Review | Redfall – Arkane Studios gaat al een tijdje mee en de ontwikkelaar staat bekend om hun geliefde, doch ietwat eigenzinnige titels als Dark Messiah of Might and Magic, Dishonored, Prey en meer recentelijk Deathloop. In 2010 werd Arkane overgenomen door ZeniMax Media, wat op zijn beurt weer in 2021 is overgenomen door Microsoft. Een ruime twee jaar later komt men nu met hun eerste, echte game onder het bewind van de softwaregigant: Redfall. Arkane poogt met deze titel hun kenmerkende stijl in coöp-formaat te gieten. De studio is altijd ambitieus geweest in hun concepten en dat is in het geval van Redfall niet anders, of Arkane Studios die ambities ook heeft kunnen waarmaken, dat lees je terug in deze review.

Bloedarmoede

Het nieuwste project in het oeuvre van Arkane brengt je naar het titulaire, fictieve stadje Redfall in Massachusetts. Na een gefaald wetenschappelijk experiment door het farmaceutische bedrijf Aevum is Redfall overspoeld door een horde vampiers en is het gebied afgesloten van de buitenwereld. Het is aan jou en je team om de vampirische gedaantes (en hun menselijke aanhangers) te lijf te gaan en het mysterie achter de gebeurtenissen in Redfall te ontrafelen. Het art team van Arkane is in topvorm, want aan de hand van toffe, stripboekachtige cutscènes krijg je het verder flinterdunne verhaal voorgeschoteld, wat nog enigszins inhoud krijgt middels de karakteristieke brieven en notities die over de wereld verspreid zijn.

Redfall is een verhalende first-person shooter die je tevens in coöp kunt spelen. De game begint met het kiezen van je personage, waarvan er in totaal vier zijn en ieder personage natuurlijk zijn eigen unieke vaardigheden heeft. Zo kun je kiezen uit Jacob Boyer, een voormalig huurling met een magisch snipergeweer en handige raaf die de omgeving kan verkennen, of Layla Ellison, een studente die na een mislukte medische proef ontwaakt met telekinetische krachten. De open wereld van het stadje is onderverdeeld in verschillende gebieden, die wat variatie brengen in de omgevingen die je verkent, zoals een bioscoop, bossen, een haven en meer.

De sfeer zit wel snor: de straten van Redfall zijn nagenoeg leeg, wat door het beleg van de vampieren toepasselijk is en dat voegt juist behoorlijk wat toe aan de atmosfeer. Je voelt je echt als één van de weinige overlevers – er zijn wel andere NPC’s, veelal met een typisch “Bahston”-accent – en die eenzaamheid wordt enkel vergezeld door het sombere gemompel van het gespuis wat je verder op of om de hoek opwacht, of de slechterik The Hollow Man die z’n duistere teksten over de radio verkondigt. Maar daar hebben we dan ook alles mee gezegd, want los van het sfeertje wordt die fantastische artstyle niet tot leven gebracht. De wereld oogt saai, doet verder niks qua audio wat je van je sokken zal blazen en is in die zin allerminst indrukwekkend, bovendien er is weinig van die Arkane interactie te bespeuren.

Wat ben je nou precies?

Het verhaal is gestructureerd in missies en zijmissies, die uitgedeeld worden door de weinige overlevers die Redfall willen redden. Veelal komen deze missies neer op “ga naar punt A of B” en moord daar wat vijanden uit of pak hier een item op”. Daar is an sich niks mis mee, het is een beproefde missie opzet, mits dat ondersteund wordt door een interessante gameplay loop, iets wat we in het geval van Redfall helaas niet kunnen concluderen. Het schieten met de wapens is solide en de wapens hebben degelijke feedback, hoewel de impact op vijanden dan weer ondermaats is. Naarmate de missies vorderen word je beloond met loot – kleurgecodeerde wapens met statistieken á la Borderlands, waarvan het wapen dat staken afvuurt met afstand de coolste is – en ervaringspunten die je kunt besteden in de skill tree van je personage.

Je wordt echter al in de eerste paar uurtjes overspoeld met wapens zoals pistolen, (sniper) rifles en shotguns – die ondanks hun varianten nauwelijks van elkaar te onderscheiden zijn – en de combat is simpelweg veels te makkelijk. Zelfs op de hoogst beschikbare moeilijkheidsgraad tijdens de eerste playthrough zijn we geen enkele keer doodgegaan en is menig glasplaat nog sterker dan de vijanden die je tegenkomt en datzelfde geldt voor de handvol bazen. In coöp werd de uitdaging al helemaal gereduceerd naar niks en waren schermutselingen al voorbij voordat ze überhaupt begonnen waren. We zijn zelfs amper toegekomen aan het gebruiken van de unieke vaardigheden van de personages, omdat ze simpelweg niet nodig zijn en de saaie combat alleen maar vertragen.

De grootste doodzonde is echter dat Redfall z’n eigen concept finaal onderuit haalt, want de beoogde synergie en combinaties van vaardigheden tussen de personages komt nooit aan bod. Je bent dus eigenlijk alleen maar bezig met hersenloos van hot naar her rennen en onderweg de net zo hersenloze vijanden afknallen. We hadden nog enige hoop toen we tijdens een zijmissie supply drops in de verte zagen afdalen en aan de hand van oriëntatiepunten in het landschap op zoek moesten gaan. Helaas, toch verschenen de objective markers op het scherm en begon de marathon van voren af aan. Redfall weet niet zo goed wat voor een game het nou precies wil zijn: een verhalende immersive sim of een Destiny MMO-shooter met vampieren. In plaats daarvan probeert het alles te zijn en heeft het onderaan de streep een dikke identiteitscrisis.

