Review | Xenoblade Chronicles 3

Review | Xenoblade Chronicles 3 – Als je de kans zou krijgen om eeuwig te leven, wat zou je dan doen? Of om het met de woorden van de legendarische Queen frontman Freddie Mercury te zeggen: ‘Who wants to live forever?’ Het is een interessante gedachte, die centraal staat in de thematiek van Xenoblade Chronicles 3, het nieuwste deel in de langlopende ‘Xeno franchise’. De Xenoblade Chronicles franchise wordt wel eens beschouwd als één van de beste moderne JRPG-franchises die de Switch te bieden heeft en dus is het logisch dat de verwachtingen voor Xenoblade Chronicles 3 hoog liggen. Wij gingen met de game aan de slag en we kunnen je vertellen dat die hoge verwachtingen absoluut zijn ingelost: Xenoblade Chronicles 3 is een geweldige game en we vertellen je graag waarom.

Een oneindige oorlog

Welkom op Aionios, een wereld waarin twee vijandige naties, Agnus en Keves, met elkaar bekvechten. Waarom? Geen idee, maar de oorlog blijft woeden onder het toeziend oog van twee rivaliserende koninginnen die hun naties leiden. De soldaten die dagelijks oorlog voeren, zijn echter geen normale mensen zoals we ze kennen: ze komen voort uit een soort mechanische pods en hun levensduur is vastgelegd op 10 jaar (als ze op het slagveld het loodje niet leggen tenminste). De thematiek van sterfelijkheid en de waarde van een (mensen)leven zit sterk in het verhaal verweven en je krijgt heel wat mooie en diepgaande momenten door het verhaal heen die je hierover doen nadenken.

Te midden van dit grootschalige conflict staan twee vriendengroepen: Noah, Lanz en Eunie van Keves enerzijds en Mio, Sena en Taion van Agnus anderzijds. Zes soldaten die in normale omstandigheden aartsvijanden van elkaar moeten zijn, worden door het lot samengebracht en krijgen de opdracht om op zoek te gaan naar de échte vijand: de onzichtbare hand die het hele conflict van achter de schermen manipuleert. Samen vertrekken ze op een epische reis door Aionios, waarbij ze heel wat interessante figuren tegen het lijf lopen. Het verhaal wisselt adrenalinevolle actiescènes af met ingetogen emotionele momenten en het verveelt niet. Je leeft mee met de avonturen van de cast, die je ook telkens beter leert kennen.

Het is een waar plezier om het avontuur van Noah en co. te volgen en er zijn verschillende gebeurtenissen die nazinderen en je aan het denken zetten. Gezien het narratief aspect een belangrijk element vormt, mag je je ook verwachten aan hopen cutscènes. Deze zijn echter een waar genot om naar te kijken: de scènes worden meesterlijk mooi in beeld gebracht en de cinematografie (zowel bij gevechten als tijdens meer ingetogen momenten) is fantastisch om naar te kijken. Je krijgt ook voldoende plotwendingen die alles gedurende de hele rit boeiend houden. Het verhaal is dus goed geschreven en wordt op een meeslepende manier weergegeven.

Oorlog heeft vele gezichten

Op je reis kom je vaak tegenover vijanden te staan, in verschillende vormen en maten. Combat vormt dan ook een groot deel van de gameplay en ook dit aspect is tot in de puntjes uitgewerkt en biedt veel variatie. De basis van de combat stelden we al voor in onze preview, maar dit is slechts het topje van de ijsberg. Naast de automatische aanvallen, Arts en classes die we al bespraken, is er nog veel meer om te ontdekken. Wanneer je denkt dat je alles nu wel gezien hebt, weet de game te verrassen en krijg je plots een nieuwe feature die ervoor zorgt dat de gevechten weer vers aanvoelen. De talloze combatmogelijkheden worden mondjesmaat aan je voorgesteld, dus je wordt goed begeleid en nooit overweldigd door de hoeveelheid aan opties.

Eén van die opties is een oude bekende voor fans van de franchise: Chain Attacks. Door succesvolle aanvallen uit te voeren, vult een balk zich langzaam op en als die vol zit, kan je een krachtige opeenvolging van aanvallen activeren. Net zoals in vorige delen vuur je met verschillende partyleden Arts af op de vijand, maar hier komt wel een tactisch aspect bij kijken. De tijd staat stil, dus je kan op je gemakje de juiste personages met de meest geschikte Arts selecteren om zo het maximale uit je combo te halen. Geen QTE’s ditmaal, zoals in het vorige deel, en dit komt de gameplay ten goede, want zo ga je minder impulsief handelen. Chain Attacks zijn enorm handig bij baasgevechten, want als ze goed uitgevoerd worden, brengen ze heel wat schade aan.

