Review | The Chant – H.P. Lovecraft tuurde ooit de eindeloze afgrond in, zag iets vreselijks terugkijken, greep naar pen en papier, en werd prompt de grondleger van het soort existentiële horror dat ook vandaag de dag nog immens populair is. Zijn verhalen teren allemaal op een soort verboden kennis, een waarheid die je niet kan achterhalen zonder in één oogopslag krankzinnig te worden. De mensheid is namelijk slechts een pixel op ’s werelds grootste televisiescherm; een onbenullige voetnoot in de geschiedenis van het universum en bijgevolg speelbal van wezens en goden die we zelfs niet kunnen beginnen begrijpen. Dit soort kosmische horror vormt al jaren de basis voor menig videogame, waarvan The Chant de meest recente versie is. Hieronder lees je of we ons met ons verstand intact door de game wisten te worstelen.

Sektegedrag voor beginners

Sinds haar zus onder bizarre omstandigheden door verdrinking om het leven kwam, heeft Jess het niet zo gemakkelijk. Geplaagd door traumatische flashbacks die te pas en te onpas de kop opsteken, gaat ze in op het voorstel van haar vriendin om op retraite te gaan. Ze trekt naar Glory Island, een afgelegen en idyllisch stukje grond in het midden van de oceaan, waar een groepje zonderlingen een poging onderneemt om hun spirituele kant verder te ontwikkelen. Ze dragen allemaal dezelfde vormeloze witte outfit, houden zich aan strikte regels en lijken hun leider – een man die iets weg heeft van de manier waarop Jezus Christus vaak afgebeeld wordt – nét iets te hard op een voetstuk te plaatsen. Bij ons gaat dan direct een intern alarm af. Hoe hard we echter ook ‘sekte!’ naar het scherm riepen, de kwetsbare Jess laat zich toch inpalmen.

En dan duurt het uiteraard niet lang voor alles radicaal de verkeerde richting uitgaat. De eerste avond verzamelen de sekteleden zich rond het kampvuur voor een avondritueel, waarin – je had het op basis van de titel van de game vast al geraden – een speciaal gezang de hoofdrol opeist. Jess’ vriendin verliest tijdens de procedure echter haar kalmte en gaat er vandoor. Het ritueel wordt zo vroegtijdig onderbroken, de grens tussen onze realiteit en een spirituele andere dimensie (The Gloom) vervaagt, en allerlei gruwelijke gedrochten doen plots een gooi naar hegemonie op het eiland. Enkel door terug te vechten en langzaam maar zeker het duistere verleden van Glory Island bloot te leggen, maken Jess en haar kompanen een kans om zich heelhuids door deze nachtmerrie heen te slaan. En dat verloopt met ups en downs.

Glory Island

Het verhaal van The Chant ontvouwt zich exact zoals je verwacht dat een verhaal van dit kaliber zich zou ontvouwen. Daarmee bedoelen we niet dat het verveelt, wel dat je geen schokkende plotwendingen hoeft te verwachten. Op narratief vlak schuilt de kracht van The Chant echter in de mythologie die ontwikkelaar Brass Token rond de game heeft opgetrokken. Deze is namelijk best diep. De sekte, het eiland, de alternatieve dimensie vol bizarre wezens… ze hebben allemaal hun voorgeschiedenis en ontdekken hoe die vork precies in de steel zit, herbergt een groot deel van de fun. De manier waarop het verhaal verteld wordt, had wel beter gekund. Het stemmenwerk is immers niet meteen overtuigend en haalt je soms zelfs uit de game. Gelukkig zijn zowel het audio design als de sfeervolle synth soundtrack wél de moeite waard.

Laten we van de gelegenheid meteen gebruikmaken om ook de visuele kant van de presentatie onder de loep te nemen. Brass Token tovert 4K-beelden op je scherm, maar slaagt er helaas niet in om dat te vertalen in ijzersterke graphics. Zo zien de gezichten van de personages eruit alsof ze vanop een vorige generatie consoles komen aanwaaien en missen elementen in de omgeving vaak iets te veel detail om écht van het scherm te springen. Desondanks slaagt Brass Token erin om een heerlijk onheilspellend sfeertje op te roepen, dat de pijn van de grafische tekortkomingen toch ietwat weet te verzachten. Het zit hem in het immense lappendeken aan sterren dat je eenzaamheid lijkt te onderstrepen. Of de manier waarop het kleurenpalet verandert wanneer de grens tussen beide dimensies verder vervaagt. Best knap.