Bugs, bugs…

Dat is helaas niet de enige crisis waar de game in verkeert. Er is veel te doen geweest om het ontbreken van een 60fps modus (op consoles), echter blijkt 30fps halen al regelmatig te veel gevraagd. Ongeacht de gebruikte resolutie of instellingen, stort de framerate om de haverklap volledig in, terwijl onze hardware ruimschoots boven de aanbevolen systeemeisen zit. Normaliter kunnen we daar nog wel een verklaring voor vinden, in dit geval is dat echter niet zo. Redfall is namelijk grafisch absoluut geen hoogvlieger. Daarnaast is de open wereld vrij klein en de omgeving kaal, waardoor we alleen gebrekkige optimalisatie als excuus voor de constante framedrops kunnen aanwijzen. Dit soort performanceproblemen doen je bloeddruk stijgen, echter is dat slechts het topje van een enorme berg aan technische mankementen.

Denk hierbij aan bekende bugs zoals stukken decor die in de lucht zweven, vijanden die in een T-pose blijven staan en de nodige clipping issues. Verder heeft de game soms moeite met opstarten, waardoor je het geforceerd moet afsluiten om het opnieuw te proberen. Crashes hebben we niet meegemaakt, maar wel dat textures veel te laat worden ingeladen en ondanks de relatief kleine open wereld, heb je constant last van pop-in. De dag- en nachtcyclus lijkt op hol te zijn geslagen en ook het weer verandert van het ene op het andere moment. Zo is het nacht, dan ineens dag, gevolgd door regen, mist, zonneschijn en ineens is het weer nacht terwijl we maar een paar minuten verder zijn. Daarbovenop komen dan nog de meer opmerkelijke problemen die je speelplezier constant in de weg blijven staan.

En nog meer bugs!

Zo heeft Duke Nukem 3D (1996) meer en realistischere interactiviteit dan Redfall. Dat hoeft niet uit te maken, ware het niet dat Redfall ook niet consistent is. Het ene moment kun je wel een glas kapot schieten en het andere moment weer niet. Hetzelfde geldt voor gedode vijanden. Het ene moment schiet je dwars door het lichaam heen en het andere moment blijkt het lichaam ineens uit beton te bestaan. Soms komt er wel bloed uit en soms ook niet. Overigens ziet dat bloed er hilarisch slecht uit en zijn de animaties zo beperkt dat het lijkt alsof Arkane is vergeten dat ragdoll physics al aardig lang bestaan. Tot slot blijven hoofden na de dood op een onnatuurlijke manier bewegen, zonder dat dit iets met de setting te maken heeft. Zelfs al zou Redfall een early access titel zijn, dan is het alsnog veels te slecht afgewerkt.

Na drie alinea’s zou je denken dat we er wel zijn qua technische mankementen, maar helaas is niets minder waar. Vooral de belichting in de game zorgt voor ergernissen. Het ene moment is een deel van de omgeving wel belicht, wat na een paar stappen in een bepaalde richting plots niet meer belicht is. Het is iets dat je zelf moet zien om te begrijpen hoe storend het is. Daarnaast verschijnen schaduwen willekeurig, blijven deze trillen en bestaan ze uit kartelrandjes in plaats van strakke lijnen. Sowieso zijn textures het ene moment wel scherp en het andere moment weer niet. Los van elkaar zijn het allemaal kleine dingen die nauwelijks storen. Bij elkaar opgeteld is dat een heel ander verhaal en is het moeilijk te omvatten waarom een game in zo’n staat op de markt wordt gegooid. Het is niet alsof je het kan negeren.

Gespeeld op: Pc.
Ook beschikbaar op: Xbox Series X|S.

Conclusie

Arkane Studios stond bij ons bekend als een ontwikkelaar met een uiterst solide staat van dienst, die constant goede games op de markt heeft gebracht. Ze proberen daarbij altijd iets nieuws te doen en ook dat pakte tot zover goed uit. Met Redfall komt daar - met pijn in ons hart - verandering in. Het idee achter de coöp shooter is tof: ga samen met je vrienden de hordes vampiers te lijf in een fictief stadje. De sfeer zit op momenten wel goed, maar dat concept wordt echter compleet onderuit gehaald door ongeïnspireerde gameplay die de speler nooit uitdaagt. We moeten de verder saaie wereld niet vergeten die nog eens onderstreept wordt door talloze grafische en technische problemen, zaken die de pijn alleen maar vergroten. Alles bij elkaar opgeteld is Redfall een game die we in de huidige staat niet kunnen aanraden en we twijfelen serieus of het met de nodige patches überhaupt nog wel te redden is.

Pluspunten

  • Toffe artstyle…
  • Setting interessant in concept
  • Sfeer is op momenten sterk

Minpunten

  • …maar de wereld oogt verder saai
  • Technische en grafische problemen
  • Vaardigheden en unieke personages komen niet aan bod
  • Ongeïnspireerde gameplay
  • Nimmer uitdagend
  • Weet niet precies wat voor game het wil zijn

4.0