Review | Assassin’s Creed: Mirage – Het is alweer een aantal jaar geleden dat Ubisoft is gestopt met het jaarlijks uitbrengen van een nieuwe Assassin’s Creed-game, maar nooit eerder hebben fans bijna drie jaar moeten wachten op een nieuwe game in de franchise. Zelfs tussen Assassin’s Creed: Syndicate en Origins, waarin de overstap werd gemaakt van een actie-avontuur naar een RPG, zat slechts twee jaar. Met Assassin’s Creed: Mirage belooft Ubisoft een terugkeer naar een meer traditionele Assassin’s Creed-ervaring, waarbij je daadwerkelijk in de schoenen stapt van een Hidden One. De vraag die bij ons leefde, en waarschijnlijk bij velen van jullie ook, is in hoeverre dit ook daadwerkelijk is gelukt. Wij hebben het antwoord.

Van straatrat naar meester Assassin in spe

Voor het eerst in een lange tijd focust het verhaal van Assassin’s Creed zich nu niet op aanverwanten van de Assassins, zoals het geval was met Eivor en Kassandra, maar stap je echt in de schoenen van een Assassin. Het is het verhaal van Basim, met wie Assassin’s Creed: Valhalla spelers ongetwijfeld al bekend zijn. Je begint als de 17-jarige Basim op de straten van Bagdad in het 9e-eeuwse Mesopotamië onder het regime van het Abassid kalifaat. Een leven waar de jonge Basim geen genoegen uit haalt, hoe goed hij ook mag zijn in het stelen van waardevolle spullen en het ontwijken van het gezag. Daarnaast kampt de jonge dief ook met problemen, zo wordt hij in zijn dromen geteisterd door een mysterieuze Jinn. Dankzij een reeks gebeurtenissen komt Basim al snel in aanraking met de Order of the Ancients, die duidelijk hun grip hebben op de leiders van het kalifaat, en de Hidden Ones, die het volk hun vrijheid willen teruggeven. Basims leven staat volledig op zijn kop, en al snel zal hij in opleiding gaan bij de Hidden Ones om mee te strijden tegen de geheime orde.

Er zijn twee controversiële aspecten in de Assassin’s Creed-verhaallijn, namelijk de delen van het verhaal die zich in het heden afspelen en momenten waarop de Isu, ook wel bekend als ‘Those Who Came Before’, de boventoon voeren. Het hedendaagse verhaal van Assassin’s Creed wordt helemaal niet bevorderd in Mirage, wat jammer is om te zien, gezien het feit dit steeds belangrijker werd in de voorgaande drie games. De Isu en hun technologie zijn wel onderdeel van het hoofdverhaal in Assassin’s Creed: Mirage. De momenten waarop zij op de een of andere manier betrokken zijn, zijn de interessantere delen van het verhaal.

Dat brengt ons bij de kwaliteit van het verhaal. De verhalen van de twee voorgaande games, Odyssey en Valhalla, begonnen en eindigden vrij sterk met spectaculaire taferelen, maar kampten beide met problemen in het tempo. Simpel gezegd, er was amper ontwikkeling in het verhaal tijdens de tussenfase en helaas is dit een probleem dat zich ook hier voordoet. Mirage begint ijzersterk met misschien wel de beste proloog in de franchise, om vervolgens, afgezien van een aantal interessante momenten, in saaiheid te vervallen. De personages die je ontmoet zijn allesbehalve memorabel en worden amper ontwikkeld. Zonde, maar niet verrassend gezien de laatste Assassin’s Creed-releases. Het is ook niet zo dat Ubisoft geen goed Assassin’s Creed-verhaal kan neerzetten; dat laten ze zien in het spectaculaire slotstuk, waarin het verhaal eindelijk weer een goede ontwikkeling ziet.

De straten en daken van Bagdad

Waar het verhaal nog wat te wensen overlaat, is er een verbetering die boven alles uitsteekt: het wereldontwerp en daarmee ook de parkour-gameplay. Het spel speelt zich af in een dichtbevolkte en dichtbebouwde stad, vergelijkbaar met de Assassin’s Creed-games voor Origins, en dit komt de ervaring alleen maar ten goede. De parkouropties zijn exponentieel toegenomen, wat niet alleen het navigeren door de stad leuker maakt, maar ook meer diversiteit creëert in de manieren waarop je een doelwit kunt benaderen. Veel elementen keren terug uit eerdere games, zoals touwlijnen waarop je kunt balanceren en liften waarmee je snel op het dak kunt komen, evenals nieuwe elementen zoals een stok waarmee je snel van het ene naar het andere dak kunt bewegen. Zijwaarts springen maakt helaas nog geen terugkeer, maar het is een wereld van verschil vergeleken met de vorige Assassin’s Creed-game.

