Review | Final Fantasy VII Rebirth – Wil je je even heel oud voelen? Final Fantasy VII kwam oorspronkelijk uit in 1997 en viert dit jaar dus al zijn 27e verjaardag. Je zou het misschien vandaag de dag niet meer beseffen, maar de game was indertijd revolutionair, zowel voor het (J)RPG-genre als gaming in het algemeen. We drukken even op de fast-forward knop naar het jaar 2020, toen Square Enix na járen wachten op de proppen kwam met Final Fantasy VII Remake, een game die ook nog eens de term ‘remake’ een geheel nieuwe invulling gaf en zo nog maar eens een beetje gamegeschiedenis schreef. Het verhaal van Cloud en co. gaat nu verder in Final Fantasy VII Rebirth, het tweede deel van de – excuses voor de foutieve term – ‘Remake trilogie’ en wij werden, net zoals bij de originele game en bij de eerste Remake, wederom keihard van onze sokken geblazen.

Verstoppertje spelen met Sephiroth

Final Fantasy VII Rebirth is een directe sequel op Final Fantasy VII Remake en dus is het heel sterk aangeraden die game eerst te spelen… al spreken we daar de makers wel even tegen. Ja, in principe kan je direct in Rebirth springen (nogmaals: doe jezelf een plezier en speel de vorige game toch maar) door de recap-video te bekijken, maar toch hebben we het gevoel dat je hierdoor veel achtergrondinfo mist. De laatste keer toen we onze helden zagen, werd Sector 7 in Midgar helemaal naar de verdoemenis gebombardeerd door het kwaadaardige bedrijf Shinra én we kregen als kers op de taart ook een epische face-off met de ‘one-winged angel’ Sephiroth himself. De stad Midgar heeft tonnen stof moeten happen en ligt helemaal in brokken: tijd dus om nieuwe oorden op te zoeken! Wat volgt is een epische tocht op de planeet ‘Gaia’ waarbij Cloud op zoek gaat naar Sephiroth én zijn eigen rol in diens meesterplan.

In zekere zin betreft het hier nog steeds een herwerkte versie van het verhaal uit de originele game en een groot deel van de gebeurtenissen is dan ook ‘hetzelfde’. Dat is geen minpunt trouwens, want het verhaal was toen al geweldig en dat is het nu nog steeds. Sterker nog: bepaalde gebeurtenissen opnieuw mogen aanschouwen met gloednieuwe visuals via cutscènes die zo prachtig gechoreografeerd zijn, is een waar genot. De flashback-sequentie in Nibelheim, het deel uitmaken van de militaire parade in Junon, een bezoekje brengen aan de Gold Saucer en nog veel meer: het zijn stuk voor stuk momenten die ons kippenvel bezorgden en ons terug katapulteerden naar tijden van lang gelee. Nostalgie in overvloed! Er is een reden waarom deze game zo’n legendarische status heeft verworven: het verhaal zit bomvol memorabele momenten en de scenario’s zijn enorm creatief en gevarieerd. Ook nu, jaren later, is dit het geval.

Een tocht door het onbekende

Sephiroth is niet de enige bedreiging, want tijdens je tocht word je constant opgejaagd door Shinra en hun agenten, de Turks. En oh ja… dan zijn er ook nog de ‘Whispers’ en de mysterieuze mannen in het zwart. Final Fantasy VII Remake maakte al duidelijk dat Sephiroth de geschiedenis van het originele verhaal probeert te herschrijven, terwijl de planeet zelf daar koste wat het kost een stokje voor wilt steken. Om met de deur in huis te vallen: ja, er zitten opnieuw (grote) verschillen tussen het originele verhaal en deze ‘reimagination’. We willen dolgraag vertellen over al deze momenten en onze theorieën delen, maar specifieke details weggeven zou zonde zijn. Wel kunnen we vertellen dat het een emotionele rollercoaster is met heel wat memorabele momenten en evenveel ‘mindfucks’. Ofwel: hoe je een verhaal dat al enkele decennia oud is nog steeds spannend kunt maken!

Wat het verhaal ook goed doet, is het mixen van serieuze scènes met luchtige komische momenten en hier en daar een emotionele (en soms romantische) toets. We moeten je wel even waarschuwen dat die humor soms wel wat ‘over-the-top’ kan gaan: er passeren een paar heel excentrieke personages de revue en je moet je even op dezelfde gekke golflengte afstellen om deze taferelen te appreciëren. Nog een kleine opmerking: Tetsuya Nomura heeft aan de game meegewerkt, dus wees niet verrast als het allemaal net even bovengemiddeld complex wordt. Dit zijn geen minpunten, maar wel zaken waar je best van op de hoogte bent zodat je mentaal voorbereid bent.

