Review | Dying Light 2: Stay Human – De ontwikkeling van Dying Light 2 is niet bepaald van een leien dakje gegaan. De game werd in 2018 aangekondigd en het was de bedoeling dat het spel in 2020 in de winkels zou liggen. De game werd echter uitgesteld en wat volgde waren geruchten dat er flinke problemen waren bij de ontwikkelaar en dat de game daardoor in ‘development hell’ zat. Deze geruchten werden versterkt, doordat het spel voor een tweede keer werd uitgesteld. Nu zijn we op het punt gekomen dat het vervolg op Dying Light daadwerkelijk te spelen is en Techland kan laten zien dat uiteindelijk alles goed is gekomen…

De zoektocht begint

Aiden Caldwell, de protagonist, is een zogenaamde ‘pilgrim’ die de wereld rondreist op zoek naar mensen die hulp nodig hebben. Aiden weet zijn nobele werk uitmuntend te doen, omdat hij uitermate atletisch is aangelegd en een zeer bekwame vechter is. De hoofdrolspeler doet zijn werk echter niet alleen omdat hij het leuk vindt, maar ook omdat het hem in staat stelt zijn verloren zus terug te vinden. Hij heeft nu informatie gekregen over waar zij mogelijk is en gaat op onderzoek uit in Villedor. Aiden komt in Villedor echter terecht in een stad waar niet alleen zombies je het leven moeilijk maken, maar ook verschillende facties die op hun beurt weer allemaal om de macht strijden.

Een verkeerde eerste indruk

Als je Dying Light 2 opstart zal de game je vrijwel direct laten schrikken en niet op een goede manier. De introvideo die wordt afgespeeld wordt namelijk geplaagd door ‘screen tearing’. Dit is extra hinderlijk, omdat het midden in het beeld zit. Je zit dan direct te hopen dat dit niet het geval zal zijn als je de game gaat spelen. Gelukkig is hiervan niets terug te zien als je aan je avontuur begint. Na deze opluchting wordt er echter een volgende teleurstelling gepresenteerd: Dying Light 2 neemt er namelijk flink de tijd voor om het verhaal op poten te zetten en de verschillende mechanieken uit te leggen. Dit resulteert in vele cutscènes, waardoor je constant wordt onderbroken, terwijl je juist aan de game wil wennen door het daadwerkelijk te spelen.

Wat het nog vervelender maakt is dat je tijdens deze introductie ook nog eens vrij lineaire gameplay voorgeschoteld krijgt in een los level-achtig principe. Degene die de eerste Dying Light hebben gespeeld, weten dat je veel vrijheid krijgt en daar is in de eerste paar uurtjes van diens vervolg weinig sprake van. Dit alles wordt omlijst door vreemde muziek die niet bij het spel past en daardoor niet bepaald de sfeer weet te verhogen. Dat men probeert om op deze manier het verhaal uit te leggen en ook de gameplay toe te lichten, is prima, alleen de wijze waarop dat nu in de praktijk uitpakt is teleurstellend. Het is in ieder geval geen goed begin.

Dit is wat we willen

Is hiermee Dying Light 2 gedoemd te falen? Nee, gelukkig niet. Als de tegenvallende introductie eenmaal ten einde is, krijg je wat je van de game verwacht, namelijk een toffe grote open wereld, die je uitdaagt om te onderzoeken. De parkour-technieken die je tot je beschikking hebt voelen nog beter aan dan in het origineel en het is heel vet om je als een ware acrobaat door de stad te verplaatsen. Het vechten is nagenoeg hetzelfde gebleven als in deel één en voelt nog steeds solide aan. Voor zowel het freerunnen als vechten geldt dat je gaandeweg meer bewegingen kunt vrijspelen, die beide onderdelen alleen maar leuker maken. Zo moet je denken aan manieren om aanvallen van je vijanden te gebruiken om hen uit balans te brengen en de mogelijkheid om tegen verticale objecten op te lopen.

