Special: De beste coureurs met elkaar in gevecht op het FIA Gran Turismo Championship – In het verleden hebben we de GT Academy bijna jaarlijks terug zien keren als de Gran Turismo competitie waarin spelers een kans maakten om het tot echte coureur te schoppen. Sony is echter met deze competitie gestopt, omdat de focus nu volledig op esports ligt. Dat is vorig jaar begonnen met het FIA Gran Turismo Championship, waarbij de beste coureurs van over de hele planeet werden samengebracht om het virtueel tegen elkaar op te nemen. Dit jaar is er een nieuwe wereldtour en die werd in Parijs afgetrapt waar we op uitnodiging van Sony PlayStation bij aanwezig waren. Dit is overigens pas het begin, want de wereldtour zal later dit jaar nog de Nürburgring, Salzburg, Tokio en meer plaatsen aandoen. Maar voor het zover is kijken we vandaag terug op afgelopen weekend dat bol stond van het racespektakel.

Twee kampioenschappen in één

Als je niet bekend bent met hoe het FIA Gran Turismo Championship in elkaar steekt, hier even een korte uitleg. Dit globale toernooi bestaat uit twee kampioenschappen waarbij de één op een merk is gericht en de ander op de individuele coureur. In het geval van het merk gefocuste kampioenschap ofwel de Manufacturer Series komen drie spelers voor een merk naar eigen voorkeur uit (wat ze een jaar eerder in de voorrondes gekozen hebben) en die spelers moeten samenwerken om de trofee in de wacht te slepen. In de Nations Cup komen spelers voor hun eigen land uit en is het zaak om individueel te racen voor het beste resultaat. Het weekend was vrij ruim ingedeeld, want zo vonden op vrijdag de kwalificaties voor zowel de Manufacturer Series als de Nations Cup plaats. De zaterdag was vervolgens voor de finale van de Manufacturer Series en de zondag voor de finale van de Nations Cups.

Alles werd live uitgezonden en via PSX-Sense heb je de twee finales kunnen bekijken, maar ook de kwalificaties van vrijdag zijn de moeite waard. Dus mocht je daar interesse in hebben, dan kan je die via YouTube terugkijken. Dat gezegd hebbende, wat de kwalificaties de moeite waard maakt, is dat het om de snelste tijd ging en net zoals bij racen in het echt, lagen de meeste tijden zo dicht bij elkaar dat een complete top tien binnen een seconde van elkaar zat. Dat is natuurlijk racen op hoog niveau en dat maakt het kijken eigenlijk net zo spannend als kijken naar gewone races. Helaas deden er geen Nederlanders of Belgen mee, wat het natuurlijk nog interessanter zou maken, maar desalniettemin was het als neutrale toeschouwer buitengewoon mooi om te zien hoe dicht iedereen op elkaar zat.

De finale van de Manufacturer Series

De indeling van het kampioenschap is best interessant, want in plaats van een lange race te doen is er voor meer rondes gekozen wat het afwisselender en spannender maakt. Gezien dit kampioenschap draait om een team van drie spelers waren er drie gewone rondes waarbij elk teamlid op een andere baan in een andere auto (van hetzelfde merk) diende te rijden. De uiteindelijke positie levert punten op en al die punten bij elkaar genomen bepaalt vervolgens weer de startpositie in de endurance race. Het is dus voor elk teamlid zaak om zo goed mogelijk te rijden en te eindigen, wat in potentie een gunstige startpositie in de endurance race ofwel finale oplevert. Wat deze races zo interessant maakt is dat het ene team het in de ene race fantastisch doet en in de ander totaal niet. Hierdoor is het volstrekt onvoorspelbaar wie welke positie uiteindelijk op de grid weet te bereiken, wat het volgen dus per definitie interessant maakt.

Om een idee te geven, de eerste race begon met BMW op kop en Renault als tweede. Dat ging best lekker op totdat de Renault coureur een forse fout maakte en van de baan vloog. Het resultaat was dat de Renault helemaal van achter moest komen, maar echt de kop bereiken was onmogelijk gezien de race slechts vijf rondes lang was. BMW was vervolgens oppermachtig en won met maar liefst 5 seconde voorsprong. Dat is een gunstig uitgangspunt, want de positie in de eerste race levert niet alleen punten voor de finale positie op, ook bepaalt het de startpositie in de tweede race. In dit geval stond de tweede coureur van het Renault team voor een flinke uitdaging, want door de crash in de eerste race moest er achteraan gestart worden. Je zou verwachten dat het dan al een verloren race is, maar het tegendeel werd bewezen. In de tweede race werd Renault vanaf de laatste plek zesde, wat dus enigszins iets goedmaakte.

