Review | Gungrave G.O.R.E.

Review | Gungrave G.O.R.E. – Het gezegde ‘je hebt nooit een tweede kans voor een eerste indruk’ wordt vaak in het leven toegepast. Deze uitdrukking geldt ook voor games. Als een nieuwe titel al meteen bij het begin niet weet te boeien, is de kans groot dat gamers al vroegtijdig afhaken, ook al is het mogelijk dat het spel later beter wordt. Bij Studio IGGYMOB staat dit gezegde waarschijnlijk hoog in het vaandel. Hun nieuwste titel Gungrave G.O.R.E. weet namelijk een hele goede eerste indruk te maken. De ontwikkelaar is alleen vergeten dat deze eerste impressie wel doorgezet moet worden.

Good vs. Evil

Het verhaal van Gungrave G.O.R.E. is niet heel origineel, want het is het ouderwetse goed tegen het kwaad, alleen komt er nu de gevaarlijke drug, genaamd ‘SEED’, bij om de hoek kijken. Er werd gedacht dat deze substantie was uitgebannen, maar een groepering die onder de naam ‘The Raven Clan’ opereert, heeft ervoor gezorgd dat de drugs weer wereldwijd verkrijgbaar is. Jij neemt het op je om de Raven Clan een halt toe te roepen. Het hoofdpersonage zelf is een voormalige huurmoordenaar van de maffia, die uit de dood is herrezen en in een ‘one man army’ is veranderd. Dit heeft er voor gezorgd dat ‘Grave’ geen emoties kent. Wel doet hij er alles aan om zijn geadopteerde dochter Mika te beschermen. Zij helpt op haar beurt weer haar vader met het bestrijden van het kwaad.

Dit ben je niet gewend

Gungrave G.O.R.E. is een third person shooter, maar biedt een vrij onorthodoxe manier aan om de game te spelen. De game maakt gebruik van een ‘auto-aim’, die aangeeft welke vijand je kogels zal ontvangen. Dit door middel van een icoon om het desbetreffende doelwit. Naar een vijand kijken is genoeg om hem te raken. Echt richten is dus niet meer nodig. Je kan zelf weer de kogels of aanvallen van je tegenstanders ontwijken, of raketten terugslaan met de druk op één knop. Er is ook geen knop om te herladen, want dat is in deze game niet nodig. Je kunt dus schieten zo lang je wilt. Deze onorthodoxe manier van spelen is even wennen, maar als je het onder de knie hebt werkt dat prima. De game lijkt hierdoor een beetje op een shoot em’ up en voelt daardoor fris aan voor een third person shooter.

Het klinkt misschien eentonig, de manier waarop je kan schieten, maar je hebt verschillende aanvallen tot je beschikking. Zo kan je combo’s maken tijdens je gevechten en dat ziet er heel tof uit. Tussen de levels door krijg je een beoordeling hoe goed je je best hebt gedaan. Zo moet je tijdens het spelen bijvoorbeeld zoveel mogelijk ‘beats’ maken. Die krijg je bij elke kogel die een vijand of object raakt. Zit er teveel tijd tussen dat je iets of iemand raakt, dan stopt je beats combo en begin je opnieuw. De punten die je toebedeelt krijgt, kun je gebruiken voor upgrades, die je tussen de levels door kunt toebedelen, zoals je wapens sterker maken, je levensbalkje verlengen of nieuwe aanvallen kopen. Je kan de protagonist hiermee tot een ware moordmachine maken en dat is ook exact het gevoel dat de game oproept tijdens het spelen. De game is best pittig, maar het dood en verderf zaaien door middel van verschillende combo’s is zo tof, dat je door blijft gaan. Dit komt ook doordat je, ondanks de felle tegenstand, altijd het idee hebt dat je verder kan komen.

Van normaal naar F#CK YOU! in twee seconden

Als je een uurtje of twee aan het genieten bent van de hectische gameplay kom je terecht in een level waar je ook bovenop een rijdende trein komt te vechten. De game vraagt om veelvuldig ontwijken en aangezien deze trein vrij smal is én je er vanaf kunt vallen met de dood tot gevolg, wordt dat wel heel moeilijk. Je zal dan ook veelvuldig het leven laten, omdat je juist gewend bent wel te ontwijken, maar daar heb je geen ruimte voor. Explosies zorgen er weer voor dat je naar achteren of de zijkant wordt geworpen, waardoor je weer van de trein afdondert. Dit level wordt ook nog eens afgesloten met een sectie waar je binnen een vrij korte tijd van A naar B moet. Je weg wordt echter geblokkeerd door een leger aan vijanden. Het korte tijdbestek in combinatie met het grote aantal vijanden en de beperkte ruimte die je hebt, zorgt voor een oneerlijk voelend gedeelte. Het game over-scherm zal je dan ook veelvuldig zien.

