Special: The NioH Collection – Het verhaal achter de ontwikkeling van NioH is een prachtige case study van zogeheten ‘development hell’. De game werd voor het eerst in 2004(!) aangekondigd, toen nog onder de hoede van ontwikkelaar Koei en oorspronkelijk bedoeld voor de PlayStation 3. Jaren verstreken en het project kwam maar niet van de grond, totdat Team Ninja in 2010 erbij werd gehaald en zelfs dan zou de game pas in 2017 het levenslicht zien. Maar toen hadden ze ook meteen de smaak te pakken; de game kreeg drie volwaardige uitbreidingen en zo’n drie jaar later verscheen er een vervolg: NioH 2. Beide games waren brute en vooral meedogenloze hoogstandjes van bliksemsnelle actie. Met de komst van de kersverse PlayStation 5 besloot men beide games naar de nieuwe console te brengen met de titel: The NioH Collection.

Welkom in het feodale Japan

In de eerste game stap je in de schoenen van William (een personage dat overigens gebaseerd is op de echte William Adams, die voor de VOC voer en in 1600 Japan ontdekte). Hij zet de achtervolging in op de alchemist Edward Kelley. Deze kwade Kelley weet namelijk via het magische goedje Amrita mensen in monsters (ook wel ‘Yokai’ genoemd) te veranderen. Het land van de rijzende zon staat bol van de Amrita en zodoende komen William en Kelley aan in Japan. Kelley heeft tevens William’s Guardian Spirit – Saoirse – gestolen en dat pikt de Ierse zeevaarder natuurlijk niet. Voor NioH 2 heeft Team Ninja echter besloten dat je zelf een personage in elkaar mag zetten, die in het verhaal beter bekend staat als ‘Hiddy’ of simpelweg de protagonist. Hij/zij is namelijk een Shiftling – oftewel half mens, half Yokai – en moet je leren om je nieuwbakken (duistere) krachten onder controle te houden.

De verhalen van de NioH games zijn in beide gevallen verdienstelijk en vooral voor fanatici van de Japanse geschiedenis en/of films van Akira Kurosawa is het genieten geblazen. Zowel NioH 1 als 2 spelen zich namelijk af rond de Sengoku-periode van Japan en Team Ninja heeft een aantal echte figuren zoals de krijgsheer Oda Nobunaga, meester ninja Hattori Hanzo en Tokugawa Ieyasu weten te verweven in de mystieke en bovennatuurlijke verhalen van William en Hiddy. Mocht je dat helemaal niet zien zitten, zelfs dan zou je nog van het verhaal van NioH 2 kunnen genieten. Ondanks dat je zelf je personage in elkaar sleutelt, is het verhaal van de tweede game veel persoonlijker. Met name de band met je maatje Tokichiro gaat heel diep en tussendoor weet de game een aantal interessante punten aan te tikken over hoe macht en hebzucht iemand kan corrumperen.

Uren aan content

Er is in ieder geval één ding wat we met zekerheid vast kunnen stellen: The NioH Collection bevat bakken en bakken aan speelplezier. Bij de aanschaf van dit pretpakket krijg je namelijk niet alleen beide games – die an sich al garant staan voor honderden uren – maar ook de in totaal zes uitbreidingen die Team Ninja met zorg in elkaar heeft gezet. Voor NioH zijn dat Dragon of the North, Defiant Honor en Bloodshed’s End. Als je het einde van NioH 2 hebt bereikt kun je nog aan de slag gaan met The Tengu’s Disciple, Darkness in the Capital en The First Samurai. Maar misschien lopen we wat op de zaken vooruit, want wat zijn de NioH games nou precies? Om het kort te zeggen: probeer je maar te bedenken dat de moeilijkheidsgraad van Dark Souls, de loot van Diablo en de stijl en combat van Ninja Gaiden een uitermate wilde nacht hebben gehad en uit die wilde escapades is NioH voortgekomen.

Het verhaal beleef je aan de hand van talloze missies die verspreid zijn over verschillende regio’s in Japan en is lineair qua opzet. Tussendoor zijn er echter ook nog tientallen zijmissies en Twilight Missions (die net zo lang of zelfs langer kunnen duren als missies uit het verhaal) die je kunt beleven. Iedere missie doet ons denken aan het level design uit het eerder genoemde Dark Souls, met veel aftakkingen die je kunt verkennen en die leiden naar handige goodies, shortcuts die je kunt openen en natuurlijk bazen die je een kopje kleiner moet maken. Onderweg naar je doel is er uiteraard ook genoeg gespuis te vinden die jou de weg wilt versperren. Gelukkig zijn zowel William als Hiddy uitermate vaardig in het uitroeien van zowel mensen als Yokai, mogelijk gemaakt door de fantastische combat in beide games.

De combat is niet alleen bliksemsnel, maar ook nog eens buitengewoon diep. NioH kent namelijk niet minder dan zeven verschillende wapentypes, maar je kunt met ieder wapen ook nog eens een drietal verschillende ‘Stances’ aannemen. Iedere Stance verandert niet alleen de moveset van het wapen, maar het heeft ook drastische consequenties voor de snelheid waarmee je kunt ontwijken, en hoeveel schade je uitdeelt. Je kunt je Stance op ieder moment aanpassen, wat je weer in staat stelt om te improviseren en een (bijna verloren) gevecht naar je hand kunt zetten. Tel daar nog eens de talloze ‘Omyo’ (magische vaardigheden), ‘Jutsu’ (werpsterren, bommen, etc.), vuurwapens en bogen (die ook gebruik maken van de adaptieve triggers van de DualSense) bij op en iedere liefhebber van actiegames kan niks anders doen dan de vingers aflikken. Bovendien zijn beide games geoptimaliseerd voor de SSD van de PlayStation 5, waardoor laadtijden zo goed als tot het verleden behoren, wat erg fijn is in een game waar je ongetwijfeld vaak dood zult gaan.

