Review: Uncharted 4: A Thief’s End (Singleplayer)

Review: Uncharted 4: A Thief’s End – Dé release waar bijna elke PS4-bezitter dit jaar naar uitkijkt, is Uncharted 4: A Thief’s End, naar verluidt het laatste deel in de Uncharted-franchise gemaakt door Naughty Dog. De franchise heeft de PS3 naar een hoger niveau getild en zichzelf op de kaart weten te zetten als één van de beste franchises die ooit het daglicht heeft gezien op deze console. De ontwikkelaar achter de game wordt door elke gamer geprezen als een ontwikkelaar die weet wat hij doet en die het maximale uit een console haalt. Het is dan ook begrijpelijk dat de verwachtingen rondom Uncharted 4 torenhoog zijn.  De weg ernaartoe was niet gemakkelijk en na vele malen uitstel leek het wel een fata morgana toen de game echt daadwerkelijk bij ons binnen kwam. “Zou die echt zo goed zijn?” was het eerste wat we tegen elkaar zeiden en toen realiseerden we ons pas dat het moment eindelijk daar was om voor de laatste maal op avontuur te gaan met Nathan Drake. Een avontuur om nooit te vergeten? Lees snel verder!

Uncharted, we houden van je!

Uncharted is voor velen een franchise waar ze meteen bij het eerste deel al verliefd op werden. Elk deel stond garant voor een fenomenaal avontuur dat je helemaal meetrok in het verhaal. Het vinden van een schat is waar ieder jochie van droomt in zijn kinderjaren. Het maken van je eigen plattegrond met een enorme kruis erop; het klinkt je vast bekend in de oren. Er schuilt in velen van ons ongetwijfeld ook een Nathan Drake, maar die komt pas echt naar buiten als je deze game speelt. Het is de spanning van het onvoorziene dat je bezighoudt terwijl je op zoek gaat naar een schat. Dat je daarbij de hele wereld mag rondreizen, is natuurlijk een erg mooie bijkomstigheid.

De Uncharted franchise staat door die mooie avonturen hoog aangeschreven, maar toch kampte de franchise ook wel met de nodige kanttekeningen. Zo had deel drie iets te veel shoot-outs en was deze niet per se veel beter dan het tweede deel. De pret wist dat overigens niet te drukken, want dat opzij gelegd is Uncharted 3 nog steeds één van de beste games die we ooit gespeeld hebben. Na dit derde deel met het tweede deel in ons achterhoofd ontstond natuurlijk snel de vraag: hoe ga je dit nog overtreffen? We hebben allerlei locaties aangedaan, de jeugd van Nathan meegemaakt, nieuwe mensen leren kennen en meer.

De drie games waren op zichzelf fantastische avonturen en vormden gezamenlijk een heerlijke trilogie die niet zo gek lang geleden opnieuw uitgebracht werd voor de PlayStation 4. Maar om op de vraag terug te komen, die werd beantwoord door Uncharted 4: A Thief’s End. En dan niet gaandeweg in het avontuur, maar direct al aan het begin als je een uur of twee onderweg bent. De magie van Naughty Dog is namelijk niet op, allesbehalve zelfs, en dat levert een weergaloos avontuur op dat eigenlijk alle puntjes van kritiek op het derde deel – of misschien wel de gehele franchise – wegneemt en zodoende haast perfectie nadert.

Verbeterde balans en nog meeslepender

De balans was in eerdere delen niet altijd even optimaal; met name in het derde deel overstemde de shoot-outs de andere elementen een beetje. Hierdoor voelde het soms alsof de afwisseling ontbrak in het verder zeer vermakelijke en goede avontuur. Naughty Dog heeft dat in Uncharted 4 anders aangepakt, want het knappe is dat we ons op geen enkele seconde hebben verveeld. Dit is vooral te danken aan het feit dat de game ontzettend veel hoogtepunten kent. Dat is kenmerkend voor de franchise, want elke Uncharted-game heeft een moment waar je nog met veel plezier aan terugdenkt.

We hadden in dat kader een soortgelijke ervaring verwacht in Uncharted 4, maar beter nog: het stikt van dergelijke momenten. Net als je denkt het vetste moment in de game of de mooiste locatie te hebben gezien, dan weet de game je verderop in het verhaal weer te verrassen en het eerdere hoogtepunt te overtreffen. Dit komt met name doordat de shoot-outs veel meer naar de achtergrond verdwenen zijn en het klimmen en klauteren de primaire toon voert door de game heen. Juist op dat soort momenten krijg je volop de gelegenheid om van de wereld te genieten en daarbij roept de game het gevoel op dat je een serieus lange tocht maakt en dat zie je dan ook terug aan alle locaties die je bezoekt; de variatie is alom aanwezig.

