Special: Call of Duty: Modern Warfare 3 – Singleplayer campagne – In 2019 keerde Captain Price met zijn team terug in de reboot van Call of Duty: Modern Warfare dat in 2022 een vervolg kreeg. Het verhaal was daarmee zeker nog niet klaar en nu een jaar later kunnen we opnieuw met het iconische personage en zijn maten aan de slag. Dat is voor Call of Duty begrippen behoorlijk snel en hoewel Call of Duty: Modern Warfare 3 nog niet helemaal uit is, konden we wel aan de slag met de singleplayer. Tijd om daar wat meer over te vertellen terwijl we geduldig uitkijken naar de release van de rest van de game volgende week vrijdag.

Makarov en zijn plan

Het verhaal van dit derde deel legt de focus voornamelijk op oude bekende Makarov, die op ingenieuze wijze tracht een nieuwe oorlog te ontketenen. In de kern is het puur een terrorist die op mondiaal niveau opereert en schimmige spelletjes achter de schermen speelt, wat begint met zijn spectaculaire ontsnapping uit de Gulag. Nadien doorloop je een reeks van missies die je naar allerlei uithoeken van de wereld brengen, dus aan afwisseling geen gebrek. Tussen de missies door krijg je traditiegetrouw mooie cutscènes te zien al valt wel op dat de framerate daarin lager ligt. Qua verhaal doet het op zich best leuke dingen, maar gezien de reeks al zo lang loopt hoef je geen verrassingen te verwachten op dat vlak.

Dit komt bekend voor

De campagne is echter niet heel erg lang. Zelf deden we er ruim vijf uur over en namen we alle tijd, al zijn er andere redactieleden die er in pakweg vier uur al doorheen waren. Het is overduidelijk één van de kortste campagnes in jaren. Dit valt op zich wel te verklaren, want ze hebben slechts één jaar de tijd gehad. Dit ziet ook zijn uitwerking in de opzet van de missies, want hiervoor wordt het één en ander gerecycled. Zo zul je levels bezoeken waarvan we het vermoeden hebben dat het fragmenten van de nieuwe Call of Duty: Warzone 2.0 map zijn, of deel uitmaken van een grotere map voor één van de multiplayer modi.

Richting het einde krijgen we nog te maken met wat nostalgie, eveneens in het kader van Warzone en dat is op zich een leuk weerzien. Tegelijkertijd kan je je wel afvragen of het een goed idee was om een singleplayer campagne uit de grond te stampen in slechts een jaar tijd. Het resultaat is namelijk zoals ze zo mooi noemen een ‘mixed bag’. Eigenlijk valt de campagne op te delen in twee kampen: open levels en lineaire levels. De lineaire levels zijn scripted en volgen het vaste Call of Duty stramien met toffe setpieces, bij momenten schitterende omgevingen en afwisseling waarbij het teamgevoel echt moet spreken.

De open levels, Open Combat Missions genaamd, zijn qua opzet niet lineair met als gevolg dat je zelf je route kunt bepalen van doelstelling naar doelstelling. Hierbij zitten ook opdrachten die geen vaste volgorde van voltooien vereisen. Opvallend aan deze missies is dat de ontwikkelaar een soort Warzone concept introduceert, want her en der kun je oranje kisten vinden die wapens bevatten. Die speel je dan vrij en vervolgens kun je bij het herspelen of een loadout drop je selectie van materiaal opnieuw bepalen. Daarbij pik je onderweg ook verschillende extra attributen op, zoals Field Upgrades en killstreaks – al is het wat vreemd dat het zo open en bloot op je pad ligt. Als je Warzone hebt gespeeld, dan komt het allemaal erg herkenbaar voor.