Mind, Body en Spirit

Het eerste wat opvalt wanneer je losgelaten wordt op Glory Island… is dat je eigenlijk niet echt over het woord ‘losgelaten’ kan spreken. The Chant is namelijk een behoorlijk lineaire game, waarin één duidelijk aangegeven pad – de occasionele zijsprong even buiten beschouwing gelaten – je vooruit stuwt. Dit hoeft niet per se negatief te zijn, maar met een afgelegen eiland als setting was er zeker de mogelijkheid om spelers iets meer vrijheid te gunnen. De levels zelf zijn gelukkig wel de moeite waard. Dankzij monsters in allerlei vormen en maten – denk aan sekteleden met een dierenschedel op hun hoofd of vierpotige wezens met een open plooiende bloem als hoofd, die nét iets te schatplichtig zijn aan Stranger Things – en subtiel audio design dat paranoia in de hand werkt, blijft elke uitstap zeker spannend genoeg.

Wanneer ze Glory Island uitkamt, moet Jess met drie factoren rekening houden, die elk hun eigen levensbalkje gekregen hebben. Body geeft je fysieke toestand weer; wanneer dit op nul staat, is het onherroepelijk game over en mag je terug naar het vorige checkpoint. Mind is eveneens belangrijk. Kosmische horror zou immers geen kosmische horror zijn als je hoofdpersonage niet gek kon worden door alle waanzin die ze naar haar hoofd gekeild krijgt. Wanneer Jess doorslaat, verzuipt het beeld in zwart-wit tinten, dringen zich hallucinaties op én worden monsters sterker. Koste wat het kost vermijden, dus. Spirit is de laatste factor. Deze kan je gebruiken om speciale aanvallen uit te voeren – vergelijk het met magie in een actie-RPG, maar dan op een bescheiden schaal – of om via meditatie je mind-balkje weer aan te vullen.

De laatste jaren vinden veel horrorgames het prettig om spelers weerloos te maken tegen de griezels die hen naar het leven staan. Weglopen en je verstoppen zijn dan je enige opties. The Chant gaat de andere kant uit en laat Jess de wapens opnemen om de wezens uit de Gloom met gelijke munt terug te betalen. Je kan bijvoorbeeld zout gooien om aanvallen te onderbreken en vijanden kort te verlammen. Of hen een pak slaag geven met een brandende tak salie. Voeg aan deze opties een handige ontwijkknop toe en je hebt een standaard vechtsysteem waarmee je in theorie best krachtig uit de hoek zou moeten kunnen komen. Helaas voelt knokken in The Chant nooit echt natuurlijk aan. Ondanks een vlotte framerate van 60fps bestuurt Jess eerder houterig en blijkt de reikwijdte van haar aanvallen moeilijk in te schatten. Dit maakt het vechten, op papier één van de troefkaarten van de game, in praktijk eerder vervelend dan aangenaam.

Gespeeld op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar voor: Xbox Series X|S en pc.

Conclusie

The Chant is een aardige horrorgame, met een interessante achterliggende mythologie, een locatie die tot de verbeelding spreekt en audio design dat gepast op de zenuwen werkt. Een nieuwe klassieker in het genre is het echter niet. Daarvoor is de game op grafisch vlak te teleurstellend, de levels te lineair en het vechtsysteem te onhandig. Al kan je dat laatste uiteraard ook op een andere manier bekijken. Tijdens The Chant bekroop ons namelijk meermaals het gevoel dat we een game uit een ander tijdperk aan het spelen waren, een horrortitel waarvan de tekortkomingen bijdragen aan de uitdaging - en dus ook de gruwel - die je als speler ervaart. The Chant excelleert met andere woorden in zijn middelmatigheid, maar is voor fans van het genre zeker het proberen waard. H.P. Lovecraft hoeft zich wat ons betreft alvast niet om te draaien in zijn graf.

Pluspunten

  • Aardig verhaal
  • Sfeervolle setting
  • Opsplitsing mind-spirit-body
  • Prima audio design

Minpunten

  • Onhandig vechtsysteem
  • Lineair level design
  • Grafisch uiterst wisselvallig
  • Moeizaam stemmenwerk

7.0