Review | The Quarry

Review | The Quarry – Bij Supermassive Games zijn ze geobsedeerd met horrorfilms en de talrijke manieren waarop het menselijke lichaam er het bijltje bij kan neergooien. Dat heeft de ontwikkelaar in het verleden alvast geen windeieren gelegd. Met het succesvolle Until Dawn en de jaarlijks verschijnende delen in The Dark Pictures Anthology, wist de studio immers voor zichzelf een mooie niche uit te kerven. Het concept is eenvoudig, maar elegant: je krijgt telkens een gruwelijk scenario voorgeschoteld, waar je vervolgens een handvol personages doorheen mag loodsen. Jouw beslissingen bepalen of ze al dan niet heelhuids de eindmeet halen. Met The Quarry vindt Supermassive Games het wiel niet opnieuw uit. Er wordt zelfs amper afgeweken van de succesformule. Het resultaat verrast dus niet, maar staat wel weer als een huis.

Negen kleine tienertjes…

The Quarry kan je eenvoudig omschrijven als Until Dawn 2. Het zou mij persoonlijk zelfs niet verbazen als dit in een vroeg stadium de werktitel van de game was. Het uitgangspunt is nagenoeg volledig hetzelfde gebleven: een groep tieners raakt op een afgelegen plek volledig geïsoleerd van de buitenwereld en krijgt te maken met duistere krachten die hen een vroeg (en extra pijnlijk) ticketje richting hiernamaals proberen aan te smeren. Aan jou om dat te voorkomen… of juist in de hand te werken. Maak kennis met de kampleiders van Hackett’s Quarry, die na een zomer kinderen entertainen plots door onvoorziene omstandigheden een extra nachtje in de titulaire steengroeve moeten doorbrengen. Geen probleem, zou je denken. Tot blijkt dat er in de bossen een paar wel erg bloeddorstige figuren ronddwalen.

Het zal niemand verbazen dat Supermassive Games enkele uren wacht om al zijn kaarten op tafel te leggen. The Quarry geeft zijn mysteries niet zomaar prijs en pakt dan ook uit met enkele toffe plotwendingen, die we hier uiteraard niet gaan verklappen. Als je Until Dawn of één van de telgen uit de Dark Pictures stal gespeeld hebt, weet je echter ongeveer wat je kan verwachten. Niets is wat het lijkt; alles is mogelijk. Het verschil tussen The Quarry en The Dark Pictures Anthology zit vooral in speelduur en productiewaarde. The Quarry neemt tien uur in beslag en heeft dus alle tijd om zijn personages rustig uit te diepen en zaadjes te planten die pas later tot bloei komen. Met succes, want het groepje potentiële overlevenden dat je onder je hoede krijgt, is er één van vlees en bloed, vol dromen en gebreken, dat zich zonder moeite in je hart nestelt.

Een feest van hommages

Om dit te verwezenlijken, heeft Supermassive Games een beroep gedaan op een cast vol bekende gezichten. Jong geweld als Justice Smith (Detective Pikachu) en Ariel Winter (Modern Family) geven het beste van zichzelf, maar ook oude genrerotten als Lance Henriksen (Aliens), David Arquette (Scream) en Lin Shaye (Insidious) staan op een hoog niveau te acteren. Bovendien bieden ze een basis van herkenbaarheid, waar elke horrorfan van zal smullen. Op dat vlak kunnen we overigens nog even doorgaan. Supermassive Games kent duidelijk zijn klassiekers. Zo schiet de game uit de startblokken met een zwiepend camerashot dat zo uit The Evil Dead lijkt te komen; hint de synth soundtrack meer dan eens naar het onheilspellende deuntje van A Nightmare On Elm Street; en moest ik twee keer kijken om me ervan te vergewissen dat er Hackett’s Quarry op het gele kampbord stond, en niet Camp Crystal Lake.

De niet-zo-verborgen horrornerd in mij kraaide meermaals van plezier, maar mijn hoofd herbergt ook een onvervalste muggenzifter die toch een paar keer door de euforie wist heen te prikken. Het script van The Quarry – dat overwegend prima in elkaar zit – bevat immers enkele valse noten, die me uit de ervaring haalden. Personages die volstrekt onlogische handelingen uitvoeren… Je kan het als een noodzakelijk kwaad van het genre beschouwen, maar het maakte bepaalde stukken waar je geen controle over hebt een beetje vervelend. Soms lijken scènes bovendien niet goed op elkaar aan te sluiten. Neem bijvoorbeeld een personage dat plots aan het kampvuur zit, terwijl hij vijf minuten eerder nog met de nodige bombarie had verkondigd niet te zullen deelnemen… Het zijn kleine oneffenheden die jouw invloed toch op de één of andere manier beperken.