Grote verschillen

Een meer open benadering van de singleplayer is zeker niet verkeerd, al vragen we ons wel af of dit de juiste route voor een Call of Duty campagne is. De Open Combat Missions steken op visueel vlak namelijk best wel af tegen de meer lineaire levels. Assets uit Warzone worden hergebruikt en het oog voor detail is overduidelijk van een lager niveau. Dit oogt best wel gek, want daardoor is er geen constante lijn te bespeuren. Dus waar het idee op papier misschien best wel goed was, valt de uitvoering toch een beetje tegen. Met name vanwege de kwaliteitsverschillen tegenover de lineaire levels, maar ook omdat het niet het echte Call of Duty campagne gevoel brengt en dat is jammer.

Dit wordt wat gecamoufleerd doordat de typen levels elkaar afwisselen. Het is zeker niet onaardig om er doorheen te gaan, maar tegelijkertijd voelt het een beetje goedkoop aan. Het wandelen door een besneeuwd bos met een sniper in de verte die je elk moment om zeep kan helpen brengt enige spanning, wat weer om zeep geholpen wordt als je voor de zoveelste keer een typisch Warzone gebouw inloopt waarvan je de layout kunt dromen. Sledgehammer Games heeft het zichzelf gemakkelijk gemaakt door te stellen dat Open Combat Missions een nieuwe feature is, waar ons vooral het gevoel bekruipt dat het een shortcut is om in een jaar tijd een singleplayer campagne uit de grond te stampen. Hierdoor ontstaat er een degradatie in de waarde van de campagnes door de jaren heen.

Heerlijke actie

Maar waar we aan de ene kant kritisch zijn, moeten we ook benoemen dat de lineaire levels wel dat klassieke gevoel oproepen. Dit ingeleid door al dan niet boeiende cutscènes die één van de grootste terroristische complotten ooit blootlegt, al dan niet gebaseerd op de vele proxy wars en schimmige geopolitieke spellen die in de realiteit plaatsvinden. Daar haakt de game meer dan prima op in door zijn eigen verhaal te vertellen en raakvlakken te hebben met de originele trilogie, daar waar het wel een eigen route neemt om iets nieuws te bieden. De actie op zichzelf is zoals vanouds meer dan prima, het knallen gaat lekker – al is de hitdetectie niet altijd even goed – en de middelen die je ter beschikking krijgt geven de illusie dat je echt tot de top van de soldaten behoort en dat is tof.

Qua gameplay valt er in die zin weinig negatiefs te melden, want het voelt en speelt als vanouds vertrouwd. Na het opstarten zit je er direct weer in en dankzij de afwisseling zal het niet gaan vervelen. Al moeten we hierbij wel opmerken dat de game best wel ruw is als het op secundaire elementen aankomt. Zo is de AI verre van scherp, ze rennen als een kip zonder kop rond en op Recruit schieten ze overal op, behalve op jou. Daarbij komt nog dat Captain Price of één van je maten op willekeurige momenten als een volstrekte idioot rondjes gaat rennen en ook de animaties zijn niet altijd even vlot, wat een beetje afbreuk aan de immersie doet. Men borduurt overduidelijk voort op de basis van vorig jaar zonder daar echt noemenswaardige technische verbeteringen op los te laten.

Vermakelijk, maar…

Nu we de singleplayer campagne van Call of Duty: Modern Warfare 3 uitgespeeld hebben in afwachting op de multiplayer, hebben we wat gemengde gevoelens. Bij momenten krijg je die klassieke singleplayer ervaring, maar dat wordt dan weer verstoord door de Open Combat Missions. Die zijn zeker niet slecht, maar voelen goedkoop aan vanwege het recyclen van assets, en het past ook niet helemaal in het straatje van de klassieke Call of Duty campagnes. Daarbij zijn er technisch wat issues die wat afbraak aan de immersie doen, maar feit blijft dat we ons wel vermaakt hebben ondanks dat dit de zwakste en kortste campagne van de drie delen is. Volgende week gaan we met de multiplayer en Zombies aan de slag, nadien mag je onze eindbeoordeling verwachten.