‘Victory Fanfare’

Het verhaal is een belangrijke pijler in Final Fantasy-games, maar de combat is dat evengoed. Over hoe gevechten verlopen in Final Fantasy VII Rebirth kunnen we kort zijn: je hebt nog steeds de enorm geslaagde mix tussen het klassieke ATB-systeem en de moderne actiegerichte combat die Final Fantasy VII Remake indertijd introduceerde. Uiteraard is het systeem uitgebreid met nieuwe features, maar in de basis is het dus wel hetzelfde gebleven en eerlijk: we hadden het eigenlijk ook niet anders verwacht, want het werkt gewoon goed. We bespraken deze nieuwe features al in onze preview en we kunnen nu, na het uitspelen van het volledige product, met zekerheid zeggen dat ze het systeem verrijken en nog beter maken dan het al was.

Teamwork staat ditmaal meer centraal, door de toevoeging van ‘synergy’ aanvallen, een evolutie van het ‘synergise’ systeem uit de ‘EPISODE INTERmission’-DLC van Final Fantasy VII Remake. Door een bepaald aantal vaardigheden te gebruiken in een gevecht met verschillende personages, speel je zo’n synergy aanval vrij. Twee personages voeren hierbij samen een sterke aanval uit, vaak met een bijkomend effect (tijdelijk gratis spreuken kunnen afvuren, een extra ATB-balk voor de rest van het gevecht, etc.). Door de loop van het verhaal heen speel je verschillende van deze vaardigheden vrij (middels een individuele skill-tree per personage) en ze zijn enorm nuttig, soms zelfs cruciaal, om bepaalde (baas)gevechten mee tot een goed einde te brengen.

Die baasgevechten zijn er bovendien in overvloed: in ware Final Fantasy-stijl loop je met de regelmaat van de klok wel ergens één of ander groot monster of sterke tegenstander tegen het lijf. Enkele oude bekende steken de kop op – de Tonberry King geeft ons nog steeds koude rillingen – maar ook heel wat nieuwe vijanden proberen je het moeilijk te maken. Ook hier enorm veel variatie: de designs zijn uniek, elk gevecht is anders en je zal telkens een gepaste strategie moeten verzinnen, vaak gebaseerd op de zwaktes van je vijand. Er zijn ook enkele nieuwe personages om mee te spelen, sommigen permanent (Red XIII en Cait Sith) en anderen tijdelijk (ontdek zelf maar wie). Elk personage heeft een eigen speelstijl en je kan tijdens gevechten vlot wisselen tussen de verschillende leden van je party: nóg meer variatie en nóg meer plezier op het slagveld!

Voor de wetenschap!

Waar Final Fantasy VII Remake eerder lineair was, liggen de zaken hier even anders. In de originele game kwamen onze helden na de vlucht uit Midgar in een open wereld terecht en ook ‘Rebirth’ kiest nu voor een meer open leveldesign… al zouden we het niet per se een ‘openwereldgame’ pur sang noemen. De game volgt nog steeds dezelfde hoofdstukken-structuur als zijn voorganger, maar in verschillende van die hoofdstukken word je vrijgelaten in een gebied waar je naar hartenlust kan exploreren en allerlei activiteiten kan uitvoeren als je even afleiding wilt van het hoofdverhaal. Centraal hierin staat Chadley, de cyborg wetenschapper die in Final Fantasy VII Remake zijn intrede deed. Hij heeft heel wat interessante spots aangeduid op je map, die je vervolgens moet gaan onderzoeken in de naam van de wetenschap.

Elke plek heeft zo zijn eigen activiteit en bijhorende beloning: beklim een toren om zo meer spots op je kaart te onthullen, vecht tegen monsters voor zeldzame grondstoffen, scan artefacten voor sterke materia en ga op zoek naar zogenaamde ‘protorelics’ voor een wel heel bijzondere verrassing… Het zit allemaal leuk in elkaar, al moeten we wel opmerken dat de gebieden soms iets te leeg zijn. We leggen de nadruk op soms, want dit was vooral in het eerste gebied opvallend en later een stuk minder. Dit is te danken aan onze gevleugelde vriend, de chocobo. Elk gebied heeft een unieke chocobo met een eigen vaardigheid (muurklimmen, vliegen, etc.) waarvan de latere gebieden gebruik maken. Hierdoor wordt het bereiken van die genoemde spots een soort ruimtelijke puzzel wat die lege gebieden tussendoor wel ietwat interessanter maakt. De chocobo in het eerste gebied valt buiten de boot en heeft geen dergelijke vaardigheid… ocharm!

Zijmissies en minigames à volonté!