Helemaal verdwenen zijn de shoot-outs niet, want nog regelmatig zal je de wapens op moeten pakken om helemaal los te gaan op de vijanden. Maar een lang verhaal kort is in deze dat de balans vele malen beter is en dat het zich op het juiste moment afwisselt. Het is niet meer zo dat je golf na golf krijgt aan vijanden; de momenten dat je vijanden treft zijn namelijk veel passender en logisch. Daarnaast voel je het aan wanneer de vijanden gaan komen, wat zorgt voor een leuke druk en spannende sfeer, want helemaal veilig ben je nooit. Want zoals het een goed avontuur betaamt, waarin een schat centraal staat, kan je er de donder op zeggen dat er ook minder vriendelijke mensen op azen die hun hand niet voor moord omdraaien (Nathan ook niet trouwens). Wat hierin interessant is, is dat de vuurgevechten veel meer natuurgetrouw zijn. De vijanden zijn behoorlijk scherp en schieten goed raak. Toch zijn er nooit te veel, maar ook niet te weinig, waardoor het constant en realistisch aanvoelt.

Een leuk detail hierbij is dat je op veel momenten voor een andere aanpak kan kiezen. Je kunt namelijk 9 van de 10 keer ervoor kiezen om je wapen gewoon in het holster te laten, want in de game zit namelijk alles om ook met stealth te werk te gaan. De Rambo’s onder ons kiezen wellicht niet voor die aanpak, maar bij vlagen is het heel verfrissend om juist sluipend je doel te bereiken, wat een extra dynamiek aan de gameplay toevoegt. Bovendien krijg je hiertoe volop mogelijkheden; zo is er bijvoorbeeld veelal hoog gras aanwezig om je in te verstoppen. Ook zijn er klimroutes genoeg en je kunt zelfs onder water duiken om niet gezien te worden. Een shoot-out is wellicht de snelste aanpak, maar stealth doet daar niet voor onder. Het is overigens volledig aan jou hoe je het aanpakt; de game laat je daar in veel gevallen volledig vrij in.

Gameplay mechanics

Wel is er een punt van kritiek dat we op de shoot-outs en het coversysteem moeten aanmerken. Het wegduiken (rollen) en in cover gaan zit namelijk onder dezelfde knop. Doordat de gameplay zich meer verticaal afspeelt, zul je regelmatig op plateaus staan om van hogerop je vijanden onder vuur te nemen. Als je op zo’n punt aankomt en in cover wil gaan, kan het voorkomen dat Nathan een duikrol maakt. Als dit zich naast of boven een afgrond bevindt, dan bestaat er een goede kans dat je pardoes de afgrond induikt, wat vrij irritant kan zijn. Andersom werkt het ook niet prettig, want als je voor een granaat wil wegduiken, kan het zo zijn dat Nathan bij het dichtstbijzijnde muurtje in cover gaat, wat natuurlijk te dicht op de granaat is.

Dat is eigenlijk het enige aspect wat ons heeft geïrriteerd in de game en dit had makkelijk opgelost kunnen worden door de functies van wegduiken en cover te verdelen onder andere knoppen. Buiten dat is de rest van de vernieuwde gameplay systemen in de game optimaal, want het werkt verrassend goed en vlot, waardoor het genot is om te spelen. Het puntje van kritiek is minimaal, want de shoot-outs zijn niet teveel aanwezig en in veel gevallen kun je ook nog met stealth te werk gaan, waardoor je het euvel eventueel kan vermijden.

Aan het richten, schieten en cover nemen op zichzelf is niet zo heel veel veranderd, maar de game bestuurt vele malen fijner en soepeler. Het is veel gemakkelijker om je voort te bewegen in de game en daarbij voelt de besturing veel meer natuurgetrouw aan. Je kunt bijvoorbeeld tijdens het klimmen ervoor kiezen om met je pook gewoon over de muur heen te bewegen en Nathan Drake automatisch te laten grijpen naar de volgende steen, of je springt van het ene steentje naar de andere met kruisje. Hier lijkt vooral de detectie tijdens het klimmen veel beter te werken, want we hebben nauwelijks mis gegrepen en als we dan eens in het ravijn belandden, dan was dat toch echt onze eigen schuld.

