Special | Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition – Vroegâh, toen we nog drie Grand Theft Auto games op één console generatie kregen in plaats van dezelfde Grand Theft Auto game op drie console generaties, was alles beter. Rockstar is het echter niet met die bekende uitdrukking eens. Daarom besloot het bedrijf om ontwikkelaar Grove Street Games niet alleen drie klassieke Grand Theft Auto games af te laten stoffen, maar deze ook van een visuele upgrade en de nodige verbeteringen te voorzien. Op zich is het al verbazingwekkend dat Rockstar nog lijkt te beseffen dat het meer games in zijn portefeuille heeft dan enkel Grand Theft Auto V. Aangezien we een nieuw deel voorlopig niet hoeven te verwachten, kan dit een mooi zoethoudertje zijn, mits deze nieuwe uitgave de originele games eer weet aan te doen.

Even (opnieuw) voorstellen

Grand Theft Auto III kwam in 2001 uit en was de eerste game in de serie die de overstap naar 3D maakte. Voorgaande delen en hun uitbreidingen waren allemaal 2D-games die je vanuit een vogelperspectief bekeek. Naast het kritische en commerciële succes, zorgde het ook voor de blauwdruk van hoe openwereldgames vandaag de dag nog steeds gemaakt worden. Je speelt als Claude, een zwijgzame hoofdrolspeler die zich in de onderwereld van Liberty City langzaam een weg omhoog werkt. Onderweg ontmoet je kleurrijke personages die door een indrukwekkende sterrencast zijn ingesproken. Zo speelt Frank Vincent (Goodfellas) maffiabaas Salvatore Leone. Joe Pantoliano (The Matrix) vertolkt de rol van Luigi Goterelli. Michael Madsen (Reservoir Dogs) is Toni Cipriani en Kyle MacLachlan (Twin Peaks) is als Donald Love te horen.

Je gelooft het niet, maar een jaar later in 2002, kwam er alweer een vervolg uit in de vorm van Grand Theft Auto: Vice City. Dit keer speel je als Tommy Vercetti, die net uit de gevangenis naar Vice City wordt gestuurd, om daar de maffia te helpen een voet aan wal te krijgen. Tommy heeft zijn mondje wel bij hem en is door Ray Liotta (Goodfellas) ingesproken. Dat is niet de enige vernieuwing. Voor het eerst in de serie kon je winkelen en Tommy anders kleden. Verder kon je na het succesvol afronden van bepaalde missies zogenoemde assets (onroerend goed dat geld oplevert) kopen. De game put inspiratie uit de serie Miami Vice en de film Scarface. Tot slot is de cast nog uitgebreider met namen zoals Burt Reynolds (Boogie Nights), Dennis Hopper (True Romance), Luis Guzmán (Carlito’s Way) en zelfs pornoactrice Jenna Jameson heeft een rolletje.

In 2004 volgde het slotstuk in de vorm van Grand Theft Auto: San Andreas. De game speelt zich voor het eerst in de serie in een hele staat af, gebaseerd op delen van Californië en Nevada. Je hebt Los Santos (Los Angeles), San Fierro ( San Francisco) en Las Venturas (Las Vegas). Carl “CJ” Johnson keert na vijf jaar afwezigheid terug naar de ‘hood’ om zijn moeder te begraven en al snel raakt hij weer betrokken bij zijn oude gang Grove Street Families. Verder zijn er nu ook RPG-elementen toegevoegd. Je kunt je uiterlijk aanpassen met kleding, kapsels en tatoeages. Door te gaan sporten word je gespierder en sla je harder, maar eet je te veel dan word je dik en kun je niet meer over obstakels klimmen, wat ook gelijk een nieuwe feature was. Daarnaast kun je nu zwemmen, fietsen en je auto’s aanpassen. De cast bestaat voornamelijk uit West Coast rappers zoals Ice-T en bekende Hollywood acteurs zoals Samuel L. Jackson.

Met alleen een likje verf kom je er niet

De originele games draaien allemaal op de RenderWare game engine van Criterion Games. Voor deze nieuwe uitgave is alles naar de Unreal Engine 4 overgezet en zijn er diverse visuele verbeteringen aangebracht. Wij hebben het op een PlayStation 5 getest. De games beschikken over een 4K-resolutie en draaien max op 60fps. Alle textures zijn vervangen, waardoor niet alleen de omgeving, maar ook voertuigen en wapens veel meer detail hebben. De personage modellen zijn ook verbeterd, zonder daarbij hun cartooneske uitstraling te verliezen. Verder is het belichtingssysteem vervangen, waardoor je nu reflecties en schaduwen in de games ziet. Daarnaast oogt het water beter, zijn de verschillende weerseffecten overtuigender en zien zowel bomen als struiken er realistischer uit. Tot slot kun je nu verder kijken (draw distance) dan voorheen.