Wordt een schaduw

De belofte om terug te gaan naar de roots van de serie betekent, naast de verbeterde parkour-gameplay, dat oude systemen weer worden geïntroduceerd. Spelers hebben opnieuw toegang tot enkele sociale stealth-opties, zoals het verstoppen op een bankje of tussen een groep (bewegende) mensen. Een nieuwe toevoeging is het gebruik van vermommingen, waarmee je je in bepaalde situaties zonder problemen onder de vijand kunt mengen. Hoe beruchter je bent, hoe sneller je wordt aangevallen. Het beruchtheidsysteem is dus ook terug van weggeweest en je kunt je beruchtheid verminderen door ‘gezocht’-posters van de muren af te rukken of door een ‘Munadi’ (een soort spreker) te betalen met een ‘favor’-token. Doe je dat niet? Dan zijn er gelukkig nog tal van plekken om je te verstoppen, al zal je beruchtheid daardoor niet afnemen

Bovendien is het voor Basim met zijn roots als straatrover natuurlijk mogelijk om te zakkenrollen, maar dat werkt nu ietsje anders dan voorheen. Wanneer je iemands zakken probeert te rollen, zul je een quick time-event succesvol moeten afronden. Door met succes van mensen te stelen, krijg je Dirhams (de valuta in Mirage), voorwerpen of favor tokens. De favor tokens zijn een nieuwe valuta waarmee je dus zoals eerder genoemd verschillende NPC’s kunt omkopen voor een gunst. Je hebt verschillende tokens voor verschillende soorten personages, zoals aparte tokens voor handelaren en geleerden. Deze verschillende NPC’s in het spel kunnen bijvoorbeeld op hun beurt weer vijanden voor je afleiden, je helpen met vechten of je helpen om een vijandelijke nederzetting binnen te dringen.

Geen eenmansleger

In Odyssey en Valhalla was het dankzij alle vaardigheidsopties vrij gemakkelijk om in je eentje als een soort god de eilanden van Griekenland en de velden van Engeland onveilig te maken. In Mirage zal dit je waarschijnlijk niet lukken. De combat is nog nagenoeg hetzelfde, al voelt het wat langzamer aan en je zult snel overrompeld worden als je tegenover een groot aantal vijanden staat. Door deze verandering wordt duidelijk dat Mirage liever heeft dat je vijanden geruisloos uitschakelt, maar het voelt nooit als een verplichting. Het is gewoon de meest efficiënte manier om je doel te bereiken, ook deels dankzij de nieuwe Focus skill, waarmee je gemakkelijk maximaal vijf vijanden achtereen in één keer kan omleggen. Dat gezegd hebbende is de combat niet erg meeslepend en voelt het meer als een taak dan vermaak.

In de game zul je geen XP krijgen of levels omhoog gaan, maar krijg je vaardigheidspunten op basis van je voortgang in het spel. Deze punten kun je besteden in drie vaardigheidsbomen: één voor (stealth) combat, één voor je Assassin-tools en één voor je adelaar Enkidu, die dezelfde functie heeft als je gevogelte vrienden in Origins, Odyssey en Valhalla. Dit keer ben je echter helemaal niet afhankelijk van je vogel, want Basim beschikt zelf ook over Eagle Vision die constant actief is (zolang je niet rent). Dit in tegenstelling tot Odin Sight en Animus Pulse. Hiermee kun je dus gemakkelijk vijanden en mogelijkheden waarnemen.

Als Assassin krijg je daarnaast de beschikking over een aantal tools, zoals rookbommen, werpmessen, vallen die vijanden bewusteloos maken en meer. In totaal zijn er vijf tools die je kunt vrijspelen wat begint met de messen. Alle andere tools kun je zelf kiezen in welke volgorde je ze vrijspeelt en op welke manier je ze upgrade. Deze toevoeging zorgt ervoor dat iedereen een iets andere ervaring zal hebben, aangezien hun speelstijl zich zal ontwikkelen op basis van de tools die zij tot hun beschikking hebben. Deze vorm van vrijheid in de ontwikkeling van de gameplay mogelijkheden is iets wat we toejuichen en graag terug willen zien in toekomstige Assassin’s Creed-games.

Een fusie tussen oud en nieuw

Hoewel er veel oude systemen terugkeren, is er echter een duidelijk probleem, namelijk dat Mirage bedoeld was als uitbreiding voor Valhalla en dus is gebouwd op het fundament van die game. Het is overduidelijk dat de ontwikkelaar zoveel mogelijk heeft geluisterd naar de wensen van fans van de oudere Assassin’s Creed-games, maar werd beperkt door de bestaande systemen. De sociale stealth systemen voelen alsof deze bovenop de bestaande RPG-systemen zijn gebouwd, in plaats van dat het kernsystemen zijn. De game is qua gameplay in ieder geval een stap in de goede richting voor fans van de oudere stijl games, maar voelt tegelijkertijd vooral als een fusie tussen oud en nieuw. Het risico bestaat dat het daardoor voor velen zal aanvoelen als ‘net niet’.

