Van de week werd It Takes Two uitgeroepen tot Game of the Year. Ook bij PlaySense heeft de game een flink hoge beoordeling gekregen, dus niets meer dan lof is op zijn plek. Toch zijn niet alle gamers het eens met de uitslag en de meningen lijken behoorlijk verdeeld te zijn over welke game dit jaar het allerbeste was. De andere games die ook genomineerd waren, zijn stuk voor stuk goede en vermakelijke titels, die allemaal terecht wel een GOTY hadden mogen worden.

Want dat is tegelijk ook het probleem van een Game of the Year. Je moet uit ontzettend veel games een keuze maken en dat nog eens in verschillende genres, deze vervolgens naast elkaar leggen en er dan eentje uitkiezen. Dat is eigenlijk elk jaar weer ontzettend raar om te doen. Om even met een voorbeeld te illustreren wat we bedoelen, nemen we Forza Horizon 5 erbij.

Tot ieders verbazing was Forza Horizon 5 niet genomineerd als een GOTY kandidaat, terwijl die zeer hoog op Metacritic scoort en door de fans uiterst goed ontvangen is. De game is ook gewoon erg geslaagd te noemen en er zijn genoeg fans die ervoor pleiten dat dit hun favoriete game van het jaar is. Maar stel Forza Horizon 5 was wel genomineerd, hoe ga je dan eigenlijk een racegame naast een horrorgame als Resident Evil 8: Village zetten of een blockbuster als Ratchet & Clack: Rift Apart? Het zijn games die elk een totaal andere doelgroep hebben, stukken meer of minder bereik hebben qua publiek en compleet iets anders nastreven ten opzichte van elkaar.

It Takes Two is uit de lijst genomineerde misschien wel de meest toegankelijke game voor gamers in het algemeen. Een Metroid Dread is in dezen een niche titel en naar verhouding heeft deze game flink minder verkocht dan de rest van de genomineerde titels. Dat neemt niet weg dat ook die game uiterst positief ontvangen werd door zowel critici als de fans en zelfs nieuwkomers in de franchise.

Zo is de vraag of het hele nominatieproces nog wel eerlijk is. Het uitroepen van een GOTY was lang geleden een mooi middel voor de gamesindustrie om te zien wat de beste games waren om daar een voorbeeld uit te trekken en wat ook als motivatie kon dienen voor studio’s om te streven naar nog betere producties. Tegenwoordig valt niet te ontkennen dat The Game Awards een marketing carrousel is geworden en dat het opmerkelijk is dat vooral vrienden van Geoff Keighley op de voorgrond worden geschoven. Het trekt ook de integriteit van The Game Awards in twijfel.

Want laten we eerlijk wezen, Josef Fares heeft behoorlijk wat tongen losgemaakt tijdens zijn eerste kennismaking met Geoff Keighley op The Game Award van 2017. We willen absoluut niet de ambitie van de beste kerel ondermijnen, sterker nog, er zouden meer ontwikkelaars aandacht moeten krijgen die uit pure passie en liefde originele projecten opzetten.

Het hele principe van een Game of the Year is een nobele zaak binnen de gamesindustrie en eentje die niet alleen interesse moet opwekken bij het gamende publiek, maar ook een statement moet zijn naar de rest van de ontwikkelaars en uitgevers. Wat vinden jullie? Is het hele concept rondom een Game of the Year game echt achterhaald en moet er op een andere manier een winnaar uitgeroepen worden. Of kan het jullie eigenlijk niks schelen en is het op deze manier wel prima zo? Laat het weten in de comments hieronder.