DLC Special: Resident Evil VII – Banned Footage Vol.2 – Laat ik bij wijze van binnenkomer alvast even dit statement maken: ik ben me er wel degelijk van bewust dat Capcom deze uitbreidingspakketten wel erg snel na het verschijnen van de hoofdgame op de virtuele markt gooit. Dat dit een redelijk louche praktijk is, is ook mij niet ontgaan. Waar ik echter niet mee akkoord ga, is de hier en daar geuite mening dat Capcom deze extra level(tje)s aan het oorspronkelijke Resident Evil VII had moeten toevoegen. Die game kende immers een quasi perfecte opbouw, die abrupt verstoord zou worden door het inbrengen van extra, niet meteen noodzakelijke verhaalelementen. Met dat in het achterhoofd kan ik de keuze voor betaalde DLC best begrijpen. Of het tweede uitbreidingspakket het prijskaartje ook verantwoordt, is een andere vraag. Hieronder vind je alvast mijn opinie terug.

Waarschuwing: mijd deze tekst als de Bakerfamilie indien je Resident Evil VII nog niét uitgespeeld hebt. Ik alludeer namelijk regelmatig op gebeurtenissen uit de hoofdgame en ga daar niet elke keer opnieuw een spoiler alert voor plaatsen. Verder lezen op eigen risico!

“Don’t call me daughter, not fit to”

Dit keer jaagt Capcom niet als een kip zonder kop het succes van Dark Souls en Call of Duty’s zombiemodus achterna. Of dat is toch de indruk die ik krijg na het bekijken van de nieuwe levels, die na een korte downloadperiode in het menuscherm van Resident Evil VII verschenen zijn. Ik start onmiddellijk ‘Daughters’ op, oftewel het meest interessante level voor wie meer wil weten over de gebeurtenissen uit de hoofdgame. Je kruipt in de huid van Zoë Baker, je weet wel: het enige gezinslid dat Ethan niét naar het leven stond en zowaar nog een groot deel van haar verstand had weten te bewaren. Door haar ogen ervaar je hoe de familie Baker op een onheilspellende nacht in het onheil gestort werd. Dat Capcom hiervoor opnieuw alle registers opentrekt en uiterst smerig uit de hoek komt, zal niemand echt verbazen.

Je bevindt je in het huis van de Bakers en kijkt met toenemend afgrijzen toe hoe de nieuwslezer op TV aankondigt dat de orkaan buiten nog minstens één nacht woest tekeer zal gaan. Jack Baker strompelt plots de woonkamer binnen, tot op het bot doorweekt en met een jong meisje in zijn armen, schijnbaar bewusteloos. Amper vijf minuten later heeft Eveline de controle over de meeste gezinsleden verworven en tegelijkertijd de elektriciteit in de vernieling geblazen. Met niets dan een aansteker om toch enkele meters voor je uit te kunnen zien, moet je nu proberen te ontsnappen aan vader- en moederlief… Makkelijker gezegd dan gedaan, aangezien je opties beperkt zijn en aanvaringen met je ouders zonder uitzondering leiden tot een game over scherm. ‘Daughters’ is meer van hetzelfde, maar teert ook iets te veel op ‘trial-and-error’.

What happens at the Bakers…

Vervolgens trekken we nog maar eens de schoenen aan van de ongelukkige cameraman die luistert naar de naam Clancy Jarvis. Nadat hij in het vorige uitbreidingspakket al met een bijzonder oplettende Margueritte Baker te maken kreeg en vervolgens met een troupe uitgehongerde Molded in de kelder mocht afrekenen, zit hij nu vast in één van Lucas Bakers geschifte vallen. Hij wordt gedwongen om een sadistisch spelletje ‘Blackjack’ – ook wel bekend als ‘eenentwintigen’ – te spelen tegen andere gevangenen. Zolang je wint, is er geen vuiltje aan de lucht. Doe je dat niet, dan zijn de gevolgen – zeker met de uitstekende graphics in het achterhoofd – uiterst gruwelijk. Je kan je vingers één voor één kwijtspelen, bijvoorbeeld. Of je wordt getrakteerd op een overdosis elektriciteit om U tegen te zeggen.

De regels van ‘eenentwintigen’ zijn relatief eenvoudig. Je krijgt twee kaarten en mag er om beurten één bij vragen. De bedoeling is dat de cijfers op de kaarten opgeteld het getal 21 vormen, of toch een cijfer dat zo dicht mogelijk in de buurt ligt. Eindig je echter met een getal dat hoger is, dan ben je eraan voor de moeite. Eenvoudig, verslavend… en verdomd snel repetitief, al probeert Capcom zowel de uitdaging als de houdbaarheid van het spelletje te verhogen door een aantal “vaardigheidskaarten” te voorzien. Deze kunnen er bijvoorbeeld voor zorgen dat je een bepaald nummer trekt of de inzet van je tegenstander kan verdubbelen. De ontwikkelaar slaagt maar half in deze opzet, al blijft het wel altijd spannend om te kijken of jij dan wel je tegenstander op bloederige wijze aan het langste eind trekt.

De hongerigen spijzen

En dan hebben we nog ‘Jack’s 55th Birthday’, een onvervalste feestmodus, waarin het aan jou is om de uitgehongerde Jack – voor de gelegenheid compleet met clownsneus en kartonnen feesthoedje – van voedsel te voorzien. Het eten ligt verspreid door verschillende levels heen, die elk tot de nok gevuld zijn met Molded. Je hebt genoeg wapens en munitie tot je beschikking, al moet je wel opletten dat je voldoende plek in je inventaris overhoudt voor het eigenlijke voedsel. Deze modus is wat mij betreft alvast een stuk geslaagder dan ‘Ethan Must Die’ uit het vorige uitbreidingspakket. Het uitgangspunt is weliswaar compleet ridicuul, maar op vlak van gameplay wordt vaardigheid opnieuw ouderwets hoog in het vaandel gedragen en niet het geluk waar ‘Ethan Must Die’ zo op leunde. Dit is alvast leuk voor even.

Conclusie

Opnieuw is een uitbreidingspakket voor Resident Evil VII geen onverdeeld succes, al ben ik toch meer te spreken over deze telg dan over de vorige. ‘Daughters’ voegt echt wat toe aan de hoofdverhaallijn en valt terug op de spannende gameplay die Resident Evil VII zo intens maakte, al moet je wel afrekenen met een fikse dosis ‘trial-and-error’. ‘21’ is leuk voor even dankzij de sadistische variant op blackjack die hier gepresenteerd wordt, maar als puntje bij paaltje komt, ben je er toch snel op uitgekeken. De optie om het kaartspel met een vriend te spelen, had hier ongetwijfeld soelaas kunnen brengen. ‘Jack’s 55th Birthday’ is volstrekt belachelijk van opzet, maar biedt actiefanaten wel de gelegenheid om het onverstoord op te nemen tegen een hele horde Molded. Je moet dus zelf even de afweging maken.