Daar blijft het echter niet bij. Er is een ‘GTA V-style’ controller lay-out toegevoegd en de vuurgevechten zijn drastisch verbeterd, omdat je makkelijker kunt mikken. Wapens selecteren is niet langer een drama dankzij de toevoeging van een wapenwiel (dat ook voor radiostations wordt gebruikt) en op de map kun je nu zelf je route uitstippelen (mits de navigatie ook echt functioneert). De meest welkome verbetering is echter dat een mislukte missie direct opnieuw herstart kan worden. Dat klinkt allemaal geweldig op papier, maar in de praktijk pakt het heel anders uit. Grand Theft Auto III is een stuk grauwer dan zijn directe vervolgen, waardoor de grafische verbeteringen minder opvallen. Vice City en San Andreas zijn een stuk kleurrijker, waardoor het meer opvalt. San Andreas is ook weidser, zodat je alles veel beter kunt zien.

Zoek een hoog punt op en je kijkt over heel de staat uit, wat San Andreas veel kleiner doet overkomen en de magie van het origineel ondermijnt. De textures mogen dan meer detail bevatten, dat geldt niet voor de omgeving waar ze zijn opgeplakt. De geometrie is vlak en simpel, waardoor dit niet goed uit de verf komt. Je ziet dit wel vaker met mods die moderne textures in veels te oude games plakken en dan verwachten dat het er goed uitziet. Met de animaties is dit nog erger, want hoewel de modellen zelf zijn verbeterd, bewegen ze nog net zoals twintig jaar geleden en dat ziet er op momenten lachwekkend uit. Verder stoort de belichting omdat het te donker of juist te licht is. Weerseffecten, zoals regen, kunnen zo hinderlijk zijn dat je geen hand voor ogen meer ziet, wat tijdens een missie erg slecht uitkomt.

Slechte afwerking en een dramatische Nintendo Switch port

Hoe meer je speelt, hoe meer het begint op te vallen dat deze nieuwe uitgave helemaal niet goed is afgewerkt. De nieuwe textures, belichting en weerseffecten zijn slecht op elkaar afgestemd, wat de eerder genoemde problemen oplevert. Daarnaast zie je met regelmaat textures die niet op elkaar aansluiten. Dan zijn er nog de clipping problemen waarbij je in de omgeving blijft steken of ineens door de map valt. Tel daar een hele rits bugs bij op zoals auto’s die uit het niets exploderen, onzichtbare muren die ineens verschijnen of de game die helemaal vastloopt. Het ergste van alles is de instabiele framerate die op willekeurige momenten opduikt ongeacht of je in Performance (60fps) of Quality (30fps) modus speelt. Dat verwacht je niet van zulke oude games op een PlayStation 5, maar blijkbaar hebben alle platformen er last van.

Nu valt de schade mee doordat het steeds maar even inzakt, dus echt onspeelbaar wordt het niet, maar een soepele ervaring kun je het niet noemen. De Nintendo Switch port, die we ook aan de tand hebben gevoeld, is echter een uitzondering op die regel. Je zou denken dat als zelfs DOOM Eternal er vlot op draait, dat dit pakket helemaal geen probleem mag hebben, maar niets is minder waar. Los van een lagere resolutie, is het beeld is zo wazig dat je denkt dat je te veel gedronken hebt (zie de afbeelding hierboven). Daarnaast schommelt de framerate meer rond de 20fps dan rond de 30fps. Verder zijn de laadtijden zo lang, dat je op je gemak wat anders kunt gaan doen. De Switch-versie mag dan over touchscreenbesturing en gyro-richten beschikken, maar daar heb je niks aan met deze slechte optimalisatie. Ons advies is dan ook om de Switch-versie te vermijden.

Verre van de ‘Definitieve Editie’

De trilogie is op de andere platformen wellicht nog te redden, mits het flink wordt verbeterd. Er is zat potentieel om er wat moois van te maken en op momenten zien de games er wel degelijk goed uit, het is alleen de afwerking die totaal ontbreekt. Los van al die problemen, speelt het wel degelijk lekker weg en de verbeteringen op gameplay vlak zijn een schot in de roos. Daarnaast mogen de games oud zijn, de verhalen, personages en ervaringen staan nog steeds als een huis. Alle kleine details, zoals het schademodel van auto’s, de remsporen die je auto op de weg maakt bij een scherpe bocht en de interactiviteit van de wereld onderstrepen hoe ver deze trilogie zijn tijd vooruit was. Zelfs nu, twintig jaar later, kunnen moderne openwereldgames nog genoeg van de gameplay van Grand Theft Auto: The Trilogy leren.

Alsof de staat van deze nieuwe uitgave nog niet erg genoeg is, blijkt ook de soundtrack niet compleet te zijn. Het ontbreken van Michael Jackson in Vice City of Rage Against the Machine en Ozzy Osbourne in San Andreas, is een misdaad. Licenties verlopen en dat kan prijzig zijn, maar noem je nieuwe versie dan ook niet de ‘Definitieve Editie’. Zeker als je beseft hoeveel geld Rockstar met drie generaties Grand Theft Auto V heeft verdiend. Verder is het vrij kinderachtig dat de oude versies uit de digitale winkelrekken zijn verwijderd en dat je nu ‘verplicht’ wordt om deze uitgave voor de hoofdprijs te kopen. Ironisch genoeg had Rockstar een uitgave zoals dit, vroeger zelf belachelijk gemaakt in de vorm van satirisch commentaar op de hebzucht van grote multinationals. Het bedrijf is diep gezonken. Er is in ieder geval nog veel werk nodig wil Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition de originele games eer aan doen.