Een andere belangrijke feature, eentje die nieuw is voor de franchise, is de ‘Ouroboros’ combat. Zoals al werd besproken in onze preview, krijgen onze helden vroeg in het verhaal toegang tot de mysterieuze Ouroboros gedaante. Waar deze vandaan komt, zullen we niet prijsgeven, maar we willen het wel even hebben over hoe leuk het is om met deze monsterlijke gedaantes het slagveld te domineren. Het werkt zo: twee personages smelten samen via het ‘interlinking’ proces, nemen een sterkere vorm aan en krijgen hierdoor toegang tot nieuwe Arts die het tij in een gevecht kunnen keren. Ook deze Arts kan je naar wens aanpassen én elke Ouroboros gedaante voor elk personage heeft een aparte skilltree voor nog meer variatie. Ouroboros werkt met een cooldown, dus je moet deze op het juiste moment activeren. Tactische diepgang, leuke vaardigheden en spectaculaire beelden. Kortom: een geslaagde toevoeging!

Helden op het slagveld

Daar houden de opties niet op! In Xenoblade Chronicles 3 voegen verschillende ‘heroes’ zich in de loop van het verhaal bij je party. Veel van deze helden zijn gebonden aan het hoofdverhaal, maar er zijn er ook die je moet vrijspelen door optionele quests te voltooien die telkens een boeiend verhaal vertellen. Elke held heeft een eigen class, maar in tegenstelling tot de standaard partyleden kan de held deze niet veranderen. Wel kunnen je partyleden na het voltooien van de desbetreffende quest beroep doen op de class van de held, waardoor je wederom met nieuwe speelstijlen kan experimenteren. Alhoewel elke class eigenlijk valt onder één van de drie basiscategorieën (aanvaller, verdediger en heler) krijg je telkens iets nieuws voorgeschoteld. Hierdoor gaat de combat absoluut niet vervelen.

Dit wil echter wel zeggen dat je gevechten aangaat met zeven personages tegelijk (de zes basispersonages en maximaal één held). Klinkt chaotisch en dat is het eigenlijk ook best wel. Stel je voor dat zeven personages rond hetzelfde moment een Art uitvoeren en elke Art geeft één of ander flitsend effect… tja dan wordt het scherm snel volgestouwd met aanvalsanimaties en schade-effecten. Bij ‘normale’ gevechten tegen kleinere groepjes vijanden vormt dit over het algemeen geen probleem, maar bij sommige (baas)gevechten waarbij je vecht tegen vijanden die zo groot zijn dat ze je scherm vullen, is dit een ander verhaal. Je ziet vaak niet goed waar je personage staat en aangezien de combat nadruk legt op precieze timing en positie op het slagveld, is dit niet handig. Verrassend genoeg heeft deze chaos geen invloed op de framerate: de game wist telkens 30fps aan te houden, met een uitzonderlijke kleine dip.

Aionios: een wereld vol mogelijkheden aan een lage resolutie!

Zoals het een (J)RPG betaamt, bulkt ook Xenoblade Chronicles van zijmissies en extra content naast het hoofdverhaal. De optionele quests om heroes te rekruteren vermeldden we al even, maar uiteraard is er meer. Tijdens je avontuur kom je in contact met kolonies van Agnus en Keves die jouw hulp nodig hebben. Je kan hen grondstoffen geven door simpele ‘fetch-quests’, maar er zijn ook  voldoende uitgewerkte quests met een eigen verhaallijn. Door kolonies te helpen, versterk je je band met de inwoners, waardoor je permanente boosts krijgt voor je party. Deze zijn leuk om tussendoor te doen en de beloningen zijn het waard.

Ook in de wereld zelf is er heel wat te ontdekken. Je krijgt geen aaneenhangende open wereld, maar wel losse gebieden. Dit is een goede beslissing gebleken, want hierdoor krijg je niet het gevoel dat je verdrinkt in de enorme hoeveelheid aan content. Elk gebied heeft een eigen identiteit en kan naar hartenlust geëxploreerd worden. Geheime hoekjes, zeldzame grondstoffen, sterke monsters die unieke items droppen… je vindt het hier allemaal! Het is een waar plezier je bezig te houden in de diverse omgevingen en dit verveelt eigenlijk nooit, wat opmerkelijk is voor een game die minstens 70 uur aan content biedt. Ook op architecturaal vlak zitten de gebieden goed in elkaar: er is voldoende verticaliteit in de levels en je voelt voldoening wanneer je één van de vele geheimen ontdekt. Er is echter één groot probleem…

Xenoblade Chronicles 3 is een technisch ambitieuze game en dat zorgt voor wrevel met de hardware van de Nintendo Switch. De open gebieden en de spectaculaire visuele effecten hebben een prijs: de resolutie. De dynamische 540p (handheld) of 720p (docked) resolutie zorgt ervoor dat de omgevingen er vaak wazig en korrelig uitzien. Dit is vooral merkbaar tijdens gameplay secties en minder bij cutscènes, maar het blijft een doorn in het oog van een anders prachtig vormgegeven wereld. Gelukkig is de game op auditief vlak wél helemaal in orde: je krijgt een fantastische soundtrack die perfect past bij de actievolle en emotionele momenten én het stemmenwerk in het Japans is heel goed. De Engelse stemmen zijn best oké, maar soms een tikkeltje te geforceerd.

Gespeeld en beschikbaar op: Nintendo Switch