Review: The Ascent

Review | The Ascent – De afgelopen anderhalve generatie leek het geliefde cyberpunk weer helemaal terug te komen, met titels als Deus Ex: Human Revolution/Mankind Divided en Shadowrun Returns, die stuk voor stuk onder zowel critici als de spelers zeer geliefd werden. Cyberpunk 2077 wilde zich met man en macht kronen tot de absolute apex van het genre, maar we weten bijna allemaal wel hoe dat verhaal is verlopen. Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik nogal cyberpunk-moe was. Toen verscheen The Ascent, een game die – in tegenstelling tot Cyberpunk 2077 – bij mij nagenoeg compleet onder de radar is gebleven.  Weet Neon Giant’s eerste game de liefde voor het genre weer nieuw leven in te blazen?

Welkom op Veles

The Ascent begint op de planeet Veles, waar je je leven leidt als één van de vele ‘indents’. Dit zijn mensen die onderaan de voedselketen staan en in principe een levenscontract hebben bij de mysterieuze ‘Ascent Group’. Nadat je je zoveelste rotklus voor je chef Poone hebt opgelost, sodemietert plotseling de gehele Ascent Group in elkaar en breekt de pleuris uit in de arcologie (de gelaagde en dichtbevolkte stad waar The Ascent zich afspeelt). Vijandige facties en corporations nemen het tegen elkaar op in een poging om heerschappij over de stad te claimen. Het is aan jou om daar een stokje voor te steken en om te ontdekken wat er nou precies is gebeurd met The Ascent Group.

Hoewel het verhaal van The Ascent je nooit echt van je sokken zal blazen, schittert deze ruwe diamant op een aantal facetten uiterst mooi. Met name een aantal personages komen sterk uit de verf omdat ze – naarmate het verhaal vordert – meer en meer hun moralen en motieven laten zien, waardoor de karakters toch meer nuance hebben dan je in eerste instantie had gedacht (met je eerdergenoemde ‘stackBoss’ Poone als het beste voorbeeld). De NPC’s spreken fervent in ‘slang’ en terminologieën die inherent zijn aan het universum dat Neon Giant heeft gebouwd, en bij twijfel kun je handige in-game Codex naslaan, die bol staat van context en uitleg van bepaalde termen, mocht je door de bomen het bos niet meer zien. Aangevuld door een zeer sterke soundtrack van Pawel Blaszczak, die tot de nok gevuld is met diepe synths en ritmische arpeggio’s, trapt The Ascent af met een ijzersterke fundering.

Rooty-tooty-point-and-shooty

Tussen het gekwebbel van je mede-indents en het ontrafelen van het mysterie door, moet er uiteraard nog het één en ander gebeuren. The Ascent is een top-down twin-stick shooter met een kleine twist: je kunt je namelijk achter dekking verstoppen en je kunt op twee manieren je wapen schieten, namelijk vanaf je heup of schouder. Op die laatste manier kun je wat fijner richten en dien je ook meer ‘stagger’ toe aan de ontvangende partij, maar als je tegenover kleinere vijanden staat, zul je merken dat de kogels fier over hen heen zullen vliegen. Er zijn uiteraard verschillende wapens zoals handpistolen, shotguns, machinegeweren en een aantal uitbundigere wapens waarmee je naar hartenlust kunt knallen. Fans van twin-stick shooters kunnen met deze game dan ook hun lol op. De main- en sidequests (waar je in totaal ongeveer 20 tot 25 uurtjes mee zoet bent) brengen je van punt A naar punt B en tussendoor is er natuurlijk genoeg gespuis om over de kling te jagen.

We kunnen echter niet zeggen dat The Ascent veel dieper gaat dan de bovengenoemde gameplay loop. Ja, je kunt levellen en er is loot en je kunt onderweg zogeheten ‘Augmentations’ oppakken of aanschaffen die je toegang geven tot een paar vernietigende skills, maar geen van deze zaken zorgen voor ingrijpende of interessante combinaties om de boel wat op te schudden. Er zit wel wat variatie in de vijanden, maar ook dat contrast is niet bijster groot. Soms rent een opponent op je af om je uit je dekking te duwen, waar er vervolgens een paar vijanden zich verschuilen om je op afstand te kunnen raken. Het select aantal baasgevechten zijn uit de kluiten gewassen bakbeesten die je rushen en bestoken met AOE-aanvallen. Het is allemaal vrij recht-toe-recht-aan, en na een paar uurtjes wals je zonder al te veel problemen over die kwajongens heen, zeker als je je wapens hier en daar van een slimme upgrade voorziet. Als je de eerste vijf uurtjes van The Ascent hebt gehad, zul je de resterende 20 uur weinig tot niks nieuws zien.

