Review: Ratchet & Clank: Rift Apart

Review | Ratchet & Clank: Rift Apart – De Lombax en de robot zijn na jaren van afwezigheid eindelijk weer terug op het grote toneel en wel met een gloednieuwe game voor de PlayStation 5. Insomniac Games brengt met Ratchet & Clank: Rift Apart een volledig nieuw avontuur en deze titel moet optimaal de capaciteiten van de nieuwe console benutten. Ratchet & Clank zijn immer populair en een nieuw avontuur zien wij wel zitten, zeker na de fantastische remake uit 2016. We hebben lang moeten wachten, maar het duo staat klaar om opnieuw op avontuur te gaan en wij hebben dat al mogen beleven. Is dit dé ‘next-gen’ game voor de PlayStation 5 die je moet hebben?

Eenzame Lombax

Ratchet heeft in zijn bestaan veel personages mogen ontmoeten, maar als Lombax is hij helaas de enige in zijn universum. Niet dat Ratchet zich daar heel erg aan heeft gestoord in de afgelopen kleine twintig jaar, toch vond Clank het een wat treurige situatie. De kleine robot heeft daarom een Dimensionator voor Ratchet gemaakt, zodat hij in andere dimensies op zoek kan gaan naar soortgenoten. Een nobel streven, maar dat loopt grandioos in de soep zodra Dr. Nefarious tijdens een belangrijke feestdag op de thuisplaneet van het duo om de hoek komt kijken en het apparaat afpakt. Het gevolg is dat de mooie feestdag volledig verstoord wordt en dat de Dimensionator te pas en onpas gebruikt wordt. Dit met als resultaat dat er allerlei portalen naar andere dimensies geopend worden.

Dat is niet helemaal de bedoeling geweest, maar met de slechterik die er met het apparaat vandoor is hebben Ratchet & Clank geen andere keuze dan de problemen te proberen herstellen. En dat stuurt je op een avontuur van pakweg acht tot tien uur waarbij je traditiegetrouw verschillende locaties aandoet in je queeste om de problemen op te lossen en alles te herstellen naar wat het ooit was. Klinkt gemakkelijker dan het in werkelijkheid is, want het duo komt voor hachelijke situaties te staan en tot overmaat van ramp raken ze elkaar ook nog eens kwijt. Daar kunnen we nog lang over doorvertellen, maar dat zou de ervaring teniet doen. Verdere ontwikkelingen laten we dus in het midden, zodat je het zelf kunt ervaren.

Heerlijke gameplay

Het verhaal van Ratchet & Clank: Rift Apart is niet heel bijzonder en misschien zelfs wat voorspelbaar, maar daarom niet minder leuk om te volgen. Dit dankzij de introductie van allerlei nieuwe personages, omgevingen en de aanwezigheid van genoeg gameplay elementen om het tot een coherent geheel te maken. Qua gameplay is de game op wat wapens en een paar elementen na niet echt vernieuwend en hoewel dat gezien kan worden als een minpunt, is daar bij deze titel niet echt sprake van. Insomniac bewijst met Ratchet & Clank: Rift Apart namelijk dat de gameplay van weleer nog steeds als een huis staat. Sterker nog, als jij met veel plezier Ratchet & Clank in 2016 gespeeld hebt, dan mag je qua algemene speelervaring hetzelfde verwachten.

De verschillende locaties die je bezoekt barsten van de vijanden – zowel nieuwe als oude bekenden – en die kun je te lijf gaan met de vele wapens die je gaandeweg vrijspeelt. Dit gaat op traditionele wijze: met de bouten en moeren dus. Deze verkrijg je door vijanden te verslaan en kisten kapot te meppen en bij voldoende saldo schaf je een nieuw wapen aan. Na verloop van tijd vult het wapenwiel zich en daarin tref je weer volop variatie. Insomniac staat in die zin bekend om de knotsgekke wapens die ze door de jaren heen hebben bedacht en ook in dit deel kom je weer wat nieuwe varianten tegen. Wel moet gezegd worden dat het nieuwe er inmiddels wel vanaf is, dus er zijn niet specifieke wapens die echt heel verrassend zijn.

Is dat erg? Niet echt, het biedt namelijk voldoende plezier voor de actie en tegen het einde van de game heb je een uitgebreid arsenaal om de vijanden mee aan te vallen. Daarbij kun je wapens ook met elkaar combineren door snel te wisselen, wat voor meer diversiteit in de gameplay zorgt. Natuurlijk kun je ook Raritanium verzamelen en dat stelt je in staat om de wapens te upgraden, zodat je meer kogels hebt, het bereik groter wordt, de impact heviger en meer. Maar ook daarin volgt deze game de traditionele route. Maar om toch de nodige nieuwe elementen aan te bieden, kun je nu met een set zweeflaarzen een stuk sneller gaan door als het ware te skaten. Uiteraard ontbreekt het ook aan platformen niet. Zo zul je veelvuldig routes moeten zoeken om verder te komen in de levels en hierin worden allerlei elementen gecombineerd. Denk aan het grinden, wallrunnen, slingeren aan grapplepunten én door portalen heen vliegen, waarover zo meer.