Het zou geen RPG zijn zonder zijmissies natuurlijk en ook Final Fantasy VII Rebirth heeft er zo heel wat in de aanbieding. In elk gebied loopt er wel één of andere sukkelaar rond die ergens hulp bij nodig heeft en jij bent daar uiteraard de geknipte persoon voor! Deze zijmissies waren een minpunt in de vorige game, want ze voelden veelal aan als lege opvulling, en Square Enix heeft die kritiek duidelijk gehoord. De zijmissies zijn ditmaal een stuk interessanter, met telkens een eigen verhaallijn en soms zelfs unieke dungeons en baasgevechten. Ook geven ze heel wat XP- en vaardigheidspunten of speciale items, dus er is eigenlijk geen reden om ze te negeren. Bieden ze dan allemaal een diepgaand narratief? Welnee, maar de entertainmentwaarde is er wel en er is ook voldoende variatie.

(Oudere) Final Fantasy-games staan ook bekend om hun minigames en die zijn er hier in overvloed! De makers zijn all-out gegaan om tientallen minigames in het spel te droppen en wonderbaarlijk genoeg zijn deze ook telkens uniek en doorgaans heel leuk om te doen. Chocobo-racing, een ritmegame op de piano, een 3D-brawler, een enorm verslavend kaartspel en nog talloze andere leuke verrassingen staan op je te wachten. Je kan telkens items verdienen door een hoge score neer te zetten en voor je het weet ben je helemaal verslaafd. De makers hebben overigens niet gelogen: als je álles in de game gedaan wilt hebben, dan zal je inderdaad zo’n 100 uur nodig hebben.

Middelmatig boeltje en grandioos meesterwerk

Op visueel vlak heb je de keuze uit twee modi: graphics en performance. Die eerste geeft je een 4K-resolutie met zoveel mogelijk grafische toeters en bellen, maar dan met een framerate van 30fps. De tweede geeft je dan 60fps, maar met een lagere (dynamische) resolutie. De omgevingen zijn visueel zeker en vast sfeervol… maar bij momenten ziet alles er toch wel een beetje rommelig uit. Vooral in de performance modus lijkt het soms alsof sommige (achtergrond)personages te veel mako hebben gesnoven en hierdoor gereduceerd zijn tot een hoopje pixels, zelfs na het installeren van de ‘day one-patch’. Ook grafische pop-in is jammer genoeg een frequent probleem. Gelukkig is de framerate wel heel stabiel, maar je moet er dus wel wat voor over hebben.

Muziek is een krachtig wapen. Waarschijnlijk heb je ooit al wel eens dat gevoel ervaren waarbij je, door het horen van een stuk muziek, helemaal meegevoerd wordt naar een nieuwe wereld of waarbij je spontaan moet terugdenken aan een mooie of emotionele herinnering. Dat is wat de Final Fantasy VII soundtrack met ons heeft gedaan: de muziek is werkelijk prachtig! Of het nu de zachte pianotonen zijn van Aerith’s of Tifa’s theme, het vrolijke deuntje van de Gold Saucer, de talloze iteraties van het beroemde ‘victory fanfare’ deuntje, keiharde metal muziek bij een episch gevecht of de theme song ‘No Promises to Keep’: de soundtrack is één van de beste soundtracks die we ooit hebben gehoord in een game. Voeg daar nog eens prima stemmenwerk aan toe in het Japans én Engels, en het auditieve plaatje is compleet!

Gespeeld en beschikbaar op: PlayStation 5.

Conclusie

Final Fantasy VII Rebirth zet het avontuur van Final Fantasy VII Remake voort en weet hierin ook het hoge niveau aan te houden. Of je nu het origineel hebt gespeeld of niet: het verhaal is een spannende, grappige en emotionele rit met heel wat gevarieerde scenario’s en nieuwe plotwendingen. De combat is opnieuw heel snel en soepel, met nieuwe toevoegingen die het systeem nog beter maken dan het al was. Je krijgt ook voldoende kansen om deze te benutten, want er staan weer heel wat leuke baasgevechten op je te wachten! Naast het hoofdverhaal zijn er ook voldoende zijmissies, activiteiten én minigames om je mee bezig te houden en ook deze zijn geslaagd, al moet je er wel de ‘leegte’ van sommige open gebieden bij nemen. Die gebieden zien er overigens sfeervol uit, maar grafisch had het toch wel beter gekund. Gelukkig is er een prachtige soundtrack die het middelmatige uitzicht van meer kleur voorziet.

Pluspunten

  • (Nog steeds) een geweldig verhaal vol gevarieerde scenario’s
  • Een tocht door het onbekende
  • Goede mix tussen ernst en humor met voldoende emotie
  • Combat systeem met nieuwe toevoegingen
  • Baasgevechten
  • Verslavende minigames en activiteiten
  • Meesterlijk mooie muziek

Minpunten

  • Sommige open gebieden voelen wat leeg
  • Grafisch slordig

9.0