Review: Biomutant

Review | Biomutant – Als nieuwe ontwikkelaar is het logisch dat je met je eerste project meteen indruk wilt maken. Dit was hoogstwaarschijnlijk ook de gedachte van Experiment 101, toen zij begonnen met Biomutant. De ontwikkelaar liet weten grote ambities te hebben voor deze titel, alleen werd gaandeweg duidelijk dat het uiteindelijke doel toch moeilijker te behalen was dan gedacht. De actie RPG werd dan ook meerdere keren uitgesteld. Een van de redenen hiervoor was dat het team achter Biomutant uit maar 20 man bestond en de plannen die ze voor de game hadden normaliter zijn besteed aan grote Triple A-ontwikkelaars met enorme ontwikkelteams. Het vele uitstellen deed dan ook vermoeden dat Experiment 101 teveel hooi op zijn vork had genomen.

Een nieuw begin

In Biomutant kom je terecht in een wereld waar zware vervuiling gezorgd heeft dat de volledige bevolking is uitgestorven en dat daar nieuwe levensvormen voor in de plaats zijn gekomen. Helaas gaat het in deze ‘nieuwe wereld’ ook niet goed. De ‘Tree of Life’ – die voor al het leven op de planeet zorgt – is vergiftigd door ondergrondse olie, waardoor elk leven in gevaar is. Daarbij zijn er ‘world eaters’ gesignaleerd, monsters die de stronken van de levensboom opeten. Hierdoor kan de boom zichzelf onmogelijk helen. Jij stapt in de schoenen van de held die de wereld moet gaan redden van dit alles. Om dit te bewerkstelligen moet je niet alleen tegen monsters vechten, er zijn ook verschillende stammen die elk hun eigen idee hebben om de ‘Tree of Life’ te helpen wat voor het avontuur zorgt dat je in deze game zult beleven.

Een goed begin is het halve werk

De Zweedse ontwikkelaar heeft voor hun eerste game er voor gekozen om een actie RPG te maken die zich afspeelt in een grote open wereld. Als je het spel opstart, dan kom je er al snel achter dat er flink wordt ingezet op het RPG-gedeelte. Je kan het hoofdpersonage vormgeven zoals je wilt, zijn klasse bepalen en er zijn flink wat statistieken die je kan aanpassen. Vooral het laatstgenoemde gaat dieper dan je gewend bent van een ‘normale’ titel in hetzelfde genre. Dit maakt meteen indruk en laat je vermoeden dat je wellicht een bijzondere game te spelen krijgt.

Als je eenmaal in de wereld van Biomutant wordt gedropt, dan worden deze vermoedens nog eens extra versterkt. Zo ziet de omgeving er in Full HD erg mooi en gedetailleerd uit. Helaas draait de game niet in native 4K, maar dat volgt waarschijnlijk later nog. Doordat de game op 60 frames per seconde draait speelt het lekker weg, maar hier en daar zijn soms wat scheurtjes te zien. De framedrops zijn echter zo sporadisch dat het je plezier niet in de weg staat. Daarbij reageert het hoofdpersonage ook prima op jouw commando’s. De eerste indrukken van Biomutant zijn dan ook uiterst positief. Het is echter jammer dat dit niveau niet op andere vlakken van de game gelijkwaardig is.

Een dalende lijn

Zoals het een openwereldgame betaamt zijn er hoofd- en zijmissies die je kan voltooien. Volg je het verhaal, dan moet je basissen van de vijand overvallen en vier ‘world eaters’ een kopje kleiner maken. Voor de basissen geldt dat dit vrij snel gaat vervelen, want je doet nagenoeg continu hetzelfde en de gebouwen lijken ook nog eens vaak op elkaar. Om de ‘world eaters’ te kunnen verslaan zal je hulp moeten inroepen van bepaalde personages, zij voorzien je vaak van een voertuig om de monsters te lijf te gaan. Dit mondt uit in fetch quests met aardig wat backtracking. De hoofdmissies raak je na een paar uur spelen dus een beetje zat. Dit had verzacht kunnen worden door leuke zijmissies, alleen is het ook hier niet je van het.