Gelukkig biedt The Ascent wel de mogelijkheid om dit knalfestijn met maximaal drie andere spelers in coöp te spelen, zij het via internet of gewoon ouderwets op de bank (zoals dat vroegâh ging). Het is nogal wat gepriegel om het aan de praat te krijgen – Neon Gigant zegt op de hoogte te zijn van deze problemen – maar zodra het werkt, werkt het ook erg fijn. De controls zijn simpel, dus zelfs een onervaren speler kan zonder al te veel moeite meedoen en voor je het weet ben je alweer een uurtje of twee verder. Uiteraard scalen de vijanden en de algehele moeilijkheidsgraad mee met de hoeveelheid spelers die aanwezig zijn in de lobby, zodat je niet té makkelijk door de game heen blaast.

Bombastisch, bikkelhard en beeldschoon

We kunnen eigenlijk geen cyberpunk game bedenken die niet op z’n eigen manier visueel indrukwekkend was en The Ascent zet die trend moeiteloos door. Veles spat op eigenlijk iedere denkbare manier van het scherm en het is duidelijk dat Neon Giant elk stukje gereedschap in Epic’s Unreal Engine 4 heeft benut om hun wereld tot leven te brengen. De arcologie bruist met mensen die van hot naar her lopen, terwijl je baadt in de neonlichten van de talloze winkels die verspreid liggen over de stad. De Zweedse studio weet overigens dondersgoed dat ze een uitermate mooie game ter wereld hebben gebracht. Als je namelijk af en toe een momentje neemt om van het uitzicht te genieten, draait de camera subtiel mee om je nét even wat meer van hun dystopische universum te laten zien.

Maar Neon Giant heeft tevens op de kleine puntjes gelet: of je nu rondloopt in de dichtbepakte, haast claustrofobische ‘Warrens’ of het riool van ‘The Stink’, er is altijd wat gaande op het scherm. Lichten knipperen af en aan, enorme vliegende voertuigen scheuren over je heen, stoom rijst uit de roosters in de vloer, mensen rennen in blinde paniek weg als er een vuurgevecht is en machines hoesten en proesten alsof ze op hun laatste benen lopen. De sfeer in The Ascent druipt ervan af en weet dit tevens haarscherp op het beeld te toveren. Op de Xbox Series X draait de game immers op een 4K-resolutie en een zeer vloeiende 60 frames per seconde, met geen enkele framedip in zicht. Spelers met een scherp oog zullen merken dat de camera soms een microsprong maakt en dat het beeld daardoor een fractie van een seconde stottert, maar dit heeft dus niks met de framerate te maken. Het is helaas wel het geval dat een HDR-implementatie ontbreekt, want een sfeervolle game als deze smeekt er haast om al die prachtige kleuren en strakke belichting iets meer te doen springen.

Maar het mist verfijning

Helaas hebben we nog een aantal andere punten die we aan moeten stippen. Zo waren er meerdere crashes in de ruwweg 25 uur die we in The Ascent hebben gestopt. Tegenwoordig starten games gelukkig vrij rap op en zijn er nog zaken als patches om dit soort problemen te verhelpen. Maar toch is het opmerkelijk dat de game zichzelf, zonder een directe aanleiding, afsloot. Het zijn vooral de kleine, onverfijnde puntjes die zeer doen. De map is bijvoorbeeld niet te draaien of te tilten, wat voor een verfijnde arcologie – met veel zijstraatjes en hoekjes – ronduit ruk is. Tevens is het navigeren van de wereld niet altijd een fijne beleving. Er zijn in-game geen borden die je de weg kunnen wijzen, wat an sich niet zo’n probleem zou zijn, als je de mogelijkheid had om waypoints te plaatsen, maar dat is er dus ook niet. Ondertussen moet je om de haverklap op de D-pad van je controller rammen om je de weg te wijzen, maar met name tijdens de sidequests werden we meermaals naar een dood spoor geleid, wat uitermate frustrerend is.

Gereviewd op: Xbox Series X|S
Ook beschikbaar op: PC, Xbox One