Je zal flink gebruikmaken van je verschillende skills, want de oppervlakte van de stad is groot en er zijn meer soorten zombies aanwezig dan in het origineel. Er is ook meer dan genoeg te doen en te vinden, dus je zal aardig wat uurtjes bezig zijn voordat je de eindcredits ziet. De missies en zijmissies zijn interessant genoeg om verder te blijven spelen, doordat ze elkaar niet alleen complimenteren, maar ook genoeg variatie met zich meebrengen. Het ene moment sla je je als een malle door een horde zombies heen om belangrijke papieren te vinden om er later alles aan te doen om niet gezien te worden om uiteindelijk een belangrijke machine aan de praat te krijgen. Het verhaal is tevens goed genoeg om je nieuwsgierig te maken naar wat komen gaat. Dit alles in combinatie met het toffe freerunnen en de leuke gevechten, maakt van Dying Light 2 een erg vermakelijke game. Een game die de fans in de kern geeft wat ze willen.

Sfeer verhogend

De totale ervaring wordt ook nog eens verhoogd door de stad zelf. De verschillende zombies en facties die je tijdens het avontuur tegenkomt reageren niet alleen op jou, maar ook op elkaar. Zo zal je gevechten tussen de eerder aangehaalde facties zien en je kan gebruikmaken van degene die zich op dat moment in je buurt bevinden. Als je bijvoorbeeld wordt achtervolgd door een aantal personen van één groepering en je weet dat een rivaliserende bende in de buurt is, dan ren je daar naartoe. Dit zal resulteren in de situatie dat beide facties met elkaar op de vuist gaan, zodat jij kan ontsnappen. Dit soort dingen dragen extra bij aan de totale sfeer van de game.

Wat wel jammer is, is dat Techland zich er een beetje gemakkelijk van af heeft gebracht qua variatie in personages. Je ziet af en toe exact dezelfde personen terugkeren of kleine variaties daarop. Het kan zelfs voorkomen dat, als je tegenover een groep menselijke vijanden komt te staan, dat er twee of zelfs meer identiek zijn. Wat ook opvalt is dat het er in de nacht in Dying Light 2 wat makker aan toegaat dan in het eerste deel. Daar werd het een zeer intense ervaring als de zon onderging en ging je op het puntje van je stoel zitten om op alle gevaren te kunnen reageren. Daar is hier toch wat minder sprake van, omdat de meeste zombies wat gemakkelijker zijn te verslaan dan in het origineel. Hierdoor is het verschil tussen dag en nacht niet zo heel groot als dat het eigenlijk hoort te zijn.

Belofte maakt schuld

Techland beloofde voor het tweede deel van Dying Light ook grote vernieuwingen, waaronder dat je beslissingen grote gevolgen zouden hebben. Dit zou zelfs zo ver gaan dat door jouw toedoen bepaalde gedeeltes van de stad compleet konden veranderen. Hier is in de game niets van terug te zien. Ja, je moet soms beslissingen maken, maar deze hebben maar weinig impact. De grote beslissingen bestaan uit het toewijzen van delen van de stad aan een factie. De veranderingen die dat met zich meebrengt zijn minimaal, bijvoorbeeld dat er in de stad iets meer ‘ziplines’ te vinden zijn. Grote serieuze gevolgen zijn simpelweg niet aan de orde. Het was dus een loze belofte van de ontwikkelaar en dat valt zwaar tegen.

Een andere toezegging die werd gedaan voor Dying Light 2 is dat de gameplay meer verticaal zou zijn. Hier heeft Techland wel daad bij woord gevoegd. Er zijn hogere gebouwen en dat zorgt er voor dat de map nog groter aanvoelt dan het al is. In het tweede gedeelte van het spel lijkt Techland de niet nagekomen belofte over beslissingen en gevolgen goed te willen maken door nog extremer in te zetten op verticaliteit. Dit pakt alleen niet helemaal lekker uit. Doordat je extreem hoge gebouwen moet beklimmen wordt de flow van de game wat aangetast.

