihard ‘boe’ te roepen, terwijl die laatste te vaak uit het niets op je rug springt. Het zich steeds herhalende spelconcept begint bij overmaat van ramp ook nog eens te vervelen en het duurt niet lang vooraleer je die kale knikker in zijn belachelijk keurige maatpak eerder lachwekkend dan eng begint te vinden.

Conclusie

Gewenning, verveling en frustratie… het zijn drie doodzonden voor een horrorgame en Slender: The Arrival begaat ze helaas alle drie. Ik wil hierbij geen afbreuk doen aan de toegewijdheid van Blue Isle Studios. De ontwikkelaar weet een gepast beangstigende sfeer neer te zetten met minieme middelen en doet dat met degelijk level design en sublieme audio, maar kan niet voorkomen dat het eenvoudige spelconcept snel saai wordt. Als je daarbij in het achterhoofd houdt dat de game sowieso al slechts een paar uurtjes in beslag neemt, weet je hoe nefast dat is. Tel daarbij nog eens de ronduit oneerlijke vijanden op die keer op keer weer voor bijzonder goedkope ‘game over’-schermen zorgen en je beseft dat Slender: The Arrival enkel gepast voer is voor de diehard Slenderman-fanaten. Het doet pijn om het te zeggen, maar Daylight – de Slenderkloon die vorig jaar ten tonele verscheen – is op alle vlakken beter dan zijn inspiratiebron. Hier zat meer in, Slendy. Volgende keer beter.

Pluspunten

  • Verhaal sluit aan op Marble Hornets
  • Creepy sfeertje
  • Prima level- en sound design
  • Interessant spelconcept…

Minpunten

  • …dat helaas erg snel saai wordt
  • Voorspelbaar plot
  • Korte speelduur
  • Oneerlijke vijanden
  • Matige graphics