Special: De 10 slechtst beoordeelde games op PSX-Sense in 2020 – Waar hoogtepunten zijn tref je ook dieptepunten. Alhoewel het een goed gamejaar was, is dit lijstje uiteindelijk toch wel raar geworden. Nooit hadden we durven dromen dat Cyberpunk 2077 in juist deze lijst terecht zou komen, maar het is by far het grootste fiasco van 2020 (op corona na). Verder zijn we ook teleurgesteld in de vermeldingen van Empire of Sin en WWE 2K Battlegrounds, waar we meer van hadden verwacht.

Laten we hopen dat volgend jaar in het teken staat van een reeks grote updates voor Cyberpunk 2077, die de game naar een hoger niveau tillen, alsook een volwaardige WWE-game die de fans weer weet te bekoren. Hieronder tref je de 10 games die op PSX-Sense dit jaar de laagste reviewscores hebben gekregen.

#10 – G.I. Joe: Operation Blackout

G.I. Joe: Operation Blackout weet geen potten te breken, maar er wordt goed gebruik gemaakt van de licentie en je kan zowel met de ‘good guys’ als de ‘bad guys’ spelen, wat geinig is. Daar staan echter repetitieve missies, geen ideale besturing en simplistisch leveldesign tegenover. Heb je helemaal niets met G.I. Joe of weet je niets van deze franchise, dan zal de game je weinig doen. Liefhebbers van G.I. Joe zullen blij zijn met de fanservice, maar uiteindelijk zullen ook zij niet kunnen ontkennen dat G.I Joe: Operation Blackout niet meer dan een matige third-person shooter is.

Check hier de G.I. Joe: Operation Blackout review

#9 – Cyberpunk 2077

Zoals jullie zien is er veel te lezen over Cyberpunk 2077 en deze review is dan ook (flink) wat langer dan normaal, in dit geval vond ik het echter belangrijk om context te creëren omdat dat voor een game van deze omvang gewoon echt nodig is. Want voor elk ding wat Cyberpunk 2077 wél goed doet, is er ook iets wat zwaar onder de maat is. Dat brengt ons bij de conclusie tot een aardig dilemma, want er zit ergens in Night City gewoon een goede en soms zelfs uitstekende game verstopt. Helaas wordt die ervaring vaker wel dan niet vertroebeld door enorme technische en zelfs inhoudelijke mankementen. De initiële verkoopcijfers bewijzen maar weer dat er een enorme vraag is naar het genre (schrijven jullie mee, Eidos en Square Enix?), maar het langverwachte Cyberpunk 2077 is níet de messias waar veel fans – waaronder ikzelf – op hebben zitten wachten. Absoluut niet, zelfs. Al met al ziet het er naar uit dat CD Projekt RED teveel hooi op de vork heeft genomen, met alle gevolgen van dien. Onderaan de streep is Cyberpunk 2077 namelijk een mengelmoes van een lineair doch tof verhaal, een prachtige, sfeervolle stad met veel activiteiten, crashes, bugs en ondermaatse performance.

Check hier de Cyberpunk 2077 review

#8 – The Complex

The Complex is een standaard interactieve film te noemen. De game schotelt je exact voor wat je van het genre verwacht en daar moet je het mee doen. Dat is natuurlijk prima, maar het verhaal is niet bijster bijzonder en er is totaal geen spanning te bespeuren. Hierdoor ben je niet snel geneigd om de game meerdere keren te spelen om alle negen eindes te zien. Tevens mist de game op sommige momenten keuzemogelijkheden die impact zouden kunnen hebben en op andere momenten krijg je keuzes voorgeschoteld die totaal geen invloed hebben. Een wat vreemde verhouding dus. Wil je alles in dit genre gespeeld hebben, dan kan The Complex een aardig tussendoortje zijn. Ben je nieuw in het genre? Dan is er genoeg keuze in titels die beter zijn.

Check hier de The Complex review

#7 – Street Power Football

Indien ik de nood zou voelen om een straatvoetbalspel te spelen, zou ik nog eerder mijn oude PS2 onder het stof vandaan halen en de eerste FIFA Street opstarten dan deze game spelen. De modi zijn voor de helft niet meer dan een minigame en de twee andere modi hebben niet de kwaliteit die je mag verwachten van een game voor deze prijs. De vraagprijs van 50 euro is veel te hoog voor wat de game te bieden heeft en ik zou toch op een forse korting wachten mocht je deze game eens willen uitproberen. Het eerste dat ik nu ga doen is deze game van mijn PS4 halen en me storten op mijn andere games, want Street Power Football beloofde veel moois maar weet het helaas niet waar te maken.

Check hier de Street Power Football review

#6 – Empire of Sin

De toffe setting van Empire of Sin wordt helaas niet omgezet naar een toffe game. De turn-based gevechten brengen geen originele ideeën met zich mee, maar zijn desondanks erg leuk om te spelen. Alleen gooien een aantal dingen roet in het eten, waaronder de beperkte variatie in de maps. Dat je met andere families moet concurreren is leuk, maar dat is weer niet goed uitgewerkt. Zo kunnen zij bedrijven van je afpakken, maar je verovert ze weer zonder problemen terug. Van het management-gedeelte blijft weinig over, doordat je het overgrote deel van de statistieken niet nodig hebt. Het meest vervelende zijn de bugs die er voor zorgen dat je eerdere savegames opnieuw moet opstarten en dan is het te hopen dat deze je niet al teveel terugzetten.

