Review: NieR: Automata – Het in 2010 verschenen NieR heeft op het moment van verschijnen bar weinig aandacht gehad. Ondanks dat het een game is van Square Enix, wisten niet veel gamers van het bestaan van de game af. Ikzelf maakte deel uit van het zeldzaamste soort, want ik had de game namelijk zelfs van tevoren gereserveerd in mijn lokale gamestore. Square Enix stond naar mijn mening altijd garant voor kwaliteit en vandaar durfde ik dat makkelijk aan – ook al kende ik de game amper. Na een moeilijke start, wist de game mij ontzettend te verrassen. De sfeer en de soundtrack, maar vooral het verhaal liet niets te wensen over. De gameplay was een beetje stroef, de graphics zelfs toen al enorm achterhaald, maar ik kon niet ophouden met spelen. Al snel verdween de game van de markt. Een ruwe diamant waarvan niemand had gehoord werd al snel het boegbeeld voor de ondergewaardeerde toppers die je gespeeld moet hebben als actie-RPG liefhebber.

Door stomheid geslagen

Een opvolger? Doe niet zo gek! Natuurlijk verdient een game als deze het, maar het was alles behalve een financieel succes en voor grote uitgevers betekent dat meestal dat er in de toekomst niets meer mee zal gebeuren. Ontwikkelaar Cavia, die verantwoordelijk was voor het origineel, hield op te bestaan en de projecten die nog in ontwikkeling waren, werden geannuleerd. Het kon toch haast niet duidelijker dan dat. De verbazing was dan ook zeer groot toen in 2015 plots een sequel voor NieR werd aangekondigd, die later de subtitel Automata kreeg. Een nieuwe ontwikkelaar zou de game interessanter moeten maken voor het grote publiek en de sleutelfiguren die voorheen bij Cavia werkzaam waren, zouden ervoor zorgen dat de originele NieR fans ook aan hun trekken konden komen.

NieR: Automata speelt zich in hetzelfde universum af waarin het origineel zich ook afspeelde, maar dan een groot aantal jaren in de toekomst. Voor de kenners zijn er voldoende referenties en knipogen te vinden, maar het niet kennen van het origineel belemmert de speler van Automata absoluut niet. De shades zijn vervangen door robots en door een oorlog leven er geen mensen meer op de aarde, maar op de maan. Zij hebben toen de YoHRa uitgevonden, die gemaakt zijn om hen te dienen in het leger van de mensen in de strijd tegen de robots. Je neemt de controle over de vrouwelijke 2B, vergezeld door de mannelijke 9S, die beiden getraind zijn om te vechten tegen de robots. In ons geval doen we dat met enorme zwaarden en een vliegend robotje dat een Pod genoemd wordt. Deze kun je gebruiken om vanop afstand op vijanden te schieten, of om een stukje te zweven als je aan hem gaat hangen. Je kunt deze ook upgraden en andere aanvallen geven.

Geen oppervlakkige hack ’n slash game

De combat in de game is enorm snel, zoals we gewend zijn van Platinum Games, maar niet zozeer van NieR. Het is even wennen, maar het vechten verloopt lekker soepel en grote explosies, combo’s en finishing moves, zorgen voor zeer bevredigende gameplay. Het is alles behalve oppervlakkige hack ’n slash gameplay, want sommige vijanden en zeker bazen maken gebruik van de zogeheten ‘Bullet Hell’, waarbij je allerhande projectielen moet omzeilen alvorens je schade kunt aanrichten. Dit zorgt ervoor dat de eindbazen een stuk uitdagender zijn, maar waardoor er ook meer variatie mogelijk is. Het lukt niet alle games om bazen te voorzien van een stukje ‘eigen karakter’ dat wordt doorgevoerd in hun manier van vechten, maar dit lukt de mensen van Platinum op deze manier wel aardig.

Iets nieuws aan de franchise, maar zeker niet nieuw in games, is het feit dat je alles verliest wanneer je doodgaat. Als je je lichaam niet repareert of terughaalt, raak je belangrijke spullen kwijt, waaronder Chips die je gebruikt om je speelstijl te personaliseren. Je kunt er daarom niet zomaar op los hakken en op tijd ontwijken is van groot belang. Ook kun je de lichamen van andere spelers tegenkomen en deze gaan eveneens niet zonder betekenis. Je kunt deze namelijk repareren, waarna ze een tijdje voor je vechten, maar ook herwinnen, waardoor je voor een bepaalde tijd een aantal buffs ontvangt die in de volgende gevechten weer het tij kunnen doen keren.

Het allerbelangrijkste is je Operating System!

Als androïde heb je natuurlijk een OS, dat bestaat uit allerlei chipsets om je van speciale extra’s te voorzien. Je kunt de ruimte voor Chips uitbreiden door ervoor te betalen bij één van de shops en dit is één van de belangrijkste upgrades, naast de vanzelfsprekende upgrades voor je wapens en dergelijke. Zo kun je namelijk Chips toevoegen waardoor je extra schade aanricht, immuun bent voor schade na éénmaal geraakt te worden, HP regeneratie en nog veel meer. Verwijder echter niet zomaar al je Chips, want ook de ‘standaard’ dingen zoals je HP, aangerichte schade en je mini-map vallen onder je Chips. Zonder een HUD spelen is ineens onnodig veel moeilijker. Alsof de one hit KO modus die ‘Very Hard’ heet nog niet genoeg was, welke overigens echt enorm pijnlijk is voor de ziel.