Meest kleurrijke game ooit..?

Een van de zaken die gelijk naar boven komt als je het over deze game hebt, is natuurlijk hoe de game op grafisch vlak presteert. Als grote PlayStation 5 exclusive mag je hier natuurlijk het nodige van verwachten en waar deze game vooral in uitblinkt zijn de animaties. De souplesse waarmee de personages bewegen, hoe ze geanimeerd zijn bij impact van kogels en de bewegingen nadat ze verslagen zijn, het is om je vingers erbij af te likken. Dit is namelijk van zeer hoog niveau. Dit kan je op verschillende manieren ervaren, want de game komt met een drietal grafische modi en die bieden in de algemene ervaring best wel wat verschil. Insomniac volgt hierin een beetje wat ze met Spider-Man: Miles Morales hebben gedaan, maar niet elke modi bevalt even goed.

De drie modi zijn Quality (30 fps, 4K met ray tracing), Performance RT (60 fps, lagere resolutie met ray tracing) en Performance (60 fps, 4K zonder ray tracing). Onze voorkeur gaat uit naar de Performance modus, aangezien het avontuur in 60 fps ervaren erg prettig voor je ogen is. De game draait zeer soepel en alle visuele effecten spatten van het scherm af. De concessie die je moet maken is dat je in die modus geen ray tracing hebt en daar valt ook wat voor te zeggen. Het wordt in de Quality modus toegepast, maar lang niet zo uitgebreid als we het naast Spider-Man: Miles Morales leggen ter vergelijking. Het komt een beetje op het standaard ray tracing werk neer en dat wil zeggen plasjes water, spiegelende oppervlaktes en dergelijke. Waar het wordt toegepast biedt het zeker een meerwaarde voor het totaalplaatje, maar het is niet zo dat je gelijk heel veel mist als je de game in de Performance modus speelt.

De optie die je sowieso links mag laten liggen is de Performance RT modus, want die is het in elk opzicht gewoonweg niet waard. De framerate zou op 60 fps moeten liggen, maar gaat waarschijnlijk gepaard met frame pacing issues, wat absoluut niet prettig kijkt. Daarnaast is de resolutie dermate teruggeschroefd ten faveure van ray tracing, dat je naar een PlayStation 4 game zit te kijken en dat is nu precies wat je niet op de PlayStation 5 wilt. Tegelijkertijd komen alle drie de modi met nog wat kanttekeningen hier en daar, want alles wat je van dichtbij ziet, ziet er werkelijk prachtig uit dankzij de high-res textures. Maar als je iets verder kijkt dan je neus lang is, zul je constateren dat de game een zeer matige draw distance heeft en ook de textures van objecten in de verte zijn niet heel scherp of worden gemaskeerd met wat stofwolken of rook – van lage animatiekwaliteit.

Dat is voor een ‘powerhouse’ als Ratchet & Clank: Rift Apart misschien toch een teleurstelling, want je zou eigenlijk verwachten dat het van A tot Z tot in de puntjes verzorgd is. Of Insomniac concessies heeft moeten doen is niet duidelijk, maar daar neigt het wel naar. Daar tegenover staat wel een magnifieke belichting dankzij verschillende lichtbronnen, waardoor de presentatie bij momenten ontzettend genieten is. Hierin spelen ook de particle effects een rol, die zorgen voor een ongekend kleurrijk en indrukwekkend schouwspel. Zeker op het moment dat tientallen vijanden tegelijkertijd uit elkaar spatten. Met de actie zit het visueel helemaal goed, maar dat kan wat afsteken tegen de inconsistente omgevingen en dat voelt een beetje als een gemiste kans aan.

Van locatie naar locatie

Een ander belangrijk element in deze game is de mogelijkheid om door portalen heen te gaan en van locatie naar locatie te reizen. Dit allemaal dankzij de Dimensionator en de portalen kun je in drie varianten opdelen. Zo heb je bepaalde portalen die je her en der in de levels kunt vinden en je echt moet openen. Die kun je dan betreden en dit zijn kleine platformlevels waar je onderdelen van outfits kunt vinden. Zie dat vooral als een side-objective binnen het grotere geheel. Daarnaast tref je in veel levels ook rifts aan. Dit zijn geen portalen om je naar een andere dimensie te brengen, maar om snel naartoe te vliegen met je grappling hook. Handig om even aan vijanden te ontsnappen of om een hoger gelegen plek te bereiken. In feite is het een alternatief op de grapplepunten waaraan je kunt slingeren zoals we dat van eerdere delen kennen.

