Review: Godfall

Review: Godfall – Nadat Sony liet weten dat de PlayStation 5 er aan zat te komen, was het wachten op de officiële aankondiging van de eerste game voor deze nieuwe console. Het is normaal gesproken het geval dat dit een first-party titel is, maar dat was ditmaal niet zo. Tijdens The Game Awards in 2019 werd Godfall voor de PS5 aangekondigd, een third-party game. Dit is niet het enige unieke aan deze game, want het gaat hier om een titel dat een geheel nieuw genre introduceert. Looter shooters zijn vandaag de dag een bekend goed, maar Godfall geeft hier zijn eigen twist aan: een looter slasher.

Geen button bashen

Het nieuwe genre looter slasher doet suggereren dat het hier gaat om een simpele hack ‘n slasher. Als je de game zo benaderd en al ‘button bashend’ te werk gaat, dan zal je erachter komen dat dit niet werkt. Het draait in Godfall wel degelijk om skills. De aanvallen vragen om een bepaald ritme en blokken is net zoals ontwijken een groot onderdeel van het geheel. Je zal aanvankelijk even moeten wennen aan de gevechten, maar je geduld zal zeker beloond worden. Je tegenstanders zijn ook niet de ‘domme’ vijanden zoals je gewend bent uit hack ‘n slashers. Je zal verschillende tactieken moeten gebruiken om de diverse vijanden te verslaan en dat zorgt voor intense gevechten. Dit schouwspel wordt bijgestaan door mooie grafische effecten. De ‘particles’ en lichteffecten vliegen je namelijk om de oren als je doelgericht je vijanden te lijf gaat, waardoor het een spectaculaire en vaak indrukwekkende ‘dans des doods’ wordt.

Om te kunnen vechten heb je een handjevol types aan wapens, variërend van messen tot grote hamers. Deze verschillen van elkaar door de snelheid waarmee je ze kunt gebruiken en ook de kracht. Elk type voelt daardoor anders aan en het vraagt om zijn eigen aanpassingen als je aan het knokken bent. Tijdens je avontuur zal je deze type wapens tegenkomen met verschillende eigenschappen en levels. Zo ben je altijd op zoek naar een wapen dat jou het beste ligt, maar net weer wat sterker is dan degene die je op dat moment al in bezit hebt. Je wapens en uitrustingen kan je ook nog oplevelen en je kunt nieuwe bepantsering vrijspelen, waardoor je een personage kunt creëren dat past bij jouw speelstijl. De ‘loot verslaving’ is dus ook in Godfall aanwezig en dat is exact wat de ontwikkelaar voor ogen had.

Weinig verschil

Op het gebied van vechten en loot doet Godfall goede zaken. Er is echter meer nodig voor een goede campagne. Zo is het fijn om een verhaal te volgen en de missies moeten daarin leuk en gevarieerd zijn. Helaas valt Godfall op deze vlakken door de mand. Je speelt losse missies op een drietal niet al te grote maps en het verhaal wordt meer als opvulling gebruikt dan dat er wat interessants mee wordt gedaan. Je gaat achter een slechterik aan die voorheen je vriend was en dat is alles wat je moet weten. Het is jammer dat hier niet wat meer werk van gemaakt is. De missies die je te spelen krijgt zijn bovendien niet veel beter. Het is hoofdzakelijk van A naar B gaan en ondertussen zoeken naar schatkisten voor wapens en resources om je wapens en dergelijke sterker te maken. Soms wordt er een baas in het leven geroepen, maar daar houdt het wel een beetje mee op. Wat merkbare verschillen in missies was dus zeker welkom geweest.

Wat ook niet echt helpt is dat hoe verder je komt, hoe meer de game kunstmatig wordt verlengd. Je moet bijvoorbeeld bepaalde voorwerpen bemachtigen om een missie te kunnen ontgrendelen. Om dit voor elkaar te krijgen moet je weer missies die je al hebt afgehandeld opnieuw spelen. De kans is ook groot dat je deze al meerdere keren hebt gespeeld om je personage op te levelen, zodat je sterk genoeg bent om verder in het verhaal te komen. Zo wordt de campagne naar ongeveer 15 uur geduwd, maar eigenlijk is er minder dan 10 uur aan originele content aanwezig. De verplichting om missies opnieuw te spelen is niet bevorderlijk voor het speelplezier. De toffe gevechten houden de game nog wel staande, maar het loopt desondanks een flinke deuk op.

Als je de campagne hebt uitgespeeld is er nog endgame content, maar ook hier is het vooral meer van hetzelfde. Het spoort je niet echt aan om verder te spelen. Buiten dat is er nog een soort ‘Horde Mode’ aanwezig die je met elk nieuw level meer en sterkere vijanden voorschotelt. Hier hoef je niet de wereld te verkennen om schatten en resources te vinden, maar ben je haast constant aan het vechten en dat is waar de game juist in uitblinkt. Dit is vooral leuk om met maximaal drie vrienden/vriendinnen te spelen. Je kan de campagne ook met drie andere spelers spelen en de coöp multiplayer doet het speelplezier altijd verhogen, maar het repetitieve karakter blijft van kracht.

Gemakkelijke keuze

Er is overigens een manier waarop je invloed kan uitoefenen qua speelplezier en dat is dat je kan kiezen uit een performance modus en een resolution modus. De eerstgenoemde draait op 60 frames per seconde met een lagere resolutie en de tweede houdt de resolutie op 4K, maar dan is de framerate een stuk lager. Het verschil qua scherpte tussen de twee modi valt mee, waardoor de performance modus dé manier is om de game te spelen. De hoge framerate is ideaal voor deze game, aangezien je snel moet reageren op de actie. De framerate wordt echter soms verstoord door flinke haperingen, wat hinderlijk is. Tijdens de gevechten is het hoofdzakelijk een stabiele ervaring, maar als je loot of resources oppakt dan kunnen er flinke haperingen en stotteringen optreden. Dat het uitgerekend hier voorkomt wijst op een technische fout, aangezien er niets op het scherm bezig is waar veel kracht voor wordt gevraagd. Hopelijk wordt dit met een patch opgelost.