Zo vloeiend!

Deze actie wordt overigens ook ondersteund door de technische aspecten van deze collectie. Zowel NioH 1 als 2 hebben namelijk diverse grafische opties die ieder zo hun voor- en nadelen hebben. De PlayStation 5 Console Standard Mode – wat overigens een vrij vreemde benaming is omdat het alles behalve ‘Standard’ is – mikt op een framerate van 60 frames per seconde. Dit op een resolutie die zich net onder native 4K bevindt en een aantal extra grafische toeters en bellen biedt. Denk aan verbeterde character models, schaduwen, screen space reflecties en een hogere ‘level of detail’, wat betekent dat er meer objecten in de verte zichtbaar zijn en je dus ook minder last hebt van ‘pop-in’. De 4K Mode zet deze verbeterde zaken juist weer uit om wel die volle 4K resolutie te behalen en mikt bovendien ook een framerate van 60 frames per seconde. De games schalen wel de resolutie waar nodig naar beneden om de framerate zo hoog mogelijk te houden.

Je moet dus wel een aantal belangrijke zaken opofferen om een native output van 2160p te zien, een offer wat het wat ons betreft niet waard is, gezien je in deze modus zichtbaar meer last hebt van het eerdergenoemde pop-in, geflikker van schaduwen en artefacten in de verte van de map. Beide games leveren overigens in eender welke modus een stabiele performance, met als uitzondering de 4K Mode in NioH 2. In deze situatie is de framerate te inconsistent om een fijne ervaring af te leveren. Daarom is ons advies om Standard Mode te gebruiken voor de beste performance en visuele presentatie. Voor de spelers die liever een hele hoge framerate hebben is er ook goed nieuws, The NioH Collection wordt namelijk geleverd met ondersteuning voor framerates tot 120 frames per seconde.

In de opties heet dit ‘120 Hz Mode’, in deze modus is de resolutie verder teruggeschroefd naar maximaal 1080p en zijn er zoveel mogelijk grafische foefjes uitgezet om een zo hoog mogelijke framerate te behalen. NioH 1 draait zo goed als perfect in deze stand, al zal de game enkele frames laten vallen in momenten van drukte, maar door de al hoge framerate zul je hier niks van merken. In het geval van NioH 2 ligt het echter niet zo simpel. Ja, de game weet doorgaans een stabiele framerate af te leveren, al zijn de dips in de framerate veel meer frequent en extremer. NioH 2 laat met enige regelmaat tussen de 20-40 frames vallen. Nogmaals, omdat de framerate al zo hoog is, zul je minder last hebben van deze sprongen, maar ze zijn wel degelijk substantieel en storend te noemen. Ondersteuning voor Variable Refresh Rate (die Sony nog moet implementeren voor de PlayStation 5) zou hier soelaas in kunnen bieden. Tot het echter zover is, kunnen we de 120 Hz Mode voor NioH 2 niet aanraden.

Kleine schoonheidsfoutjes

Dat zijn echter niet de enige kanttekeningen die we hebben bij The NioH Collection. In NioH 1 werden we namelijk meermaals geplaagd door een bug die ervoor zorgde dat de audio van een rollende kei eindeloos bleef spelen (ondanks dat de kei al lang en breed tegen een muur uiteen was gespat) en crashte de game tot twee keer aan toe als we de Character Directory openden. In NioH 2 in de 120Hz Mode gingen de schaduwen dan weer zo erg flikkeren dat we begonnen te twijfelen of dit kwam door het terugschroeven van de grafische opties of dat het simpelweg een bug is. Het zijn kleine schoonheidsfoutjes die deze twee verder briljante games toch iets minder doen glanzen. Team Ninja staat echter bekend om de goede ondersteuning middels frequente patches, dus het ligt in de lijn der verwachting dat de Japanse studio deze punten gaat aanpakken.

De grote vraag die ik echter heb is: voor wie is dit pakket voornamelijk bedoeld? Fans van het eerste uur mogen namelijk slechts half blij zijn, alleen eigenaren van NioH 2 voor de PlayStation 4 ontvangen een gratis upgrade voor de PlayStation 5. Mocht je dus NioH 1 (en alle uitbreidingen) gekocht hebben, dan blijf je dus met lege handen staan en mag je de adviesprijs van €59,99 aftikken voor een remaster die niks nieuws biedt naast een grafische upgrade en kortere laadtijden. Omdat je beide games verder ook prima via backwards compatibility kunt spelen, kun je The NioH Collection misschien beter links laten liggen, tenzij je natuurlijk echt een hardcore fan bent en hier graag je centjes aan uitgeeft. Voor de nieuwkomer is het echter een pakket met buitengewoon veel waar voor je geld. The NioH Collection is namelijk nog steeds uitermate diepgaand, strak in elkaar gezet en bovenal een fantastische uitdaging voor de actie liefhebber, waar je zonder moeite honderden uren plezier van kunt hebben.