BMW sloot de eerste race fantastisch af door te winnen, maar in de tweede race wist Nissan te winnen en dat veranderde de startopstelling voor de derde race weer. Desalniettemin zag het er voor BMW goed uit, maar wat denk je… inderdaad, in de laatste race vlogen verschillende auto’s van de baan, waaronder de BMW en Nissan. Dit gaf Aston Martin de ruimte om de koppositie over te nemen en Renault was ineens weer terug van halverwege het veld. Nog mooier, in de laatste ronde wist Renault de Aston Martin nog in te halen voor de overwinning in de race. Dit zijn dus drie losse races van vijf rondes per stuk geweest en er gebeurde zo ontzettend veel dat de uitkomst onmogelijk te voorspellen was. En dat was dan pas het begin van de wereldtour, dus er zit nog een hoop spektakel aan te komen. De volgende en afsluitende ronde was de finale en daarin doen alle deelnemers van elk team altijd mee. En dat op de meest leuke manier die je kunt bedenken.

Wisselen maar

In de finale is het een endurance race wat zoveel betekent als een lange race en in dit geval waren het 17 rondes. Het is in de finale ook verplicht om verschillende banden te gebruiken en bij te tanken. Dat laatste is sowieso handig, anders wordt de eindstreep niet gehaald. Terwijl de coureurs na een aantal ronden de pit in gingen werden zij zelf ook gewisseld, want elk teamlid moet in deze race meedoen en dus was het razendsnel uitstappen, de headset afgeven, stoel goed zetten en de nieuwe coureur erin om de race te vervolgen. Dat alles geeft het een leuke extra dimensie, want de teams doen het echt met drie coureurs en dat maakt het tot een teamsport. Iets wat ook met racen op esport niveau uitstekend werkt, zo is wel gebleken. De race zelf was trouwens een spektakel om te zien, want Mitsubishi had zich in de voorgaande races niet echt laten zien, oftewel het was een middenmotor, maar in de finale kwamen ze vrij snel op kop te liggen.

Het zag er ook naar uit dat ze zouden gaan winnen, maar toen kwam de bandenwissel. De strategie die hierop werd toegepast had goede potentie, maar richting het einde van de race bleek dat het team verkeerd gegokt had. Door van soft banden te wisselen naar de harde banden ga je per ronde een heel stuk langzamer en de redelijke voorsprong die Mitsubishi had tegenover Aston Martin, slonk met maar liefst 2 tot 2.5 seconde per ronde. Nog geen twee rondes na het wisselen van de banden zat Aston Martin in de achterbak van de Mitsubishi, die ze vervolgens zonder al te veel moeite voorbij gingen. Om het nog wat erger te maken schoot ook Porsche in de een na laatste bocht nog voorbij de Mitsubishi, wat ze terugbracht naar de derde plek. Het resultaat was dat Aston Martin de finale won en hoewel ze goed meekwamen in de races ervoor, was dit niet de verwachte winnaar en dat is precies waarom de Manufacturer Series zo leuk is om te volgen. Het is dynamisch, onvoorspelbaar en elk foutje kan funest zijn en dat zorgt continu voor spanning.

De Nations Cup

Gezien het in de Nations Cup om de individuele coureurs draait is ook de opzet van de voorrondes anders. In de Nations Cup gaat het om twee semi-finales waarbij de eerste vier zich automatisch voor de daadwerkelijke finale plaatsen. Gezien het hier om 24 spelers gaat zijn de semi-finales voor 12 spelers per keer en na afloop zijn 8 van de 12 finale plaatsen ingevuld. De eerste semi-finale was een mooie race waarbij de Chileen Nicholas Rubilar vanaf de eerste positie vertrok – naar aanleiding van z’n kwalificatie op vrijdag – en hij werd gevolgd door de Duitser Mikail Hizal. Die wist Rubilar in te halen en wist de race vervolgens winnend af te sluiten. Het gevecht aan kop was niet per se heel spannend, dat zat hem meer in de runners-up, want voor de derde en vierde positie was het bij momenten spectaculair om te zien. Met drie man zij aan zij door de bocht zonder elkaar echt hard te raken zorgt voor sensatie en het ging telkens maar net goed. En op momenten dat het te ver ging, kregen de spelers in kwestie een penalty aan hun broek.

Het is echt de moeite waard om even terug te kijken mocht je de eerste semi-finale gemist hebben. Dat geldt eveneens voor de tweede semi-finale, waarin Igor Fraga aan de bak mocht. Hij is de Nations Cup kampioen van 2018 en daarmee was hij de absolute favoriet voor dit kampioenschap. Hij maakte echter een cruciale fout, want tijdens de bandenwissel drukte hij te snel en wisselde hij van medium naar medium. De regel is echter dat je twee type banden gebruikt in de semi-finale van de Nations Cup, met als gevolg dat Fraga weer de pit in moest. De top bereiken was niet langer mogelijk, maar hij vocht zich nog terug naar de laatste acht wat hem de kans gaf om alsnog de finale te bereiken via de Repechage race. De nummer vijf tot en met acht van semi-finale 1 en 2 komen namelijk nog uit in deze race, waarbij de eerste vier alsnog naar de finale kunnen en dat was het absolute hoogtepunt van de Nations Cup.

