Preview | Assassin’s Creed: Mirage – Assassin’s Creed heeft ons de afgelopen 15 jaar naar alle uithoeken van de wereld gebracht en ons prachtige avonturen voorgeschoteld. De franchise is ook nog lang niet klaar, want Ubisoft heeft meerdere games in ontwikkeling. De eerstvolgende titel is Assassin’s Creed: Mirage, die ontstaan is uit downloadbare content en ons naar Bagdad brengt. Daarmee keert de franchise weer terug naar het Midden-Oosten en dat is toch wel bijzonder, gezien daar ook de roots liggen. Wij konden even met Assassin’s Creed: Mirage aan de slag.

De weg van Basim

In Assassin’s Creed: Mirage neem je de rol aan van Basim, die spelers van Assassin’s Creed: Valhalla natuurlijk kennen. Ditmaal ontmoeten we echter een jonge Basim, die deel uitmaakt van een straatbende en graag wat verder wil komen in zijn leven. Na een korte introductie – we speelden onder andere het begin van de game – ontmoet Basim Roshan, die langskomt voor een klusje. Zij is één van de hogere leiders binnen de Hidden Ones, wat een geheime organisatie is die strijd tegen het onrecht en andere machten die Bagdad in hun greep houden.

Brutaal als Basim is werpt hij zich gelijk op als nieuw lid van de orde, maar dat wordt afgedaan omdat hij de skills niet zou hebben. Helaas hebben we niet gezien hoe het verhaal zich nadien precies ontvouwt, omdat we een sprong vooruit maakten naar de thuisbasis van de Hidden Ones. Dus dat Basim zich aansluit bij de orde is een zekerheid, maar mag ook geen verrassing genoemd worden gezien het een Assassin’s Creed-game betreft. Hier hebben we een aantal trainingen mogen doorlopen en uiteindelijk de initiatie mogen bewonderen van Basim, waarbij het iconische moment van de wijsvinger afhakken ook voorbij kwam.

Op jacht naar de kopstukken

Met Basim die op een gegeven moment een volwaardig lid van de Hidden Ones is, ga je vanuit de orde allerlei opdrachten aan en is het zaak om in Bagdad orde op zaken te stellen. Her en der kom je nederzettingen tegen van de orde die de stad in z’n greep houdt en beetje bij beetje zul je meer uitvogelen hoe het precies zit. Hier is ook weer sprake van een geheimzinnige club individuen die maskers dragen en waarbij het zaak is om de identiteit te achterhalen van deze personen. Een korte blik op het hoofdmenu leerde ons dat we te maken krijgen met een groot bord, waarop de verschillende figuren staan. Het is aan jou om beetje bij beetje te achterhalen wie wie is om uiteindelijk het ultieme doel te bereiken – wellicht de leider.

De gameplay die we hebben kunnen ervaren was vrij fragmentarisch, wat wil zeggen dat we door de game sprongen van moment naar moment. Qua verhaal is het dus allemaal nog in nevelen gehuld, maar hetgeen we gespeeld hebben doet vermoeden dat Assassin’s Creed: Mirage een beetje het vaste stramien van Ubisoft games volgt. Je begint onderaan de ladder met onderzoeken en beetje bij beetje schakel je kopstukken uit. Vertrouwd, maar tegelijkertijd stellen we wel de vraag of dit niet weer een goedkope manier is om de blauwdruk te recyclen. We hebben er te weinig van gezien om hier concreet in te zijn, maar wat we zagen deed ons niet anders vermoeden. Hopelijk komt de game op dat vlak toch wat meer verrassend uit de hoek.

Stealth gameplay

Tot zover eigenlijk weinig nieuws onder de zon wat betreft Assassin’s Creed. Toch zijn er wel degelijk wat veranderingen te bespeuren in de gameplay. Hoewel de titel heel erg aanvoelt als een moderne Assassin’s Creed-game qua movement en animaties, ligt de nadruk dit keer veel minder op de direct actie. Vanzelfsprekend kun je vijanden te lijf gaan met het mes en zwaard dat je hebt, waarbij je de optie hebt om inkomende aanvallen te blokken en te ontwijken – iets wat je afwisselend van elkaar moet doen. Een gevecht aangaan kan met Jan en alleman, maar waar je in het verleden grote groepen nog vrij eenvoudig van je af kon slaan, zijn een paar welgemikte slagen met een zwaard nu dodelijk. Lees: na drie inkomende slagen legden we al het loodje.