Checklists

Ondanks dat de game wat kleiner is van formaat dan voorgaande games, biedt het spel nog genoeg content om je mee te vermaken. Je hebt natuurlijk het hoofdverhaal, waar je zo’n 14 à 15 uur zoet mee zult zijn als je je erop focust. Daarnaast heb je nog Assassin-contracten, waarvoor je vaak een doelwit moet uitschakelen, een object moet stelen uit een huis of iemand veilig moet escorteren naar een locatie. Deze missies hebben helaas geen interessant narratief en bieden ook niet echt unieke gameplay ervaringen. Het is dus meer van hetzelfde en de beloningen zijn ook niet heel spannend. Je krijgt bij het voltooien vaak Dirham, favor tokens en materialen om je tools mee te upgraden.

De zijcontent waar wij ons het meest mee hebben vermaakt zijn de Tales of Baghdad missies. Dit zijn kleine (scripted) missies waarin je interactie hebt met de inwoners van Bagdad en waarmee je meer over hen te weten komt. Deze missies zijn vermakelijk doordat je vaak net wat andere acties moet uitvoeren dan in de andere missies van het spel. Daarbij is de dialoog vaak geestig of juist heel emotioneel. Ondanks dat het vaak hele korte missies zijn, is het juist één van de leukere dingen om te doen. Daarom hadden we er graag meer van gezien, want veel van deze missies zijn er helaas niet. Tot slot zijn er vooral nog verzamelobjecten, zoals artefacten en mysterieuze scherven die je moet stelen, en als hoogtepunt misschien wel de animusfragmenten die meer informatie over Bagdad ontgrendelen in de Codex.

Gewoon prima en een genot voor het oor

Assassin’s Creed: Mirage weet op grafisch gebied geen hele grote verbetering te bieden ten opzichte van zijn voorgangers. Dit is natuurlijk niet erg, omdat Assassin’s Creed er over het algemeen altijd wel goed uitziet. Toch zou het mooi zijn als de serie ooit de grafische kwaliteit van de gebouwen en straten van Parijs in Assassin’s Creed: Unity, een game die nu al bijna tien jaar oud is, zou kunnen overtreffen. Het spel heeft twee verschillende grafische modi: een Quality modus met als doel een 4K-resolutie en een 30fps limiet. In deze modus hadden we soms wel wat framedrops, daarom zul je waarschijnlijk de beste ervaring hebben met de Performance modus, waarin je een stabiele 60fps behoudt tegen een variabele resolutie.

Assassin’s Creed heeft sinds de conceptie van de franchise altijd al een uniek geluid gehad waaraan je de games kunt herkennen. De eerste soundtracks werden gecomponeerd door Jesper Kyd en sindsdien zijn er diverse componisten geweest die de muzikale identiteit goed hebben weten over te brengen. Dat is ditmaal niet anders; de unieke Assassin’s Creed-smaak is perfect vertaald naar de 9e-eeuwse setting van Bagdad. De soundtrack creëert een fijne sfeer met veel variatie in muziekstukken die altijd goed bij de gameplay momenten en scènes passen. De kwaliteit van de Engelse nasynchronisatie is echter wat wisselend. De stemmen van hoofdpersonages zoals Basim, Roshan en Nehal zetten een goede prestatie neer, maar andere personages voelen soms wat plat. Voor de immersie is het ook aan te raden om het spel in ieder geval een tijdje met Arabische stemmen te proberen.

Gespeeld op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar op: PlayStation 4, Xbox One, Xbox Series X|S en pc.

Conclusie

Met een dichtbebouwde stad vol parkourmogelijkheden en de herintroductie van sociale stealth-opties, zullen fans van het actie-avonturen tijdperk van Assassin's Creed zeker blij zijn. Echter, de fusie tussen de oude en nieuwe Assassin's Creed-games voelt nog steeds meer als Valhalla dan bijvoorbeeld Assassin's Creed II, en voldoet nog niet helemaal aan de wens om terug te keren naar de traditionele formule van weleer, maar zet wel een goede stap in die richting. Het verhaal richt zich eindelijk weer eens op een Assassin, maar weet helaas buiten het begin en het slotstuk geen diepe indruk te maken. Er is genoeg content om je mee te vermaken, met als hoogtepunt de Tales of Baghdad. Voor de rest zullen de randactiviteiten wel bekend aanvoelen als je al eerder Assassin's Creed hebt gespeeld. De grafische Quality modus valt bovendien wat tegen, dus zul je waarschijnlijk de beste ervaring hebben in de Performance modus. Al met al biedt Assassin's Creed: Mirage hoop voor een betere toekomst met een grotere focus op stealth, maar er is nog genoeg ruimte voor verbetering

Pluspunten

  • Level design
  • Beste parkourgameplay in jaren
  • Iconische soundtrack
  • Tales of Baghdad
  • Grotere focus op stealth...

Minpunten

  • ...maar systemen voelen meer als een toevoeging dan de kern van het spel
  • Verhaal staat lang stil
  • Framedrops in Quality modus
  • Saai combatsysteem
  • Kwaliteit stemmenwerk is wisselend

7.5