Reflectie | In de huidige patch-cultuur wordt het kaf van het koren gescheiden – Genoeg uitgevers kiezen ervoor om hun games vroegtijdig op de markt te zetten. Denk bijvoorbeeld aan games die op Steam in een vroege fase al aan te schaffen zijn terwijl de game nog volop in ontwikkeling is. Het fijne hieraan is dat de community tijdens dit proces nog feedback kan geven, waar de ontwikkelaars vaak nog wat aan hebben. Helaas is het ook de normaalste zaak van de wereld geworden dat uitgevers gewoon een game al verkopen, terwijl de game nog niet af is en achteraf gepatcht wordt. Zo leggen gamers de volle hap neer voor een game die eigenlijk gewoon doorontwikkeld wordt en die prijs feitelijk niet waard is. First party games van Sony, Microsoft of Nintendo laten nog de oude gang van zaken zien: je game piekfijn verzorgd in de schappen leggen op dag één. Vooral in deze minder optimale tijden zie je duidelijk het verschil tussen de meeste third party games en de kwaliteit van de first party games. Johnny, Nando en Wim, wat is jullie visie op deze patch cultuur?

Johnny

Je bedoelt het nieuwe normaal? Want los van first party releases, is het te vroeg uitbrengen van games inmiddels de norm geworden. Sterker nog, het wordt vaak al in reviews meegenomen. Waar een game voorheen nog werd afgebrand als het in een embarmelijke staat op de markt kwam, wordt er nu meer gekeken naar het potentieel van een game. Technische problemen en ontbrekende features zijn ingeburgerd. De vraag is niet langer of een game tekortkomingen heeft, maar in welke mate die de ervaring verstoren. Er is natuurlijk een groot verschil tussen bijvoorbeeld een framerate die op momenten instabiel is en een game die om de haverklap vastloopt of waarvan de servers onbereikbaar zijn. Plaats daarom geen pre-orders en wacht wat patches af.

Ik mis de tijd waarin consoles nog geen internetverbinding hadden. First of third party games, het deed er niet toe. Iedere game moest echt af zijn, want als het eenmaal werd gedrukt, kon je er niets meer aan veranderen. Nu is het zo erg geworden dat ik, een fervent verzamelaar, niet langer het nut inzie van games fysiek kopen. Ja, als je wilt doorverkopen blijft dat een goed argument, maar day one patches zijn soms nog groter dan de game zelf. Waar heb je die disc dan nog voor nodig? Het hoeft ook niet alleen om problemen te gaan. Kijk maar naar Halo Infinite, de game is goud gegaan, maar coöp en Forge lanceren pas ergens in 2022. Nee, dit is mijn laatste consolegeneratie waarbij ik nog fysiek games koop.

Nando

De mogelijkheid om na de release van je game nog wat kleine verbeteringen aan te brengen is natuurlijk voor de studio’s een droom die uitkomt. Zoals Johnny aangeeft, was het vroegâh bij een release ‘do or die’ voor een ontwikkelaar. Het lijkt alleen alsof het wel z’n doel voorbij geschoten is, of, zoals ze zo mooi in de filmindustrie zeggen: ‘We’ll fix it in post’. De introductie van patches heeft mettertijd het belang van een goede QA en testprocessen vervaagd, met als resultaat dat er in de afgelopen jaren een aantal games zijn verschenen die zo belabberd in elkaar zitten dat we automatisch terugdenken aan de tijden van Superman 64.

Cyberpunk 2077, de GTA trilogie, Anthem, Fallout 76, Assassin’s Creed: Unity, Ghost Recon: Breakpoint: het was bij de launch allemaal niet best. Dat dit (nagenoeg) niet bij de Nintendo’s, Sony’s en Microsofts gebeurt, is niet zo gek. Zij moeten immers het goede voorbeeld geven om hun consoles te verkopen en dat doen ze met games die ook effectief af zijn bij de release. Ik denk daarom dat veel studio’s er baat bij hebben om de wijze woorden van Shigeru Miyamoto groot in hun kantoren op te hangen: “A delayed game is eventually good, but a rushed game is forever bad.”

Wim

Ik zie het steeds vaker onder mijn reviews tevoorschijn komen. Comments van onze lezers die stellen dat het vreemd is dat ik punten aftrek vanwege wat bugs. Ik moet eerlijk zeggen, ik krab mezelf dan regelmatig achter de oren. Zoals Johnny het ook al mooi zei, het lijkt wel het nieuwe normaal. Dit is ook een van de redenen waarom ik voornamelijk Japanse games speel. De werkethiek bij de Japanners lijkt wel nog steeds zoals vanouds te zijn. Vroeger hadden we ook wel eens een Nintendo 64 of een PlayStation 2 game met een paar kleine foutjes erin, maar de titels waarbij het daadwerkelijk het hele spel onspeelbaar maakte zijn in mijn herinnering misschien op twee handen te tellen.

Wij als gamers hoeven dit niet te accepteren, maar toch doen we het over het algemeen. We zijn tenslotte ook mensen en FOMO komt tegenwoordig erg veel voor. Bijvoorbeeld: een vriend koopt een nieuwe game, je weet dat het niet aan jouw verwachtingen voldoet en toch koop je het om samen met die vriend te kunnen klagen en uiteindelijk, na diverse patches, er toch nog even van te kunnen genieten. Ik zou willen dat de games van tegenwoordig voldeden aan de criteria van weleer, zodat ik ook weer eens een online shooter op release met een paar vrienden zou kunnen spelen. Maar geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om bij voorbaat al zeventig euro te lappen en er een, in mijn ogen, kapot product voor te krijgen.