Review | Sherlock Holmes: Chapter One

Review | Sherlock Holmes Chapter One – Sherlock Holmes: The Devil’s Daughter verscheen een tijdje geleden, in 2016 om precies te zijn. Met deze game en zijn voorganger, heb ik me kostelijk vermaakt. En toen bleek dat de volgende Sherlock Holmes game van Frogwares een open wereld zou kennen, stond het spel met stip aangeduid in mijn agenda. Met name omdat de game onze hand niet vast zou houden en de setting erg aansprekend is. Na lang wachten op de releasedatum en de release zelf, is het nu dan eindelijk zo ver. Nu kunnen we Cordona zelf gaan verkennen en kijken wat het verhaal zoal in petto heeft. Duik jij mee in dit avontuur?

Violet in Cordona

Samen met je denkbeeldige metgezel Jon – niet te verwarren met John Watson, ik weet het, onhandig – kom je aan op Cordona, een idyllisch Mediterraans eiland. Je bent hier om het graf van je overleden moeder Violet te bezoeken. Sherlock denkt nog een rustig avondje te beleven in een hotel, voor je morgen jouw moeders laatste rustplaats gaat bezoeken. Niets is minder waar, want daar bevindt zich direct het eerste mysterie. Aan jou om dit te ontrafelen, voor je de volgende dag het graf kan bezoeken. Een dagje verder en tijdens het bezoek aan het graf, merk je dat iemand een cadeautje voor je heeft achtergelaten. Van hieruit ga je op zoek naar wat er werkelijk met jouw moeder gebeurd is, want in tegenstelling tot wat je oudere broer Mycroft altijd beweerde, is Violet niet overleden aan tuberculose.

Ik was vrijwel meteen geïntrigeerd door het verhaal en je kan vrijwel meteen de connectie voelen tussen Sherlock en Cordona. Tijdens je ontdekking van het eiland en het ouderlijk huis, zal je ook herinneringen ophalen die je een inkijkje geven in de jeugd van Sherlock. Als fan is dit natuurlijk een genot om te ervaren. Verder los je natuurlijk moorden op, ga je achter gestolen goederen aan, vecht je tegen bandieten en kleed je je meer om dan de gemiddelde popartiest tijdens een concert. Zo heb je de grotere hoofdzaken, die je allemaal achter elkaar kan doorlopen, maar op je tochten kom je ook kleinere mysteries tegen. Op zich kan deze afwisseling een leuk gegeven zijn, maar voor mij haalt het wat structuur uit de game, aangezien je automatisch de intro van een zijmissie meekrijgt terwijl je eigenlijk met een andere case bezig bent.

Cordona zelf is onderverdeeld in verschillende districten en de oude stad zal bijvoorbeeld anders aanvoelen dan een buitenwijk. De oude stad kent meer kleine straatjes met meer trappen dan een wijk die over meer natuur beschikt. Het eiland is groter dan ik initieel had verwacht, maar het gevolg is dat de stad iets leger aanvoelt dan je zou willen. Ik kan alleen niet verbergen dat ik toch ietwat teleurgesteld ben in het gegeven dat die open wereld niet echt nodig is. Je gaat van locatie naar locatie, maar meer dan extra cases ontdekken is er eigenlijk niet te doen op het eiland. Exploitatie wordt dus niet echt beloond, dus schakel je al snel over op het fast travel systeem en dan is een open wereld opeens niet zo relevant meer.

Geen modus voor kinderen

Om een zaak op te lossen, zal je dus over meer dan alleen je deductie vaardigheden moeten beschikken. Zo zal je je ook eigen moeten maken met de wapen vaardigheden, je moeten verkleden om niet op te vallen tussen de lokale bevolking en je zult je in de archieven van het stadhuis, het politiebureau of de lokale krant moeten begeven om aanwijzingen te vinden. Verder is er nog een wiskundige puzzel om een chemische analyse uit te voeren, om daarmee de oorsprong van een bepaald goedje te achterhalen, Je zal tevens verdachten kunnen inspecteren en interviewen om hun te profileren. Deze dingen moet je natuurlijk doen om te achterhalen wie de dader is en daarmee is de gameplay vergelijkbaar met de andere Sherlock Holmes games.

Dat de game een moeilijkheidsgraad – Master of Deduction – heeft, waarbij je handje niet vastgehouden wordt, is een fijne bijkomstigheid. Niets verbreekt de immersie namelijk meer dan lichtgevende objecten en grote pijlen met waar je moet zijn, zeker in een detectivespel. Heb je daarentegen toch ietsje meer hulp nodig, dan kan je natuurlijk altijd de moeilijkheidsgraad terugschroeven naar Young Detective. Hierbij heb je meer tijd om time-based beslissingen te maken, makkelijkere puzzels, notificaties over je progressie binnen een case, actie-iconen op bewijsmateriaal om te kijken wat je met dit bewijsstuk moet doen en een icoon geeft aan met welke voorwerpen je kan interageren. Ook kan je de moeilijkheidsgraad van de gevechten hier en daar wat tweaken of deze gevechten zelfs volledig skippen. Voor ieder wat wils in Sherlock Holmes: Chapter One.

Op het moment dat je Master of Deduction speelt, dan zul je best wat denkwerk nodig hebben om tot een oplossing te komen. Waar we dit echter niet terugzien, is in de gevechten. Deze bestaan uit een kamer of plein waar je binnenstapt en waar bandieten verschijnen die je zal moeten bevechten. Door de kamer heen staan er een paar voorwerpen die je kan gebruiken om de vijanden te verdoven, waarna je ze kan arresteren door naar hen toe te rennen en een quick-time event te voltooien. Dit wil zeggen dat je niet meer zal doen dan vijanden naar een voorwerp leiden, schieten op het voorwerp, naar hen toerennen en een quick-time event volbrengen. Er is dus weinig variatie tussen de gevechten en ook gedurende het gevecht doe je bij elke vijand hetzelfde. Ik moet toegeven dat ik liever een kogeltje in al hun schedels had ondergebracht, maar dan gaat Jon zeuren dat ik geen vijanden moet vermoorden en laat dat nu net zijn wat ik in games niet zoek, gezaag. De gevechten zijn bij de start wel leuk, maar beginnen vrij snel te vervelen.

Budgettair mooi

Als we eerlijk zijn, zijn de gevechten niet het enige dat wel wat meer werk kon gebruiken. Ook grafisch is de game zeker geen hoogvlieger. Je merkt duidelijk dat Frogwares niet over de budgetten van sommige andere studio’s beschikt en zelf had de ontwikkelaar ook al laten weten dat hun focus op het verhaal ligt, niet op de graphics. De game ziet er ondanks de 4K resolutie niet geweldig uit en ook de 60 frames per seconde laat het weleens afweten door gestotter. Ook heb je witte flikkeringen bij het snel draaien van de camera, wat toch dingen zijn die op een PlayStation 5 niet zouden mogen voorkomen. Hoe middelmatig het er grafisch ook uitziet, zo goed zijn de dialogen en de voicecast. Het is alleen jammer dat de lipsychronisatie soms niet overeenkomt.

Gereviewd op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar op: PlayStation 4, Xbox One en Xbox Series X|S en pc.