Op het eerste gezicht lijken de secundaire opdrachten best divers. Je moet allerlei apparaten vinden en bij elk krijg je een puzzel om op te lossen. Er zijn tevens objecten aanwezig die je personage sterker kunnen maken, waarbij je wat quick time events voor je snufferd krijgt. Dit lijken aardige afleidingen, alleen kom je er na een tijdje achter dat de eerder genoemde puzzels allemaal hetzelfde zijn, alleen verpakt in een iets ander jasje. De zijmissies vallen daardoor in dezelfde categorie als de hoofdmissies: het wordt na een paar uurtjes repetitief, ook al geldt voor beide dat je constant wordt beloond met nieuwe loot.

Het enige wat je nog kan doen om even te kunnen ontsnappen aan de herhalende missies is er zelf op uit trekken en de wereld te onderzoeken. Dit is een verrassend leuke bezigheid. De plek waar het avontuur zich afspeelt bevat aardig wat bezienswaardigheden en geheime plekken. Toch zie je ook hier dat er maar een klein team aan de game heeft gewerkt, doordat gebouwen en objecten hier en daar gekopieerd zijn. Het is niet zo erg dat dit ten koste gaat van de ervaring, want er is gelukkig genoeg variatie voor een hele interessante wereld, die schreeuwt om aandacht.

Het is knokken geblazen

Een andere fijne bijkomstigheid van het ontdekken van de wereld is dat je onderdelen kunt vinden voor je wapens. Deze heb je zeker nodig, want Biomutant heeft een zeer robuust en vooral vet crafting systeem. Je kunt je kledij een beetje upgraden, maar als je dat bij je wapens gaat doen, dan heb je flink wat mogelijkheden. Deze bestaan uit verschillende onderdelen die op hun beurt weer aangevuld kunnen worden met extra onderdelen om tot een indrukwekkend eindresultaat te komen. Er zijn heel veel verschillende componenten voor wapens, waardoor je een haast ontelbaar aantal mogelijkheden hebt. Je creatie kan je ook weer upgraden door de kwaliteit van de componenten te verbeteren. Het is duidelijk dat Experiment 101 veel tijd in het crafting systeem heeft gestoken en dat werpt zijn vruchten af.

Deze wapens komen natuurlijk van pas tijdens het vechten en dan heb je de beschikking over zowel een mêlee-wapen als een schietijzer. Dit zorgt voor een Devil May Cry-achtige vibe, met een vleugje Batman Arkham. Er is alleen één groot verschil: het knokken voelt in Biomutant niet zo lekker aan als in de eerder genoemde games. Dit komt door een aantal dingen. De mêlee-aanvallen missen wat ‘impact’ en voelen daardoor aan alsof je je vijanden helemaal niet raakt. Het is ook niet prettig dat je pas kan blokken als een aanvalsanimatie volledig is afgerond. Vooral bij speciale aanvallen – die een langere animatietijd hebben – kunnen je tegenstanders je flink te grazen nemen, zonder dat je er wat aan kan doen. Wat ook vervelend is, is dat je niet wordt gewaarschuwd als vijanden die je niet kan zien je aanvallen. Iets van een marker was toch wel fijn geweest.

Niet slecht

Dat de gevechten wat mankementen vertonen wil nog niet zeggen dat dit gedeelte van de game totaal niet leuk is om te spelen. Als je de mankementen voor lief neemt, dan kan het er aardig mee door. Dat komt mede doordat je ook speciale aanvallen tot je beschikking hebt, waar je er ook steeds meer van kan ontgrendelen. Je hebt ook verschillende mogelijkheden om je personage sterker te maken en net als tijdens het maken van je personage gaat dat dieper dan je gewend bent van een gemiddelde actie-RPG. Je zult aardig wat spannende knokpartijen meemaken, maar het had wel wat beter gekund.

Hetzelfde geldt voor de muziek en de manier waarop dialogen worden gevoerd. De deuntjes die aanwezig zijn, zijn niet bijzonder en worden af en toe net even teveel herhaald. Voor de dialogen wordt gebruik gemaakt van één persoon, die als verhaalverteller dienst doet. Hij laat weten wat de verschillende personages zeggen als je in gesprek met ze gaat. Dit is een slimme oplossing voor een kleine ontwikkelaar en het werkt in principe goed. De game slaat echter af en toe een beetje door in de hoeveelheid informatie die je tijdens een conversatie krijgt. Je krijgt dan namelijk ook dingen te horen die er eigenlijk helemaal niet toe doen. Het resultaat is een ellenlange dialoog, terwijl het ook met drie of vier zinnen had gekund, waardoor je al snel neigt naar het doorklikken.