De meest belangrijke van de drie is echter het reizen van de ene planeet naar de ander. Meerdere malen zul je in specifieke situaties van de ene planeet zo op de andere terechtkomen en dat zorgt voor een forse verandering in omgeving. Met name de soepelheid waarop het gaat is erg indrukwekkend, wat er bovendien heel erg tof uitziet. Dit is echter niet een gameplay element dat je continu gebruikt om heen en weer te reizen, het is namelijk onderdeel van vaste setpieces. In die zin is het dus scripted, waarbij vooraf is bepaald welke locatie je aandoet. Dit is echter zeer indrukwekkend te noemen, want de locaties zijn per keer compleet anders en het wordt naadloos achter elkaar door gepresenteerd. Sowieso zijn de setpieces in deze game van een uitmuntend kaliber, want het voelt groots en ontzettend spectaculair aan!

Op een willekeurig moment zo naar een andere planeet reizen zoals je dat in de setpieces ervaart, dat zit er echter niet in. Natuurlijk kan je wel naar een andere planeet reizen, maar daarvoor moet je naar je ruimteschip. Dit reizen gaat gepaard met wat animaties, maar lang duurt het allemaal niet. Het tempo blijft dus te allen tijde behouden en complimenten aan Insomniac als het om het gebruik van de SSD gaat. Net zoals in Spider-Man: Miles Morales zit je in een mum van tijd na het opstarten in de actie. Met name vanuit het hoofdmenu van de game naar de gameplay zelf gaan, gaat razendsnel. En dat is prettig. Bovendien bood het in ons geval een extra voordeel. De game crashte namelijk meermaals, zo kwam dit op zo’n achttien uur spelen een keer of acht voor en dat is dus absoluut een minpunt. De verzachtende omstandigheid in deze is wel dat je razendsnel weer in de actie zit. Maar dat neemt niet weg dat crashes per definitie voorkomen moeten worden.

Nog niet helemaal optimaal

En dat brengt ons bij wat andere punten waar Insomniac nog wat aandacht aan moet besteden. Zo hebben we in het menu op een of andere merkwaardige wijze de enkele optie om de tekst in het Kroatisch te zetten. Geen idee waarom, niet aan te raden ook als je de taal niet spreekt. Tevens wilde Clank tijdens het spelen – wij speelden in het Engels – plots in het Nederlands praten om vervolgens weer in het Engels verder te gaan. En ook de audio is nog niet helemaal op en top, want dat viel meermaals weg tijdens het spelen. Het zijn wat kleine bugs die occasioneel kunnen optreden en ook het crashen van de game lijkt wat wisselvallig voor te komen. Zo heb ik er als reviewer meermaals last van gehad, maar collega’s dan weer helemaal niet.

Wat ook een beetje vervelend is, is dat er na een heftige shootout iets automatisch geactiveerd moet worden, wat vervolgens niet gebeurt. Een checkpoint opnieuw starten biedt ook niet altijd de oplossing, waardoor we soms de game hebben moeten afsluiten om hetzelfde opnieuw te doen, maar dan wel met de juiste activatie zodat we verder konden. Of wat te denken van Trophies die niet unlocken terwijl dat wel zou moeten. Ook storend is dat indicatoren voor collectables (in zijmissies) plots kunnen verdwijnen, waardoor je naar een moer in het moeras zoekt. Het zijn allemaal van die zaken die relatief gemakkelijk opgelost kunnen worden, maar het belemmerde bij momenten wel een beetje het tempo of het speelplezier en dat is jammer. Daarentegen, als we al deze slordigheden wegdenken, dan kunnen we niet anders stellen dan dat Ratchet & Clank: Rift Apart een ontzettend leuke game is geworden.

Dat dankzij de vertrouwde, zeer soepele en fijne gameplay. Dat aangevuld met optimaal gebruik van de haptische feedback die je pulserend de hartslag van Ratchet laat voelen als hij bijna dood is, of subtiel op de maat van de voetstappen aanstipt op welke ondergrond je loopt. Het is even wennen, gezien het vrij heftig kan zijn (instelbaar), maar het geeft een meerwaarde aan de speelervaring. Hetzelfde geldt voor de adaptieve triggers die bij verschillende wapens dubbele functies kennen, waardoor de wapens qua gebruik nog meer afwijkend aanvoelen. Voeg daar uitstekende audio aan toe en je zult veel plezier hebben. Dit is zowel toe te schrijven aan uitstekende voice-acting en een bijpassende soundtrack die we graag los op Spotify terug zouden willen zien komen in een playlist.