Wat vooral opvalt, is dat het klimmen in de game naast de genoemde soepelheid ook veel sneller gaat dan voorheen. Het gaat vloeiend, op hoog tempo en Nathan begrijpt zonder directe input waar je naar toe wilt. Als er één game het klimmen en klauteren naar een hoger niveau brengt, dan is Uncharted 4: A Thief’s End dat. Ubisoft, let je even op voor de komende Assassin’s Creed games? In-game klimmen ging zelden beter dan dit en dat maakt het ook in hectische situaties – waaronder shoot-outs – tot een plezier om te doen. Grappig is trouwens dat je – net als in andere delen – af en toe sprongen maakt waarvan je denkt; “Moet ik daar echt heen? Nee, dat kan niet”, maar dat het dan toch lukt. Ja, er zitten zo hier en daar wat onmogelijke sprongen bij, maar dat vergeven we de game. Nathan realiseert dit zelf ook en maakt hier dan ook geregeld een opmerking over, waar we met enige regelmaat om moesten lachen.

Over lachen gesproken, de andere personages die je ontmoet in de game komen geregeld erg droog uit de hoek zetten, waardoor je ook echt goed kan lachen om de grappen en opmerkingen. Er is dus zeker humor in de game aanwezig, maar dit past heel erg goed in de context van de gameplay of de situatie, waardoor het nooit geforceerd aanvoelt. Het zorgt bovendien voor enige momenten van ontspanning in een over het algemeen spannende verhaalvertelling. Ook daarin blinkt Naughty Dog weer uit door de juiste balans te bieden in serieuze zaken waarbij een grapje niet misstaat.

Rijden met de jeep over de savanne

In de game zul je ook moeten gaan rijden met een jeep, maar de besturing hiervan is niet iets waar we een groot fan van zijn. Het werkt en het is vloeiend genoeg om je zonder problemen van A naar B te verplaatsen, maar fantastisch is anders. De jeep is een terugkerende manier van vervoeren in de game en daarvoor voelt het besturen net een beetje te simpel en te flets aan. Nu draait het niet om autorijden in de game, maar er had misschien wat meer aandacht aan de feeling besteed mogen worden. Zo is juist de feeling tijdens het besturen op gladde (modderige of zanderige) wegen niet natuurgetrouw genoeg en ook in achtervolgingen zul je iets te vaak tegen vaste objecten aanrijden.

Nu is de besturing iets wat misschien wat beter had gekund, maar het valt in het niet met wat de game je voor de rest te bieden heeft. Een ander klein puntje is dat het soms wil voorkomen dat je in nauwe omgevingen enigszins geblokkeerd wordt door andere personages. Dit levert af en toe ook – overigens de enige momenten waarop – wat grafische glitches op waarbij personages gaan stuiteren of raar gaan doen. Dit komt sporadisch voor in bepaalde levels waarin veel mensen aanwezig zijn. Hier tegenover staat dan weer wel dat het varen en zwemmen net zoals in de vorige delen uitstekend werkt.

Als je al deze kleine dingetjes bekijkt, dan moet het zeker even aangehaald worden, maar tegelijkertijd valt het te classificeren als schoonheidsfoutjes. Je zult je een fractie van een seconde hier of daar irriteren aan de kleine puntjes van kritiek, maar die ben je een seconde of twee later weer vergeten, dus laat je daar absoluut niet door leiden. De besturing is namelijk in de breedste zin van het woord degelijk tot uitstekend en ‘flaws’ in de gameplay zal je altijd blijven houden. Toch is dat in het geval van Uncharted 4 dermate minimaal tegenover de speelduur die het biedt, dat je het snel zal vergeten.

Enorme diversiteit in actie en omgevingen

Diversiteit en balans lijken centraal te staan in Uncharted 4: A Thief’s End. Als we terugkijken op ons avontuur in de game, hebben we het gevoel dat we de hele wereld hebben gezien. Zo reis je af naar het rotsachtige en koude Schotland, om vervolgens in het prachtige met zon overgoten Madagascar uit te komen, waarbij je ondertussen ook nog even de indrukwekkende architectuur van Italië mag bewonderen. Alsof dat nog niet genoeg is, bezoek je ook nog tropische locaties en maak je een heftige storm op zee mee.

Deze diversiteit in omgevingen komt enorm naar voren in de game; het is namelijk echt heel indrukwekkend hoeveel moeite Naughty Dog heeft genomen om zoveel verschillende locaties te creëren. Er is zoveel aandacht in deze game gestoken en er is zoveel aandacht voor detail geweest, dat je continu met verbazing rond zal kijken. De vergezichten zijn werkelijk fenomenaal en tijdens een speelsessie wordt er geregistreerd hoelang je stilstaat – puur om rond te kijken – waarover we je kunnen vertellen dat het bij ons ruim een uur was.