Met drie vijanden om je heen en eventueel een krappe omgeving, is het soms erg klein om het gevecht uitgebreid aan te gaan waar je dan het nadeel van ondervindt. Als hulpmiddelen heb je dan nog wel de rookbom, waarmee je je snel uit de voeten kunt maken. Daarnaast kun je ook met werpmessen proberen vijanden op afstand stilletjes uit te schakelen of ze juist afleiden door een geluidsgranaat te gooien die vijanden aantrekt. En dan te bedenken dat ons wapenwiel nog niet gevuld was, dus gaandeweg krijg je meer mogelijkheden ter beschikking om de vijanden aan te pakken. Desalniettemin viel op dat je veel sneller het loodje legt dan voorheen en dat is natuurlijk niet zonder reden.

Met Assassin’s Creed: Mirage keert Ubisoft terug naar de roots en dus ook de stealth gameplay. Dat is immers wat fans al jaren vragen en dit is nu ook wat ze krijgen. Ubisoft grijpt hiervoor terug naar verschillende bekende elementen. Zo kun je vijanden die je nog niet gespot hebben met een druk op de knop uitschakelen middels de hidden blade. Het lijk kan je eventueel ook opruimen om te voorkomen dat je gespot wordt. Naast het toepassen van de hidden blade na het besluipen, is het mogelijk in hooibalen te gaan liggen zodat je niet gesnapt wordt. Daarnaast kun je je verbergen in de struiken en vijanden door te fluiten naar je toe lokken. Vanuit de lucht aanvallen op een traditionele manier behoort eveneens tot de mogelijkheden.

Vertrouwd gevoel

Het spelen met stealth voert best wel de boventoon in de gameplay, maar het is absoluut geen must. Wel is duidelijk geworden dat directe gevechten echt uitdagend zijn, waardoor je als speler meer naar stealth gameplay gepusht wordt, omdat dit domweg veiliger en efficiënter is. Hierbij heb je als Hidden One ook de mogelijkheid om op te gaan in je omgeving. Zo kun je je geheel volgens traditie verstoppen in de genoemde hooibalen, maar je ook tussen de mensen begeven of op een bankje gaan zitten. Er zitten zelfs her en der elementen in die ook in de eerste Assassin’s Creed zaten, wat het dus een oud en vertrouwd gevoel geeft.

Tegelijkertijd is Assassin’s Creed: Mirage nog steeds Assassin’s Creed qua gameplay structuur. Nu speelden we slechts een paar missies, maar wat gelijk opviel bij de wat grotere missie later in de game, is dat het nog steeds erg leunt op het voor wat hoort wat principe. Zo moesten we informatie verzamelen over een bepaalde locatie, waarvoor we een theeverkoper nodig hadden. Die wilde de informatie pas geven nadat we zijn thee terug hadden gehaald. Dit zette ons weer op het pad om een kleine basis te beroven en die thee te fixen, om zo de informatie te krijgen die we nodig hadden. Het is precies zoals elk ander deel qua missies ook is opgebouwd en hoewel het natuurlijk prima bezigheidstherapie is, kan je je wel afvragen of dat vooruitstrevend is.

Als Hidden One strijd je voor een belangrijk en groot doel, waarbij het zaak is om efficiënt en adequaat met je middelen om te gaan om dat te bereiken. Roshan weet bijvoorbeeld gewoon met geld de informatie te kopen die ze nodig heeft, maar in dit geval werden wij als speler op een stompzinnige missie gestuurd die contextueel ook nog eens best wel raar is. Het stelen van thee bij een basis en dat 30 meter verderop bij de eigenaar afleveren is natuurlijk best gek. Want als de diefstal ontdekt wordt en ze zien dat de theeverkoper weer thee heeft, dan is het geen rocket science om te achterhalen wie erachter zit. Maar daar gaat de game compleet aan voorbij, al is dit wel typisch Assassin’s Creed.

Voorlopige conclusie

Assassin’s Creed: Mirage gaat terug naar de roots en dat is goed voelbaar in de gameplay, die beduidend meer naar stealth leunt en je niet per se motiveert om de harde actie op te zoeken. Tegelijkertijd voelt, oogt en speelt de game als een modern deel, wat een aangename ervaring is. Al plaatsen we wel onze vraagtekens bij de missiestructuur. Het zojuist gegeven voorbeeld is precies wat voor metaalmoeheid in de franchise zorgt en daar stapt Ubisoft maar niet vanaf. Maar misschien is het van onze kant wat mierenneuken, want feit is wel dat Assassin’s Creed: Mirage tijdens de hands-on als een vertrouwde game aanvoelde, die alle hokjes lijkt af te vinken om je vooral een leuke tijd te bezorgen. Wat hierin meehelpt is de boeiende setting van Bagdad, die sfeervol gepresenteerd wordt.