En toen waren ze nog met…

Het belangrijkste verkoopargument van The Quarry is dat elk personage op meerdere manieren het loodje zou kunnen leggen. Jouw beslissingen zouden stuk voor stuk van cruciaal belang zijn. Dergelijke uitspraken neem ik altijd met een stevige korrel zout en dat bleek ook nu weer nodig te zijn. Het klopt dat sommige personages reeds vroegtijdig en op zeer gevarieerde wijze het loodje kunnen leggen, maar dit gaat zeker niet op voor elke tiener die je onder je duimen krijgt. Meer zelfs, enkelen onder hen kunnen slechts op één manier aan hun einde komen of zeulen de eerste hoofdstukken een ondoordringbaar ‘plotharnas’ met zich mee. Dit maakt de eerste speelbeurt er uiteraard niet minder boeiend om, maar kan een latere playthrough toch van enige schoonheid beroven. Je bent gewaarschuwd.

Op vlak van gameplay leunt The Quarry op de pijlers die Supermassive Games al sinds Until Dawn gebruikt: exploratie, dialogen en Quick Time Events. Als je de steengroeve verkent, doe je dit net als in House of Ashes met een vrije camera, die je vlot rond je personage kan manoeuvreren. Dialogen stuur je met gerichte replieken een bepaalde kant op, met al dan niet verregaande gevolgen op een later tijdstip. Aanvaringen met de griezels die de personages naar het leven staan gebeuren via QTE, oftewel het tijdig indrukken van een knop op je controller. Hier heb ik persoonlijk geen problemen mee, al zijn de QTE’s in The Quarry zo verdomd gemakkelijk dat ik nooit het gevoel had écht in gevaar te zijn. Zelfs de minigame waarmee je je adem moet inhouden tot een belager het voor bekeken houdt, mist enige uitdaging. Het aanbieden van meerdere moeilijkheidsgraden had hier soelaas kunnen bieden.

Papiersnippers

Op technisch vlak blijft Supermassive Games – dat al sinds jaar en dag gebruikmaakt van motion capture om zijn Hollywoodsterren in al hun glorie op je scherm te laten ronddartelen – traag maar gestaag stappen vooruit zetten. The Quarry draait locked aan 30 fps en lijkt zo (voorgoed?) komaf te maken met de framerateproblemen die The Dark Pictures Anthology wel eens parten speelde. Daarnaast blijft de ontwikkelaar op grafisch vlak dapper proberen er zo realistisch mogelijk uit te zien. Bij vlagen lukt dit ook behoorlijk, al steekt de ‘uncanny valley’ hier en daar nog kortstondig de kop op, met de occasionele lederen gezichtsuitdrukking als grootste boosdoener. Gelukkig gaat het hier om uitzonderingen; Supermassive Games slaagt er meer dan ooit in je het gevoel te geven dat je een echte film voor je hebt. Indien gewenst mag je dat overigens letterlijk nemen: The Quarry bevat namelijk de optie om alle gameplay achterwege te laten en gewoon het verhaal te bekijken – met veel of weinig dodelijke slachtoffers.

De omgeving spat van je scherm in een 4K-resolutie en dat ziet er overwegend prima uit. De steengroeve uit de titel is dan ook een locatie die smeekt om verkend te worden. Van het dozijn houten blokhutten op het kampterrein via de boven alles en iedereen uittorende boomhut tot de met roestige autowrakken bezaaide sloperij… het zijn stuk voor stuk locaties die het toneel vormen voor spannende horrorscènes. Toch vond ik ook hier helaas wat ruwe kantjes terug. Zo hebben personages tijdens nachtscènes soms een behoorlijk wazige aura om hen heen, die het beoogde realisme vakkundig de nek omwringt. Laat The Quarry trouwens nooit zien aan een fysicaprofessor; als die te zien krijgt hoe Supermassive Games rondspattend water vormgeeft, krijgt hij vast een hartaanval. Alsof een kleuter een riem papier aan flarden gescheurd heeft en de snippers in je gezicht gooit. Wat ook de gedachte erachter is, zo gedraagt water zich niet.

Supermassive Games heeft enkele grafische filters voorzien, die je ervaring letterlijk en figuurlijk anders kunnen inkleuren. ‘Indie horror’ licht het scherm op in een iets warmere gloed, ‘80s horror’ pakt uit met een korrelig beeld dat gek genoeg perfect bij het genre past, en ‘classic horror’ transporteert je terug naar de jaren zestig met bijbehorende zwart-witfootage. Stuk voor stuk het uitproberen waard. Op vlak van audio ben ik eveneens tevreden. Ik had het reeds over de prima prestaties van de cast, maar wil toch ook even de sfeervolle synth soundtrack en het uitstekende audio design – waar je spontaan paranoïde van wordt – in de bloemetjes zetten. De game doet ook een beroep op een hele resem popsongs, die perfect gekozen zijn en steevast een meerwaarde bieden. Zo zou elke horrorgame moeten klinken.

Gespeeld op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar op: PlayStation 4, Xbox One, Xbox Series X|S en pc.