In tegenstelling tot racen op een circuit werd deze race uitgevochten op een rallybaan van 7 kilometer lang. Iedereen die Gran Turismo speelt, die weet dat de rally in Gran Turismo vrij lastig is omdat je alle kanten op glijdt. Gezien fair play een belangrijke rol speelt in esports, is het niet toegestaan om elkaar moedwillig te beuken, maar in rally is dat onvermijdelijk. Dus terwijl de coureurs het contact absoluut probeerden te beperken, ging het er alsnog heftig aan toe. Gezien de eerste vier doorgingen naar de finale was het zaak om zo snel mogelijk weg te rijden bij de rest, iets waar Fraga prima in slaagde en de nummer twee volgde op gepaste afstand. De derde lag wat dichterbij de rest, maar de strijd om de vierde plek was hard, waar maar liefst vijf coureurs zich voor kwamen melden. Met drie auto’s naast elkaar door de bocht driften en elkaar nauwelijks raken om vervolgens als eerste weer weg te komen… op papier klinkt het niet indrukwekkend, maar check de beelden en geniet van hoe het er aan toeging

Het was een ongekend spektakel om deze pro sim-coureurs op het uiterste van hun kunnen te zien racen in lastige omstandigheden en tot bijna de laatste bochten was het spannend. Het continu wisselen van auto’s, de lichte tikjes, te vroeg of te laat insturen, het was de prachtige gecontroleerde chaos die dit tot het hoogtepunt van het kampioenschap maakte. De finale daarop werd weer gewoon op asfalt gereden en ook dat was weer een endurance race, bestaande uit 16 ronden. De Duitser Hizal reed de hele tijd op kop en had een aardige voorsprong opgebouwd, maar zijn pitstopstrategie gooide roet in het eten, want de Chileen Rubilar kwam na zijn pitstop een ronde later net voor de Duitser op de baan die het niet meer voor elkaar kreeg om z’n rivaal in te halen. Het gevolg was een enigszins verrassende winnaar die het liet gaan op het podium. Er viel een traan hier en daar en zelden hebben we iemand zo enthousiast het volkslied zien zingen.

Leuk was ook dat de andere Chilenen – die al waren afgevallen – het feestje met Rubilar op het podium meevierden met gejuich en zichtbare trots dat een landgenoot het voor elkaar gekregen had om te winnen. Rubilar plaatst zich met deze overwinning ook voor de uiteindelijke finale die in november verreden zal worden. Hizal daarentegen was allesbehalve blij, die stond knap chagrijnig op het podium, wat overigens goed te begrijpen is. Fraga, de favoriet wist tijdens de finale nog enigszins een beetje naar voren te rijden, maar echt een grote rol speelde hij niet. Dat heeft natuurlijk te maken met zijn startpositie, wat te danken was aan zijn fout in de semi-finale. Hij startte wat verder naar achter, maar in een endurance race heb je veel rondes, dus dat geeft wat ruimte om naar voren te komen. Hij probeerde nog wat te spelen met de bandenstrategie, maar heel veel effect heeft het niet gebracht.

De familie van Yamauchi

De races zijn in het FIA Gran Turismo Championship nooit aan de lange kant, want alle voorrondes zijn drie tot vijf rondes lang en enkel de finale is wat langer. Dat maakt de wedstrijden erg goed volgbaar en de spanning is daarbij kort en intens, waarna de volgende rondes elkaar snel opvolgen. In dat kader is het echt de moeite waard om de kampioenschappen te gaan volgen. Niet alleen is het totaal onvoorspelbaar, het oogt, voelt en klinkt ook als echte races, ondanks dat het virtueel is. Wat ook vrij uniek is, is dat alle andere deelnemers – die al afgevallen waren – gezamenlijk naar de finale hebben gekeken en klapten voor de acties op de baan. Na afloop werd er ook uitbundig gejuicht voor Rubilar. Zichtbaar trots waren de andere coureurs, want er zat geen greintje ongenoegen of misgunnen bij. Dat is sportiviteit op z’n best en dat maakt het Gran Turismo kampioenschap best uniek. Het sluit ook uitstekend op de visie van Kazunori Yamauchi aan, want hij ziet esports, de FIA, liefhebbers, echte coureurs, gamers en deelnemers als één grote autosport familie. En over die droom van Yamauchi zullen we het in een ander artikel gaan hebben.

Voor nu willen we je meegeven dat als je Gran Turismo speler, autoliefhebber of geïnteresseerde bent, het de moeite waard is om het kampioenschap te volgen. De volgende editie van de wereltour zal op 22 en 23 juni in Duitsland op de Nürburgring plaatsvinden.