Zo snel als de gameplay is, zo langzaam is het verhaal

Het is niet zeldzaam dat bij een game waarbij het verhaal van groot belang is, er veel aan character bonding wordt gedaan alvorens het verhaal een beetje op gang komt. Ondanks dat dit eigenlijk bij Automata niet het geval is, is het verhaal gewoon niet zo pakkend als bij het origineel het geval was, waarbij je al vanaf het begin enorm betrokken bent met Nier en zijn dochter Yona. Sterker nog, het verhaal is (in het begin) ronduit saai en wist ons niet te pakken. Zeker 10 uur verkenden we de map, die overigens best vervelend is in het gebruik, gevuld met vrij generieke zijmissies waaruit slechts een beetje naar voren kwam wat director Yoko Taro probeerde te bereiken. De verhaal missies worden naarmate het verhaal vordert gelukkig wel steeds interessanter, maar dit is toch de eerste game waarbij ik na een tijdje gewoon mijn interesse verloor in wat de game naast de hoofdverhaallijn nog meer te bieden had.

De opbouw laat wat te wensen over, want zonder dat je het doorhebt, heb je ineens het eerste einde bereikt. Eerder kroop het verhaal vooruit, maar ineens – terwijl het naar ons gevoel helemaal het moment nog niet was – kun je alweer door naar de tweede verhaallijn. Dit is overigens het beste dat ons ooit is overkomen, want hier zien we weer een glimp van het origineel. Je krijgt het verhaal vanuit een compleet ander perspectief te zien en ook speel je nieuwe opties vrij, die je eerder nog niet tot je beschikking had. Het opnieuw uitspelen is een absolute must, want dan krijg je één van de thema’s te zien die Yoko Taro zo goed wist te verwezenlijken in het origineel en nu weer in Automata. Het weet ons tot op de dag van vandaag nog te intrigeren. Helaas zijn de verschillende verhaallijnen wel erg kort als je je slechts focust op de hoofdverhaallijn.

Wie hoge verwachtingen heeft, kan enkel teleurgesteld worden

Hoewel NieR: Automata toch wel interessant uit de hoek komt door de camerastandpunten, die af en toe ineens van 3D naar 2D gaan, en het springen en platformen dat nodig is als je bepaalde geheimen wilt vinden, is er toch weinig over van wat het origineel zo speciaal maakte. Het echte platformen, het puzzelen, de mysterieuze zwart-witte locaties… Wat we verwachtten van NieR: Automata doordat we het origineel hebben gespeeld – en sterker nog: wat nog steeds een persoonlijke favoriet is – werd al bijna geheel uitgesloten vanaf het begin. Daarna werd het volledig weggevaagd naarmate we de game langer hebben gespeeld. Was de verwachting in zijn geheel onterecht, vonden we juist iets superleuk wat de ontwikkelaars een fout vonden? Automata is zeker niet slecht en de game is in zijn geheel erg geslaagd, maar ergens hadden we toch nog hoop voor die speciale momenten die je helaas nooit meer terugziet in hedendaagse games. Het had niet zo mogen zijn.

Gelukkig is niet alles slechts een schim in een ver verleden. NieR: Automata is namelijk een erg rare game, iets wat het origineel ook was, maar weet daardoor flink punten te scoren op sfeer. Dit alles wordt versterkt door de geniale soundtrack van Keiichi Okabe, die als geen ander weet hoe hij een koor en orkest naar zijn hand moet zetten. Je zou zeggen dat deze twee daarom ontzettend afsteken tegenover de rest, maar dit tilt het geheel juist tot een niveau wat alsnog voor een waardig vervolg zorgt. Dit terwijl het ons eerder lichtelijk gefrustreerd achterliet met enige vorm van wrok voor Platinum games die we in ons hoofd onterecht beschuldigden van het verpesten van een game met zoveel potentie. We halen gerust adem, want we hadden het mis – toegegeven!

Conclusie

Hoewel NieR: Automata erg langzaam op gang komt en daarna ineens in een stroomversnelling van gebeurtenissen terecht komt, weet het zeker nog een gedeelte van de hype omtrent deze game waar te maken. Het is uiteindelijk een heel ander soort game geworden dan we verwachtten, maar het is daardoor absoluut geen slechte game. Natuurlijk vinden we het ergens wel jammer dat het NieR niet heeft kunnen overstijgen, maar daarvoor moest Automata ook wel in hele grote voetsporen treden. De game ademt sfeer uit en de audio in de game is piekfijn in orde, van de geniale muziek tot zowel de Japanse als de Engelse voice-acting. Het is een solide actie-RPG geworden, waarbij je je speelstijl volledig kunt personaliseren door middel van Chips. Ook de AI van je compagnon is erg goed, maar het instellen van zijn speelstijl werkt niet altijd even goed. Het enige waarin de game wat achterblijft is de grafische afwerking en de inhoud van de zijmissies, welke bijna stelselmatig simpel zijn gehouden.

Pluspunten

  • Fijne vloeiende gameplay
  • Personalisatie chips
  • 3D en 2D gameplay
  • Geniale soundtrack
  • Goede voice-acting in zowel Engels als Japans
  • Hoge replayvalue door verschillende eindes
  • Lekker vreemd verhaal…

Minpunten

  • ...waarvan de opbouw helaas ook vreemd is
  • Grafisch matig
  • Veel oninteressante zijmissies
  • De mini-map
  • Belangrijke dialogen tijdens gevechten

8.5