Dan het oog voor detail, zoals we al even lieten vallen: alles klopt. Zo is er bijvoorbeeld een wachttoren waarbij aan elk lampje, schilderij, muurdecoratie of wat dan ook is gedacht. Nogmaals, alles klopt en het is adembenemend mooi vormgegeven. Dan noemen we slechts een paar voorbeelden van één locatie, namelijk de wachttoren. We gaan verder niet spoilen, maar de ene omgeving is nog mooier dan de andere. Bij Naughty Dog zitten mensen die het idee van ‘een oog voor detail’ naar ongekend hoge niveaus brengen. De fantasie van de ontwerpers achter deze game gaan echt heel erg ver, want het zijn werkelijk waar gewoon kunstenaars.

Het is dan ook absoluut aan te raden dat je tijdens het spelen vooral alle tijd neemt om goed rond te kijken. Ga absoluut niet rushen en geniet van de prachtige omgevingen die de game je te bieden heeft. Deze diversiteit in de omgevingen zet zich door in de actie van de game. Zoals we eerder in deze review al aanhaalden, hebben we ons geen minuut verveeld met het avontuur. Dat is vooral te wijten aan het feit dat de gameplay je continu nieuwe elementen biedt. Achtervolgingen, complexe puzzels, lang en uitdagend klim- en klauterwerk, shoot-outs en dat krijgt nog een extra laag door veel ‘Hollywood’ momenten die een glimlach op je gezicht toveren. Dat terwijl het nooit over de top gaat en onrealistisch wordt. Tel daar de filmische manier van aanpak en vertelling bij op, waarin de camerastandpunten en gameplay perfect op elkaar afgesteld zijn. Bij vlagen heb je de indruk een film te kijken in plaats van dat je een game speelt.

Een verhaal met ontzettend veel diepgang

Hoewel het verhaal van alle Uncharted-games altijd wel erg interessant is geweest, ben je na inmiddels vier delen (waarvan één op de PS Vita) toch wel benieuwd geworden naar wie Nathan Drake nu eigenlijk echt is. We kunnen je dan ook met veel plezier melden dat dit deel een hele hoop opheldering zal brengen. Zo ontmoet je bijvoorbeeld Nathan’s broer, die je ook al in de trailers hebt gezien. Juist door het introduceren van Nathan’s broer Sam, leer je ook Nathan een stuk beter kennen. Dat zowel in persoonlijk opzicht als zijn jeugd en de daarbij komende keuzes die hij gemaakt heeft in het leven dat hij tot zover heeft geleid.

De game besteedt veel meer aandacht aan Nathan Drake, meer dan ooit te voren. Wie is Nathan Drake, wat beweegt hem, waar houdt hij van, wat zijn zijn grenzen? Allemaal vragen waarop je antwoord gaat krijgen en pas nu leer je hem echt goed kennen. Het zorgt er ook voor dat je veel meer sympathie krijgt, als je dat al niet voor hem had. Wat ook veel in de game naar voren komt, is dat Nathan Drake eigenlijk een hele trouwe en vooral ook lieve man is, die het nodige heeft moeten meemaken. Want laten we eerlijk zijn, bijna niemand zet zomaar zijn leven dermate veel op het spel om te gaan zoeken naar een schat… De hele beweegreden hierachter en hoe het komt dat dit in zijn bloed zit, wordt duidelijk uitgelicht.

Juist door de manier waarop het verhaal gebracht wordt – wat veel meer filmisch is – krijg je eens te meer een kijkje in het karakter van Nathan. Het voelt heel erg menselijk aan, je blijft de gehele game geboeid meekijken en luisteren, en je geniet ook van de inbreng van andere personages. Nathan Drake mag dan voor velen een held zijn, uiteindelijk is het een vriendelijke man die nu eenmaal een neus heeft voor schatten zoeken. Tegelijkertijd is hij ook altijd gewoon gebleven, het zou zomaar je buurman kunnen zijn. Van deze buurman willen we graag meer, maar hoe zit het met ‘A Thief’s End’? Spoilen doen we niet, speel het avontuur. De verhaalvertelling zal op veel fronten zoveel duidelijkheid geven.

Nvdr: Deze review is puur gebaseerd op de singleplayer, omdat we niet voldoende in de gelegenheid zijn geweest om de multiplayer te spelen. Het cijfer dat wij aan Uncharted 4: A Thief’s End geven is dus gebaseerd op de singleplayer ervaring en hierin is de multiplayer niet meegenomen. Binnenkort komen we in een ander artikel op de multiplayer terug.

Geschreven door: Roy Wijkstra & Lennard Verhage.