Check hier de Empire of Sin review

#5 – Disaster Report 4: Summer Memories

Hoe graag we ook zouden willen dat Disaster Report 4: Summer Memories een goede game zou zijn, doet het de titel van de game eer aan: een ‘disaster’. Betekent dat gelijk dat we de game haten? Nee, alles behalve. Deze game is het slachtoffer geworden van een hoop uitstel, gespreid over diverse platforms en heeft daarbij ook nog eens een laag budget gehad. We bewonderen de ambitie van de ontwikkelaars, want mits deze game met hedendaagse middelen was gemaakt, had het er héél anders uit gezien. Wat we nu eigenlijk voorgeschoteld krijgen is een game die heel erg in de vorige generatie(s) is blijven hangen wat, met goede oogkleppen op, nog steeds voor plezier kan zorgen. Maar niet als een volwaardige PlayStation 4 titel die voor de gebruikelijke prijs in de winkels ligt.

Check hier de Disaster Report 4: Summer Memories review

#4 – WWE 2K Battlegrounds

Op papier én in trailers lijkt WWE 2K Battlegrounds een ideale partygame om lekker met wat vrienden, op anderhalve meter afstand, op de bank te spelen. Veel van dat plezier komt er echter niet terecht, tenzij je zin hebt om urenlang te grinden of om de portemonnee te trekken om zo alle worstelaars tot je beschikking te krijgen. De campagne is gewoonweg niet echt interessant en daarnaast ook niet leuk om te spelen, gezien alle worstelaars toch maar één van de vijf movesets hebben en dus zeer voorspelbaar zijn. In de multiplayer is dit misschien even leuk, maar ook die valt snel in herhaling door de beperkte hoeveelheid modi. Misschien dat de échte die-hard WWE-fans hier nog wel plezier uit weten te halen, maar wij gaan WWE 2K Battlegrounds in ieder geval niet snel meer aanraken.

Check hier de WWE 2K Battlegrounds review

#3 – Daymare: 1998

Ben ik te streng voor Daymare 1998? Misschien. Ben ik te zeer verwend door wat Capcom de voorbije jaren op de markt gebracht heeft? Ongetwijfeld. Maar als je als game rechtstreeks de vergelijking met je inspiratiebron oproept, is de vergelijking logischerwijs verantwoord. Daymare 1998 is oppervlakkig gezien misschien een prima eerbetoon aan old school survival horror, maar vergeet dat dit soort games nog altijd speelbaar moeten zijn. Onhandige controls, de zwakke framerate en een nodeloos ingewikkelde inventaris gooien hier roet in het eten. Als dit effectief de Resident Evil 2 remake geweest was, hadden we de franchise al lang dood en begraven verklaard. Enfin, begraven… in een vuilniszak gepropt en in de dichtstbijzijnde rivier geflikkerd, in de hoop dat niemand het zou merken.

Check hier de Daymare: 1998 review

#2 – XIII Remake

De remake van XIII is een grote teleurstelling. Waar het origineel toffe dingen deed qua cut-scènes, heeft de ontwikkelaar nu een andere route gekozen die het bronmateriaal geen eer aan doet. Grafisch ziet het er op zich netjes uit voor wat het wil doen, maar tegelijkertijd is het origineel ook nog steeds goed te pruimen. Hierdoor begrijpen we niet zo goed waarom de ontwikkelaar voor een afwijkende grafische stijl gekozen heeft, want dat doet afbreuk aan de ervaring. Dat geldt eens te meer voor de gameplay, die bij momenten door zoveel technische tekortkomingen in de weg gezeten wordt, dat je het op een gegeven moment zat bent. Tussen al deze mindere momenten door komt echter zo nu en dan wel de nostalgie naar boven als alles even goed werkt en dat is tof. Dat is echter niet de redding van XIII, want er moet nog zeker het nodige aan gebeuren wil de ervaring beter worden. Onder die zeer ruwe laag ligt echter de potentie en het is nu aan PlayMagic om dat zo snel mogelijk op te poetsen, zodat deze parel de glans krijgt die het zeventien jaar later verdient.

Check hier de XIII Remake review

#1 – Costume Kingdom

Costume Kingdom gaat hoogstwaarschijnlijk de boeken in als de slechtste game van 2020, in ieder geval als de slechtste Pokémon-kloon ooit. Alles, maar dan ook alles aan het spel is niet goed uitgewerkt. Grafisch is het prut, gevechten zijn saai, het aantal Hallowmon is dramatisch klein, en zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan. Er is gewoon niets positiefs over de game te zeggen. Nou ja, om dit een ‘game’ te noemen is eigenlijk al een veel te groot compliment. We raden je dan ook aan om ver uit de buurt van Costume Kingdom te blijven.

Check hier de Costume Kingdom review