Waar je in het eerste gedeelte zeer vaak al rennend verschillende obstakels kan trotseren en dat voor lange tijd vol kan houden, is dat minder het geval in het tweede gedeelte. Dit komt doordat de veel hogere gebouwen je momentum remmen. Nu krijg je wel items en mogelijkheden die je helpen om hoogtes te trotseren, maar ook deze geven je niet dezelfde flow die je wel in het eerste gedeelte van het spel beleefd. Nu wil dat niet zeggen dat de tweede helft van Dying Light 2 geen zak aan is, maar het is wel iets minder leuk dan de eerste helft. Dat beloftes niet zijn nagekomen en meer verticaliteit niet leidt tot meer speelplezier zorgt er tevens voor dat de game zich niet echt onderscheidt van diens voorganger. Er is geen feature die Dying Light 2 tot een echt vervolg maakt. En dat is, ondanks dat de game leuk is om te spelen, toch jammer.

Moeilijke keuze

Techland biedt maar liefst drie verschillende grafische modi om Dying Light 2 te kunnen spelen: performance, quality en resolution. Je hebt op het eerste gezicht dus meer dan genoeg mogelijkheden om de game in de voor jou ideale omstandigheid te spelen. Het is echter wel zo dat elk van de modi je een andere ervaring voorschotelt, die niet altijd even positief is. Vanzelfsprekend geeft de resolution modus met zijn bijna 4K textures (sub 4K) je de meest scherpe graphics en dit zorgt ervoor dat de speelwereld zeer prettig is om naar te kijken. Schakel je naar performance (1080p @ 60fps) of quality (1080p @ 30fps), dan word je toch wat minder vrolijk. De resolutie schaalt dan immers terug naar Full HD en het gevolg is dat vooral vergezichten er regelmatig niet bepaald mooi uitzien, omdat het een erg wazig geheel wordt.

Performance geeft je een heerlijk soepele 60 frames per seconde en dat zorgt niet alleen voor een stabiele presentatie, maar ook voor fijn werkende gevechten en parkour. Dit omdat er sneller wordt gereageerd op jouw input. Quality geeft je dan weer mooie ray tracing, schaduwen en ambient occlusion. Beide modi hebben hun voordelen, daar betaal je wel een prijs voor die wat aan de hoge kant is. Het verschil van resolutie is gewoon merkbaar groot. Je kan natuurlijk kiezen om in de resolution modus te spelen, maar het speelt toch wat minder lekker op 30 frames per seconde, wat ook het geval is in de quality modus. Het is erg jammer dat er geen gulden middenweg is. Wat wel positief is, is welke modi je ook kiest, dat de framerate uitermate stabiel is.

Gereviewd op: PlayStation 5
Ook beschikbaar op: PlayStation 4, Xbox One, Xbox Series X|S en pc.

Conclusie

Techland slaat met het opstarten van Dying Light 2 even de plank mis, maar weet zich gelukkig weer te revancheren met de rest van de game. Het parkouren werkt zeer goed, de stad is levendig en er is genoeg leuke content aanwezig om je lang mee te vermaken. De features die Dying Light 2 had moeten onderscheiden van diens voorganger komen alleen niet goed uit de verf. De meer verticale gameplay heeft niet het gewenste positieve effect en de keuzes die je maakt hebben weinig impact. Er zijn ook wat kleine dingetjes die beter hadden gekund, waaronder variatie in personages en dat het in de nacht niet zo intens is als in het eerste deel. Dying Light 2 voelt dan ook niet helemaal aan als een volwaardig vernieuwend vervolg, maar er is zeker genoeg aanwezig om van de game te kunnen genieten.

Pluspunten

  • Parkour werkt heerlijk
  • Stabiele framerate in alle modi
  • Levendige stad
  • Meer dan genoeg content
  • Extra skills zorgen voor extra speelplezier

Minpunten

  • Grafische modi bieden geen ideale middenweg
  • Eerste paar uurtjes vallen bar tegen
  • Jouw keuzes hebben nagenoeg geen impact
  • Meer verticaliteit heeft geen positief effect

7.5