Gaandeweg van F#CKING AWESOME naar meh

Als na vele pogingen – en veel geluk – je eindelijk het level toch weet af te sluiten, wordt het helaas niet beter. De eerder genoemde sectie is namelijk het startschot voor een geleidelijke val van speelplezier. Zo krijg je af en toe te maken met vrij extreme ‘difficulty spikes’. Je krijgt bijvoorbeeld opeens grotere aantallen vijanden naar je toe geslingerd in ruimtes die heel compact zijn. Dit maakt ontwijken wederom moeilijker, terwijl de ware legers van vijanden je letterlijk van alle kanten beschieten: voor je, achter je, boven je, het maakt niet uit waar je kijkt, overal word je onder vuur genomen. Wat ook niet helpt is dat de ontwikkelaar het waarschijnlijk een goed idee vond dat de eerder aangehaalde kleine oppervlaktes waar je vanaf kan vallen leuk zijn om te hergebruiken. Je komt ze dan ook meerdere keren tegen, maar dan in een andere setting en soms met nog smallere looproutes. Deze brengen nog meer frustratie met zich mee.

Voor de afwisseling worden er ook sporadisch wat platform secties gepresenteerd. Gungrave G.O.R.E speelt prima, maar het springen is alles behalve accuraat. Alleen wordt er tijdens de platform gedeeltes wel nog om precisie gevraagd. In deze scenes spring je vaak mis, waardoor je vaak de neiging krijgt om je controller door de kamer te gooien. Er is één gedeelte waar zelfs meerdere platformgedeeltes elkaar opvolgen en je doodgaat als je misspringt. Je spawn point is helemaal aan het begin van deze meerdere platform secties, dus je moet dan steeds weer een aantal keer accuraat springen. Niet echt leuk. Buiten de eerder genoemde momenten die de game minder leuk maken, komt daar ook nog eens bij dat de gameplay zelf zijn kracht verliest. Het wordt namelijk gaandeweg vrij repetitief. Er worden sporadisch wat nieuwe vijanden geïntroduceerd, maar het doet de actie zelf nagenoeg niet veranderen. Daar komt ook nog bij dat de baasgevechten vaak wat tegenvallen, doordat het niet echt spectaculaire scenes zijn.

Het is echter wat vreemd dat de ontwikkelaar in de eerste twee uur van de game een goede balans weet te vinden in de moeilijkheidsgraad en het level design, om daarna de weg kwijt te raken en ze van gekkigheid niet meer weten wat ze moeten doen. Het positieve gevoel dat je hebt in het begin van de game brokkelt gaandeweg af. Om het gebrek aan variatie in vijanden te verbloemen moet de speler hoe verder hij/zij komt, steeds grotere groepen vijanden verslaan. Hier slaat de ontwikkelaar alleen teveel in door hoe meer je naar het einde gaat. Vooral het laatste level worden er bij gebrek aan beter, gewoon zoveel mogelijk sterke vijanden op de speler afgestuurd. Er zijn echter momenten waarop de game een goede flow weet te halen, maar dat wordt dan weer snel doorbroken door één van de eerder omschreven aspecten.

Wat zeg je?

Wat ook een beetje vreemd is, is de voice-acting. Ook hier geldt dat het begin beter uit de verf komt dan later in de game. In het begin zijn vooral de leden van je team aan het woord en dan is de voice-acting best redelijk te noemen. Later komen er ook verschillende bazen aan het woord en dat is gewoon heel slecht. Je hoort geen emotie en het klinkt heel vlak. Het is te vergelijken met het stemmenwerk van het eerste Resident Evil deel. Of dit nu expres is gedaan of dat simpelweg echt slechte stemacteurs de bazen hebben ingesproken, is niet duidelijk, maar dat maakt ook eigenlijk niet uit. Wat de reden ook mag zijn, het past totaal niet bij de sfeer van de game. Wat de algehele ambiance wel verbeterd is de muziek. De actie wordt vergezeld van een soort mix van K-Pop en flinke Heavy Metal en dat heeft een uitermate opzwepend effect tot gevolg.

Gemakkelijke keuze

Je kan Gungrave G.O.R.E in twee grafische modi spelen. De eerste is de ‘Performance Mode’ en deze laat je spelen in 4K op 60 frames per seconde. Kies je voor ‘Quality Mode’, dan blijft de resolutie hetzelfde als in de andere modus, maar wordt er ook gebruikgemaakt van ray tracing. Om dit te kunnen draaien is de framerate wel teruggeschroefd naar 30fps. Voor beide geldt dat de framerate vrijwel stabiel is, maar we raden aan om voor de 60fps modus te gaan. De ray tracing in de 30fps modus zorgt alleen op sommige plekken voor iets mooiere beelden, dus echt missen doe je het niet. De hogere framerate zorgt ervoor dat de game simpelweg lekkerder speelt en een vloeiender beeld oplevert.

Gespeeld op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar voor: PlayStation 4, Xbox One, Xbox Series X|S en pc.